Το βράδυ του Σαββάτου είχα σταμπάρει ένα όμορφο ξανθό (είδος προς εξαφάνιση στις πιάτσες) στη Γιαννιτσών, αλλά δεν έκατσε η φάση να το φορτώσω και το έβαλα στην "to do" list...
Χθές λοιπόν, βγήκα με ένα υπέρμουνο για τουρνέ (καφέ, ψώνια, φαγητό, ποτό σπίτι) που το χαλβάδιαζε όλο το εμπορικό... Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, η κατάληξη ήταν η κλασσική, έμεινα με την p$wλi στο χέρι... Οπότε για να ξεμπουκώσω πήγα να βρώ κάτι αξιαγάμητο στην πιάτσα... Για καλή μου τύχη, νωρίς-νωρίς, κατα τις 11.30, στο τέλος της Γιαννιτσών, πέτυχα την σταμπαρισιά του Σαββάτου... Την χαιρετάω, μου χαζογελάει... Περιμένω να πει κάτι, δεν λέει τίποτα... Μετά απο λίγα αμηχανα δευτερόλεπτα γεμάτα -μόνο- χαμόγελα, μου λέει "πίπα"... Τις λέω πόσο... Μου γνέφει σαν να μου λέει "δεν ξέρω"... Την ρωτάω αν μιλάει Ελληνικά, Αγγλικά ή κάτι άλλο, μου σχεδιάζει τον αριθμό "20" στο σκονισμένο παρμπρίζ μου... Μετα πολλά της λέω έλα... Με παντομίμα μου δείχνει να πάω μόνος σε ένα παρκινγκ και θα έρθει με τα πόδια... Έρχεται, παίρνει το 20ευρο, το βάζει στο στόμα και προσπαθεί να ανοίξει επι 3 λεπτά την καπότα... Περιμένω εγώ κύριος, με τα πολλά τα κατάφερε... Αυτό που δεν κατάφερνε ήταν να βάλει (σε στυλ κάλτσας), την καπότα στην πεσμένη απο την ξενέρα σταφίδα... Με τα πολλά, έβαλα και εγώ ένα χεράκι, τα κατάφερε με το ζόρι... Μετά σκουπιζόταν κανα τρίλεπτο επειδή ακούμπησε πούτσα... Ε τελικά μετά απο όλη αυτή τη διαδικασία ξεκίνησε να προσπαθεί να πάρει μια υποτυπώδη πίπα... Με χίλια ζόρια (και χάρη στην τουμπανάρα που με είχε ανάψει όλο το βράδυ και με αναγκασε να καταφύγω στην πιάτσα) κατάφερα να τελειώσω και να μην πάει εντελώς στράφι το 20ευρο...
Με λίγα λόγια... Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε... Δεν άξιζε όχι τοι 20ευρο, ούτε 5ευρο δεν αξιζε...
Τουλάχιστον ας σώσουμε το 20ευρο του επόμενου... 4-5 τέτοιες φόλες να γλιτώσεις, παίρνεις ένα καλό κομμάτι στο σπίτι, με δύο εκτονώσεις και βγάζεις τα "σπασμένα"...