Επισκέπτης
ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ-ΤΟ ΜΕΓΑ ΒΕΛΑΣΜΑ
[youtube=425,350]92nTM3UMOzQ&feature=related[/youtube]
[youtube=425,350]92nTM3UMOzQ&feature=related[/youtube]
Ποιό βιβλίο προτείνετε / μόλις ολοκληρώσατε;
- Μέλος που άνοιξε το νήμα ais8hsh
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 4K
- Εμφανίσεις 287K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 4 άτομα (0 μέλη και 4 επισκέπτες)
Επισκέπτης
τότε πρέπει να το βάλουμε στα θέματα της "ατζεντας" ;)
Επισκέπτης
ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ-ΠΟΙΗΜΑΤΑ
[youtube=425,350]fG_l1JYXDyI&feature=related[/youtube]
[youtube=425,350]fG_l1JYXDyI&feature=related[/youtube]
voltaire45
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 1 Δεκ 2005
- Μηνύματα
- 18.212
- Κριτικές
- 1
- Like
- 1.906
- Πόντοι
- 366
Μπορεί κανένας να καταλάβει τι λέει στην αρχή για τον Ginsberg;
Και ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ Ελληνας Δημοπράτης παλαιών & σπανίων εκδόσεων...
Επισκέπτης
Στην κατηγορία ερωτικής λογοτεχνίας, θα έβαζα πρώτο τον Τέο Ρόμβο και μετά τον Εμπειρίκο...
Σ’ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΠΗΔΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ
από το βιβλίο «Τρία φεγγάρια στην πλατεία»
Παχνίδισμα στον αμφιβληστροειδή φέγγισμα σε μισάνοιχτη χαραμάδα στα εσωτερικά του εγκεφάλου, ταλάντευση αποκάλυψης μεταξύ συνειδητού – ασυνείδητου , τερμοφέγγισμα. Λαμπύρισμα στιγμιαίο, γέννηση ιδέας καθαρής , στιγμές επαναλαμβανόμενες, ανάπαυλα, πέσιμο στο σκοτάδι υποθετικής προσέγγισης, προσμονή αναμονή, αδημονία, λαχτάρα ενθουσιασμός…
Κι ήταν οι μέρες όμορφες, τρυφερές κι ήταν ή διάθεσή μου γλυκιά, ήρεμή και ποιητική κι ο καιρός έξω από το σπίτι ήταν ζεστός και βροχερός κι έφερνε αναμνήσεις από τις τροπικές μπόρες στην κεντρική Αμερική που πέρναγαν από πάνω μας και μας μούσκευαν και που τις βλέπαμε να ‘ ρχονται και που τις νιώθαμε να φτάνουμε πάνω στα γυμνά κορμιά μας, να μας χαϊδεύουν με τις χοντρές ψιχάλες και μετά να για μερικά λεφτά και μετά να φεύγουνε. Ναι., όλα αυτά τα ωραία πράγματα υπάρχουνε στο μυαλουδάκι μου και είναι πράγματα, τα φανταστικά που όμως τα έχω ζήσει και που εσείς δεν έχετε ζήσει κι όπου εκεί , στις αναμνήσεις, υπάρχω μόνος μου σε μια. Όπως έλεγα, γλυκειά διάθεση μοναξιάς, που δεν μπορεί κανείς άλλος να συμμετάσχει, τουλάχιστο με τον τρόπο που νιώθω εγώ. Έτσι λοιπόν και για αυτό το λόγο κάθε φορά που έχανα κάποιο κομμάτι από τον εαυτό μου φτιαγμένο μέσα από την συνύπαρξη με κάποιο πρόσωπο, ένιωθα κατά ένα μέρος λιγότερος. Έφευγε αυτό το κομμάτι από τη ζωή μου κι έμενε το υπόλοιπο στα σίγουρα πληγωμένο κι ώσπου να κλείσει η τρύπα από την οβίδα της θλίψης και της ασκήμιας ο εαυτός φρικιούσε και σπάραζε κι έφτιαχνε νέες φαντασιώσεις μέσα σε τεράστιες αίθουσες που διέσχιζε με κάποιο φακό στο χέρι και κάποιο κλειδί κρεμασμένο στη ζώνη- στο σκοτάδι, στην ησυχία, να ψάχνει για την αίθουσα με τα εγκληματολογικά βιβλία. Για τη σειρά με τις πιο εντυπωσιακές αυτοκτονίες του 32, λίγο πριν την άνοδο του Χιτλερ στην εξουσία. Μιλούσε νύχτες πολλές με τα σκυλιά που είχαν γυμναστεί για να σκοτώσουν κι ερωτεύονταν μαζί τους. Τότε ήτανε που έπαιρν α τηλέφωνα καθισμένο σ’ ένα μισοσκότεινο δωμάτιο. Τον Μπάροουζ στην Καλιφόρνια, το Κέρουακ στην Νέα Υόρκη, το Πελιέ στο Λονδίνο, τον Γκαίτε στο Βερολίνο, τον Παναϊτ Ιστράτι σ’ εκείνο το θλιβερό νοσοκομείο της Μασσαλίας κι αυτός δεν μπορούσε να μου μιλήσει γιατί είχε κόψει το λαιμό του με γυαλί και δεν του επιτρέπανε να χρησιμοποιεί τις φωνητικές του χορδές. Ένας Τούρκος, ένας Γερμανός, ένας Έλληνας κι ένας Γιουγκοσλάβος ήτανε το καθημερινό ανέκδοτο που ζούσα. Τις νύχτες, όλοι μας πολύ αγριεμένοι , καθόμασταν αντικριστά και περιμέναμε ποιος θα κάνει την επόμενη κίνηση, την έκανε πότε ο ένας και πότε ο άλλος. Και πίναμε συνέχεια καφέδες. Και μ’ έπιανε το στομάχι μου. Και οι ξινίλες ανεβαίνανε ψιλά στο κεφάλι και μαστούρωνα κακοδιαθεσία και όποτε πέρναγα δίπλα από τον συναρμολογημένο δεινόσαυρο του ‘ δινα από μια κλωτσιά και μέσ’ στην απελπισία μου κοίταζα το πρόσωπό μου στο τζάμι που μού ‘διχνε μια νεκροκεφαλή.
Και μετά έρχονταν κι οι νύχτες, σκούρες σκοτεινές, με κρώξιμο επίμονο ερωτευμένου στριγγλοπουλιού που επαναλάμβανε του καημό του για το θηλυκό που καθόταξ πάνω σε κεραμιδένια στέγη σιωπηλό και παρατηρούσε τις γάτες που ξεσκίζανε τις πλαστικές σακούλες των σκουπιδιών και φέρμαρε τον ποντικό της τουαλέτας που έχουμε εκεί έξω στην αυλή. Και η νύχτα ενός ολόκληρου χωριού μεταμορφωμένη σ’ ένα πελώριο χασμουρητό μπαίνει σε κύματα από τα παράθυρα και τις πόρτες στο κρεβάτι που είμαι ξαπλωμένος και με τυλίγει και κάνει το δεξί μου χέρι που κρατά το βιβλίο να τρέμει, τα μάτια μου να’ χουνε πυρετό. Τα βλέφαρα ν’ ανοίγουνε και να κλείνουνε κόφτα στην ανυπαρξία τη θανατική του ύπνου που με φοβίζει, με φοβίζει ατέλειωτα γιατί είναι ο θάνατος μεταμφιεσμένος σε κάτι απαλό και γλυκερό και ύπουλο και το ξέρω καλά. Και βλέπω την μορφή της Κρίστελ με άσπρό μακρύ φουστάνι σε καταπράσινο λιβάδι που διακόπτεται από μικρά κίτρινα λουλουδάκια να’ρχεται προς τα μένα και τη φωνή της Σούζαν ν’ ακούγεται στην ανοιξιάτικη αθηναϊκή νύχτα , πέρα μακριά , από την Καλιφόρνια και να μου περιγράφει την ακινησία του απογεύματος στο προάστιο το Λος Άντζελες που μένει και το ταξίδι των ογδόντα λιρών που’ χε πίσω της μαζί με μια σιχαμερή εμπειρία από κάποιο Κύπριο της ΕΟΚΑ Β΄. και τη βραδιά που ο Τσίκο δραπέτευσε από το κλουβί του και ο Γιώργος έκανε θηλιά για τίγρεις για το τον ξανξαπιάσει αλλά εκείνος. Ανεβασμένος στο παράθυρο του παλιού αρχοντικού της οδού Ζαϊμη, του ‘ σπρωχνε μακριά την θηλιά και δεν ήθελε ν’ ακούσει κουβέντα για την επιστροφή του στο κλουβί. Και ο Βαγγέλης που ανέλαβε να τον πείσει και μας έδιωξε όλους κι έμεινε μόνος μαζί του. Τι είπανε κανένας δεν ξέρει, μόνο να. Την άλλη μέρα που ήρθε ο φύλακας από το ζωολογικό κήπο της Νέας Φιλαδέλφειας για να το πάρει ο Τσίκο , ο πίθηκας κι εμείς, δηλαδή η μανιοκαταθλιπτική ηθοποιός κι εγώ, κυλιόμασταν πάνω σε ροκανίδια και κομμάτια φενιζόλ από τα σκηνικά της αρχαϊκής του ψωνισμένου σκηνοθέτη και κάναμε όργια.
