Μόνο στη φαντασία σου αυτά.
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥΣ ΓΑΜΗΣΕ ΟΛΟΥΣ Ο ΦΡΑΝΚΟ.
Δεν τιθεται θεμα για την καταληξη του πολεμου.
Ωστοσο, για να καταλαβω, αμφισβητεις οτι υπηρξε εσωτερικη διενεξη μεταξυ αναρχικων και σταλινικων; γεγονος που δεν καθορισε την εκβαση του πολεμου αλλα επαιξε κι αυτο το ρολο του...νομιζω οτι περα απ του "οικου" σου δεν γνωριζεις και πολλα....οποτε τα περι φαντασιας μαλλον για σενα ισχυουν
λογια του τεραστιου ντουρουτι: Ο Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, ο οποίος ήταν εκλεγμένος «διοικητής» της γνωστής φάλαγγας «Ντουρούτι», σε συζήτηση με Ρώσο δημοσιογράφο στις 30 Οκτωβρίου 1936, είχε πει: «
Στο Κόκκινο στρατό υπάρχουν συνταγματάρχες και στρατηγοί, ενώ στην φάλαγγα μου δεν υπάρχουν ούτε αφεντικά, ούτε υφιστάμενοι. Όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα. Όλοι είμαστε στρατιώτες. Εγώ επίσης είμαι ένας απλώς στρατιώτης.»
Την άνοιξη του 1937 η πολιτική κατάσταση στη Καταλονία ήταν πολύ τεταμένη. Είχαν προηγηθεί από πιο παλιά βέβαια επιθέσεις κομμουνιστών εναντίων στο σύστημα των πολιτοφυλακών και των κολεκτιβοποιήσεων. Αποκορύφωμα αυτής της κατάστασης ήταν η εισβολή της αστυνομίας στο Τηλεφωνικό σταθμό, ο οποίος από τις 19 Ιουλίου 1936 είχε περάσει σε εργατικά χέρια. Στις 3 Απριλίου 1937, ο Ροντρίγκεθ Σάλας, αρχηγός της αστυνομίας της Βαρκελώνης καταφτάνει στο κτήριο με σκοπό να το καταλάβει. Όταν αυτό γίνεται αντιληπτό οι εργάτες εντός του κτηρίου, άρχισαν να πυροβολούν εναντίων του. Ο Σάλας ζητάει βοήθεια και εκεί καταφθάνουν αμέσως μέλη της FΑΙ για να ηρεμήσουν την κατάσταση. Αυτή
ήταν η σπίθα για να ξεκινήσει η σύγκρουση στην Βαρκελώνη μεταξύ αναρχικών και κομμουνιστών, «η αρχή μιας γενικής επίθεσης ενάντια στις επαναστατικές κατακτήσει που είχαν απομείνει» [27]. Πολλοί λένε ότι ήταν έντεχνα προσχεδιασμένο από τους Αντώνωφ Οβσεγιένκο (Ρώσος Γενικός Σύμβουλος) και τον Ούγγρο κομμουνιστή Γκέρε (αρχηγό της Κομιντέρν στην Καταλονία). «Στόχος τους ήταν να επιτεθούν στον αναρχισμό και το POUM (Ενιαίο Μαρξιστικό Εργατικό Κόμμα, το τροτσκιστικό κόμμα που ιδρύθηκε το 1935) στην Καταλονία με τέτοιο τρόπο, ώστε να προκαλέσουν την πτώση της κεντρικής κυβέρνησης της Μαδρίτης και την αντικατάσταση του Λάργκο Καμπαγιέρο, από τον ευνοούμενο της GPU, τον Χουάν Νεγκρίν. Ο Νεγκρίν συνένοχος της αρπαγής του χρυσού, θα αποτελούσε πειθήνιο υποστηριχτή της πολιτικής του Στάλιν στην Ισπανία.»[28]
Η CNT σε μία προσπάθεια να αποφύγει τη σύγκρουση στέλνει αντιπροσωπεία στις 3 Μάη με βασικά αιτήματα την αποχώρηση της αστυνομία από την Τηλεφωνική και την παραίτηση των Σάλας και του υπουργού Αγκουάδε, κάτι που αρνούνται να υλοποιήσουν.
Αμέσως μετά τα γεγονότα οι πολίτες της Βαρκελώνης ξαναρχίζουν να στήνουν οδοφράγματα. Αυτή
τη φορά η μάχη είναι μεταξύ αναρχικών και κομμουνιστών. Η πόλη έχει ουσιαστικά κοπεί στα δύο, με την μία μεριά από τα αριστερά της Ράμπλα να είναι υπό τον έλεγχο του PSUC (Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Καταλονίας) και απ’ την άλλη μεριά να είναι κάτω από τον έλεγχο της CNT. Άδικα ο Γκαρθία Ολιβέρ και η Φεντερίκα Μοντσένυ κάναν συνεχείς εκκλήσεις για κατάπαυση του πυρός. Η λύση δίνεται στις 5 Μαΐου 1937 με την παραίτηση της κυβέρνησης της Βαρκελώνης και την σύσταση της χωρίς τον Αγκουάδε. Ωστόσο η κρίση συνεχίστηκε εξαιτίας την δολοφονία των Ιταλών αναρχικών Καμίλλο Μπερνέρι και Μπαρμπιέρι από την αστυνομία. Τελικά στις 7 Μαΐου μετά την αποστολή ένοπλου τμήματος στην Βαρκελώνη αρχίζουν και διαλύονται τα οδοφράγματα και επαναφέρεται η τάξη.
