Ποιό βιβλίο προτείνετε / μόλις ολοκληρώσατε;

[Hirayama]

Ας κανω παλι μια περιληψη για μονοενεργητισμο και Σέργιο. Το κλειδι ειναι ο μονοφυσιτισμός.

Δεν απεδέχθησαν όλοι την απόφαση της Δ’  Οικουμενικής Συνόδου (Χαλκηδόνα, 451 μΧ) για δύο φύσεις του Χριστού οι οποίες ενώθηκαν σε ένα πρόσωπο «ἀτρέπτως, ἀσυγχύτως, ἀχωρίστως, ἀδιαιρέτως». Οι μονοφυσίτες θεωρούσαν ότι μετά την ένωση δεν υπάρχουν πλέον δύο φύσεις, αλλά «μία φύσις τοῦ Θεοῦ Λόγου σεσαρκωμένη». Μετά την Δ’  Οικ.Συνοδο υπήρξαν αντιδράσεις στις περιοχές της Αιγύπτου και Συρίας. Οι μονοφυσίτες της Συρίας ονομάσθηκαν Ιακωβίτες από τον αναδιοργανωτή τους Ιάκωβο Βαραβαίο, ενώ οι μονοφυσίτες της Αιγύπτου ονομάσθηκαν Κόπτες (= Αιγύπτιοι). Η Ε’ Οικουμενική Σύνοδος (ΚΠολη, 553) συνεκλήθη υπό του Ιουστινιανού και είχε πραγματικό στόχο να ικανοποιήσει  τις ενωτικές του αναζητήσεις μέσω καταδίκης Αντιοχέων θεολόγων οι όποιοι ήταν μισητοί στους μονοφυσίτες.

Ο Μονοενεργητισμός και ο Μονοθελητισμός είναι δύο ήπιες θεολογικές προεκτάσεις του Μονοφυσιτισμού. Όλοι οι μονοφυσίτες ήταν τόσο μονοθελήτες, όσο και μονοενεργήτες. Αυτές οι δυο προεκτάσεις επιλέχθηκαν προς θεμελίωση μιας νέας σειράς ενωτικών προσπαθειών για την γεφύρωση του χάσματος μεταξύ των ορθοδόξων και των μονοφυσιτών. Η εκκλησιαστική απόσχιση των μονοφυσιτών Συρίας, Παλαιστίνης και Αιγύπτου διέσπασε την εσωτερική κοινωνική συνοχή των περιοχών. Το αντιβυζαντινο φρόνημα των αντιχαληδονίων εκκλησιών δεν είναι άσχετο με τη στάση που τήρησαν οι μονοφυσίτες (Άραβες και Βυζαντινοί) όταν στις αρχές του Ζ’ αιώνα οι Πέρσες εισέβαλαν στις ανωτέρω περιοχές.

Για να μην πουν «μία φύση», ειπαν ναι μεν δυο φυσεις, αλλά «μία ενέργεια» ή «ένα θέλημα» (το ονόμασαν γνωμικό θέλημα)[sup]1[/sup]. Δηλ να γινει ειδικη εκκλησιαστικη ενωση αφου οι ορθοδοξοι θα κανουν ωρισμένες παραχωρησεις στα δογματικά θεματα.