Κι όπως κρατάς τον εαυτό σου μέσα στο χέρι γίνεται πλαδαρός. Γίνεται νερουλός και τρέχει μέσα από τα δάχτυλα, γλιστράει και δεν μπορεί να το κρατήσεις δεν μπορείς να τον σφίξεις δεν μπορείς και εκείνος χάνεται , ρέει αποσυντίθεται, εξαφανίζεται, γίνεται σκόνη, γίνεται σταγόνες, γίνεται φαταιζί κορδελίτσες σε άσπρα- μπλε κοντάρια που κρατούν άνθρώποι μεταμφιεσμένοι και βγάζοντας μικρούς κοφτούς ήχους χορεύουν ολόγυρα. Μουσική που επαναλαμβάνεται από επαναλαμβάνεται από μικρό αφρικανικό όργανο, ιδρώτας που κυλάει αργα, υγρασία, θολά μάτια, σκιές γυναικών που αμέσως μετά γίνονται άντρες. Περίεργα και παράξενα και αλλόκοτα και παράδοξα και παράλογα, παρανοϊκά παραληρικά πετράδια , πέτρες, πετραδίτσες, πετραδάκια ανεμοσφυρίγματα σε άκρη γκρεμού που θαμπώνει, ζαλίζει εξαγνίζει, γοητεύει, επιθετικότητα, άγριο ξεπέταγμα.
Περπατούσα από πολλή ώρα σ’ ένα δρόμο με πολαπλά αυτοκίνητα. Εγώ περπατούσα, αυτά σφυρίζανε περνώντας δίπλά στ’ αυτί μου. Εγώ πήγαινα αργά εκείνα γρήγορα. Εγώ δεν ήξερα που πηγαίνω ούτε αυτά ξέρανε. Κάθε φορά που ενωνόμασταν, κάθε φορά που έχανα την αίσθηση της μοναδικότητας και γινόμουνα πιο πολύ από ε΄νας, από μια ανυπόφορη μοναξιά, καθεφορά που δημιουργούσα μαζί με άλλους τρελά σχήματα, σχέδια, ιστορίες , θορύβους και ήχους, αρώματα, γεύσεις κουβέντες μεγάλες μικρές, για το για το καζανάκι που τρέχει γιαι το καθολικισμό και την αναρχικότητα του Μπουνουέλ, για τη ληστεία στο ταμιευτήριο στο Κουκάκι, για το γυναικείο καφενείο της Ζωοδόχου Πηγής, για την τρύπα στο σλίπιν μπαγκ. Για την πλατεία Εξαρχείων, για τα σπυριά που έβγαλα στα αρχίδια μου και θέλουν ταλκ, για το περσινό καλοκαίρι που δούλευα με μια γαλλίδα, οδηγό αγώνων ταχύτητας, γλείψιμο με την γλώσσα στα ξεραμένα χείλια, άναμα καινούργιου τσιγάρου , τρίψιμο της παλάμης στο μηρό, καπνός που φεύγει μέσα από τα μισάνοιχτα χείλια και ανεβαίνει στην τρύπα του εξαεριστήρα που έχει χαλάσει, το τσαλακωμένο πουκάμισο με τους λεκέδες από καφέ, το γεμισμένο τασάκι, τα’ άδειο μπουκάλι Μεταξά, το κατεβασμένο βλέμμα, η στιγμιαία αίσθηση ότι ολ’ αυτά τα ζεις για πολλοστή φορά, όλ’ αυτά τα ζεις για πολλοστή φορά , όλ’ αυτά τα έχεις ξαναζήσει, όλ’ αυτά υπάρχουνε πριν αποκτήσεις συνείδηση για τον εαυτό σου, για το περιοριστικό σώμα σου, για τις επιθυμίες που δεν βρίσκονται σ’ αρμονία με τις αντοχές σου, με το ρυθμό τον εξωτερικό που καταπιέζει τι εσωτερικό που καταπιέζει τον εσωτερικό ρυθμό και γίνεται εμπόδιο και φραγμός. Μια βόλτα στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστήμιου, από ποια πλευρά; Δεξιά που κατεβαίνω έχει βρεγμένους και μελαγχολικούς πανσέδες μπροστά στην Ακαδημία. Χρώματα στενόχωρα. Πιτσιλιές μελαγχολίας σε βαριεστημένους μίσχους που δεν κρατάνε τα φαρδιά μουσκεμένα πέταλα κι ένας σκύλος κανελής που σταματάει, γυρίζει λίγο τον πισινό του και σηκώνοντας το δεξί του πόδι εκσφενδονίζει το κάτουρο ζεστό – ζεστό κι έπειτα με μια σβουριχτή ουρά τρέχει, τρέχει και κυλιέται στο μισομαδημένο γρασίδι, σταματάει στο θόρυβο μιας βαριάς μηχανής που μαρσάρει στην άσφαλτο και ξαναμολιέται να κάνει στροφές γύρω από τον καθισμένο δάσκαλο του έθνους. Στο αντικρινό πεζοδρόμιο η στριγγιά σκουριασμένη περιστροφή της κάμερας της αστυνομίας. Το λερωμένο τελάρο του εφημεριδοπώλη, τα γέλια από δυο δεκατετράχρονες που βλέπουν ένα γέρο να τους δείχνει την ψωλή του κάτω από μια διπλωμένη Εστία, η Εγγγλέζα που φωτογραφίζει τον κουλουροπώλη, μια αστραπή στο φόντο, στη γωνία του «Ρωσικόν» που αχνοφαίνεται το όρος Αιγάλεω, ο βγαλμένος τρολές, κομμάτι από ξεκολλημένη φωτογραφία του Εφραιμίδη Δήμαρχου, ασθενοφόρο που κλαψουρίζει μονότονα, επαναλαμβανόμενα, τα σκαλιά της Βιβλιοθήκης σαν ψωμί γαλλικό μισηκορώνα, περιστέρια βιαστικά, μαυρισμένα , περιστέρια βιαστικά , μαυρισμένα, οι πρώτοι αναρχικοί που μαζεύονται….
Τώρα όλοι πηγαίνανε στην πλατεία.
Νυχτοπούλια, Στριγγλοπούλια, Βρυκόλακες της νύχτας, παθιασμένα κι αλλόκοτα Φαντάσματα που βγήκαν από τους υπονόμους και τα σκοτάδια λες και γεννήθηκαν μέσα στους φόβους των άλλων, τώρα κατέβαιναν στην πλατεία.
Τα πρωινά στα χορτάρια της πλατείας αστράφτανε και λαμπυρίζανε λαγαρές, διάφανες δροσοσταλίδες που βλέπανε μα δεν συγκρατούσαν κουβέντες ούτε και πρόσωπα. Κάπου ψηλά και νοητά πάνω απ’ τα’ άσπρο μάρμαρο του άγνωστου ποιητή, πάνω από τα τραπεζάκια και τις καρέκλες των καφενείων, πάνω από τους χάλκινους στρουμπουλούς έρωτες που χορεύουνε διαρκώς γύρω από το μαντεμένιο φανάρι του Δήμου, πάνω από την πλατεία μια χρυσαλίδα μεταμορφωνότανε. Ήταν η αρχή του τέλους.
