Εκει που εχω καταληξει αγαπητοι συναγωνιστες, ειναι οτι εαν το κοριτσι/γυναικα πραγματικα ενδιαφερεται για σενα, και θελει να σε βλεπει χαρουμενο, ευτυχισμενο και ικανοποιημενο ... θα προσπαθησει να κανει ο,τι περναει απο το χερι της για να τα καταφερει. Ειτε ειναι ενα απλο φετιχ, ειτε footjob ειτε οτιδηποτε. Γιατι μονο και μονο που θα σε βλεπει να λιωνεις για πάρτη της, την ικανοποιεί. Και γεμιζει με το συναίσθημα της ολοκλήρωσης, που η ιδια σε κανει να τρεμεις για παρτη της, που γινεσαι ευαλωτος για εκεινη αφηνοντας το σωμα σου στα χερια της να το κανει οτι θελει. Κατι σαν αμοιβαια εμπιστοσυνη, που συνοδευεται απο ενδιαφέρον, νοιάξιμο και κατανόηση των αναγκών του/της συντροφου.
Οταν ομως αρχιζει να σε θεωρει δεδομενο, αντικαταστάσιμο, προσωρινό (τονιζοντας την ευκολια του "μπορω να βρω αλλους να μου κανουν τα κεφια") ... τοτε ενα φετιχ μπορει ευκολα να το βαπτισει "ανωμαλια" (και να το απορριψει). Τοσο απλα να μηδενισει αυτο που για σενα ειναι <<ο κοσμος όλος>>.
Κι απο την αλλη σκεφταμαι, ωραια ολα αυτα ... τι γινεται ομως οταν δεν μπορεις να φτασεις σε ενα επιπεδο επικοινωνιας με την συντροφο, που να της ανοιχτεις, χωρις να σε χλευαζει, ή το παιρνει στην πλακα, ή επικαλούμενη τεχνιέντως διαφορα δικαιολογιες, αποφευγοντας την ουσια ?
