Ποιό βιβλίο προτείνετε / μόλις ολοκληρώσατε;

[Κώστας Λαδάκης]

Σύμφωνω σε όλα όσα ειπες φιλέ Mindreader.

Στέκομαι μόνο σε αυτό που έχω υπογραμμίσει για να πω ότι το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι ότι τα μαθηματικά του μικρόκοσμου (κβαντική) είναι διαφορετικά απο τα μαθηματικά των μεγάλων αντικειμενων (μαύρες τρύπες). Είναι το γνωστό πρόβλημα της ενοποίησης των δυνάμεων ή οποία ακόμα δεν έχει επιτευχθεί.

Επίσης να προσθέσω ότι το Σύμπαν μας είναι Ευκλείδιο όσο και αν μας φαίνεται παράξενο. Ή επίσημη επιστημονική θεση ειναι ότι είναι Ευκλείδιο. Έχει διαπιστωθεί αυτό μεσα από πειραματικές διαδικασίες. Αυτό έχω καταλάβει εγώ τουλαστιχον. Υπαρχει σπουδαία διαμαχη πάνω σε αυτό το ζήτημα.

Οι Πύραυλοι σχεδιάστηκαν με βάση την Ευκλείδια Γεωμετρία
και πέτυχαν το σκοπό τους.

 

[dopamina]

συμφωνω με τον λαδακη

 

[Puchas Gracias]

Οι Πύραυλοι σχεδιάστηκαν με βάση την Ευκλείδια Γεωμετρία
και πέτυχαν το σκοπό τους.

Εννοείται. Επίσης και με βάση τη Φυσική του Νευτώνα, όχι του Αϊνστάιν...

 

[Κώστας Λαδάκης]

 

[talladmirer]

Εννοείται. Επίσης και με βάση τη Φυσική του Νευτώνα, όχι του Αϊνστάιν...

Max Karl Ernst Ludwig Planck...!!!

 

[agap]

(Ή διαολος)

ή ένα φοβισμένο ανθρωπάκι...

 

[kosamf]

Πολυ ενδιαφερον το παραπανω βιντεο

 

[kosamf]

Σύμφωνω σε όλα όσα ειπες φιλέ Mindreader.

Στέκομαι μόνο σε αυτό που έχω υπογραμμίσει για να πω ότι το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι ότι τα μαθηματικά του μικρόκοσμου (κβαντική) είναι διαφορετικά απο τα μαθηματικά των μεγάλων αντικειμενων (μαύρες τρύπες). Είναι το γνωστό πρόβλημα της ενοποίησης των δυνάμεων ή οποία ακόμα δεν έχει επιτευχθεί.

Επίσης να προσθέσω ότι το Σύμπαν μας είναι Ευκλείδιο όσο και αν μας φαίνεται παράξενο. Ή επίσημη επιστημονική θεση ειναι ότι είναι Ευκλείδιο. Έχει διαπιστωθεί αυτό μεσα από πειραματικές διαδικασίες. Αυτό έχω καταλάβει εγώ τουλαστιχον. Υπαρχει σπουδαία διαμαχη πάνω σε αυτό το ζήτημα.

Τι λες καλέ?

Η Θεωρια της Σχετικοτητας ισχυει, πειραματικα, ηδη απ' το 1920 (αν δεν κανω λαθος).

Αρα, ΠΩΣ το Συμπαν ειναι "ευκλειδιο"?

 

[Puchas Gracias]

Τι λες καλέ?

Η Θεωρια της Σχετικοτητας ισχυει, πειραματικα, ηδη απ' το 1920 (αν δεν κανω λαθος).

Αρα, ΠΩΣ το Συμπαν ειναι "ευκλειδιο"?

Πειραματικά έχει επιβεβαιωθεί ή ΓΘΣ αλλά πειραματικά έχει επιβεβαιωθεί και ότι το Σύμπαν μας είναι επίπεδο, άρα Ευκλείδιο. Αυτά μάλλον αντιφασκουν αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι σε αυτό εγώ.

 

[Διαγραμμένο μέλος 136408]

http://[URL unfurl="true"]www.psichogios.gr/site/remote.jpg.ashx?width=298&urlb64=aHR0cDovL2hkY292ZXJzLnBzaWNob2dpb3MuZ3IvR1IvOTc4OTYwNDk2NTM0Mi5qcGc&hmac=3gbM91Oi-_c[/img[/URL]]

Ντέιβιντ Αμπουλάφια, Η Μεγάλη Θάλασσα, εκδ. Ψυχογιός, Αθήνα 2012, σελ. 824.

  Για περισσότερα από 3.000 χρόνια, η Μεσόγειος υπήρξε ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα του παγκόσμιου πολιτισμού. Από την εποχή της Τροίας μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα, η ανθρώπινη δράση στην περιοχή της Μεσογείου έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της παγκόσμιας ιστορίας. Η ΜΕΓΑΛΗ ΘΑΛΑΣΣΑ του Ντέιβιντ Αμπουλάφια είναι η πρώτη πλήρης ιστορική μελέτη για τη διαχρονική περιπέτεια των λαών της Μεσογείου από την εποχή της ανέγερσης του μυστηριώδους ναού στη Μάλτα γύρω στο 3.500 π.Χ. μέχρι και την πρόσφατη, εκ νέου επινόηση των μεσογειακών ακτών ως τουριστικού προορισμού.
  Ο Αμπουλάφια περιγράφει εκείνες τις πόλεις οι οποίες άσκησαν ιδιαίτερη επίδραση ή ταυτίστηκαν με συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους – πόλεις όπως η Αλεξάνδρεια, η Βενετία και η Θεσσαλονίκη. Αποδίδει την ακμή τους στην ικανότητά τους να γίνονται κέντρα συνύπαρξης πολλών διαφορετικών λαών, θρησκευμάτων και εθνικών ταυτοτήτων. Επιπλέον, παρουσιάζει την ιστορία συγκεκριμένων πληθυσμών καθώς και προσωπικοτήτων, οι οποίες προσδίδουν ζωντάνια και αμεσότητα στις ευρύτερες εξελίξεις που αναφέρονται στο βιβλίο – λόγου χάρη οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι προσκυνητές που κατευθύνονταν ανατολικά, ξεκινώντας από την Ισπανία του 12ου αιώνα, βασιλείς της Σικελίας, Οθωμανοί σουλτάνοι και ναύαρχοι από τη Βρετανία, τη Γαλλία και την τσαρική Ρωσία.
  Η ΜΕΓΑΛΗ ΘΑΛΑΣΣΑ απλώνεται σε όλη την ιδιόμορφη έκταση της Μεσογείου, από το Γιβραλτάρ μέχρι τη Συρία, από τη Γένοβα μέχρι την Τυνησία, δίνοντας έμφαση στη σύγκρουση και την αντίθεση, εθνική, γλωσσική, θρησκευτική και πολιτική. Έτσι, χαρτογραφεί τον τρόπο με τον οποίο η Μεσόγειος έγινε «πιθανόν ο πιο κατάλληλος χώρος για αλληλεπίδραση πολιτισμών και λαών σε ολόκληρο τον πλανήτη».

