rigormortis
Γλομπεο-Μύστης
- Εγγρ.
- 23 Απρ 2008
- Μηνύματα
- 10.645
- Κριτικές
- 429
- Like
- 5.094
- Πόντοι
- 20.605
Το θρέντ αυτό αποσκοπεί στο να υπενθυμίσει τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Καμπότζη απο το '75 , αλλά και να προσπαθήσει να αναδείξει , το πώς μια εύπεπτη και φαινομενικά όμορφη ιδεολογία περί αταξικής κοινωνίας , ισότητας ,ομοιομορφίας χωρίς τους θεσμούς της οικογενείας και της θρησκείας , είναι στην πράξη , παρά-φύση , παρά-λογη , απάνθρωπη και εγκληματική.
Λίγα λόγια για τον Πόλ Πότ :
Ο Πολ Ποτ (1928-1998), επίσημο όνομα Σαλόθ Σαρ, υπήρξε ο ηγέτης του κομμουνιστικού κινήματος, γνωστού ως κίνημα των "Ερυθρών Χμερ" και πρωθυπουργός της Καμπότζης την περίοδο 1976-1979.
Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του έθεσε σε εφαρμογή μεθόδους κολεκτιβοποίησης στον αγροτικό τομέα, αναγκάζοντας πολίτες των αστικών περιοχών να μετεγκατασταθούν στην ύπαιθρο. Παράγοντες όπως το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, αλλά και οι μαζικοί βασανισμοί και εκτελέσεις υπόπτων συντέλεσαν ώστε να πραγματοποιηθεί γενοκτονία στη χώρα, με νεκρούς περίπου το 20% του πληθυσμού της χώρας (2 εκ. άνθρωποι).
Το 1979, η Καμπότζη, υπό τον Πολ Ποτ, προσπάθησε ανεπιτυχώς να εισβάλλει στο γειτονικό Βιετνάμ και ο Πολ Ποτ αναγκάστηκε να διαφύγει από τη χώρα, ενώ το καθεστώς που είχε εγκαθιδρύσει κατέρρευσε. Τα επόμενα έτη με βάση τις ζούγκλες στα σύνορα Καμπότζης-Ταϊλάνδης προσπάθησε να οργανώσει αντάρτικο αγώνα, χωρίς όμως επιτυχία.
Πέθανε το 1998.
wikipedia
... Το 1975 ο πληθυσμός είχε αυξηθεί σε 2.000.000, με το μεγαλύτερο μέρος να αποτελείται από πρόσφυγες. Η πόλη καταλήφθηκε από τους Ερυθρούς Χμερ στις 17 Απριλίου. Πολλοί από τους κατοίκους της, ιδίως οι πλουσιότεροι, υποχρεώθηκαν να εργασθούν σε αγροκτήματα ως «καινούργιοι άνθρωποι». Το Γυμνάσιο Tuol Svay Prey μετατράπηκε σε φυλακή-στρατόπεδο από τις δυνάμεις του Πολ Ποτ, το S-21 (σήμερα «Μουσείο Γενοκτονίας Tuol Sleng»), όπου οι Καμποτζιανοί κρατούνταν και βασανίζονταν. Ο Πολ Ποτ επιθυμούσε την επιστροφή σε μία αγροτική οικονομία και για αυτό προχώρησε στην εκκαθάριση των μορφωμένων, σκοτώνοντας ακόμα και όποιον φορούσε γυαλιά, ώστε να αποκαθάρει τον πληθυσμό από τους δυτικότροπους. Λογικά, αυτές οι κατηγορίες ανθρώπων αφθονούσαν πολύ περισσότερο σε μία μεγάλη πόλη όπως η Πνομ Πενχ. Σήμερα, στο «Μουσείο Γενοκτονίας Tuol Sleng» εκτίθενται όργανα βασανισμού των Ερυθρών Χμερ και φωτογραφίες των θυμάτων τους. Το Choeung Ek στα προάστια, 15 χιλιόμετρα μακρύτερα, όπου οι Ερυθροί Χμερ οδηγούσαν φυλακισμένους από το Tuol Sleng για να τους σκοτώσουν και να τους θάψουν σε ρηχούς λάκους, είναι επίσης σήμερα μνημείο για τους νεκρούς του καθεστώτος.