Ο πατριάρχης Σέργιος Α’, κάτοχος ευρείας θεολογικής και φιλοσοφικής παιδείας, είχε συριακή καταγωγή και είχε ανατραφεί σε αμιγές μονοφυσιτικό περιβάλλον. Προώθησε μια συνοδική απόφαση: την Ψῆφο, η οποία υπέκρυπτε τον μονοενεργητισμό. Μετά την αντίδραση του Σωφρονίου Ιεροσολύμων υπήρξε υπαναχώρηση του Σεργίου[sup]2[/sup]. Το 637 οι Άραβες κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα. Ο Σέργιος εισηγήθηκε  στον Ηράκλειο την ανανέωση της ενωτικής πολιτικής με την έκδοση διατάγματος, το οποίο έθετε ως βάση της ένωσης τον μονοθελητισμό, χωρίς όμως να αποκλείει τον μονοενεργετητισμό. Το διάταγμα αυτό εκδόθηκε το 638, χαρακτηρίστηκε ως «Ἔκθεσις» και προφανώς είχε συνταχθεί από τον ίδιο τον Σέργιο. Στη σύνταξη της Εκθέσεως είχε συνεργαστεί πιθανότατα και ο διάδοχος του Σεργίου πατριάρχης Πύρρος. Το κείμενο αυτο ανέτρεψε ο Μάξιμος Ομολογητής. Στη ΣΤ’  Οικ. Σύνοδο (ΚΠολη, 680-1) στη 13η συνεδρία οι Σέργιος και Πύρρος αναθεματίστηκαν ως αιρετικοί.

Ο βασιλέας Ηράκλειος (610-641) έκανε πιθανόν τρεις εκστρατείες κατά των Περσών, μεταξύ των ετών 622 και 628, οι οποίες υπήρξαν ιδιαίτερα επιτυχείς. Στη διάρκεια μίας εξ αυτών, τον Αυγουστο 626, η ΚΠολη αντιμετώπισε έναν πολύ σοβαρό κίνδυνο. Ο Χαγάνος των Αβάρων παρέβη την συνθήκη ειρήνης με τον Ηράκλειο και προχώρησε στην ΚΠολη με τεράστιες ορδές Αβάρων και Σλαύων. Επίσης, έκανε συμφωνία με τους Πέρσες οι οποίοι έστειλαν αμέσως μέρος του στρατού τους στην Χαλκηδόνα. Οι Αβαρο-Σλαυικές ορδές πολιόρκησαν την ΚΠολη, προς μεγάλο φόβου του λαού, αλλά η φρουρά της Πολης έτυχε να αποκρούσει την επίθεση και να τρέψει σε φυγή τον εχθρό.

Το γεγονός της αποτροπής της πολιορκίας της ΚΠολης υπάρχει στις πηγές όπως το ανέφερα. Στα σχολικά εγχειρίδια διαβάζουμε ότι ο Σέργιος ειχε αναλάβει ο ίδιος την άτυπη πολιτική ηγεσία και περιέτρεχε τα τείχη της Πόλης με την εικόνα της Παναγίας και ενεθάρρυνε το λαό στην αντίσταση. Με τη λαϊκή κινητοποίηση, αλλά και τη συνδρομή καταιγίδας και τρικυμίας, η οποία αποδόθηκε σε θεϊκή αρωγή, καθώς επέφερε μεγάλες ζημιές στον εχθρικό στόλο, η Πόλη διασώθηκε. Τοτε ο λαός της Πόλης έψαλε στο Ναό των Βλαχερνών όρθιος ευχαριστήριο ύμνο προς την Παναγία, ο οποίος καθιερώθηκε και ονομάζεται έκτοτε «Ακάθιστος Ύμνος».

Το θαυμαστό αυτό γεγονός δεν το έχω συναντήσει σε κανέναν βυζαντινό χρονογράφο. Προφανώς καθιερώθηκε μέσω των διηγήσεων στα λειτουργικά βιβλία για τον Ακάθιστο Ύμνο. Όσον αφορά την «ανάληψη πολιτικής ηγεσίας» δεν ισχύει. Ο πατριάρχης ηταν στα του οίκου του. Την διακυβέρνηση ασκούσε η Σύγκλητος, ο Μαγιστρος και ο Έπαρχος (με τον βασιλέα).
Θωρούσα μεγάλο άγιο τον Σέργιο, με αυτά που διάβαζα στο σχολείο. Έπρεπε να διαβάσω εγχειρίδια βυζαντινής ιστορίας, μελέτες για τον μονοθελητισμο και, φυσικά, τους χρονογράφους για να δω οτι ήταν αιρετικός.


