φιλε μου booklover δεν ειχα σκοπο να σου επιτεθω...
γκεγκε?
Ούτε και εγώ, αγαπητέ, έχω διάθεση να «σου επιτεθώ». Προς τι? Τι έχουμε να μοιράσουμε? Συζήτηση κάνουμε, και όσοι μας παρακολουθούν, βγάζουν τα συμπεράσματά τους. Το να αλλάξουμε τις απόψεις εμεις οι δυο ο ένας του άλλου, χλωμό το βλέπω.
Αν και το «γκεγκε» δεν είναι και τόσο φιλικό σαν επιφώνημα. Το παραβλέπω όμως.
Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι το τελευταίο σου post με εξέπληξε ευχάριστα. Δείχνεις να έχεις ένα επίπεδο ανώτερο από αυτό που αρχικά έδειξες (σύμφωνα τουλάχιστον με τη δική μου αντίληψη), και αυτό είναι καλό. Να προσθέσω δε επίπεδο ανώτερο από του «μέσου μονιμά» (αν είσαι τέτοιος).
Θα σου απαντήσω και εγώ σε μερικά σημεία του τελευταίου post σου. Όχι ότι αντιδικώ, αλλά για να συνεχιστεί η συζήτηση.
1) Βεβαίως και όποιος κατέχει δίπλωμα δεν είναι Σουμάχερ. Αν ο μέσος κάτοχος διπλώματος πάει να κάνει αυτά που κάνει ο Σουμάχερ, θα καταλήξει στις μπαριέρες ή στο γκρεμό.
2) Η «στρατιωτική» εκπαίδευση (όπως τη λες), δεν αλλάζει τον άνθρωπο, και από μέσο οδηγό να τον κάνει Σουμάχερ. Τον κάνει υπάκουο, τον κάνει «φαντάρο», αλλά αεροπόρο ΔΕ τον κάνει. Αεροπόρος δε γίνεσαι, γεννιέσαι.
3) Ο φίλος μου (εξ αφορμής του οποίου ξεκινήσαμε αυτή τη κουβέντα) ΕΙΝΑΙ γεννημένος αεροπόρος, αυτό προσπαθώ να σου πω.
4) Να με συμπαθάς. Ποτέ μου δε μπόρεσα να καταλάβω γιατί το στρώσιμο του κρεβατιού πρέπει να «αποτελεί μερος της αγωγης ενος πολεμιστη αεροπορου». Λες ότι ο Richthofen και ο Galland στρώνανε τα κρεβάτια τους. Να μου επιτρέψεις να αμφιβάλλω, γιατί εγώ άλλα έχω διαβάσει. Το Galland μάλιστα (αν θυμάμαι καλά) τον κυνήγαγε διαρκώς «η υπερεσία» γιατί όλο με κάτι ουίσκια και κάτι πουτάνες τον πιάνανε!
5) Προσπαθείς (με αυτά που γράφεις) να μειώσεις την εικόνα του φίλου μου, λέγοντας ότι «ζορίστηκε ψυχολογικά και τα παράτησε». Δεν έχεις δίκιο. Δεν είναι αυτή η περίπτωση. Ο άνθρωπος δεν είπε «Φεύγω από το στρατό και πάω στη μαμά μου», είπε «Δε μπορώ στη ζωή μου να έχω να κάνω με μαλάκες». Αυτό είπε φεύγοντας.
6) Το παράδειγμά σου με την κιθάρα δε το καταλαβαίνω. Ποιος κατηγορεί ποιόν? Εγώ δεν κατηγόρησα κανέναν ιπτάμενο μάχιμο, ούτε (προφανώς) τη δουλειά που κάνουν. Και μπράβο τους. Αυτό που είπα, είναι ότι για να κάνει κάποιος τη δουλειά αυτή ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ που απαιτείται να την κάνει (και αναφέρομαι στους ηλίθιους θεσμούς του στρωσίματος του κρεβατιού – όχι τις συνθήκες κινδύνου) πρέπει να είναι «κάπως ιδιαίτερος». Αυτό (μόνο) είπα. Και το «κάπως ιδιαίτερος» δεν είναι κατ’ ανάγκη μειωτικό. Είναι «κάπως» όμως, πώς να το κάνουμε τώρα!
7) Λες: «Ανομοια μεγεθη , ανομοιες αναγκες και απαιτησεις , εντελως διαφορετικές καταστασεις». Λάθος φίλε. Υπάρχει κάτι κοινό: Η πτήση. Στα πλαίσια αυτού του κοινού χαρακτηριστικού μιλάμε, δε συγκρίνουμε μήλα με χταπόδια.
Και τέλος, μια που εντόπισες ότι «μισώ κάθε τι που φορά στολή», άρα με κρίνεις προσωπικά (και από ψυχολογική άποψη), σου λέω ότι:
-Δε «μισώ» τίποτα.
-Απεχθάνομαι όμως κάθε λογής «αγελοποίηση», και ο στρατός (με την έννοια που εμείς οι νεοέλληνες έχουμε στο κεφάλι μας γι αυτόν) αυτό ακριβώς κάνει. Μεταβάλλει τους individual ανθρώπους σε αγέλη. (Και μάλιστα μη σκεπτόμενη αγέλη). Αυτό (σα θεσμό) ναι, το απεχθάνομαι. Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου (παιδί), δε συμμετείχα ποτέ σε τέτοιου είδους «ομαδικές» δραστηριότητες (προσκοπισμός, κατασκήνωση, κλπ). Μόνος μου κατάφερνα πάντα πολύ περισσότερα από όσα κατάφερνε ολόκληρη η αγέλη, και αυτό διατράνωσε τις πεποιθήσεις μου, τις οποίες διατηρώ μέχρι τώρα, και τώρα πια έχω και την ωριμότητα να τις διατυπώνω (και χαίρομαι που την έχεις και εσύ).