wikipedia
[size=15pt]ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΕΡΥΘΡΩΝ ΧΜΕΡ ΓΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ[/size]
«Στο τέλος θα έχουμε πεθάνει όλοι και δεν θα νιώσουμε ποτέ δικαίωση»
Τριάντα δύο χρόνια έχουν περάσει από την κατάρρευση του καθεστώτος των Ερυθρών Χμερ, που το 1975 κατέλαβαν την πρωτεύουσα της Καμπότζης, Πνομ Πενχ, προκειμένου να εφαρμόσουν το «όραμα» του ηγέτη τους, Πολ Ποτ. Ο Πολ Ποτ ήθελε να εφαρμόσει την κατά Μάο αγροτική οικονομία όπου όλοι θα εργάζονταν στα χωράφια. Οι μορφωμένοι θεωρήθηκαν επικίνδυνοι από το καθεστώς και σφαγιάστηκαν. Περίπου 2 εκατομμύρια Καμποτζιανοί (το 30% του πληθυσμού της χώρας) βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν από τους Ερυθρούς Χμερ.
Τους τελευταίους μήνες διεξάγεται η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο για την Καμπότζη όπου οι τέσσερις τελευταίοι εν ζωή ηγέτες των Ερυθρών Χμερ κατηγορούνται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εγκλήματα πολέμου, δολοφονίες και βασανιστήρια. Δεν κατηγορούνται για γενοκτονία παρά μόνο για τις περιπτώσεις της σφαγής των Βιετναμέζων και της μειονότητας των μουσουλμάνων Τσαμ, καθώς ο ΟΗΕ δεν αναγνώρισε αυτή την κατηγορία.
Η δίκη γίνεται μετ’ εμποδίων και είναι πολύ πιθανό να μην ολοκληρωθεί καν, αφού οι κατηγορούμενοι είναι 79-85 χρονών και αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα υγείας. Μάλιστα η υπεράσπιση ζήτησε να εξαιρεθεί από τους κατηγορούμενους η 79χρονη Ιένγκ Τιρίτ, πρώην υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων, καθώς πάσχει από τη νόσο Αλτσχάιμερ. Ένας άλλος σκόπελος που πρέπει να ξεπεραστεί είναι οι ενστάσεις των δικαστών για παρέμβαση της καμποτζιανής κυβέρνησης στη δίκη, που θέτουν ολόκληρη τη διαδικασία υπό αμφισβήτηση. Σύμφωνα με τις αναφορές των δικαστών ο πρωθυπουργός με τις δηλώσεις του στον Τύπο στερεί τους κατηγορούμενους από το δικαίωμά τους σε μια δίκαιη δίκη. Ως αποτέλεσμα αυτού, ένας εκ των δικαστών παραιτήθηκε καταγγέλλοντας πολιτική παρέμβαση εκ μέρους της κυβέρνησης, κάτι που η κυβέρνηση διαψεύδει.
Σύμφωνα με τους δικηγόρους των θυμάτων των Ερυθρών Χμερ, το δικαστήριο προσπαθεί να «θάψει» τη μεγαλύτερη γενοκτονία του 20ού αιώνα: «Από το κατηγορητήριο εξαιρέθηκαν οι υποθέσεις υπ’ αριθμόν 3 και 4 με τη δικαιολογία μη επαρκών στοιχείων. Πρόκειται για καταθέσεις μαρτύρων μαζικών δολοφονιών στη φυλακή-στρατόπεδο S-21 και το στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στην Πρε νετ Πρε. Ακόμα δεν έχουμε πρόσβαση σε ολόκληρη τη δικογραφία και έτσι απορρίπτονται μάρτυρες λόγω δικονομικών παραλείψεων».
Τον περασμένο μήνα πέθανε από ανακοπή ένα ακόμα θύμα των Ερυθρών Χμερ, του οποίου η μαρτυρία είχε γίνει αποδεκτή από το δικαστήριο και θα κατέθετε στις αρχές του επόμενου χρόνου. «Όπως εξελίσσεται η δίκη μέχρι το τέλος της δεν θα ζουν ούτε οι κατηγορούμενοι ούτε οι μάρτυρες κατηγορίας», δήλωσαν οι επιζήσαντες, «και έτσι ποτέ δεν θα απονεμηθεί δικαιοσύνη. Η δίκη αυτή έπρεπε να έχει γίνει χρόνια τώρα αλλά η πολιτική των εμπλεκομένων κρατών δεν το επέτρεψε. Μπορεί να πεθάνουμε και να μην νιώσουμε ποτέ τη δικαίωση».
