θα σου πρότεινα τα παρακάτω με αύξουσα σειρά σημαντικότητας :
6. Οι δήμιοι του Στάλιν από το Donald Rayfield. πως ένας παρανοϊκός ηγέτης σκότωσε 25.000.000 ανθρώπους και πως ο κάθε αρχηδήμιος "έτρωγε" πρώτα από όλους τον προηγούμενο "αρχηδήμιο"
5. Ο πόλεμος των στρατηγών από τον David Irving. Εκδοσεις ΙΩΛΚΟΣ. περιγράφει τις διαμάχες μεταξύ των στρατηγών των συμμάχων στο ΒΠΠ, και αποκαλύπτει πόσο μεγάλη απάτη ήταν ο Μοντγκόμερυ.
4. Οι βάρβαροι από τον Terry Jones (ο ιστορικός των monty Pythons) εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Με απλά λόγια απαντά στο ερώτημα πόσο βάρβαροι ήταν οι "βάρβαροι" στην πραγματικότητα και τι ζημιά τους έκανε ο Χριστιανισμός
3. Η ιστορία του χρήματος από τον Neal Fergussion. Το βιβλίο το βρήκα σαν δώρο σε κάποια εφημερίδα. Υπάρχει και ως ντοκυμαντέρ στο youtube. Αν δεις το ντοκυμαντέρ, σίγουρα θα ψάξεις να βρεις το βιβλίο για να το διαβάσεις
2. ΚΑΜΙΚΑΖΙ από τον Sheftall εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ. Δεν είναι όλοι οι καμικάζι, φανατικοί μουσουλμάνοι,
1. ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ από τον Antony Beavor εκδόσεις Γκοβόστη. Το βιβλίο που έκανε γνωστό τον συγγραφέα με άπειρα βραβεία. Διαβάζεται χωρίς διακοπή. Μόλις διαβασεις αυτό το βιβλίο θα θελήσεις να δια΄βάσεις και το ΒΕΡΟΛΙΝΟ (ξεκινάει από την τελευταία φράση που κλείνει το ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ), τη ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ κ.α.
ΠΡΟΣΟΧΗ¨: δεν είμαι ούτε βιβλιοκριτικός ούτε ιστορικός. Απλά μου αρέσει η ιστορία και διαβάζω ότι πέσει στα χέρια μου. τα βιβλία που πρότεινα παραπάνω είναι καθαρά προσωπικό γούστο.
6. Οι δήμιοι του Στάλιν και το Στην αυλή του κόκκινου τσάρου, είναι 2 εξαιρετικά βιβλία πάνω στο θέμα της σταλινοποίησης της ΕΣΣΔ και του πως Ο Στάλιν κατάφερε να εξουδετερώσει όλους τους σημαντικούς μπολσεβίκους και να κυριαρχήσει στην ηγεσία της ΕΣΣΔ μέχρι το θάνατό του.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των δυτικών να παρουσιάσουν το Στάλιν σαν ένα ημίτρελο παρανοϊκό δικτάτορα τύπου Χίτλερ ή άλλων ηγετών αφρικανικών μπανανιών, μια προσεκτική ανάγνωση δείχνει την πραγματική πλευρά του Στάλιν. Ο ίδιος ήταν ένα αδίστακτο στέλεχός μικρής πνευματικής εμβέλειας που όμως συγκέντρωσε μερικά θανατηφόρα χαρακτηριστικά: ήταν εξαιρετικά οργανωμένος, αποφασιστικός και αδίστακτος στην επίτευξη των στόχων του. Ήξερε να χειρίζεται άριστα τις αδυναμίες των συνεργατών του. Δεν ξεχνούσε και δεν συγχωρούσε τίποτα. Στο δικό του μυαλό υπήρχε ένα μοντέλο της ΕΣΣΔ που ήθελε να φτιάξει σύμφωνα με τα οράματα του Λένιν, χωρίς όμως να ξέρει τίποτα από οικονομία, στατιστική, θετικές επιστήμες και πολιτική. Το μοντέλο της ΕΣΣΔ που εφαρμόστηκε, διακρινόταν από την τρομοκρατία, την έλλειψη δημοκρατίας, τη φτωχοποίηση και τα αποτυχημένα συγκεντρωτικά οικονομικά μοντέλα, που οδήγησαν στη χειρότερη εφαρμογή του κομμουνισμού σ’ένα κράτος με εκατομμύρια νεκρών από πείνα και δίωξεις .
