Ακόμα άκαπνος. Ούτε ένα.
Η αλήθεια είναι πως μέσα στην καθημερινότητα δε μου λείπει και δεν το σκέφτομαι καν. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να καπνίζουν άλλοι δίπλα μου από θέμα να ζηλέψω.
Οι μόνες στιγμές που το έχω λησμονήσει είναι οι ιερές στιγμές για μένα που είχα και πρίν.
Όταν ήμουν καπνιστής πάντα όταν μια μέρα άραζα μόνος σπίτι να δώ καμιά ταινία και να παραγγείλω καμια πίτσα και να αράξω μόνος μου να χαρώ τη φάση, πάντα γούσταρα που μετά θα κάπνιζα το τσιγαράκι μου και θα απολάμβανα όλο το σκηνικό. Σαν ιεροτελεστία για μένα.
Μη γελάτε ο κάθε ένας έχει τα χούγια του.
Όταν λοιπόν είμαι μόνος μου έρχεται καμια φορά σαν σκέψη και μου λείπει το συναίσθημα που είχα σε τέτοιες στιγμές.
Όταν όμως είμαι με καπνιστές δε μου λείπει καθόλου γιατί μου μυρίζει το ντουμάνι τους και βρωμάει και αυτόματα delete..
Πρέπει να πλησιάζεις δίμηνο, φίλε;