-Επομένως δε χρειάζεται να «λυπάσαι» για τίποτα σε σχέση με μένα. Και επειδή ανέφερες ότι
«κατα την διαρκεια της στρατιωτικης μου θητειας ετυχα απαξιωτικης αντιμετωπισης απο ανθρωπους επαγγελματιες στρατωτικους», σε πληροφορώ ότι:
α) Υπηρέτησα στο ΠΝ όπου πέρασα ΑΨΟΓΑ (στην Κρήτη).
β) Θεωρώ ότι φεύγοντας έχω αφήσει πίσω μου κάποιο έργο.
γ) Αν μου έλεγαν «ξαναέλα για μετεκπαίδευση ένα μήνα» θα πήγαινα τρέχοντας. Σε σύγκριση με αυτά που κάνω τώρα, «ο στρατός» ήταν διακοπές.
δ) Με το διοικητή μου (πλοίαρχος αυτός – ναύτης πτυχίου Γ εγώ) μου γίναμε φίλοι. Κάναμε εκδρομές, πηγαίναμε σε ταβέρνες, και συνεχίσαμε να βλεπόμαστε και αφού απολύθηκα (και αυτός ήρθε με μετάθεση στην Αθήνα). Αυτά, χωρίς να έχω «μέσον» (κανείς δηλαδή δε του τηλεφώνησε να του πει «πρόσεχε το παιδί»). Απλά ξέρω να προσαρμόζομαι σε όλες τις καταστάσεις, και κατ’ επέκταση να διαλέγω ποιες καταστάσεις προτιμώ να με περιβάλλουν και ποιες όχι.
ε) Στο ΠΝ γνώρισα (μιλάω και για τα πιλάφια, και για τους της ΣΣΔ, αλλά ΚΑΙ για τους στρατεύσιμους) κάθε καρυδιάς καρύδι. Έχεις δίκιο που λες ότι δεν είναι όλοι ίδιοι. Αυτό που προσθέτω εγώ είναι ότι το σύστημα τους αφομοιώνει και τους εξισώνει. Αυτό είναι που δε μου αρέσει. Και αν είναι για ένα μικρό διάστημα (θητεία), πάει στο διάολο, θα περάσει. Δες το σαν εμπειρία. Αλλά αν είναι για μια ολόκληρη ζωή? Παραείναι.
8) Δεν αισθάνομαι λοιπόν κανένα «αίσθημα μίσους» για τους ανθρώπους αυτούς (όπως λες), αλλά ναι, εκφράζουν μια εξουσία. Και όσο πιο ανεγκέφαλοι είναι, τόσο με μεγαλύτερη έμφαση την ασκούν. Το πόσοι είναι ανεγκέφαλοι και πόσοι είναι το αντίθετο (και σε τι βαθμό ο καθένας), είναι σχετικό με το γενικό δείκτη ανεγκεφαλότητας του πληθιυσμού. Ανάλογα είναι τα πράματα, δεν αποτελεί ούτε η Πολεμική, ούτε η Πολιτκή Αεροπορία, ούτε το ΠΝ ιδιαίτερη δεξαμενή ανθρώπων που διαλέγονται με κάποια ΑΛΛΑ κριτήρια από το μέσο άνθρωπο.
Κλείνω λέγοντας σου ότι στην φράση σου:
«για τους χειριστες της RAF η της Lyftwaffe . Λυπαμαι... αλλά ξερεις ουτε οι μεν ουτε οι δε ήταν πολιτες. Η στρατολογηση και η εκπαιδευση τους μαλιστα προεβλεπε δοκιμασιες πολυ πιο "σπαστικες" απο το στρωσιμο ενος κρεβατιου που ανησυχησε τον φιλο της ιστοριας. Το πως επιλεγηκαν , για ποσο εκπαιδευτηκαν και υπο ποιο επαγγελματικο καθεστως πετουσαν ειναι στοιχεια που με καμια περιπτωση δεν θα μπορουσαν να συγκριθουν με το σημερα αφου συζητουμε για 70-80 χρονια πριν , άλλα μεσα, άλλες επιχειρησιακες αναγκες κλπ.» κάνεις λάθος.
Υπήρχαν περιπτώσεις που πληρώματα έβγαιναν στη μάχη με 10 (δέκα) ώρες solo εκπαιδευτικής πτήσης ΜΟΝΟ. (Ιδίως οι Γερμανοί - και βεβαίως και οι Γιαπωνέζοι). Δεν είχαν ούτε καύσιμα, ούτε αεροπλάνα για να τους εκπαιδεύσουν παραπάνω. Αν θέλεις, να σου βρω τα σχετικά ιστορικά αποσπάσματα. Δεν είμαι παντογνώστης, αλλά ΑΥΤΗ την ιστορία την ξέρω καλά, γιατί μ’ αρέσει και διαβάζω. ΠΟΛΙΤΕΣ ήταν (πριν τους πάρουν στις αεροπορίες) ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ από τους ήρωες του ΒΠΠ.
(Και πολίτες ξανάγιναν – όσοι επέζησαν - μετά τη λήξη της σύγκρουσης).
Δυστυχώς Viper, δείχνεις μια ΕΝΤΟΝΗ στρατοκαβλίαση. Συνδυασμένη με κάποια διαλογιστική (είναι αλήθεια αυτό), αλλά ΕΝΤΟΝΗ.
Η εμμονή σου στο «πρώτα στρατιώτης» και στο ξύρισμα γουλί μου φέρνει σε κάτι από Ράμπο.