[...]

Πρόκειται γιὰ ἕνα ὀγκῶδες, ἀλλὰ εὐανάγνωστο βιβλίο, μὲ τὴν ἱστορία τῆς περιοχῆς τῆς Μεσογείου ἀπὸ τὰ προϊστορικὰ χρόνια μέχρι σήμερα. Ταὸ ἔργο εἶναι ἐπηρεασμένο απὸ τὴν τριλογία τοῦ γνωστοῦ Γάλλου ἱστορικοῦ Φερνὰν [b]Μπρωντέλ[/b] (Fernand Braudel, 1902-1925) γιὰ τὴν Μεσόγειο (ο 3ος τόμος: [i]Η Μεσόγειος και ο μεσογειακός κόσμος την εποχή του Φιλίππου Β' της Ισπανίας[/i], ΜΙΕΤ, Αθηνα 1999). Ο Μπρωντὲλ ξεκίνησε ἀναθεώρηση τῆς ἱστορίας στὴν περιοχὴ αὐτή ὄχι μὲ βάση τὶς μάχες καὶ πολέμους γιὰ αὐτοκρατορίες, ἀλλὰ μὲ βάση ποιὲς περιοχὲς ἀναπτύχθηκαν στὸν χῶρο μέσα ἀπὸ τὴν εναλλαγὴ τῶν πολιτισμῶν τῶν λαῶν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες.

Ἔτσι κὶ ὁ Ἀμπουλάφια ἀποδεικνύει ὅτι ποτὲ ἕνας πολιτισμὸς δὲν κατήργησε τὸν προηγούμενο, ἀλλὰ ὑπῆρξε ἀλληλοκάλυψη ἤ ἀλληλοδιαδοχή. Γιὰ παράδειγμα ἡ ῥωμαϊκὴ Μεσόγειος ἀπορρόφησε τμῆμα τῆς ἑλληνικῆς Μεσογείου, ἐνῶ τὰ ἀραβικὰ χαλιφάτα δὲν κατήργησαν τὸ ἐμπόριο, ἀλλὰ τὸ συνέχισαν καὶ τὸ προέκτειναν.
:hi:

[/quote]

Εύγε φίλε Βοργία! Εξαιρετική πρόταση!  :hi:

 

[Διαγραμμένο μέλος 136408]

Μόλις ξεκίνησα να διαβάζω το ακόλουθο συγκλονιστικό βιβλίο, και έχω ενθουσιαστεί από την αμεσότητα και τη διαύγεια των καταγραφών του.
Είναι ένα σημαντικότατο ιστορικό χρονικό (και σπάνιο σαν σύνολο), με θαυμάσια τεκμηρίωση. Συνιστάται ανεπιφύλακτα...

http://[URL unfurl="true"]www.kedros.gr/thumbnails/images/KARAGIANHS_H_ISTORIA_ENOS_STRATIOTH.jpg.thumb_203x294_255e9cd1faf623aacb48373450ef340e.jpg[/img[/URL]]

Χρήστος Καραγιάννης, [i]Η Ιστορία ενός στρατιώτη (1918-1922) Μια συγκλονιστική μαρτυρία για τις ελληνικές εκστρατείες[/i],
(επιμέλεια-σχολιασμός: Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής), εκδ. Κέδρος, 2013.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο Χρήστος Καραγιάννης πολέμησε στο Μακεδονικό Μέτωπο στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Συμμετείχε με το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα εναντίον των Μπολσεβίκων στην Ουκρανία (1919). Η εκστρατεία κατέληξε σε πανωλεθρία, γεγονός που δεν έχει φωτίσει η επίσημη Ιστορία μας. Μετά την επιστροφή στη γενέτειρά του, η πατρίδα κάλεσε τον Χρήστο Καραγιάννη και πάλι στα όπλα, για να φτάσει στη Σμύρνη, που τη διεκδικούσε η Μεγάλη Ιδέα. Λίγο αργότερα, ο λαός καταψήφισε τον Βενιζέλο και επανέφερε στο θρόνο τον βασιλιά Κωνσταντίνο. Η εκστρατεία της Μικρασίας το 1921, που ξεκίνησε ως θρίαμβος, κατέληξε σε ήττα στον ποταμό Σαγγάριο και στην καταστροφή της Σμύρνης.

Οι μαρτυρίες και τα χρονικά εκείνης της περιόδου δεν είναι λίγα. Κανένα όμως δεν έχει τη συνέχεια των γεγονότων από το 1918 ως το 1922. Το ημερολόγιο του Αρβανίτη Χρήστου Καραγιάννη αποτελεί μια σπάνια συνεισφορά στην Ιστορία.

Ο Φίλιππος Δρακονταειδής αντιμετώπισε με σεβασμό το κείμενο του Καραγιάννη, το ανέδειξε και το φώτισε με πλούσιες και αναγκαίες υποσημειώσεις.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(Το συγκεκριμένο απόσπασμα αφορά λεπτομέρειες της πορείας προς τον Σαγγάριο):

[...] Επέστρεψα στην πλατεία του χωριού, διψασμένος για εκδίκηση. Έμπαινα σε κάθε σπίτι για να βρω οθωμανική ψυχή. Όλα έρημα. Βρήκα μια γριά εκατοχρονίτισσα, ξαπλωμένη στον οντά της, που με κοίταζε και δεν έβγαζε λέξη από τα ζαρωμένα χείλη της, ας την ρωτούσα ποιος είχε διαπράξει εκείνο το έγκλημα. Πρόσεξα πως καθόταν πάνω σε ένα σακί με αλεύρι, το τρύπησα και πήρα κάμποσο να έχω για να ζυμώσω.

Πιο πέρα κυνήγησα έναν κόκορα, αλλά έπεσα πάνω στον διοικητή μας που εξέταζε έναν Τούρκο αιχμάλωτο, που δεν μαρτυρούσε τίποτα. Έτσι, ο διοικητής τον παρέδωσε στη διάθεση των φαντάρων. Τον πήγαν σε εκείνα τα περιβόλια και τον κρέμασαν στα ίδια δέντρα με το ίδιο του το ζωνάρι. Πρώτα του είχαν κόψει το αυτί για να μιλήσει, εκείνος τίποτα. Λέω πως ήταν κωφάλαλος, επειδή έβγαζε κάτι φωνίτσες.