Εκείνες τις μέρες έγινε έτσι ξαφνικά και απροειδοποίητα μια γιορτή στην πλατεία. Οι πρώτοι που πατησανε στο δημοτικό χορτάρι ξάπλωσαν πάνω του και λιαζόντουσαν, χασμουριόντουσαν, φιλιόντουσαν ενώ μερικοί παίξανε μουσική, έτσι απλά κι αυθόρμητα. Μαζευτήκανε ταμπουρίνια, κάνα-δυο κιθάρες, ήρθανε φυσαρμόνικες, μια αμερικάνικη πλύστρα, φλογέρες, μέχρι κουτάλια και πηρούνια επιστρατεύτηκαν και τραγουδήθηκαν ποιήματα οργισμένα από αυτοσχέδιους τραγουδιστές με φωνητικά και κραυγές από τους άλλους στο χόρτο. Ο κόσμος από τα τραπεζάκια, οι περαστικοί κοίταζαν περίεργα. Σε λίγο από το πατάρι του καφενείου τπου παιζότανε μπαρμπούτι κατεβήκανε οι «ποινικοί» ενώ οι πρώτοι οργανωμένοι άρχισαν να φτάνουν, περίεργοι να δούνε ποιοι είναι και πού το πάνε οι καινούριοι.
Όλοι μοιάζανε να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει…
Έτσι ωραία, ρυθμικά και απελευθερωτικά προχώραγε το ξάφνιασμα και κάποια στιγμή ξεκίνησε και ο πρώτος τσαμπουκάς και άρχισε να πέφτει ξύλο. Μέχρι και γιαούρτια πέσανε και ήτανε η πρώτη φορά που η πλατεία ζωντανεύψε. Οι ακακίες του Δήμου χαιρετήσανε το πρώτο μπουμπούκιασμα και το μάρμαρο του ποιητή χωρίς χέρια ξηλώθηκε από τη βάση του και ρίχτηκε στο γρασίδι με τη φρικτή μούρη του στο χώμα. Ο θυρωρός της πιο παλιάς πολυκατοικίας βγήκε στην είσοδο και βλαστήμησε σιγανά τα κωλόπαίδα. Ο επίσημος χαφιές της πλατείας, παλιός μποξέρ αλλά τώρα πολύ γέρος για τσαμπουκάδες, έκανε το τηλεφώνημα και τα πρώτα πέντε εκατό φτάσανε.
Ήτανε άνοιξη και οι κουβέντες αρχίσανε να γίνονται πάνω στους τοίχους της πλατειάς και στους τριγύρω δρόμους, η μοναξιά και το δάκρυ μπλέκονταν στο παραλήρημα και στο όνειρο το απραγματοποίητο, πέρα μακριά στους κρεμαστούς κήπους της Σεμίραμις και στις πλάνες των Χασασίν του Χασάν- Ιμπν- Σαμπαχ, στους αντικατοπτρισμούς της ερήμου, στις παραμορφωτικές διαθλάσεις του φωτός μέσα από ορυκτούς κρυστάλλους και στην αιώρηση του αστροναύτη στο απόλυτο κενό. Και φτιάχνανε σχέδια μοναδικά, όνειρα χρωματισμένα και γίνονταν όλοι αυτοί που περπάταγαν εδώ, αρωματισμένα φαντάσματα και γεννιότανε μια γλώσσα ζεστή με μια αμεσότητα που περιείχε την ανάσα του άλλου. Και έτσι γίνηκε η μεγάλη μήτρα που τους μάζεψε όλους. Η παγίδα, η πλάνη, το όνειρο, η πλατεία, ο μύθος. Και γνωριστήκαμε. Και αγαπηθήκαμε. Και γίναμε κάτι πολύ όμορφο, δυνατό, απερίγραπτα σοφό, εκστασιασμένο, σπουδαίο, αδιάντροπο, ερωτικό και σαλέψαμε τα μυαλά των άλλων…
Είχε περάσει καιρός από την συγκέντρωση στο Σύνταγμα.
Ο Λουκάς περίμενε τα μεσημέρια ττο πέμπτο να σχολάσει και κυνηγούσε τη Μαρία την κόρη του που πέρναγε με τις φίλες της να τις γαμήσει.
Ο Γιατρός ετοίμαζε τα χειρόγραφα για την έκδοση του γαλάζιου βιβλίου και ο Βασίλας που τα πήγαινε στο τυπογραφείο, χάριζε στο δρόμο σελίδες στους περαστικούς.
Η Ελεονώρα ερωτευότανε παράφορα όποιν την κοίταζε για λίγο με γυρτό το κεφάλι και του χάριζε την κυρία Νταλαγουέη με αφιέρωση.
Ο Νικόλας φόρεσε το σταυρωτό κουστούμι με τη ρίγα και τα διπλά πέτα, μυτερό παπούτσι και ρεπούμπλικο και ήπιε το καφέ του στο Φλοράλ. Την άλλη μέρα ο Κατίνος κυκλοφόρησε με τα ίδια ακριβώς ρούχα. Σταυρωτό κουστούμι με ρίγα, μυτερά παπούτσια και καφέ ρεπούμπλικο.
Ο Γιώργος με το Νταμπαντούμπα κάνανε την νύχτα μπούκα και φέρανε στερεοφωνικό και δίσκους.
Ο Ηλίας που είχε γεμίσει τους τοίχους λεξούλες για τις γάτες, κράταγε στην αγκαλιά του τη Μάινχοφ μια μικρή μαύρη γατούλα και την χάιδευε.
Η Φρούλα έκανε δαχτυλίδια με τα όμορφα μαλλιά μου.
Ο Δαβίδ πέταξε το ανοιχτό μπεζ κουστούμι του στο σκουπιδοντενεκέ και κάθισε μαζί μας.
Ο Απολιτίκ μίλαγε ώρες ατέλειωτες για το Γιώργο που θα’ ρχότανε από την Ελβετία.
Ο Νικόλας ξημερωνότανε στη γραφομηχανή κι έπειτα κατέβαινε στην Ομόνοια και μετά στο Μοναστηράκι για παλιά περιοδικά.
Ο Λεωνίδας έφτιαξε μια σειρά από μουτσούνες και μας τις χάρισε να τις φοράμε στο δρόμο.
Ο Μαξ ήταν ερωτευμένος με την Άλκηστη και τα μάτια του λαμπυρίζανε μαύρη δροσιά.
Η Μπενεντικτ έπαιρνε τηλέφωνο και μίλαγε μαζί της όλη νύχτα. Της περιγράφαμε πως τραβάμε μαλακία και μας έλεγε κι εκείνη τι και πως χάιδευε κάθε στιγμή κι έτσι χύναμε μαζί.
Ο Αλεξανδρινός με τον Καβάτζα κατεβαίνανε τα πρωινά στο Πολυτεχνείο και πουλάγανε βιβλία. Ο Ηλίας πήγαινε μαζί, ανέβαινε στα κάγκελα και φώναζε με όλη του τη δύναμη κοιτάζοντας τον κόσμο που πέρναγε μπροστά του, ένα κεφάλι πιο κοντοί, ν’ ανοίξουνε τα τρελοκομεία και οι φυλακές και να βγούνε όλοι έξω.
Ο Ηλίας καθισμένος μια νύχτα στο δωματιάκι του στο Λυκαβηττό κοίταζε το γλόμπο που βρισκόταν ψηλά, καταμεσής στο ταβάνι κι ένιωσε σιγά- σιγά το φως το ηλεκτρικό να τον πλημμυρίζει και να γίνεται ένα μαζί του αφού το ίδιος εξαϋλώθηκε κι έγινε πράγμα ρευστό, σκόνη και αέρας. Μετά απ’ αυτή την εμπειρία του πέρασε μέσα από τη χαραμάδα της πόρτας, βγήκε έξω στους δρόμους, ήρθε και μας βρήκε να μας το πει. Έκτοτε ο Ηλίας περπάταγε στο δρόμο – τον βλέπαμε- κι έδειχνε να πετάει χαμηλά, λίγο πιο πάνω απ΄’ το δρόμο. Με κινήσεις τέλεια αρμονικές χωρίς καμιά προσπάθεια, σαν απαλή φτερούγα πουλιού μακρινής θάλασσας ανασηκωνόταν και κυμάτιζε.
Ο Χρήστος και ο Χάρος έβαζε ερωτήματα για μίνιμουμ συνεργασία με το αριστερό χέρι και απάνταγε με το δεξί και ενωνότανε σαν φίδι που τρωει την ουρά του.
Το τηλέφωνο στην πλατεία είχε φτιάξει και δούλευε χωρίς λεφτά. Παίρναμε τηλέφωνα όλη τη νύχτα και μιλάγαμε σε όλο τον κόσμο. Στο Βερολίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Μπαλί.
Ο Γιατρός στην μετακόμιση μας χάρισε πιστόλια.