Ο Μωαμεθ επηρεαστηκε απο διαφορους αιρετικους μοναχους στην θεολογικη του διδασκαλία περι Χριστού. Για το Κοράνιο ειναι βλασφημία να υπαρχει τριαδικός θεός. Τον Χριστό τον δεχεται ως προφητη, εναρετο και αγιο άνθρωπο. Δηλ αυτα που σε γενικές γραμμες διδάσκει ο Αρειανισμός και ο Νεστοριανισμός

------
[sub]1[/sub] Περί γνωμικού θελήματος, Σωφρονίου, Πύρρου και Μαξίμου, βλέπε ξανά

https://www.bourdela.com/forum/index.php?topic=1475.msg7191646#msg7191646

[sub]2[/sub] Την ἐνωση αυτη οι πηγές χαρακτηρίζουν ως "ὑδροβαφῆ ἕνωσιν", δηλ νερομπογιατισμένη.

Εξαιρετικά ενδιαφέροντα αυτά που γράφεις για τις θρησκειες! Έχεις κάποια θρησκευτική εκπαίδευση  ή απλά διαβάζεις από προσωπικό ενδιαφέρον;

 

[pluv]

Καταστροφές και θρίαμβοι.

http://www.biblionet.gr/book/202991/Καλύβας,_Στάθης_Ν./Καταστροφές_και_θρίαμβοι

 

[Vrasidas84]

Παιδι 44, Λιβάνης

 

[kosamf]

Χρήστου Χωμενίδη «Η φωνή». Μυθιστόρημα. Εκδόσεις Πατάκης. Πολύ καλό.

Διαβασα τη "Νικη", προσφατως...

Το θεωρω ενα απ' τα καλυτερα ελληνικα μυθιστορηματα ever.

Τωρα την εχω πεσει σ' ενα τουβλο με διηγηματα του Καρβερ [Τετραψηφιες σελιδες].
Μιλαμε για διηγηματα απαραμιλλης λογοτεχνικης αξίας. Απορω πώς δεν τον ειχα ψαξει τοσο καιρο (συνηθως αναφερονται πακετο με τον Sallinger, επειδη ανηκουν στην ιδια σχολη).

 

[Διαγραμμένο μέλος 74063]

Για τη «Νίκη» έχω ακούσει -και από φίλους εκτός Διαδικτύου- διάφορα καλά. Το έχω, δε, στα προς ανάγνωσιν. Για τον Κάρβερ και τα συγκεκριμένα διηγήματα  («Τετραψήφιες σελίδες») ομολογώ ότι έχω... μεσάνυχτα, αλλά θα το ψάξω.

 

[kosamf]

Ειναι εκτος εισαγωγικων οι σελιδες 

Το βιβλιο τιτλοφορειται "Διηγηματα Ρέιμοντ Καρβερ", εκδοσεις Μεταιχμιο και ειναι ενα σκληροδετο τουβλο με τις 3 βασικες συλλογες διηγηματων του αειμνηστου.

Τελικα επεσα εξω. Ειναι "μόνο" 850 σελιδες.
Αλλά διαβαζεται σαν να ειναι 85.

 

[bianco_verdi]

Υπάρχουν προτάσεις από καλή νέα λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία;

 

[Διαγραμμένο μέλος 74063]

Ειπα, για τον συγκεκριμένο έχω μεσάνυχτα, οπότε προς τι τα γέλια;

 

[nikostratos]

Περί Πολέμου του Καρλ φον Κλάουσενβιτζ

Από την αγγλόφωνη έκδοση της  Everyman's library:

http://s14-eu5.ixquick.com/cgi-bin/serveimage?url=http%3A%2F%2F[URL unfurl="true"]www.everymanslibrary.co.uk%2Fimages%2Fbooks%2FL978-1-85715-121-3.jpg&sp=b618ef81513e0d70a8564293d9d358b4[/img[/URL]]

Ο συγγραφέας:
[img]http://s14-eu5.ixquick.com/cgi-bin/serveimage?url=http%3A%2F%2Ftheviewspaper.net%2Fwp-content%2Fuploads%2F2009%2F12%2Fon-war.jpg&sp=9715d8bdc4eef19fd4ce1480ba70e1f3

Το βιβλίο του Πρώσου στρατηγού αντί να αναλωθεί στο τρόπο με τον οποίο πρέπει να διεξάγονται οι μάχες, όπως παραδέχεται κι ο ίδιος, προσπαθεί να αναλύσει τη στρατηγική και την πολεμική τέχνη καθώς και τη φύση του ίδιου του πολέμου.