Λίγα λόγια για τον Πόλ Πότ :
Ο Πολ Ποτ (1928-1998), επίσημο όνομα Σαλόθ Σαρ, υπήρξε ο ηγέτης του κομμουνιστικού κινήματος, γνωστού ως κίνημα των "Ερυθρών Χμερ" και πρωθυπουργός της Καμπότζης την περίοδο 1976-1979.
Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του έθεσε σε εφαρμογή μεθόδους κολεκτιβοποίησης στον αγροτικό τομέα, αναγκάζοντας πολίτες των αστικών περιοχών να μετεγκατασταθούν στην ύπαιθρο. Παράγοντες όπως το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, αλλά και οι μαζικοί βασανισμοί και εκτελέσεις υπόπτων συντέλεσαν ώστε να πραγματοποιηθεί γενοκτονία στη χώρα, με νεκρούς περίπου το 20% του πληθυσμού της χώρας (2 εκ. άνθρωποι).
Το 1979, η Καμπότζη, υπό τον Πολ Ποτ, προσπάθησε ανεπιτυχώς να εισβάλλει στο γειτονικό Βιετνάμ και ο Πολ Ποτ αναγκάστηκε να διαφύγει από τη χώρα, ενώ το καθεστώς που είχε εγκαθιδρύσει κατέρρευσε. Τα επόμενα έτη με βάση τις ζούγκλες στα σύνορα Καμπότζης-Ταϊλάνδης προσπάθησε να οργανώσει αντάρτικο αγώνα, χωρίς όμως επιτυχία.
Πέθανε το 1998.
wikipedia
... Το 1975 ο πληθυσμός είχε αυξηθεί σε 2.000.000, με το μεγαλύτερο μέρος να αποτελείται από πρόσφυγες. Η πόλη καταλήφθηκε από τους Ερυθρούς Χμερ στις 17 Απριλίου. Πολλοί από τους κατοίκους της, ιδίως οι πλουσιότεροι, υποχρεώθηκαν να εργασθούν σε αγροκτήματα ως «καινούργιοι άνθρωποι». Το Γυμνάσιο Tuol Svay Prey μετατράπηκε σε φυλακή-στρατόπεδο από τις δυνάμεις του Πολ Ποτ, το S-21 (σήμερα «Μουσείο Γενοκτονίας Tuol Sleng»), όπου οι Καμποτζιανοί κρατούνταν και βασανίζονταν. Ο Πολ Ποτ επιθυμούσε την επιστροφή σε μία αγροτική οικονομία και για αυτό προχώρησε στην εκκαθάριση των μορφωμένων, σκοτώνοντας ακόμα και όποιον φορούσε γυαλιά, ώστε να αποκαθάρει τον πληθυσμό από τους δυτικότροπους. Λογικά, αυτές οι κατηγορίες ανθρώπων αφθονούσαν πολύ περισσότερο σε μία μεγάλη πόλη όπως η Πνομ Πενχ. Σήμερα, στο «Μουσείο Γενοκτονίας Tuol Sleng» εκτίθενται όργανα βασανισμού των Ερυθρών Χμερ και φωτογραφίες των θυμάτων τους. Το Choeung Ek στα προάστια, 15 χιλιόμετρα μακρύτερα, όπου οι Ερυθροί Χμερ οδηγούσαν φυλακισμένους από το Tuol Sleng για να τους σκοτώσουν και να τους θάψουν σε ρηχούς λάκους, είναι επίσης σήμερα μνημείο για τους νεκρούς του καθεστώτος.