Η Νατάσα έφτιαξε τα σχέδια για το βιβλίο του. Και μεις λιώναμε από κάβλα για την Νατάσα.
Ο Γιώργος ήρθε από την Ελβετία αλλά τον βλέπαμε σπάνια. Έπινε κάνα καφέ μαζί μας και χανότανε πάλι.
Ο Κοκόρας μας εξηγούσε ότι τα ντουβάρια γύρω μας είναι ψευδαίσθηση. Ο Λουκάς του’ λέγε «παιδαρά μου αυτό το κωλαράκι το σφιχτό που έχεις πίσω σου είναι και αυτό ψευδαίσθηση;» και έτριβε τον καβλωμένο πούτσο του.
Ο Χρήστος, ο Κάπταιν, ο Μάνθος, ο Κωστής, ο Ίλιτς, ο Βύρωνας και οι ραϊχικές μας αναστατώνανε που χαϊδεύονταν μεταξύ τους και γαμιόνταν ελευθέρα χωρίς φανερά προβλήματα.
Εκείνο τον καιρό κυκλοφόρησε μια μπροσούρα από δύο αναρχικούς, Καταγγέλαν ε την Σύλβια σαν νοικοκύρα που θα ‘ πρεπε να κάθεται σπίτι της να σιδερώνει πουκάμισα.
Στα Προπύλαια έγινε η αντιπολεμική συγκέντρωση.
Τώρα ήτανε η σειρά του μαλάκα του δημοσιογράφου να γράψει για το κίνημα.
Ο Μάκης έδωσε το πρώτο χαστούκι στο χοντρό, που τρελάθηκε τελείως μετά από αυτό, για την μαλακισμένη συνέντευξη που πήγε και έδωσε. Τον κλείσανε στο Δαφνί.
Ο Πουλίκας είχε φέρει σ’ επαφή τον Νικόλα και το τζόβενο τον Ουτοπία με το μαλάκα τον δημοσιογράφο.
Η Αναρχία είχε ξεχυθεί στους δρόμους, ο Γαρμπής κατάλαβε ότι ήταν καιρός να κυκλοφορήσει Μπακούνιν στην αγορά.
Ο Σκουμπεκάκης πήγε στο στρατό, κάθισε λίγες μέρες και γύρισε με ωραίες, μαύρες, ψηλές αρβύλες που τις έδενε ψιλά, ψιλόλιγνος και τρυφερός, μόνος του κάπου στην Καισαριανή.
Η επίθεση, το ΚΡΑΚ, οι «ομάδες αναρχικών», οι «Αναρχικοί εργαζόμενοι», ο «Σοσιαλισμός και Βαρβαρότητα», ο Στίνας , η Διεθνής, το Πεζοδρόμιο, το Οκτόπους, ο Ελεύθερος Τύπος, η ΑΑΚΟ, το «ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ» το Παντέρμα.
Σο υπόγειο της πλατείας βισκόντουσαν σαράντα κιβώτια με νιτρογλυκερίνη και από στιγμή σε στιγμή η πλατεία μπορούσε να τιναχτεί ολόκληρη στον αέρα.
Συνθήματα γραφόντουσαν στους τοίχους των Εξαρχείων. Τώρα πια δεν μιλούσανε για μοναξιά, για γάτες, για βήματα στο σκοτάδι, για λυγμούς, για τα ψάρια του Αιγαίου και τη θάλασσα που τους ανήκει, τώρα τα συνθήματα γίνονταν πολιτικά. Ο σαρκασμός υπήρχε, ένα γέλιο θα σας θάψει, είμαστε οι νεκροθάφτες της συνείδησής σας, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι, αναρχία και ζωή.
Κυκλοφορούσαν πολλά έντυπά εφημερίδες, μπροσούρες, βιβλία, αφίσες. Για σεξουαλική απελευθέρωση, για βόμβες, για εμπειρίες σε αντάρτικο πόλης, εμπειρίες σε κομμούνες, εμπειρίες με ναρκωτικά.
Ένας αλλόκοτος και αλλιώτικος κόσμος προσπαθούσε να αρθρώσει μια νέα αντίληψη, μια καινούρια στάση και θεώρηση ζωής.
Μερικοί αναπαράγανε τα πρότυπα μιας απαράδεκτης νοοτροπίας, άλλοι το έκαναν λιγότερο κι άλλοι ακόμα πιο λίγο. Πάντως για πρώτη φορά φύσαγε ούρια ο άνεμος του προβληματισμού για εναλλακτικούς τρόπους ζωής. Τα πρώτα ταξίδια στη Θεσσαλονίκη που άκουγε ονόματα και πράγματα κι έφτιαχνε μύθους για την Αθήνα. Έπειτα ήρθε η υπόθεση Πόλε.
Ο Πολιτείας που ζούσε τα τελευταία χρόνια σ’ ένα υπόγειο χωρίς παράθυρα που το χε βάψει μαύρο κι έβγαινε μόνο την νύχτα, ο Αντρέας ο πανκ με την αλυσίδα, ο Περικλής, ο Δημήτρης ο ψεύτης, η Ράνια, η Νατάσα, ο Τσοκάκης, η Φιλιώ η μεγάλη, η Φιλιώ η μικρή, ο Γιώργος, η Άλκηστη, η Βασούλα , η Αρετούλα, ο Ανδρέας ο ροκ, ο Άκης το μωρό, ο Άγγελος ο Ζυγομαλάκας, ο Τόλης, ο Μαξ, ο Βασίλας, ο Άγιος Πέτρος, ο Πάνος, ο Φωτεινός, η Αγγέλα
Σ’ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΠΗΔΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ
από το βιβλίο «Τρία φεγγάρια στην πλατεία»
Παχνίδισμα στον αμφιβληστροειδή φέγγισμα σε μισάνοιχτη χαραμάδα στα εσωτερικά του εγκεφάλου, ταλάντευση αποκάλυψης μεταξύ συνειδητού – ασυνείδητου , τερμοφέγγισμα. Λαμπύρισμα στιγμιαίο, γέννηση ιδέας καθαρής , στιγμές επαναλαμβανόμενες, ανάπαυλα, πέσιμο στο σκοτάδι υποθετικής προσέγγισης, προσμονή αναμονή, αδημονία, λαχτάρα ενθουσιασμός…
Κι ήταν οι μέρες όμορφες, τρυφερές κι ήταν ή διάθεσή μου γλυκιά, ήρεμή και ποιητική κι ο καιρός έξω από το σπίτι ήταν ζεστός και βροχερός κι έφερνε αναμνήσεις από τις τροπικές μπόρες στην κεντρική Αμερική που πέρναγαν από πάνω μας και μας μούσκευαν και που τις βλέπαμε να ‘ ρχονται και που τις νιώθαμε να φτάνουμε πάνω στα γυμνά κορμιά μας, να μας χαϊδεύουν με τις χοντρές ψιχάλες και μετά να για μερικά λεφτά και μετά να φεύγουνε. Ναι., όλα αυτά τα ωραία πράγματα υπάρχουνε στο μυαλουδάκι μου και είναι πράγματα, τα φανταστικά που όμως τα έχω ζήσει και που εσείς δεν έχετε ζήσει κι όπου εκεί , στις αναμνήσεις, υπάρχω μόνος μου σε μια. Όπως έλεγα, γλυκειά διάθεση μοναξιάς, που δεν μπορεί κανείς άλλος να συμμετάσχει, τουλάχιστο με τον τρόπο που νιώθω εγώ. Έτσι λοιπόν και για αυτό το λόγο κάθε φορά που έχανα κάποιο κομμάτι από τον εαυτό μου φτιαγμένο μέσα από την συνύπαρξη με κάποιο πρόσωπο, ένιωθα κατά ένα μέρος λιγότερος. Έφευγε αυτό το κομμάτι από τη ζωή μου κι έμενε το υπόλοιπο στα σίγουρα πληγωμένο κι ώσπου να κλείσει η τρύπα από την οβίδα της θλίψης και της ασκήμιας ο εαυτός φρικιούσε και σπάραζε κι έφτιαχνε νέες φαντασιώσεις μέσα σε τεράστιες αίθουσες που διέσχιζε με κάποιο φακό στο χέρι και κάποιο κλειδί κρεμασμένο στη ζώνη- στο σκοτάδι, στην ησυχία, να ψάχνει για την αίθουσα με τα εγκληματολογικά βιβλία. Για τη σειρά με τις πιο εντυπωσιακές αυτοκτονίες του 32, λίγο πριν την άνοδο του Χιτλερ στην εξουσία. Μιλούσε νύχτες πολλές με τα σκυλιά που είχαν γυμναστεί για να σκοτώσουν κι ερωτεύονταν μαζί τους. Τότε ήτανε που έπαιρν α τηλέφωνα καθισμένο σ’ ένα μισοσκότεινο δωμάτιο. Τον Μπάροουζ στην Καλιφόρνια, το Κέρουακ στην Νέα Υόρκη, το Πελιέ στο Λονδίνο, τον Γκαίτε στο Βερολίνο, τον Παναϊτ Ιστράτι σ’ εκείνο το θλιβερό νοσοκομείο της Μασσαλίας κι αυτός δεν μπορούσε να μου μιλήσει γιατί είχε κόψει το λαιμό του με γυαλί και δεν του επιτρέπανε να χρησιμοποιεί τις φωνητικές του χορδές. Ένας Τούρκος, ένας Γερμανός, ένας Έλληνας κι ένας Γιουγκοσλάβος ήτανε το καθημερινό ανέκδοτο που ζούσα. Τις νύχτες, όλοι μας πολύ αγριεμένοι , καθόμασταν αντικριστά και περιμέναμε ποιος θα κάνει την επόμενη κίνηση, την έκανε πότε ο ένας και πότε ο άλλος. Και πίναμε συνέχεια καφέδες. Και μ’ έπιανε το στομάχι μου. Και οι ξινίλες ανεβαίνανε ψιλά στο κεφάλι και μαστούρωνα κακοδιαθεσία και όποτε πέρναγα δίπλα από τον συναρμολογημένο δεινόσαυρο του ‘ δινα από μια κλωτσιά και μέσ’ στην απελπισία μου κοίταζα το πρόσωπό μου στο τζάμι που μού ‘διχνε μια νεκροκεφαλή.