Βασικό λεγόμενο του είναι το εξής: "Ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με ένοπλα μέσα" και "Η πολιτική είναι πόλεμος με άλλα μέσα" τέλος το τρομερά εμπνευσμένο: "Η διπλωματία δεν διαφέρει από τον πόλεμο είναι η ίδια γλώσσα μόνο η γραμματική τους είναι διαφορετική, η λογική ίδια".

Ένα άλλο σημαντικό γεγονός που περιγράφει είναι οι αλλαγές που συντελέστηκαν στην ίδια την φύση του πολέμου την εποχή του (πρώιμος 19ος αιώνας): ουσιαστικά λόγω της ανόδου του εθνικισμού οι στρατοί έγιναν μεγαλύτεροι, κι η στρατολόγηση ευκολότερη, κι οι υπήκοοι των κρατών στοιχείο της άμυνάς τους, στοιχείο που τους έκανε κι αυτούς έμμεσα στόχο του κατακτητή. Οι διαφορές αυτές ήταν τόσο έντονες όπου όλοι η προηγούμενη βιβλιογραφία, που περιστρεφόταν γύρω από την μάχη, δηλαδή το πως να επιτύχουμε τη νίκη δίχως να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη διαχείρισή της, που ήταν πολύ πιο εύκολη, κρίθηκε σοβαρά ανεπαρκής και ξαφνικά απαρχαιωμένη. Το αποτέλεσμα ήταν ότι πετυχημένες στρατηγικές που φανερώθηκαν επικερδείς λίγες δεκαετίες πριν από την συγγραφή του βιβλίου πλέον δεν μπορούσαν ν' αποδώσουν καρπούς. Στο βιβλίο αναλύονται σχετικά γρήγορα οι τακτικές επίθεσης κι άμυνας ενώ εκτενώς η στρατηγική χρήση όλων των στοιχείων που μπορεί να παίξουν χρήση στο πόλεμο, από βουνά, ποτάμια μέχρι και το τότε πρώιμο αντάρτικο.

 

[nikostratos]

Περί Παραδρομής Πολέμου - Αυτοκράτωρος Νικηφόρου Φωκά και Ανώνυμου:

http://[URL unfurl="true"]www.politeianet.gr/components/com_virtuemart/shop_image/product/3D922DAF741D34AB2FC4BB7C09B02F9A.jpg[/img[/URL]]

Το βιβλίο ουσιαστικά περιγράφει μία παλαιάς μορφής ανταρτοπόλεμου χρησιμοποιούμενου ως εργαλείο δια την αποδυνάμωση του εχθρού μέσω παρενόχλησης από μικρές ομάδες στρατιωτών και την ολοκληρωτική ήττα του από το κεντρικό σώμα του στρατού. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο τρόπος γραφής του βιβλίου: καθαρά μεσαιωνικός στον οποίο δεν παρατηρείται η χρήση του πληθυντικού στο δεύτερο πρόσωπο ενώ συχνά γίνονται επικλήσεις προς τα θεία. Το βιβλίο περιλαμβάνει και προοίμιο σχεδόν αρχαίου χαρακτήρα. Η πραγματεία του Βυζαντινού διαβάζεται πολύ εύκολα λόγω και της απλής γλώσσας όσο και του μικρού μεγέθους (104 σελίδες). Επί της ουσίας είναι μίας μορφής εγχειριδίου προς συμπλήρωσιν επί του έργου "Τακτικά" του Λέοντος ΣΤ' του σοφού του κορυφαίου έργου στρατηγικής του Βυζαντίου. Το βιβλίο είχε γραφεί βάσει σημειώσεων του εκλειπόντος αυτοκράτωρος επί των ανορθόδοξων τακτικών πολέμου που χρησιμοποιούσε τις οποίες εμπιστεύτηκε σε κοντινό κι εμπιστεύσιμό του στρατιωτικό ο οποίος το θεώρησε μεγάλη ευλογία, όσο τιμή μα κι ευθύνη να συγγράψει το παρόν αυτό έργο. Πέραν τούτου αποτελεί απόδειξει της χρήσης τακτικών ενέδρας και παρενόχλησης προς αποδυνάμωσιν κι αποδιοργάνωσιν του αντιπάλου κάτι που σήμερα αποκαλείται ανταρτοπόλεμος κι έτσι αυτός δεν πρόκειται ούτε για καινούργιο φαινόμενο ούτε κι όμως παντοδύναμο μέσο μα απίστευτα χρηστικό εργαλείο προς την αναζήτηση της νίκης.