Πήραμε πάλι το δρόμο, περάσαμε εκείνη τη χαράδρα του θανάτου δίχως καμία εμπλοκή, βρήκαμε τους τραυματίες νεκρούς και τους θάψαμε, ενοχλητική είχε γίνει μια συνεχόμενη βροχή, η οποία μας ανάγκασε να σταματήσουμε σε ένα χωριό, που οι κάτοικοί του είχαν εγκαταλείψει.

Η ώρα είχε προχωρήσει και έπρεπε να στήσουμε αντίσκηνα. Το έδαφος όμως ήταν λασπώδες και πήραμε πόρτες και πορτοσάνιδα, που τα στρώσαμε για να πλαγιάσουμε. Δεν έμαθα το όνομα εκείνου του χωριού. Ποιον να ρωτούσα; Τα ντουβάρια, τους κήπους ή τις καπνοδόχους των σπιτιών; Όλα ήταν άψυχα. Χαλάσαμε πατώματα, φράχτες, ταβάνια και ανάψαμε μεγάλες φωτιές να στεγνώσουμε από τη μαγιάτικη βροχή. Ζύμωσα το αλεύρι της εκατοχρονίτισσας και με τα κουλουράκια που έφτιαξα, φάγαμε.

Την άλλη μέρα που ετοιμαζόμαστε να φύγουμε με προορισμό την κωμόπολη Εμέτ, όπου είχε χαθεί η διμοιρία μας και είχαν σουβλίσει τον αξιωματικό, φάνηκε ένας μαύρος και πελώριος καπνός, που κάλυψε τον ουρανό. Συνάμα, από τη μιαν άκρη του Συντάγματος ως την άλλη, κυκλοφόρησε η πληροφορία πως η κωμόπολη είχε καταληφθεί από το Σύνταγμα Ιππικού, που την έκαιγε συθέμελα. Άρα, δεν επρόκειτο να πάμε εκεί.

Πράγματι, πήραμε άλλο δρόμο και φτάσαμε σε ένα μεγάλο ποτάμι. Το περάσαμε από μια στενή ξύλινη γέφυρα και πήραμε την ανηφόρα, ήμαστε στους πρόποδες του όρους Εγρίγκοζ Νταγ.  Από το πρωί ως το βράδυ πορεία και πιάσαμε τα μισά του βουνού. Εκεί ήταν το καταφύγιο των χωρικών, που είχαν επαναστατήσει εναντίον μας και έβαφαν τα χέρια τους με αίμα ελληνικό. Γύρω μας, πεύκα και λεύκες, που ξεπερνούσαν τα εκατό μέτρα στο ύψος.

Το Εγρίγκοζ Νταγ έχει και άλλα στολίδια: γιδοπρόβατα και γελάδια, πηγές σε κάθε εκατό μέτρα. Μείναμε σε εκείνη την ομορφιά και περάσαμε τη νύχτας ψήνοντας αρνάκια και κατσίκια των πέντε ή έξι οκάδων το πολύ, που έχουν νοστιμότατο κρέας. Ωστόσο, οι φωνές και τα κλάματα των γυναικόπαιδων δεν σταματούσαν: όλο το δάσος και ιδίως τα πιο κλειστά μέρη ήταν γεμάτα κόσμο και ρουχισμό. Κάθε γυναίκα, κάθε παιδί και κάθε αδύνατο μέρος ήταν στη διάθεση του κάθε Έλληνα στρατιώτη. Ευτυχώς, λίγοι ήταν εκείνοι που είχαν κακούργα ένστικτα να σκοτώσουν γυναικόπαιδα.

Την άλλη μέρα, πέμπτη μέρα της πορείας μας,  συνεχίσαμε προς την κορυφή του βουνού, δίχως να συναντήσουμε αντίσταση παρά άμαχο πληθυσμό μόνο. Τα μέτρα ασφαλείας που είχαμε λάβει ήταν καλά και οι αραιοί πυροβολισμοί ήταν από τους ανιχνευτές μας, που έσπρωχναν τους χωριάτες με τις οικογένειές τους να φεύγουν στα πυκνά δάση.

Συναντούσαμε τέτοιους ανθρώπους: άλλοι πετούσαν τα όπλα τους, άλλους σκοτώσαμε, άλλοι μας ξέφυγαν. Συναντούσαμε ολόκληρες οικογένειες με γυναίκες όμορφες και άσχημες. Άλλες έκλαιγαν, άλλες μοιρολογούσαν τον αφέντη τους, άλλες θρηνούσαν την απώλεια της τιμής τους. Τραβούσαμε τους φερετζέδες για να νιώθουν προσβολή. Και εκείνες μας άφηναν λάφυρα τα μεταξωτά τους, οι άντρες τα φέσια τους.

Φτάσαμε εντέλει στην κορυφή του Εριγκιόζ Νταγ, ένα χορταριασμένο οροπέδιο. Σταματήσαμε για λίγο και ύστερα πήραμε τον κατήφορο από την άλλη πλευρά. Μαζί μας λίγοι αιχμάλωτοι Τσέτες, μισόγυμνοι και ξυπόλητοι. Βραδιάσαμε σε ένα εγκαταλελειμμένο χωριό στους πρόποδες του όρους. Μπροστά του απλωνόταν ένας κάμπος που έμοιαζε εύφορος. Ξετρυπώναμε διάφορα είδη αξίας κρυμμένα, αλλά μας ήταν άχρηστα. Εκεί που τα βρίσκαμε, εκεί τα αφήναμε.

Το πρωί της άλλη μέρας, της έκτης μέρας της πορείας μας, επιστρέψαμε σε άλλο δρόμο προς άγνωστα δασωμένα μέρη, εφοδιασμένοι με τη διαταγή και το καθήκον να καταστρέψουμε το σύμπαν. Η διαταγή έλεγε: «Καταστρέψατε δια πυρός και τελείως όλα τα χωρία τα οποία θα συναντήσητε και τα κωμοπόλεις. Ποιμνιοστάσια, νερομύλους, ανεμομύλους, κάθε εξοχικήν και απομονωμένην οικίαν». Γυρίζαμε σε εκείνους τους δασωμένους τόπους επί έξι μέρες και πότε πότε βρίσκαμε άνθρωπο να περπατάει, οπότε πυροβολούσαμε. Μερικοί γλίτωναν. Τα κοπάδια όμως δεν γλίτωναν με τίποτα και η όρεξη δεν μας έλειπε.