Και μετά έρχονταν κι οι νύχτες, σκούρες σκοτεινές, με κρώξιμο επίμονο ερωτευμένου στριγγλοπουλιού που επαναλάμβανε του καημό του για το θηλυκό που καθόταξ πάνω σε κεραμιδένια στέγη σιωπηλό και παρατηρούσε τις γάτες που ξεσκίζανε τις πλαστικές σακούλες των σκουπιδιών και φέρμαρε τον ποντικό της τουαλέτας που έχουμε εκεί έξω στην αυλή. Και η νύχτα ενός ολόκληρου χωριού μεταμορφωμένη σ’ ένα πελώριο χασμουρητό μπαίνει σε κύματα από τα παράθυρα και τις πόρτες στο κρεβάτι που είμαι ξαπλωμένος και με τυλίγει και κάνει το δεξί μου χέρι που κρατά το βιβλίο να τρέμει, τα μάτια μου να’ χουνε πυρετό. Τα βλέφαρα ν’ ανοίγουνε και να κλείνουνε κόφτα στην ανυπαρξία τη θανατική του ύπνου που με φοβίζει, με φοβίζει ατέλειωτα γιατί είναι ο θάνατος μεταμφιεσμένος σε κάτι απαλό και γλυκερό και ύπουλο και το ξέρω καλά. Και βλέπω την μορφή της Κρίστελ με άσπρό μακρύ φουστάνι σε καταπράσινο λιβάδι που διακόπτεται από μικρά κίτρινα λουλουδάκια να’ρχεται προς τα μένα και τη φωνή της Σούζαν ν’ ακούγεται στην ανοιξιάτικη αθηναϊκή νύχτα , πέρα μακριά , από την Καλιφόρνια και να μου περιγράφει την ακινησία του απογεύματος στο προάστιο το Λος Άντζελες που μένει και το ταξίδι των ογδόντα λιρών που’ χε πίσω της μαζί με μια σιχαμερή εμπειρία από κάποιο Κύπριο της ΕΟΚΑ Β΄. και τη βραδιά που ο Τσίκο δραπέτευσε από το κλουβί του και ο Γιώργος έκανε θηλιά για τίγρεις για το τον ξανξαπιάσει αλλά εκείνος. Ανεβασμένος στο παράθυρο του παλιού αρχοντικού της οδού Ζαϊμη, του ‘ σπρωχνε μακριά την θηλιά και δεν ήθελε ν’ ακούσει κουβέντα για την επιστροφή του στο κλουβί. Και ο Βαγγέλης που ανέλαβε να τον πείσει και μας έδιωξε όλους κι έμεινε μόνος μαζί του. Τι είπανε κανένας δεν ξέρει, μόνο να. Την άλλη μέρα που ήρθε ο φύλακας από το ζωολογικό κήπο της Νέας Φιλαδέλφειας για να το πάρει ο Τσίκο , ο πίθηκας κι εμείς, δηλαδή η μανιοκαταθλιπτική ηθοποιός κι εγώ, κυλιόμασταν πάνω σε ροκανίδια και κομμάτια φενιζόλ από τα σκηνικά της αρχαϊκής του ψωνισμένου σκηνοθέτη και κάναμε όργια.
Κι όπως κρατάς τον εαυτό σου μέσα στο χέρι γίνεται πλαδαρός. Γίνεται νερουλός και τρέχει μέσα από τα δάχτυλα, γλιστράει και δεν μπορεί να το κρατήσεις δεν μπορείς να τον σφίξεις δεν μπορείς και εκείνος χάνεται , ρέει αποσυντίθεται, εξαφανίζεται, γίνεται σκόνη, γίνεται σταγόνες, γίνεται φαταιζί κορδελίτσες σε άσπρα- μπλε κοντάρια που κρατούν άνθρώποι μεταμφιεσμένοι και βγάζοντας μικρούς κοφτούς ήχους χορεύουν ολόγυρα. Μουσική που επαναλαμβάνεται από επαναλαμβάνεται από μικρό αφρικανικό όργανο, ιδρώτας που κυλάει αργα, υγρασία, θολά μάτια, σκιές γυναικών που αμέσως μετά γίνονται άντρες. Περίεργα και παράξενα και αλλόκοτα και παράδοξα και παράλογα, παρανοϊκά παραληρικά πετράδια , πέτρες, πετραδίτσες, πετραδάκια ανεμοσφυρίγματα σε άκρη γκρεμού που θαμπώνει, ζαλίζει εξαγνίζει, γοητεύει, επιθετικότητα, άγριο ξεπέταγμα.