wikipedia
[size=15pt]ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΕΡΥΘΡΩΝ ΧΜΕΡ ΓΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ[/size]
«Στο τέλος θα έχουμε πεθάνει όλοι και δεν θα νιώσουμε ποτέ δικαίωση»
Τριάντα δύο χρόνια έχουν περάσει από την κατάρρευση του καθεστώτος των Ερυθρών Χμερ, που το 1975 κατέλαβαν την πρωτεύουσα της Καμπότζης, Πνομ Πενχ, προκειμένου να εφαρμόσουν το «όραμα» του ηγέτη τους, Πολ Ποτ. Ο Πολ Ποτ ήθελε να εφαρμόσει την κατά Μάο αγροτική οικονομία όπου όλοι θα εργάζονταν στα χωράφια. Οι μορφωμένοι θεωρήθηκαν επικίνδυνοι από το καθεστώς και σφαγιάστηκαν. Περίπου 2 εκατομμύρια Καμποτζιανοί (το 30% του πληθυσμού της χώρας) βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν από τους Ερυθρούς Χμερ.
Τους τελευταίους μήνες διεξάγεται η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο για την Καμπότζη όπου οι τέσσερις τελευταίοι εν ζωή ηγέτες των Ερυθρών Χμερ κατηγορούνται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εγκλήματα πολέμου, δολοφονίες και βασανιστήρια. Δεν κατηγορούνται για γενοκτονία παρά μόνο για τις περιπτώσεις της σφαγής των Βιετναμέζων και της μειονότητας των μουσουλμάνων Τσαμ, καθώς ο ΟΗΕ δεν αναγνώρισε αυτή την κατηγορία.
Η δίκη γίνεται μετ’ εμποδίων και είναι πολύ πιθανό να μην ολοκληρωθεί καν, αφού οι κατηγορούμενοι είναι 79-85 χρονών και αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα υγείας. Μάλιστα η υπεράσπιση ζήτησε να εξαιρεθεί από τους κατηγορούμενους η 79χρονη Ιένγκ Τιρίτ, πρώην υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων, καθώς πάσχει από τη νόσο Αλτσχάιμερ. Ένας άλλος σκόπελος που πρέπει να ξεπεραστεί είναι οι ενστάσεις των δικαστών για παρέμβαση της καμποτζιανής κυβέρνησης στη δίκη, που θέτουν ολόκληρη τη διαδικασία υπό αμφισβήτηση. Σύμφωνα με τις αναφορές των δικαστών ο πρωθυπουργός με τις δηλώσεις του στον Τύπο στερεί τους κατηγορούμενους από το δικαίωμά τους σε μια δίκαιη δίκη. Ως αποτέλεσμα αυτού, ένας εκ των δικαστών παραιτήθηκε καταγγέλλοντας πολιτική παρέμβαση εκ μέρους της κυβέρνησης, κάτι που η κυβέρνηση διαψεύδει.
Σύμφωνα με τους δικηγόρους των θυμάτων των Ερυθρών Χμερ, το δικαστήριο προσπαθεί να «θάψει» τη μεγαλύτερη γενοκτονία του 20ού αιώνα: «Από το κατηγορητήριο εξαιρέθηκαν οι υποθέσεις υπ’ αριθμόν 3 και 4 με τη δικαιολογία μη επαρκών στοιχείων. Πρόκειται για καταθέσεις μαρτύρων μαζικών δολοφονιών στη φυλακή-στρατόπεδο S-21 και το στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στην Πρε νετ Πρε. Ακόμα δεν έχουμε πρόσβαση σε ολόκληρη τη δικογραφία και έτσι απορρίπτονται μάρτυρες λόγω δικονομικών παραλείψεων».
Τον περασμένο μήνα πέθανε από ανακοπή ένα ακόμα θύμα των Ερυθρών Χμερ, του οποίου η μαρτυρία είχε γίνει αποδεκτή από το δικαστήριο και θα κατέθετε στις αρχές του επόμενου χρόνου. «Όπως εξελίσσεται η δίκη μέχρι το τέλος της δεν θα ζουν ούτε οι κατηγορούμενοι ούτε οι μάρτυρες κατηγορίας», δήλωσαν οι επιζήσαντες, «και έτσι ποτέ δεν θα απονεμηθεί δικαιοσύνη. Η δίκη αυτή έπρεπε να έχει γίνει χρόνια τώρα αλλά η πολιτική των εμπλεκομένων κρατών δεν το επέτρεψε. Μπορεί να πεθάνουμε και να μην νιώσουμε ποτέ τη δικαίωση».