 

[kostasasximos86]

Μολις ολοκληρωσα ενα φαινομενικα απιστευτο βιβλιο με τιτλο "Κωλαρες για Χυσιμο Vol. II " Προσοχη μην παρετε τον τομο 1 αλλα τον δευτερο που μπαινει κατευθειαν σε λεπτομερειες και εξηγει πως το σπερμα μπαινει βαθια μεσα στο κωλαντερο

εκδοσεις Ψωλανη

 

[dimitrios7]

pablo escobar  mi padre

 

[Jimmy Jim]

Διαβασα τη "Νικη", προσφατως...

Το θεωρω ενα απ' τα καλυτερα ελληνικα μυθιστορηματα ever.

Τωρα την εχω πεσει σ' ενα τουβλο με διηγηματα του Καρβερ [Τετραψηφιες σελιδες].
Μιλαμε για διηγηματα απαραμιλλης λογοτεχνικης αξίας. Απορω πώς δεν τον ειχα ψαξει τοσο καιρο (συνηθως αναφερονται πακετο με τον Sallinger, επειδη ανηκουν στην ιδια σχολη).

Ρε καραγκιόζη, ρε φιδέμπορα -που σε κάθε ανάρτηση πουλάς τα "όλων των εποχών" και τα "ever" με το κιλό τη στιγμή που γράφεις το Salinger λάθος και έμαθες τον Carver γιατί σου έβγαλε το Μεταίχμιο την άθλια μετάφραση σε προσφορά- διάβασες όλα τα ελληνικά μυθιστορήματα και το κατέταξες αυτό στα καλύτερα "ever"; Πού ζεις ρε τομαρά; Πού βρίσκεις ρε ταγάρι όλη αυτή την αυτοπεποίθηση να λες τα "όλων των εποχών" και τα "ever"; 

 

[HanSolo]

6. Οι δήμιοι του Στάλιν και το Στην αυλή του κόκκινου τσάρου,  είναι 2 εξαιρετικά βιβλία πάνω στο θέμα της σταλινοποίησης της ΕΣΣΔ και του πως  Ο Στάλιν κατάφερε να εξουδετερώσει όλους  τους σημαντικούς μπολσεβίκους και να κυριαρχήσει στην ηγεσία της ΕΣΣΔ  μέχρι το θάνατό του.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες  των δυτικών να παρουσιάσουν το Στάλιν σαν ένα ημίτρελο  παρανοϊκό δικτάτορα τύπου Χίτλερ ή άλλων ηγετών αφρικανικών μπανανιών, μια προσεκτική ανάγνωση δείχνει την πραγματική πλευρά του Στάλιν.  Ο ίδιος ήταν ένα αδίστακτο στέλεχός μικρής πνευματικής εμβέλειας που όμως συγκέντρωσε μερικά θανατηφόρα χαρακτηριστικά: ήταν εξαιρετικά οργανωμένος, αποφασιστικός και αδίστακτος στην επίτευξη των στόχων του.  Ήξερε να χειρίζεται άριστα τις αδυναμίες των συνεργατών του.  Δεν ξεχνούσε και δεν συγχωρούσε τίποτα.  Στο δικό του μυαλό υπήρχε ένα μοντέλο της ΕΣΣΔ που ήθελε να φτιάξει σύμφωνα με τα οράματα του Λένιν,  χωρίς όμως να ξέρει τίποτα από οικονομία, στατιστική,  θετικές επιστήμες και πολιτική. Το μοντέλο της ΕΣΣΔ που εφαρμόστηκε,  διακρινόταν από την τρομοκρατία,  την έλλειψη δημοκρατίας, τη φτωχοποίηση και τα αποτυχημένα συγκεντρωτικά οικονομικά μοντέλα, που οδήγησαν στη χειρότερη εφαρμογή του κομμουνισμού σ’ένα κράτος με εκατομμύρια νεκρών από πείνα και δίωξεις . 