Την έβδομη μέρα, ξεκινώντας στις έξι το πρωί, κατασκηνώσαμε στις επτά το βράδυ στην κωμόπολη Ταουσανλή. Έξω από την κωμόπολη, στο περιφραγμένο κτήμα ενός μπέη, είχαν στηθεί παράγκες σκεπασμένες με πισσόχαρτο, πολλά καθίσματα, παλκοσένικο, που από κάτω είχε ένα μικρό διαμέρισμα και άλλα απαραίτητα για παράσταση θεάτρου.

Η ομάδα των ηθοποιών ήταν επτά άτομα: τέσσερις άντρες και τρεις γυναίκες. Παράσταση δινόταν για κάθε τάγμα ξεχωριστά και γινόταν ξεφάντωμα, ξεχνούσαμε τα βάσανα και τις στενοχώριες μας. Κάθε μέρα είχαμε γέλια. Η πόλη, από την άλλη μεριά, ήταν ασφαλής: ήμαστε ελεύθεροι να κυκλοφορήσουμε και άλλοι πήγαιναν σε καφενέδες για ουζάκι, άλλοι αλλού για άλλα πράγματα. Πόλη φτηνή εξάλλου, οπότε η φανταρία αγόραζε αυγά, κότες, κρέας, γλυκά. Κάθε μέρα γινόταν παζάρι και υπήρχε αφθονία. Υπήρχαν και τρία πιεστήρια, που έβγαζαν αφιονόλαδο.

Οι δρόμοι ήταν στενοσόκακα με καλντερίμια. Στην καθαριότητα και στο ντύσιμο, σε σύγκριση με άλλα χωριά, οι γυναίκες δεν έμοιαζαν με χανούμισες, αλλά με Ελληνίδες ή Αρμένισσες. Κάθε Κυριακή, πηγαίναμε στην αρμένικη εκκλησία. Τριάντα Αρμένιοι ζούσαν εκεί, είχαν όμως εκκλησία και σχολείο.

Έπειτα από ένα μήνα, πήγαμε στα καμένα και καταστρεμμένα χωριά και βρήκαμε τους κατοίκους τους να έχουν ξαναγυρίσει και να φτιάχνουν τα σπίτια τους με σανίδες και άλλοι έστηναν καλύβες να βάλουν το κεφάλι τους από κάτω. Βγάζαμε τον τελάλη και φώναζε να παράδιναν τον οπλισμό τους.

Σε ένα χωριό, το Μαϊμουκιόλ,  οι πονηροί χωριάτες έφερναν καριοφίλια και γκράδες αντί για όπλα. Κάτι παλιά δίκαννα, σκουριασμένα γιαταγάνια και χατζάρες. Οι διμοιρίες είχαν ψάξει παντού και δεν είχαν βρει ούτε βελόνα. Εκείνο όμως που μας έβαζε σε υποψία ήταν πως όπου μπαίναμε, τα κεράσματα έδιναν και έπαιρναν, λες και είχαμε καιρό να ανταμώσουμε με τους ντόπιους.

Αρχίσαμε λοιπόν πάλι τις έρευνες και αδειάζαμε μπαούλα με τα ασημικά της νοικοκυράς, μαστραπάδες, ποτήρια, φλιτζάνια, δίσκους και μεταξωτά. Και από κάτω ήταν τα μάουζερ, δίκοπα μαχαίρια, στρατιωτικά ξίφη. Οι κάτοχοί τους οδηγήθηκαν στο τάγμα για τα περαιτέρω. Δεν ξαναγύρισαν.

Μετά από εκείνο τον έλεγχο, εγκαταλείψαμε το Ταουσανλή και φτάσαμε στο Κιοπρούκιοϊ. Εκεί ήταν ένα μεγάλο εξοχικό κτίριο: το κτίριο των Λουτρών, με θερμοπηγές μέσα και ψυχρές πηγές απ’ έξω. Στα διαμερίσματα του κτιρίου κατοικούσαν πολλές χριστιανικές οικογένειες προσφύγων. Και όλοι έκλαιγαν και παραπονιόνταν πως τα ανήλικα παιδιά και τους άντρες τους είχε πάρει ο επαναστάτης Μουσταφά Κεμάλ Πασάς και τους κουβαλούσε στο εσωτερικό της χώρας. «Μας άφησαν μόνο τα παιδάκια που δεν έχουν συμπληρώσει τα δεκατρία», έλεγαν.

Το δεύτερο βράδυ φτάσαμε στην Κιουτάχεια, πόλη των τριάντα χιλιάδων ψυχών, Τούρκοι, Έλληνες, Αρμένιοι και άλλα φύλα. Την Κυριακή πήγαμε στην εκκλησία, αλλά τι να δούμε; Παπάς δίχως ψαλτάδες. Εκκλησίασμα από γυναίκες, παιδιά και γερόντια, όλοι μισόγυμνοι, πεινασμένοι, με παλιά μπαλωμένα ρούχα, κακομοιριασμένοι.

Οι γυναίκες παραδίνονταν στους φαντάρους έστω για μια γαλέτα. Και ξέραμε πως οι κάτοικοι έπασχαν από προφυματίωση, φυματίωση, τυφοειδή πυρετό και αφροδισιακά. Κόσμος εγκαταλελειμμένος, άνθρωποι καταδικασμένοι να υποφέρουν και να πεθάνουν δίχως καμία προστασία.

Από πού να ερχόταν η προστασία; Τούρκοι που παρίσταναν τους αντικεμαλικούς, είχαν εξαπατήσει τον συνταγματάρχη και φρούραρχο της πόλης Μπαϊράμη πως ήταν οργανωμένοι δήθεν και πως ήθελαν όπλα να πολεμήσουν τους Τσέτες. Εκείνος τους πίστεψε, τους εφοδίασε με ελληνικά όπλα, σφαίρες, χειροβομβίδες. Και οι ψεύτες, μόλις οπλίστηκαν, έφυγαν για τα βουνά και έστρεψαν τα όπλα τους κατά του Μπαϊράμη, δηλαδή των στρατιωτών μας.

Η κατάσταση έφερνε ψυχοπλάκωμα. [...]

 

[kosamf]

Πειραματικά έχει επιβεβαιωθεί ή ΓΘΣ αλλά πειραματικά έχει επιβεβαιωθεί και ότι το Σύμπαν μας είναι επίπεδο, άρα Ευκλείδιο. Αυτά μάλλον αντιφασκουν αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι σε αυτό εγώ.

Εφοσον ισχυει η Γενικη Θεωρια της Σχετικοτητας, το συμπαν την "υπακουει".