Αυτό που ήξερε όμως πολύ καλά ο Στάλιν, ήτανε οι ιστορίες κι οι δολοπλοκίες των μοναρχών των ασιατικών αυτοκρατοριών, κυρίως της περσικής αν θυμάμαι καλά, για να κρατηθούν στο θρόνο. Έτσι ο Στάλιν ήξερε να χρησιμοποιεί άριστα άγνωστα χαμηλόβαθμα στελέχη του κόμματος και αδίστακτους τυχοδιώκτες τους οποίους ανέβαζε γρήγορα στην κλίμακα της μυστικής του αστυνομίας και τους έκανε τυφλά όργανά του. Κάθε νέα γενιά εκτελεστών, ανα 5-10 χρόνια, εκκαθάριζε όλους τους προηγούμενους οι οποίοι φορτωνόταν τα εγκλήματα και τα λάθη του Στάλιν, ενώ ο ίδιος παρουσιαζόταν να διορθώνει με αυτό τον τρόπο και καλά μου, τα λάθη των άλλων…. Που είχαν παρανόησει τα αγαθά σχέδια του πατερούλη για Το λαό του…
Παράλληλα με τις δίκες της Μόσχας κύριως, έφαγε όλα τα σημαίνοντα στελέχη του ΚΚΣΕ και κράτησε γυρω του στο πολιτικό γραφείο, σφουγγοκωλάριους και μετριότητες όπως ο Μολωτοφ, που έπαιζαν το ρόλο της μαριονέτας και πολλές φορές εμφανίζονταν βασιλικότεροι του βασιλέως χειραγωγούμενοι από το παμπόνηρο Στάλιν.
Σε σύγκριση με άλλους δικτάτορες ο Γεωργιανός Στάλιν έζησε σχετικά λιτά, δεν επιδίωξε το προσωπικό πλουτισμό και την οικογενειοκρατία, αλλά αντίθετα έκανε όλους τους γύρω του δυστυχισμένους. Σε μια φάση που όλα πανε δύσκολα, φαίνεται κάπου να λέει εξοργισμένος στο Μολωτοφ, κοίτα τι μεγαλειώδη επανάσταση μας άφησε ο Λένιν κι εμείς τα κάναμε σκατά! (ή καπως ετσι). Είχε μια εμμονή με την τσαρική Ρωσία και ουσιαστικά προσπαθούσε μέσω του κομμουνισμού να αναβιώσει το μεγαλείο της τσαρικής Ρωσίας μέσω της ΕΣΣΔ. Αν και μειονοτικός ο ίδιος, ήταν ρατσιστής και αντισημίτης και θεωρούσε τους ρώσους ανώτερους από τις άλλες εθνότητες της ΕΣΣΔ. Όταν η αγαπημένη του κόρη τα είχε με έναν Εβραίο, ο Στάλιν εξοργισμένος της έλεγε: “χάθηκε ο κόσμος να έβρισκες ένα γνήσιο ρώσο!;” Μέχρι που το κορίτσι αυτοκτόνησε.
1. Το στάλινγκραντ του Μπήβορ είναι εξαιρετικό βιβλίο αλλά με ενοχλεί αφάνταστα η αδιόρατη μεροληψία του συγγραφέα υπέρ της Βέρμαχτ. Ενώ οι ρώσοι παρουσιάζονται σαν χωριάτες κανίβαλοι (δεν αμφιβάλλω ότι κατά την πολιορκία έπεσαν πολύ κάτω κι από αυτό το επίπεδο…) , οι εγκληματίες της Βέρμαχτ παρουσιάζονται σαν ευγενείς αριστοκράτες που ταλαιπωρούνταν απο την κακή διοίκηση του Χίτλερ. Στο τέλος όταν περιγράφει τη μοίρα τους μετά την αιχμαλωσία, είναι τόσο ποιητικός ο τρόπος γραφής του, που δεν άντεξα και έχυσα κι εγω ένα δάκρυ, για αυτους τους γαμημένους αλήτες κι εγκληματίες πολέμου, που είχαν αναγάγει την εξόντωση των κατεχόμενων πληθυσμών της Ευρώπης, σε αλυσίδα βιομηχανικής παραγωγής… επίσης η γενναιότητα και η αυτοθυσία εκατομμυρίων Ρώσσων, παρουσιάζεται κυρίως συνέπεια της τρομοκρατίας που ασκούσαν οι πολιτικοί κομισάριοι στις μονάδες του Κόκκινου Στρατού. Υπαρκτό μέν αλλά όχι αρκετό για να αναστρέψει την ροή του πολέμου, αλλιώς οι Γιαπωνέζοι που είχαν την ύψιστη μορφή τρομοκρατίας και επιβολής στους φαντάρους τους στο στράτευμα, θα είχαν νικήσει τους αμερικανούς.
image hosting over 10mb
