Το "Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρεϊ" είναι από αυτά τα βιβλία που τα διαβάζεις 2 και 3 φορές στη ζωή σου. Η πρώτη είναι στα παιδικά σου χρόνια καθώς όλο και κάποιος θα στο κάνει δώρο. Οι εντυπώσεις που αποκομίζεις διαβάζοντάς το ως teenager δεν είναι πολύ δυνατές διότι το κεντρικό μήνυμα του βιβλίου (πόθος για τα νιάτα και την αιώνια ομορφιά) δεν σου προκαλεί εντύπωση όταν σε αυτή τη μικρή ηλικία ΖΕΙΣ τα νιάτα και την ομορφιά.
Ωστόσο, η δεύτερη ανάγνωση (όταν πια 30αρισες) είναι αποκαλυπτική του μεγαλείου του Όσκαρ Ουάιλντ. Έχοντας φάει για τα καλά στη μάπα την αλαζονία των καιρών μας, όταν έχεις κουραστεί από τον ευτελή πόθο για χρήμα και αναγνώριση, όταν έχεις σιχαθεί την υποκρισία γύρω σου παντού, το βιβλίο αυτό προσφέρει μια μάσκα οξυγόνου. Δίνει ανάσες και γεμίζει τα πνευμόνια με τον αέρα ενός γοτθικού ρομαντισμού που πια έχει χαθεί παντοτινά.
Μια γροθιά στον πουριτανισμό και την ψευτιά της βικτωριανής Αγγλίας του 19ου αιώνα. Και όχι μόνο, γιατί στην Ελλαδίτσα του 21ου αιώνα τι διαφορετικό υπάρχει? Το βιβλίο είναι διαχρονικό γιατί απλά η μούχλα του πουριτανισμού θα υπάρχει πάντα και παντού. Όλο και κάτι λέρες θα έχουν να λένε για το πόσο καλό και αγαθό είναι το κοριτσάκι τους (αγνοώντας ότι η ομορφιά του έγκειται στη σεξουαλική απελευθέρωσή του και πουθενά αλλού). Και μετά ρωτάμε τι γίνετε με τις Ελλεηνίδες. Τέλος πάντων, ξεμακραίνω από το θέμα.
Υποψιάζομαι ότι θα το ξαναδιαβάσω σε καμιά 20αριά χρόνια μετά (αν έχω την υγεια μου), με ρυτίδες στο πρόσωπο και περισσότερες πληγές στην ψυχή. Αναρωτιέμαι αν και τότε θα μου χαρίσει τις ανάσες που μου πρόσφερε πρόσφατα. Όσκαρ Γουάιλντ, τροβαδούρε της 'ηθικής τελμάτωσης' και της 'σήψης' σε ευχαριστώ.
Πολύ σωστή ανάλυση!! Ο άνθρωπος του οποίου η συνείδηση αλλοτριώνεται με την πάροδο του χρόνου αλλά που διατηρεί ακέραια την εξωτερική του εμφάνιση. Δεν είναι καθόλου παραδοξο που μπήκε φυλακή με πρόσχημα την ομοφυλοφυλία του!!!