Το "επιπεδο" που λες δεν το ξερω.
(Εφοσον το Συμπαν διαστελλεται προς ολες τις κατευθυνσεις, επιταχυνομενα, τι να ορισεις ως "επιπεδο"?)

 

[Mindreader]

Δεν ξερω αν το εχεις διαβάσει, αλλα ενα πολυ καλο βιβλίο (μυθιστόρημα ομως), στο οποίο υπάρχει η ιστορία των μαθηματικών ειναι "Το θεώρημα του παπαγάλου" του Γκετζ Ντενί

http://www.politeianet.gr/books/9789600440522-guedj-denis-kedros-to-theorima-tou-papagalou-199464

Καλησπερα φίλε
Οχι δεν το εχω διαβασει. Απο τη περιγραφη στο link φαινεται να ειναι μια μιξη αναμεσα σε λογοτεχνια και ιστορια των μαθηματικων τυπου ντοκυμαντερ.

Ενδιαφερον ακουγεται !!

Οι μιξεις δινουν εν γενει ενδιαφεροντα εκκεντρικά αλλα και ακραια συνηθως αποτελεσματα.

Οι ομορφες μιγαδες γυναικες για παραδειγμα ειναι απιστευτες μια και εχουν τα στοιχεια της εξωτικοτητας και της σπανιοτητας. Οι ασχημες τους ομως αστα να πανε !!

Ορισμενες  μουλατες στη Βραζιλια για παραδειγμα σκουροχρομες με πρασινα ανοιχτα ματια. Απιστευτες πραγματικά !!

Αν βρω χρονο θα το ξεκινησω.

 

[Hirayama]

http://[URL unfurl="true"]www.psichogios.gr/site/remote.jpg.ashx?width=298&urlb64=aHR0cDovL2hkY292ZXJzLnBzaWNob2dpb3MuZ3IvR1IvOTc4OTYwNDk2NTM0Mi5qcGc&hmac=3gbM91Oi-_c[/img[/URL]]

Ντέιβιντ Αμπουλάφια, Η Μεγάλη Θάλασσα, εκδ. Ψυχογιός, Αθήνα 2012, σελ. 824.

  Για περισσότερα από 3.000 χρόνια, η Μεσόγειος υπήρξε ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα του παγκόσμιου πολιτισμού. Από την εποχή της Τροίας μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα, η ανθρώπινη δράση στην περιοχή της Μεσογείου έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της παγκόσμιας ιστορίας. Η ΜΕΓΑΛΗ ΘΑΛΑΣΣΑ του Ντέιβιντ Αμπουλάφια είναι η πρώτη πλήρης ιστορική μελέτη για τη διαχρονική περιπέτεια των λαών της Μεσογείου από την εποχή της ανέγερσης του μυστηριώδους ναού στη Μάλτα γύρω στο 3.500 π.Χ. μέχρι και την πρόσφατη, εκ νέου επινόηση των μεσογειακών ακτών ως τουριστικού προορισμού.
  Ο Αμπουλάφια περιγράφει εκείνες τις πόλεις οι οποίες άσκησαν ιδιαίτερη επίδραση ή ταυτίστηκαν με συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους – πόλεις όπως η Αλεξάνδρεια, η Βενετία και η Θεσσαλονίκη. Αποδίδει την ακμή τους στην ικανότητά τους να γίνονται κέντρα συνύπαρξης πολλών διαφορετικών λαών, θρησκευμάτων και εθνικών ταυτοτήτων. Επιπλέον, παρουσιάζει την ιστορία συγκεκριμένων πληθυσμών καθώς και προσωπικοτήτων, οι οποίες προσδίδουν ζωντάνια και αμεσότητα στις ευρύτερες εξελίξεις που αναφέρονται στο βιβλίο – λόγου χάρη οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι προσκυνητές που κατευθύνονταν ανατολικά, ξεκινώντας από την Ισπανία του 12ου αιώνα, βασιλείς της Σικελίας, Οθωμανοί σουλτάνοι και ναύαρχοι από τη Βρετανία, τη Γαλλία και την τσαρική Ρωσία.
  Η ΜΕΓΑΛΗ ΘΑΛΑΣΣΑ απλώνεται σε όλη την ιδιόμορφη έκταση της Μεσογείου, από το Γιβραλτάρ μέχρι τη Συρία, από τη Γένοβα μέχρι την Τυνησία, δίνοντας έμφαση στη σύγκρουση και την αντίθεση, εθνική, γλωσσική, θρησκευτική και πολιτική. Έτσι, χαρτογραφεί τον τρόπο με τον οποίο η Μεσόγειος έγινε «πιθανόν ο πιο κατάλληλος χώρος για αλληλεπίδραση πολιτισμών και λαών σε ολόκληρο τον πλανήτη».