Περπατούσα από πολλή ώρα σ’ ένα δρόμο με πολαπλά αυτοκίνητα. Εγώ περπατούσα, αυτά σφυρίζανε περνώντας δίπλά στ’ αυτί μου. Εγώ πήγαινα αργά εκείνα γρήγορα. Εγώ δεν ήξερα που πηγαίνω ούτε αυτά ξέρανε. Κάθε φορά που ενωνόμασταν, κάθε φορά που έχανα την αίσθηση της μοναδικότητας και γινόμουνα πιο πολύ από ε΄νας, από μια ανυπόφορη μοναξιά, καθεφορά που δημιουργούσα μαζί με άλλους τρελά σχήματα, σχέδια, ιστορίες , θορύβους και ήχους, αρώματα, γεύσεις κουβέντες μεγάλες μικρές, για το για το καζανάκι που τρέχει γιαι το καθολικισμό και την αναρχικότητα του Μπουνουέλ, για τη ληστεία στο ταμιευτήριο στο Κουκάκι, για το γυναικείο καφενείο της Ζωοδόχου Πηγής, για την τρύπα στο σλίπιν μπαγκ. Για την πλατεία Εξαρχείων, για τα σπυριά που έβγαλα στα αρχίδια μου και θέλουν ταλκ, για το περσινό καλοκαίρι που δούλευα με μια γαλλίδα, οδηγό αγώνων ταχύτητας, γλείψιμο με την γλώσσα στα ξεραμένα χείλια, άναμα καινούργιου τσιγάρου , τρίψιμο της παλάμης στο μηρό, καπνός που φεύγει μέσα από τα μισάνοιχτα χείλια και ανεβαίνει στην τρύπα του εξαεριστήρα που έχει χαλάσει, το τσαλακωμένο πουκάμισο με τους λεκέδες από καφέ, το γεμισμένο τασάκι, τα’ άδειο μπουκάλι Μεταξά, το κατεβασμένο βλέμμα, η στιγμιαία αίσθηση ότι ολ’ αυτά τα ζεις για πολλοστή φορά, όλ’ αυτά τα ζεις για πολλοστή φορά , όλ’ αυτά τα έχεις ξαναζήσει, όλ’ αυτά υπάρχουνε πριν αποκτήσεις συνείδηση για τον εαυτό σου, για το περιοριστικό σώμα σου, για τις επιθυμίες που δεν βρίσκονται σ’ αρμονία με τις αντοχές σου, με το ρυθμό τον εξωτερικό που καταπιέζει τι εσωτερικό που καταπιέζει τον εσωτερικό ρυθμό και γίνεται εμπόδιο και φραγμός. Μια βόλτα στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστήμιου, από ποια πλευρά; Δεξιά που κατεβαίνω έχει βρεγμένους και μελαγχολικούς πανσέδες μπροστά στην Ακαδημία. Χρώματα στενόχωρα. Πιτσιλιές μελαγχολίας σε βαριεστημένους μίσχους που δεν κρατάνε τα φαρδιά μουσκεμένα πέταλα κι ένας σκύλος κανελής που σταματάει, γυρίζει λίγο τον πισινό του και σηκώνοντας το δεξί του πόδι εκσφενδονίζει το κάτουρο ζεστό – ζεστό κι έπειτα με μια σβουριχτή ουρά τρέχει, τρέχει και κυλιέται στο μισομαδημένο γρασίδι, σταματάει στο θόρυβο μιας βαριάς μηχανής που μαρσάρει στην άσφαλτο και ξαναμολιέται να κάνει στροφές γύρω από τον καθισμένο δάσκαλο του έθνους. Στο αντικρινό πεζοδρόμιο η στριγγιά σκουριασμένη περιστροφή της κάμερας της αστυνομίας. Το λερωμένο τελάρο του εφημεριδοπώλη, τα γέλια από δυο δεκατετράχρονες που βλέπουν ένα γέρο να τους δείχνει την ψωλή του κάτω από μια διπλωμένη Εστία, η Εγγγλέζα που φωτογραφίζει τον κουλουροπώλη, μια αστραπή στο φόντο, στη γωνία του «Ρωσικόν» που αχνοφαίνεται το όρος Αιγάλεω, ο βγαλμένος τρολές, κομμάτι από ξεκολλημένη φωτογραφία του Εφραιμίδη Δήμαρχου, ασθενοφόρο που κλαψουρίζει μονότονα, επαναλαμβανόμενα, τα σκαλιά της Βιβλιοθήκης σαν ψωμί γαλλικό μισηκορώνα, περιστέρια βιαστικά, μαυρισμένα , περιστέρια βιαστικά , μαυρισμένα, οι πρώτοι αναρχικοί που μαζεύονται….
Τώρα όλοι πηγαίνανε στην πλατεία.
Νυχτοπούλια, Στριγγλοπούλια, Βρυκόλακες της νύχτας, παθιασμένα κι αλλόκοτα Φαντάσματα που βγήκαν από τους υπονόμους και τα σκοτάδια λες και γεννήθηκαν μέσα στους φόβους των άλλων, τώρα κατέβαιναν στην πλατεία.
Τα πρωινά στα χορτάρια της πλατείας αστράφτανε και λαμπυρίζανε λαγαρές, διάφανες δροσοσταλίδες που βλέπανε μα δεν συγκρατούσαν κουβέντες ούτε και πρόσωπα. Κάπου ψηλά και νοητά πάνω απ’ τα’ άσπρο μάρμαρο του άγνωστου ποιητή, πάνω από τα τραπεζάκια και τις καρέκλες των καφενείων, πάνω από τους χάλκινους στρουμπουλούς έρωτες που χορεύουνε διαρκώς γύρω από το μαντεμένιο φανάρι του Δήμου, πάνω από την πλατεία μια χρυσαλίδα μεταμορφωνότανε. Ήταν η αρχή του τέλους.
Εκείνες τις μέρες έγινε έτσι ξαφνικά και απροειδοποίητα μια γιορτή στην πλατεία. Οι πρώτοι που πατησανε στο δημοτικό χορτάρι ξάπλωσαν πάνω του και λιαζόντουσαν, χασμουριόντουσαν, φιλιόντουσαν ενώ μερικοί παίξανε μουσική, έτσι απλά κι αυθόρμητα. Μαζευτήκανε ταμπουρίνια, κάνα-δυο κιθάρες, ήρθανε φυσαρμόνικες, μια αμερικάνικη πλύστρα, φλογέρες, μέχρι κουτάλια και πηρούνια επιστρατεύτηκαν και τραγουδήθηκαν ποιήματα οργισμένα από αυτοσχέδιους τραγουδιστές με φωνητικά και κραυγές από τους άλλους στο χόρτο. Ο κόσμος από τα τραπεζάκια, οι περαστικοί κοίταζαν περίεργα. Σε λίγο από το πατάρι του καφενείου τπου παιζότανε μπαρμπούτι κατεβήκανε οι «ποινικοί» ενώ οι πρώτοι οργανωμένοι άρχισαν να φτάνουν, περίεργοι να δούνε ποιοι είναι και πού το πάνε οι καινούριοι.
Όλοι μοιάζανε να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει…
Έτσι ωραία, ρυθμικά και απελευθερωτικά προχώραγε το ξάφνιασμα και κάποια στιγμή ξεκίνησε και ο πρώτος τσαμπουκάς και άρχισε να πέφτει ξύλο. Μέχρι και γιαούρτια πέσανε και ήτανε η πρώτη φορά που η πλατεία ζωντανεύψε. Οι ακακίες του Δήμου χαιρετήσανε το πρώτο μπουμπούκιασμα και το μάρμαρο του ποιητή χωρίς χέρια ξηλώθηκε από τη βάση του και ρίχτηκε στο γρασίδι με τη φρικτή μούρη του στο χώμα. Ο θυρωρός της πιο παλιάς πολυκατοικίας βγήκε στην είσοδο και βλαστήμησε σιγανά τα κωλόπαίδα. Ο επίσημος χαφιές της πλατείας, παλιός μποξέρ αλλά τώρα πολύ γέρος για τσαμπουκάδες, έκανε το τηλεφώνημα και τα πρώτα πέντε εκατό φτάσανε.
Ήτανε άνοιξη και οι κουβέντες αρχίσανε να γίνονται πάνω στους τοίχους της πλατειάς και στους τριγύρω δρόμους, η μοναξιά και το δάκρυ μπλέκονταν στο παραλήρημα και στο όνειρο το απραγματοποίητο, πέρα μακριά στους κρεμαστούς κήπους της Σεμίραμις και στις πλάνες των Χασασίν του Χασάν- Ιμπν- Σαμπαχ, στους αντικατοπτρισμούς της ερήμου, στις παραμορφωτικές διαθλάσεις του φωτός μέσα από ορυκτούς κρυστάλλους και στην αιώρηση του αστροναύτη στο απόλυτο κενό. Και φτιάχνανε σχέδια μοναδικά, όνειρα χρωματισμένα και γίνονταν όλοι αυτοί που περπάταγαν εδώ, αρωματισμένα φαντάσματα και γεννιότανε μια γλώσσα ζεστή με μια αμεσότητα που περιείχε την ανάσα του άλλου. Και έτσι γίνηκε η μεγάλη μήτρα που τους μάζεψε όλους. Η παγίδα, η πλάνη, το όνειρο, η πλατεία, ο μύθος. Και γνωριστήκαμε. Και αγαπηθήκαμε. Και γίναμε κάτι πολύ όμορφο, δυνατό, απερίγραπτα σοφό, εκστασιασμένο, σπουδαίο, αδιάντροπο, ερωτικό και σαλέψαμε τα μυαλά των άλλων…
Είχε περάσει καιρός από την συγκέντρωση στο Σύνταγμα.
Ο Λουκάς περίμενε τα μεσημέρια ττο πέμπτο να σχολάσει και κυνηγούσε τη Μαρία την κόρη του που πέρναγε με τις φίλες της να τις γαμήσει.
Ο Γιατρός ετοίμαζε τα χειρόγραφα για την έκδοση του γαλάζιου βιβλίου και ο Βασίλας που τα πήγαινε στο τυπογραφείο, χάριζε στο δρόμο σελίδες στους περαστικούς.
Η Ελεονώρα ερωτευότανε παράφορα όποιν την κοίταζε για λίγο με γυρτό το κεφάλι και του χάριζε την κυρία Νταλαγουέη με αφιέρωση.