Αυτό που ήξερε όμως πολύ καλά ο Στάλιν,  ήτανε οι ιστορίες κι οι δολοπλοκίες των μοναρχών των ασιατικών αυτοκρατοριών,  κυρίως της περσικής αν θυμάμαι καλά,  για να κρατηθούν στο θρόνο. Έτσι ο Στάλιν ήξερε να χρησιμοποιεί άριστα άγνωστα χαμηλόβαθμα στελέχη του κόμματος και αδίστακτους τυχοδιώκτες τους οποίους ανέβαζε γρήγορα στην κλίμακα της μυστικής του αστυνομίας και τους έκανε τυφλά όργανά του.  Κάθε νέα γενιά εκτελεστών, ανα 5-10 χρόνια, εκκαθάριζε όλους τους προηγούμενους οι οποίοι φορτωνόταν τα εγκλήματα και τα λάθη του Στάλιν,  ενώ ο ίδιος παρουσιαζόταν να διορθώνει με αυτό τον τρόπο και καλά μου, τα λάθη των άλλων…. Που είχαν παρανόησει τα αγαθά σχέδια του πατερούλη για Το λαό του…
Παράλληλα με τις δίκες της Μόσχας κύριως,  έφαγε όλα τα σημαίνοντα στελέχη του ΚΚΣΕ και κράτησε γυρω του στο πολιτικό γραφείο,  σφουγγοκωλάριους και μετριότητες όπως ο Μολωτοφ,  που έπαιζαν το ρόλο της μαριονέτας και πολλές φορές εμφανίζονταν βασιλικότεροι του βασιλέως χειραγωγούμενοι από το παμπόνηρο Στάλιν.

Σε σύγκριση με άλλους δικτάτορες ο Γεωργιανός Στάλιν έζησε σχετικά λιτά,  δεν επιδίωξε το προσωπικό πλουτισμό και την οικογενειοκρατία,  αλλά αντίθετα έκανε όλους τους γύρω του δυστυχισμένους. Σε μια φάση που όλα πανε δύσκολα, φαίνεται κάπου να λέει εξοργισμένος στο Μολωτοφ, κοίτα τι  μεγαλειώδη επανάσταση μας άφησε ο Λένιν κι εμείς τα κάναμε σκατά! (ή καπως ετσι).  Είχε μια εμμονή με την τσαρική Ρωσία και ουσιαστικά προσπαθούσε μέσω του κομμουνισμού να αναβιώσει το μεγαλείο της τσαρικής Ρωσίας μέσω της ΕΣΣΔ. Αν και μειονοτικός ο ίδιος, ήταν ρατσιστής και αντισημίτης και θεωρούσε τους ρώσους ανώτερους από τις άλλες εθνότητες της ΕΣΣΔ. Όταν η αγαπημένη του κόρη τα είχε με έναν Εβραίο,  ο Στάλιν εξοργισμένος της έλεγε:  “χάθηκε ο κόσμος να έβρισκες ένα γνήσιο ρώσο!;”  Μέχρι που το κορίτσι αυτοκτόνησε.