[u]Περιεχόμενα[/u]
Κατάλογος εικόνων
Σύστημα γραφής ξένων ονομάτων και χρονολογιών
Πρόλογος στην ελληνική έκδοση
Πρόλογος
Εισαγωγή: Μία θάλασσα με πολλά ονόματα
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ, 22000 π.Χ. - 1000 π.Χ.
1. Απομόνωση και μόνωση, 22000 π.Χ. - 3000 π.Χ
2. Χαλκός και ορείχαλκος, 3000 π.Χ. - 1500 π.Χ
3. Έμποροι και ήρωες, 1500 π.Χ. - 1250 π.Χ
4. Λαοί της θάλασσας και λαοί της στεριάς, 1250 π.Χ. - 1100 π.Χ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ, 1000 π.Χ. - 600 μ.Χ.
1. Οι έμποροι της πορφύρας, 1000 π.Χ. - 700 π.Χ
2. Οι διάδοχοι του Οδυσσέα, 800 π.Χ. - 550 π.Χ
3. Ο θρίαμβος των Τυρρηνών, 800 π.Χ. - 400 π.Χ
4. Προς τον Κήπο των Εσπερίδων, 1000 π.Χ. - 400 π.Χ
5. Θαλασσοκρατορίες, 550 π.Χ. - 400 π.Χ
6. Ο φάρος της Μεσογείου, 350 π.Χ. - 100 π.Χ
7. "Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί", 400 π.Χ. - 146 π.Χ
8. "Η θάλασσά μας", 146 π.Χ. -150 μ.Χ
9. Παλιές και νέες πίστεις, 1 μ.Χ. - 450 μ.Χ
10. Διάλυση, 400-600
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ
Η ΤΡΙΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ, 600-1350
1. Μεσογειακά σκάφη, 600-900
2. Διασχίζοντας τα σύνορα μεταξύ Χριστιανοσύνης και Ισλάμ, 900-1050
3. Η μεγάλη σαρωτική αλλαγή, 1000-1100
4. "Κέρδος εκ Θεού", 1100-1200
5. Δρόμοι διαμέσου της θάλασσας, 1160-1185
6. Η πτώση και η άνοδος των Αυτοκρατοριών, 1130-1260
7. Έμποροι, μισθοφόροι και ιεραπόστολοι, 1220-1300
8. Σεράτα - Κλείσιμο, 1291-1350
ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ
Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ, 1350-1830
1. Επίδοξοι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες, 1350-1480
2. Μεταμορφώσεις στη Δύση, 1391-1500
3. Ιερές και ανίερες συμμαχίες, 1500-1550
4. Ακντενίζ - Η μάχη για τη Λευκή Θάλασσα, 1550-1571
5. Παρεμβαίνοντες στη Μεσόγειο, 1571-1650
6. Διασπορές σε απόγνωση, 1560-1700
7. Ενθάρρυνση σε άλλους, 1650-1780
8. Η οπτική μέσα από το ρωσικό πρίσμα, 1760-1805
9. Ντέηδες, μπέηδες και μπασάου, 1800-1830
ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ
Η ΠΕΜΠΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ, 1830-2010
1. Όποτε θα συναντηθούν αυτές οι δυο, 1830-1900
2. Ο Έλληνας και ο μη Έλληνας, 1830-1920
3. Οθωμανική έξοδος, 1900-1918
4. Μια ιστορία τεσσερισήμισι πόλεων, 1900-1950
5. Mare nostrum - Ξανά, 1918-1945
6. Μια κατακερματισμένη Μεσόγειος, 1945-1990
7. Η τελευταία Μεσόγειος, 1950-2010
Συμπέρασμα: Διασχίζοντας τη θάλασσα
Περαιτέρω μελέτη
Σημειώσεις
Ευρετήριο κυρίων ονομάτων

----------------

Πρόκειται γιὰ ἕνα ὀγκῶδες, ἀλλὰ εὐανάγνωστο βιβλίο, μὲ τὴν ἱστορία τῆς περιοχῆς τῆς Μεσογείου ἀπὸ τὰ προϊστορικὰ χρόνια μέχρι σήμερα. Ταὸ ἔργο εἶναι ἐπηρεασμένο απὸ τὴν τριλογία τοῦ γνωστοῦ Γάλλου ἱστορικοῦ Φερνὰν [b]Μπρωντέλ[/b] (Fernand Braudel, 1902-1925) γιὰ τὴν Μεσόγειο (ο 3ος τόμος: [i]Η Μεσόγειος και ο μεσογειακός κόσμος την εποχή του Φιλίππου Β' της Ισπανίας[/i], ΜΙΕΤ, Αθηνα 1999). Ο Μπρωντὲλ ξεκίνησε ἀναθεώρηση τῆς ἱστορίας στὴν περιοχὴ αὐτή ὄχι μὲ βάση τὶς μάχες καὶ πολέμους γιὰ αὐτοκρατορίες, ἀλλὰ μὲ βάση ποιὲς περιοχὲς ἀναπτύχθηκαν στὸν χῶρο μέσα ἀπὸ τὴν εναλλαγὴ τῶν πολιτισμῶν τῶν λαῶν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες.

Ἔτσι κὶ ὁ Ἀμπουλάφια ἀποδεικνύει ὅτι ποτὲ ἕνας πολιτισμὸς δὲν κατήργησε τὸν προηγούμενο, ἀλλὰ ὑπῆρξε ἀλληλοκάλυψη ἤ ἀλληλοδιαδοχή. Γιὰ παράδειγμα ἡ ῥωμαϊκὴ Μεσόγειος ἀπορρόφησε τμῆμα τῆς ἑλληνικῆς Μεσογείου, ἐνῶ τὰ ἀραβικὰ χαλιφάτα δὲν κατήργησαν τὸ ἐμπόριο, ἀλλὰ τὸ συνέχισαν καὶ τὸ προέκτειναν.
:hi:

[/quote]


Έχω ξεκινήσει το συγκεκριμένο βιβλίο αλλά το παράτησα στην μέση γιατί με εκνεύρισε η ψιλότσατίλα του εβραϊκής καταγωγής συγγραφέα με τους έλληνες.

Είναι κρίμα να είσαι ιστορικός, εβραίος, ο λαός σου να έχει γράψει μόνο μια κακή αντιγραφή της σουμεριακής μυθολογίας και να σε πήγαινει πίπα κώλο Ο ελληνικός πολιτισμός 3000 χρόνια στη Μεσογειο.

Θα το ξαναξεκινήσω κάποια στιγμή, αφού ολοκληρώσω τη Μεσογειο του Μπροντέλ. Είναι εντελώς διαφορετικά βιβλία με κοινή αφετηρία τη Μεσογειο, αλλά Ο Μπροντέλ μου φάνηκε πιο συμπαθής.

 

[agap]

ι

Πειραματικά έχει επιβεβαιωθεί ή ΓΘΣ αλλά πειραματικά έχει επιβεβαιωθεί και ότι το Σύμπαν μας είναι επίπεδο, άρα Ευκλείδιο. Αυτά μάλλον αντιφασκουν αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι σε αυτό εγώ.

Ο γεωμετρικός χώρος μέσα και μόνο στον οποίο ισχύει η θεωρία της σχετικότητας είναι ένας χώρος που περιγράφεται από τη γεωμετρία του Ρίμαν. Άρα αν ισχύει η θεωρία της Σχετικότητας το Σύμπαν μας δεν είναι επίπεδο, αντιστρόφως αν το σύμπαν μας είναι επίπεδο ΔΕΝ ισχύει η θεωρία της Σχετικότητας. Διαλέξτε...

 

[agap]

Μαιτρ και η Μαργαριτα. Μπουλγκακοφ. Σε βαζει σε σκεψεις

 

[NICK TRIVE]

http://[URL unfurl="true"]www.kedros.gr/thumbnails/images/2016/06/kerr_to_heri_tou_theou.jpg.thumb_203x296_255e9cd1faf623aacb48373450ef340e.jpg[/img[/URL]]

Philip Kerr, Το χέρι του Θεού, μτφ. Γ.Μαραγκός, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 2016, σελ. 432.

Πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα το οποίο αφορά στον χώρο του ποδοσφαίρου και τον αθέατο κόσμο του (διαφθορά), και του οποίου η υπόθεση εξελίσσεται στην Αθήνα της κρίσης και του Μνημονίου. Συγγραφέας είναι ο Σκωτσέζος Φίλιπ Κερ, ο οποίος έγινε διάσημος χάρη στη σειρά βιβλίων του με ήρωα τον αντιναζιστή αστυνομικό Μπέρνι Γκούντερ  για την Γερμανία του Ναζισμού και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Εδώ βέβαια έρχεται στη σημερινή εποχή και παρουσιάζει ένα έγκλημα που έχει μεγάλο παρασκήνιο πίσω από έναν αγώνα ποδοσφαίρου για το Champions League. Αναμετράται στο πλαίσιο αυτό, στο γήπεδο Γ. Καραϊσκάκης, ο Ολυμπιακός με την αγγλική London City. Μόλις ο παίκτης Μπεκίμ Ντεβελί ανοίγει το σκορ για λογαριασμό της βρετανικής ομάδας, πανηγυρίζει προς την εξέδρα πιπιλίζοντας τον αντίχειρά του, δηλ. αφιερώνει το γκολ στον μικρό υιό του. Μετά από λίγα λεπτά σωριάζεται λιπόθυμος στο χόρτο, όπου αφήνει την τελευταία του πνοή. Υπέστη καρδιακή προσβολή. Ο αγώνας διακόπτεται για κάμποση ώρα, αλλά συνεχίζεται. Στο τέλος ο Ολυμπιακός νικά με 3-1 (στην ρεβάνς ηττάται, οι Άγγλοι καλύπτουν τη διαφορά τερμάτων και περνούν στον επόμενο γύρο).

Την υπόθεση αναλαμβάνει να εξιχνιάσει  ο Σκοτ Μάνσον,  προπονητής της αγγλικής ομάδας London City. Ανακαλύπτει ότι την παραμονή του αγώνα, κατά την διαμονή των παικτών στον Αστέρα της Βουλιαγμένης, έχει επισκεφθεί τον Μπεκίμ Ντεβελί στο δωμάτιό του μία ρωσίδα call girl. Η εκδιδόμενη αυτή την επομένη ημέρα βρίσκεται δολοφονημένη.  Ο Μάνσον προσπαθεί να εξιχνιάσει τους δύο θανάτους και συνεργάζεται με την ελληνική αστυνομία. Η δράση είναι καταιγιστική. Από το σεξ και την κραιπάλη, τα παράνομα κυκλώματα πορνείας μέχρι αυτά του παράνομου στοιχηματισμού και των στημένων αγώνων.

Ο Φίλιπ Κερ περιγράφει μια Ελλάδα που έχει επισκεφθεί  όχι μόνο μία φορά. Περιγράφει ως αυτόπτης διάφορες περιοχές, όπως ο Πειραιάς, η Βουλιαγμένη, το κέντρο των Αθηνών. Μια πόλη όπου γίνονται συχνά απεργίες, υπάρχουν φασαρίες στους δρόμους, παντού γκράφιτι, σκουπίδια αμάζευτα, ζητιάνοι γυρίζουν στους δρόμους. Δεν είναι πάντα δίκαιος με τους Έλληνες (λέει πχ σε ένα σημείο: οι κάτοικοι εδώ δεν εργάζονται ποτέ και βρίσκονται στις καφετέριες κλπ). Τονίζω ότι ο Kerr έχει γνώσεις ποδοσφαίρου, κάτι που αποτυπώνεται στο κείμενο όταν πχ μιλάει για την προπόνηση των ομάδων, τα συστήματα και την έκβαση του αγώνα. Δεν παραλείπει βέβαια την έχθρα των «αιωνίων» αντιπάλων.

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα βιβλίο με εύκολη αφήγηση και πολλές ατάκες. Απευθύνεται, κυρίως, στους λάτρεις του αστυνομικού μυθιστορήματος και του ποδοσφαίρου. Όσοι μαγεύονται από την ατμόσφαιρα του γηπέδου, όπως ο κ. NICK TRIVE, μπορούν ανεπιφύλακτα να το διαβάσουν.
:hi:

[/quote]
Θα το διαβάσω σίγουρα φίλε μου.

 

[zeljko]

Ο Αμπουλάφια δεν ειναι καθαρός Εβραίος, αλλά Αγγλοεβραίος.

Είναι σαν να λέμε δεν είναι πουτάνας γιος.
Αλλά είναι ξεσκισμένης πουτανας γιός.

 

[Digweed]

http://[URL unfurl="true"]www.kedros.gr/thumbnails/images/2016/06/kerr_to_heri_tou_theou.jpg.thumb_203x296_255e9cd1faf623aacb48373450ef340e.jpg[/img[/URL]]

Philip Kerr, Το χέρι του Θεού, μτφ. Γ.Μαραγκός, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 2016, σελ. 432.

Πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα το οποίο αφορά στον χώρο του ποδοσφαίρου και τον αθέατο κόσμο του (διαφθορά), και του οποίου η υπόθεση εξελίσσεται στην Αθήνα της κρίσης και του Μνημονίου. Συγγραφέας είναι ο Σκωτσέζος Φίλιπ Κερ, ο οποίος έγινε διάσημος χάρη στη σειρά βιβλίων του με ήρωα τον αντιναζιστή αστυνομικό Μπέρνι Γκούντερ  για την Γερμανία του Ναζισμού και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Εδώ βέβαια έρχεται στη σημερινή εποχή και παρουσιάζει ένα έγκλημα που έχει μεγάλο παρασκήνιο πίσω από έναν αγώνα ποδοσφαίρου για το Champions League. Αναμετράται στο πλαίσιο αυτό, στο γήπεδο Γ. Καραϊσκάκης, ο Ολυμπιακός με την αγγλική London City. Μόλις ο παίκτης Μπεκίμ Ντεβελί ανοίγει το σκορ για λογαριασμό της βρετανικής ομάδας, πανηγυρίζει προς την εξέδρα πιπιλίζοντας τον αντίχειρά του, δηλ. αφιερώνει το γκολ στον μικρό υιό του. Μετά από λίγα λεπτά σωριάζεται λιπόθυμος στο χόρτο, όπου αφήνει την τελευταία του πνοή. Υπέστη καρδιακή προσβολή. Ο αγώνας διακόπτεται για κάμποση ώρα, αλλά συνεχίζεται. Στο τέλος ο Ολυμπιακός νικά με 3-1 (στην ρεβάνς ηττάται, οι Άγγλοι καλύπτουν τη διαφορά τερμάτων και περνούν στον επόμενο γύρο).