Ο Νικόλας φόρεσε το σταυρωτό κουστούμι με τη ρίγα και τα διπλά πέτα, μυτερό παπούτσι και ρεπούμπλικο και ήπιε το καφέ του στο Φλοράλ. Την άλλη μέρα ο Κατίνος κυκλοφόρησε με τα ίδια ακριβώς ρούχα. Σταυρωτό κουστούμι με ρίγα, μυτερά παπούτσια και καφέ ρεπούμπλικο.
Ο Γιώργος με το Νταμπαντούμπα κάνανε την νύχτα μπούκα και φέρανε στερεοφωνικό και δίσκους.
Ο Ηλίας που είχε γεμίσει τους τοίχους λεξούλες για τις γάτες, κράταγε στην αγκαλιά του τη Μάινχοφ μια μικρή μαύρη γατούλα και την χάιδευε.
Η Φρούλα έκανε δαχτυλίδια με τα όμορφα μαλλιά μου.
Ο Δαβίδ πέταξε το ανοιχτό μπεζ κουστούμι του στο σκουπιδοντενεκέ και κάθισε μαζί μας.
Ο Απολιτίκ μίλαγε ώρες ατέλειωτες για το Γιώργο που θα’ ρχότανε από την Ελβετία.
Ο Νικόλας ξημερωνότανε στη γραφομηχανή κι έπειτα κατέβαινε στην Ομόνοια και μετά στο Μοναστηράκι για παλιά περιοδικά.
Ο Λεωνίδας έφτιαξε μια σειρά από μουτσούνες και μας τις χάρισε να τις φοράμε στο δρόμο.
Ο Μαξ ήταν ερωτευμένος με την Άλκηστη και τα μάτια του λαμπυρίζανε μαύρη δροσιά.
Η Μπενεντικτ έπαιρνε τηλέφωνο και μίλαγε μαζί της όλη νύχτα. Της περιγράφαμε πως τραβάμε μαλακία και μας έλεγε κι εκείνη τι και πως χάιδευε κάθε στιγμή κι έτσι χύναμε μαζί.
Ο Αλεξανδρινός με τον Καβάτζα κατεβαίνανε τα πρωινά στο Πολυτεχνείο και πουλάγανε βιβλία. Ο Ηλίας πήγαινε μαζί, ανέβαινε στα κάγκελα και φώναζε με όλη του τη δύναμη κοιτάζοντας τον κόσμο που πέρναγε μπροστά του, ένα κεφάλι πιο κοντοί, ν’ ανοίξουνε τα τρελοκομεία και οι φυλακές και να βγούνε όλοι έξω.
Ο Ηλίας καθισμένος μια νύχτα στο δωματιάκι του στο Λυκαβηττό κοίταζε το γλόμπο που βρισκόταν ψηλά, καταμεσής στο ταβάνι κι ένιωσε σιγά- σιγά το φως το ηλεκτρικό να τον πλημμυρίζει και να γίνεται ένα μαζί του αφού το ίδιος εξαϋλώθηκε κι έγινε πράγμα ρευστό, σκόνη και αέρας. Μετά απ’ αυτή την εμπειρία του πέρασε μέσα από τη χαραμάδα της πόρτας, βγήκε έξω στους δρόμους, ήρθε και μας βρήκε να μας το πει. Έκτοτε ο Ηλίας περπάταγε στο δρόμο – τον βλέπαμε- κι έδειχνε να πετάει χαμηλά, λίγο πιο πάνω απ΄’ το δρόμο. Με κινήσεις τέλεια αρμονικές χωρίς καμιά προσπάθεια, σαν απαλή φτερούγα πουλιού μακρινής θάλασσας ανασηκωνόταν και κυμάτιζε.
Ο Χρήστος και ο Χάρος έβαζε ερωτήματα για μίνιμουμ συνεργασία με το αριστερό χέρι και απάνταγε με το δεξί και ενωνότανε σαν φίδι που τρωει την ουρά του.
Το τηλέφωνο στην πλατεία είχε φτιάξει και δούλευε χωρίς λεφτά. Παίρναμε τηλέφωνα όλη τη νύχτα και μιλάγαμε σε όλο τον κόσμο. Στο Βερολίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Μπαλί.
Ο Γιατρός στην μετακόμιση μας χάρισε πιστόλια.
Η Νατάσα έφτιαξε τα σχέδια για το βιβλίο του. Και μεις λιώναμε από κάβλα για την Νατάσα.
Ο Γιώργος ήρθε από την Ελβετία αλλά τον βλέπαμε σπάνια. Έπινε κάνα καφέ μαζί μας και χανότανε πάλι.
Ο Κοκόρας μας εξηγούσε ότι τα ντουβάρια γύρω μας είναι ψευδαίσθηση. Ο Λουκάς του’ λέγε «παιδαρά μου αυτό το κωλαράκι το σφιχτό που έχεις πίσω σου είναι και αυτό ψευδαίσθηση;» και έτριβε τον καβλωμένο πούτσο του.
Ο Χρήστος, ο Κάπταιν, ο Μάνθος, ο Κωστής, ο Ίλιτς, ο Βύρωνας και οι ραϊχικές μας αναστατώνανε που χαϊδεύονταν μεταξύ τους και γαμιόνταν ελευθέρα χωρίς φανερά προβλήματα.
Εκείνο τον καιρό κυκλοφόρησε μια μπροσούρα από δύο αναρχικούς, Καταγγέλαν ε την Σύλβια σαν νοικοκύρα που θα ‘ πρεπε να κάθεται σπίτι της να σιδερώνει πουκάμισα.
Στα Προπύλαια έγινε η αντιπολεμική συγκέντρωση.
Τώρα ήτανε η σειρά του μαλάκα του δημοσιογράφου να γράψει για το κίνημα.
Ο Μάκης έδωσε το πρώτο χαστούκι στο χοντρό, που τρελάθηκε τελείως μετά από αυτό, για την μαλακισμένη συνέντευξη που πήγε και έδωσε. Τον κλείσανε στο Δαφνί.
Ο Πουλίκας είχε φέρει σ’ επαφή τον Νικόλα και το τζόβενο τον Ουτοπία με το μαλάκα τον δημοσιογράφο.
Η Αναρχία είχε ξεχυθεί στους δρόμους, ο Γαρμπής κατάλαβε ότι ήταν καιρός να κυκλοφορήσει Μπακούνιν στην αγορά.
Ο Σκουμπεκάκης πήγε στο στρατό, κάθισε λίγες μέρες και γύρισε με ωραίες, μαύρες, ψηλές αρβύλες που τις έδενε ψιλά, ψιλόλιγνος και τρυφερός, μόνος του κάπου στην Καισαριανή.
Η επίθεση, το ΚΡΑΚ, οι «ομάδες αναρχικών», οι «Αναρχικοί εργαζόμενοι», ο «Σοσιαλισμός και Βαρβαρότητα», ο Στίνας , η Διεθνής, το Πεζοδρόμιο, το Οκτόπους, ο Ελεύθερος Τύπος, η ΑΑΚΟ, το «ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ» το Παντέρμα.
Σο υπόγειο της πλατείας βισκόντουσαν σαράντα κιβώτια με νιτρογλυκερίνη και από στιγμή σε στιγμή η πλατεία μπορούσε να τιναχτεί ολόκληρη στον αέρα.
Συνθήματα γραφόντουσαν στους τοίχους των Εξαρχείων. Τώρα πια δεν μιλούσανε για μοναξιά, για γάτες, για βήματα στο σκοτάδι, για λυγμούς, για τα ψάρια του Αιγαίου και τη θάλασσα που τους ανήκει, τώρα τα συνθήματα γίνονταν πολιτικά. Ο σαρκασμός υπήρχε, ένα γέλιο θα σας θάψει, είμαστε οι νεκροθάφτες της συνείδησής σας, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι, αναρχία και ζωή.
Κυκλοφορούσαν πολλά έντυπά εφημερίδες, μπροσούρες, βιβλία, αφίσες. Για σεξουαλική απελευθέρωση, για βόμβες, για εμπειρίες σε αντάρτικο πόλης, εμπειρίες σε κομμούνες, εμπειρίες με ναρκωτικά.
Ένας αλλόκοτος και αλλιώτικος κόσμος προσπαθούσε να αρθρώσει μια νέα αντίληψη, μια καινούρια στάση και θεώρηση ζωής.