1. Το στάλινγκραντ του Μπήβορ είναι εξαιρετικό βιβλίο αλλά με ενοχλεί αφάνταστα η αδιόρατη μεροληψία του συγγραφέα υπέρ της Βέρμαχτ. Ενώ οι ρώσοι παρουσιάζονται σαν χωριάτες κανίβαλοι (δεν αμφιβάλλω ότι κατά την πολιορκία έπεσαν πολύ κάτω κι από αυτό το επίπεδο…) ,  οι εγκληματίες της Βέρμαχτ παρουσιάζονται σαν ευγενείς αριστοκράτες που ταλαιπωρούνταν απο την κακή διοίκηση του Χίτλερ. Στο τέλος όταν περιγράφει τη μοίρα τους μετά την αιχμαλωσία,  είναι τόσο ποιητικός ο τρόπος γραφής του, που δεν άντεξα και έχυσα κι εγω ένα δάκρυ,  για αυτους τους γαμημένους αλήτες κι  εγκληματίες πολέμου,  που είχαν αναγάγει την εξόντωση των κατεχόμενων πληθυσμών της Ευρώπης, σε αλυσίδα βιομηχανικής παραγωγής…  επίσης η γενναιότητα και η αυτοθυσία εκατομμυρίων Ρώσσων,  παρουσιάζεται κυρίως συνέπεια της τρομοκρατίας που ασκούσαν οι πολιτικοί κομισάριοι στις μονάδες του Κόκκινου Στρατού.  Υπαρκτό μέν  αλλά όχι αρκετό για να αναστρέψει την ροή του πολέμου,  αλλιώς οι Γιαπωνέζοι που είχαν την ύψιστη μορφή τρομοκρατίας και επιβολής στους φαντάρους τους στο στράτευμα,  θα είχαν νικήσει τους αμερικανούς.

Πολύ καλές επιλογές φίλε.

 

Να προτείνω και γω :

1)Την αναφορά στο Γκρέκο του Καζατζάκη
2)Τη Μαύρη 'Ανοιξη του Μίλλερ &
3)Τον Κολοσσό του Μαρουσιού πάλι του Μίλλερ .

Αυτή τη στιγμή στη βιβλιοθήκη μου υπάρχει μόνο το τελευταίο και αντιγράφω από το οπισθόφυλλο :
...Μια σύντομη παραμονή του Μίλλερ στην Ελλάδα υπήρξε η υπέρτατη περιπέτεια της ζωής του.Και καρπός αυτής της εμπειρίας είναι ο " Κολοσσός του Μαρουσιού" , ένα βιβλίο που αποτελεί πραγματικό ύμνο και ένα "λόγο ύπαρξης" για τη σύγχρονη Ελλάδα.Ο Μίλλερ οφείλει πολλά σε συγγραφείς όπως ο Ντοστογιέφσκι , ο Νίτσε , ο Ουίτμαν , ο Έγκερσο , ο Προύστ, αλλά τα περισσότερα τα οφείλει στη ζωή του την ίδια.Παρέμεινε μέχρι τέλους πνεύμα ελεύθερο και αδέσμευτο από κάθε δοξασία ή σχολή.
Να σημειώσω ως προς το 2ο βιβλίο που προτείνω ,ότι στην πρώτη ανάγνωση δε μ' άρεσε καθόλου ! Στη δεύτερη είπα  . ! Ρίχτε μια ματιά , αν το βρείτε !

Και βέβαια Ντοστογιέφσκι (Αδελφούς Καραμαζώφ) , Τσίρκα (Ακυβέρνητες Πολιτείες) , Κέρουακ (On the Road )...

 

[Jimmy Jim]

Να προτείνω και γω :

1)Την αναφορά στο Γκρέκο του Καζατζάκη
2)Τη Μαύρη 'Ανοιξη του Μίλλερ &
3)Τον Κολοσσό του Μαρουσιού πάλι του Μίλλερ .