Μερικοί αναπαράγανε τα πρότυπα μιας απαράδεκτης νοοτροπίας, άλλοι το έκαναν λιγότερο κι άλλοι ακόμα πιο λίγο. Πάντως για πρώτη φορά φύσαγε ούρια ο άνεμος του προβληματισμού για εναλλακτικούς τρόπους ζωής. Τα πρώτα ταξίδια στη Θεσσαλονίκη που άκουγε ονόματα και πράγματα κι έφτιαχνε μύθους για την Αθήνα. Έπειτα ήρθε η υπόθεση Πόλε.
Ο Πολιτείας που ζούσε τα τελευταία χρόνια σ’ ένα υπόγειο χωρίς παράθυρα που το χε βάψει μαύρο κι έβγαινε μόνο την νύχτα, ο Αντρέας ο πανκ με την αλυσίδα, ο Περικλής, ο Δημήτρης ο ψεύτης, η Ράνια, η Νατάσα, ο Τσοκάκης, η Φιλιώ η μεγάλη, η Φιλιώ η μικρή, ο Γιώργος, η Άλκηστη, η Βασούλα , η Αρετούλα, ο Ανδρέας ο ροκ, ο Άκης το μωρό, ο Άγγελος ο Ζυγομαλάκας, ο Τόλης, ο Μαξ, ο Βασίλας, ο Άγιος Πέτρος, ο Πάνος, ο Φωτεινός, η Αγγέλα
Μπορεί να μου την έχεις πει Με πρόσεξες βλέπω κλώνε κλπ αλλά βρίσκω το topic ενδιαφέρων οπότε...
Σε σχέση με τα γηπεδικά άλλωστε που βρίζανε μάνες προχθές το βράδυ, απέχει παρασάγκας.
Λοιπόν έχω να προτείνω ένα πολύ καλό βιβλίο - το τελευταίο που διάβασα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Στην ακτή του Ιαν ΜακΓιούαν (εκδόσεις Πατάκη, 2007)
Εξαιρετικό μυθιστόρημα από ένα πραγματικά κοφτερό μυαλό - αναρωτιέμαι ακόμα πως σκέφθηκε μια τόσο απλή
αλλά ταυτόχρονα και τόσο δυνατή ιστορία.
Sharp πραγματικά & highly recommended.
Σε σχέση με τα γηπεδικά άλλωστε που βρίζανε μάνες προχθές το βράδυ, απέχει παρασάγκας.
Λοιπόν έχω να προτείνω ένα πολύ καλό βιβλίο - το τελευταίο που διάβασα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Στην ακτή του Ιαν ΜακΓιούαν (εκδόσεις Πατάκη, 2007)
Εξαιρετικό μυθιστόρημα από ένα πραγματικά κοφτερό μυαλό - αναρωτιέμαι ακόμα πως σκέφθηκε μια τόσο απλή
αλλά ταυτόχρονα και τόσο δυνατή ιστορία.
Sharp πραγματικά & highly recommended.
OXIA
Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2008
- Μηνύματα
- 3.289
- Like
- 8
- Πόντοι
- 16
Καβάφης - Che fece .... il gran rifiuto
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Επειδή διάβασα πριν ένα σχόλιο του NOT SO EASY BIKER για τον Che Guevara, θέλω να πω, ότι όταν είχα πρωτοδιαβάσει αυτό το ποίημα, αμέσως σκέφτηκα ότι ήταν σα να είχε γραφτεί για τον Che προτού καν εκείνος υπάρξει.
Κάποια στιγμή, απαρνήθηκε οποιοδήποτε βόλεμα και ξεκίνησε από το μηδέν. Παρά τις τόσες δυσκολίες.
Η ιστορία, μάλλον τον δικαίωσε πάντως.
Πολύ μεγάλος ο Καβάφης...
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Επειδή διάβασα πριν ένα σχόλιο του NOT SO EASY BIKER για τον Che Guevara, θέλω να πω, ότι όταν είχα πρωτοδιαβάσει αυτό το ποίημα, αμέσως σκέφτηκα ότι ήταν σα να είχε γραφτεί για τον Che προτού καν εκείνος υπάρξει.
Κάποια στιγμή, απαρνήθηκε οποιοδήποτε βόλεμα και ξεκίνησε από το μηδέν. Παρά τις τόσες δυσκολίες.
Η ιστορία, μάλλον τον δικαίωσε πάντως.
Πολύ μεγάλος ο Καβάφης...
Επισκέπτης
δυστυχώς όχι Voltaire
OXIA
Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2008
- Μηνύματα
- 3.289
- Like
- 8
- Πόντοι
- 16
Νομίζω ότι λέει
"[...] είχα αρχικώς ένα μότο από τον Ginsberg, το οποίον έβγαλα, διότι δεν αντιστοιχεί, στην ουσία [...] που δεν το βάζω, αυτό ήταν την εποχή που δεν το είχα διαγράψει [...]"
Τα λοιπά δεν τα κατάλαβα..
OXIA
Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2008
- Μηνύματα
- 3.289
- Like
- 8
- Πόντοι
- 16
Κώστας Τριπολίτης - Ανεμολόγιο
Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα
Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες
Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος
Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα
Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
[youtube=425,350]2ZMBUDXANQ8[/youtube]
Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα
Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες
Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος
Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα
Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
[youtube=425,350]2ZMBUDXANQ8[/youtube]
OXIA
Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2008
- Μηνύματα
- 3.289
- Like
- 8
- Πόντοι
- 16
Οδυσσέας Ελύτης - Μονόγραμμα, ΙΙΙ
Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε
Ακουστά σ'έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά
Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.
Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε
Ακουστά σ'έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά
Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.
OXIA
Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2008
- Μηνύματα
- 3.289
- Like
- 8
- Πόντοι
- 16
Ομολογω δεν σε ειχα παρει χαμπαρι.
Εχεις χιουμορ
Μπορεί άμα του ξυπνήσουμε αυτό το ένστικτο να σταματήσει να τσακώνεται όμως
Φέρθυ έλα να γράψεις!
Ο μεγαλος(κατα τη γνωμη μου) παραμυθας και ελεγειακος Λορκα
Ο Ύμνος του Ιππέα
Κόρδοβα.
Μακρινή και μόνη.
Άτι μαύρο, σελήνη μεγάλη,
και ελιές στην σέλα μου.
Παρ' όλο που γνώριζα τα μονοπάτια
εγώ ποτέ δεν θα φτάσω στην Κόρδοβα.
Στον κάμπο, στον άνεμο,
άτι μαύρο, σελήνη ερυθρά.
Με κοιτά ο θάνατος
από τους πύργους της Κόρδοβα.
Αχ, τι μονοπάτι μακρύ!
Αχ, άτι μου γενναίο!
Αχ, ο θάνατος με καρτερεί πριν φτάσω στην Κόρδοβα!
Κόρδοβα.
Μακρινή και μόνη
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
(Οχι και τοσο καλη μεταφραση)
Ο Ύμνος του Ιππέα
Κόρδοβα.
Μακρινή και μόνη.
Άτι μαύρο, σελήνη μεγάλη,
και ελιές στην σέλα μου.
Παρ' όλο που γνώριζα τα μονοπάτια
εγώ ποτέ δεν θα φτάσω στην Κόρδοβα.
Στον κάμπο, στον άνεμο,
άτι μαύρο, σελήνη ερυθρά.
Με κοιτά ο θάνατος
από τους πύργους της Κόρδοβα.
Αχ, τι μονοπάτι μακρύ!
Αχ, άτι μου γενναίο!
Αχ, ο θάνατος με καρτερεί πριν φτάσω στην Κόρδοβα!
Κόρδοβα.
Μακρινή και μόνη
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
(Οχι και τοσο καλη μεταφραση)
OXIA
Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2008
- Μηνύματα
- 3.289
- Like
- 8
- Πόντοι
- 16
Καβάφης - Απολείπειν ο θεός Αντώνιον
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
OXIA
Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2008
- Μηνύματα
- 3.289
- Like
- 8
- Πόντοι
- 16
Ναι, δεν παίζει σε real-time αυτό, αλλά αν κάποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα διαβάσει σε άλλη χρονική στιγμή.
Άντε βάλε τίποτα.
Η μοναξιά...
δεν χει το θλιμμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσιο βλέμμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει
μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης - εδώ κοντά
είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-
ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γαντζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει
γυρίζει γυρίζει γυρίζει
Κατερινα Γωγου
δεν χει το θλιμμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσιο βλέμμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει
μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης - εδώ κοντά
είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-
ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γαντζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει
γυρίζει γυρίζει γυρίζει
Κατερινα Γωγου