Αυτή τη στιγμή στη βιβλιοθήκη μου υπάρχει μόνο το τελευταίο και αντιγράφω από το οπισθόφυλλο :
...Μια σύντομη παραμονή του Μίλλερ στην Ελλάδα υπήρξε η υπέρτατη περιπέτεια της ζωής του.Και καρπός αυτής της εμπειρίας είναι ο " Κολοσσός του Μαρουσιού" , ένα βιβλίο που αποτελεί πραγματικό ύμνο και ένα "λόγο ύπαρξης" για τη σύγχρονη Ελλάδα.Ο Μίλλερ οφείλει πολλά σε συγγραφείς όπως ο Ντοστογιέφσκι , ο Νίτσε , ο Ουίτμαν , ο Έγκερσο , ο Προύστ, αλλά τα περισσότερα τα οφείλει στη ζωή του την ίδια.Παρέμεινε μέχρι τέλους πνεύμα ελεύθερο και αδέσμευτο από κάθε δοξασία ή σχολή.
Να σημειώσω ως προς το 2ο βιβλίο που προτείνω ,ότι στην πρώτη ανάγνωση δε μ' άρεσε καθόλου ! Στη δεύτερη είπα  . ! Ρίχτε μια ματιά , αν το βρείτε !

Και βέβαια Ντοστογιέφσκι (Αδελφούς Καραμαζώφ) , Τσίρκα (Ακυβέρνητες Πολιτείες) , Κέρουακ (On the Road )...

Οκ βλαμμένο τρολλ -με το ταπεινό προσωπείο και το αυτάρεσκο ύφος- οι κοινότοπες εισηγήσεις σου καταγράφηκαν. Να είσαι σίγουρη ότι στις 200 τόσες σελίδες αυτού του νήματος κανείς δεν αναφέρθηκε σε αυτά τα βιβλία ή τους συγκεκριμένους συγγραφείς.

 

 

Οκ βλαμμένο τρολλ -με το ταπεινό προσωπείο και το αυτάρεσκο ύφος- οι κοινότοπες εισηγήσεις σου καταγράφηκαν. Να είσαι σίγουρη ότι στις 200 τόσες σελίδες αυτού του νήματος κανείς δεν αναφέρθηκε σε αυτά τα βιβλία ή τους συγκεκριμένους συγγραφείς.

 

Κάνεις λάθος , η "Μαύρη Άνοιξη" αναφέρθηκε και στις σελίδες 78 & 79 - είναι πολύ καλό βιβλίο !

 

[Jimmy Jim]

Κάνεις λάθος , η "Μαύρη Άνοιξη" αναφέρθηκε και στις σελίδες 78 & 79 - είναι πολύ καλό βιβλίο !

Ντάξει πεφωτισμένο τρολλ, ντάξει. Ό,τι πεις ξιπασμένη κουράδα. Τα σημειώσαμε, τα σημειώσαμε.   

 

[9Dmx9]

κατι απο τα παλια που ξαναβγηκε στο προσκηνιο

 

Οκ βλαμμένο τρολλ -με το ταπεινό προσωπείο και το αυτάρεσκο ύφος- οι κοινότοπες εισηγήσεις σου καταγράφηκαν. Να είσαι σίγουρη ότι στις 200 τόσες σελίδες αυτού του νήματος κανείς δεν αναφέρθηκε σε αυτά τα βιβλία ή τους συγκεκριμένους συγγραφείς.

   

Είμαι σίγουρη : Ένας ανέφερε και δεν πρότεινε την "Αναφορά στο Γκρέκο" , , άλλοι 2 πρότειναν τη "Μαύρη Άνοιξη" , κανένας δεν είπε για τον "Κολοσσό του Μαρουσιού " , κανένας δεν είπε για τους "Αδελφούς Καραμαζώφ" (κολλήσατε όλοι στο "Έγλημα & Τιμωρία" & στον "Παίχτη" ), προτάθηκε ξανά η τριλογία του Τσίρκα και αναφέρθηκε ξανά ο Κέρουακ ..
Διάβασα προτού ποστάρω .