Την υπόθεση αναλαμβάνει να εξιχνιάσει  ο Σκοτ Μάνσον,  προπονητής της αγγλικής ομάδας London City. Ανακαλύπτει ότι την παραμονή του αγώνα, κατά την διαμονή των παικτών στον Αστέρα της Βουλιαγμένης, έχει επισκεφθεί τον Μπεκίμ Ντεβελί στο δωμάτιό του μία ρωσίδα call girl. Η εκδιδόμενη αυτή την επομένη ημέρα βρίσκεται δολοφονημένη.  Ο Μάνσον προσπαθεί να εξιχνιάσει τους δύο θανάτους και συνεργάζεται με την ελληνική αστυνομία. Η δράση είναι καταιγιστική. Από το σεξ και την κραιπάλη, τα παράνομα κυκλώματα πορνείας μέχρι αυτά του παράνομου στοιχηματισμού και των στημένων αγώνων.

Ο Φίλιπ Κερ περιγράφει μια Ελλάδα που έχει επισκεφθεί  όχι μόνο μία φορά. Περιγράφει ως αυτόπτης διάφορες περιοχές, όπως ο Πειραιάς, η Βουλιαγμένη, το κέντρο των Αθηνών. Μια πόλη όπου γίνονται συχνά απεργίες, υπάρχουν φασαρίες στους δρόμους, παντού γκράφιτι, σκουπίδια αμάζευτα, ζητιάνοι γυρίζουν στους δρόμους. Δεν είναι πάντα δίκαιος με τους Έλληνες (λέει πχ σε ένα σημείο: οι κάτοικοι εδώ δεν εργάζονται ποτέ και βρίσκονται στις καφετέριες κλπ). Τονίζω ότι ο Kerr έχει γνώσεις ποδοσφαίρου, κάτι που αποτυπώνεται στο κείμενο όταν πχ μιλάει για την προπόνηση των ομάδων, τα συστήματα και την έκβαση του αγώνα. Δεν παραλείπει βέβαια την έχθρα των «αιωνίων» αντιπάλων.

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα βιβλίο με εύκολη αφήγηση και πολλές ατάκες. Απευθύνεται, κυρίως, στους λάτρεις του αστυνομικού μυθιστορήματος και του ποδοσφαίρου. Όσοι μαγεύονται από την ατμόσφαιρα του γηπέδου, όπως ο κ. NICK TRIVE, μπορούν ανεπιφύλακτα να το διαβάσουν.
:hi:

[/quote]

Πολύ  ενδιαφέρουσα η βιβλιο-πρότασή σου φίλε @Borgia.  :hi:

Συνδυάζει δύο συναρπαστικούς χώρους και σίγουρα η επισήμανσή σου ότι ότι ο Κερ ξέρει από μπάλλα το κάνει ακόμη πιο ελκυστικό!

 

[Διαγραμμένο μέλος 136408]

Φίλε popov,
δὲν ἀμφιβάλλω ὅτι πρόκειται γιὰ ἕνα ἐξαιρετικὸ βιβλίο . Θὰ κάνω μόνο μιὰ μικρὴ προσθήκη στὸ θέμα.

Δυστυχῶς ἡ Μικρασιατικὴ Καταστροφὴ προξενησε μεγάλο κακό. Δὲν ἀρκεῖ νὰ διαπιστώνει κανεῖς ἔστω καὶ περίτεχνα τὸ γεγονός. Πρέπει καὶ νὰ φθάνει στὰ αἴτια. Τὰ δεινἂ ξεκινοῦν νωρίτερα μὲ τὸν Ἐθνικὸ Διχασμό. Ἄν ἐξακριβώσουμε τὸ τι μᾶς συνέβη ἀπὸ τὸ 1912 ἕως τὸ 1915, θὰ ἔχουμε τὸ κλειδί γιὰ νὰ καταλάβουμς ὅλη τὴν διχαστική συνέπεια.

Τὰ πράγματα ξεκίνησαν τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1912, στὸ Λονδίνο, καὶ ὁδήγησαν στὸν Ἀποκλεισμό, τὴν Θεσσαλονίκη, τὴν Κορσικὴ καὶ τὴν Ἀπείρανθο, τὴν απόβαση στὴν Σμύρνη, τὸ Δημοψήφισμα τοῦ 1920, τὴν Ἄμυνα στὴν Κων/πολη καὶ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή. Τὴν προοπτικὴ αὐτὴ ἀνοίγει τὸ ἀνεκτίμητο βιβλίο τοῦ Μάικλ Λιουέλλυν Σμιθ Τὸ ὅραμα τῆς Ἰωνίας[sup]1[/sup], ὅπου μὲ λιγότερους σταθμοὺς χαράζει τὴν ἴδια διαδρομή, ἀπὸ τὸν Δεκ 1912 στὴν Μικρ.Καταστροφή. Παρουσιάζει ὅσα διαδραματίστηκαν σὲ διπλωματικό, πολιτικὸ καὶ στρατιωτικὸ ἐπίπεδο, ἀπό τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1910 ὡς τὸ τέλος τοῦ πολέμου.

Οὔτε ἐξαντεῖται ἡ μελέτη στὸ πόνημα τοῦ Σμιθ. Τὸ χρονικὸ τοῦ Καραγιάννη εἶναι ζωντανή περιγραφή στὸ μέτωπο τοῦ πολέμου.


------
[sub]1[/sub] Μichael Llewellyn Smith, Τὸ ὅραμα τῆς Ἰωνίας. Ἡ Ἑλλάδα στὴ Μικρασία 1919-1922, μτφ. Λ.Κάσδαγλη, Μορφωτικό Ἵδρυμα Ἐθνικῆς Τραπέζης, Ἀθήνα 2002, σελ. 680 [= Ιonian Vision: Greece in Αsia Μinor 1919-1922, University of Μichigan Ρress, 1973, σελ. 424]

Πολύ εύστοχο το σχόλιό σου, φίλε μου, όπως πάντα άλλωστε!  
Η σπουδαιότητα των καταγραφών του Καραγιάννη, βρίσκεται ακριβώς στην αμεσότητα και στην ωμότητα όσων περιγράφει
και στην φιλοσοφημένη και ανθρώπινα συγκινητική ματιά του. Τέτοια καίρια αίσθηση, δεν μπορεί
να μεταδώσει κανένα επιστημονικό, ιστορικό σύγγραμμα, της λεγόμενης "μεγάλης ιστορίας". Γι' αυτό τον λόγο, το
χρονικό του Καραγιάννη, έχει το προτέρημα να μιλάει όχι "συμπερασματικά" αλλά "αποκαλυπτικά", όχι μόνο για έναν
δεδομένο πόλεμο, αλλά το σπουδαιότερο: για τη φύση του πολέμου και τη στάση του ανθρώπου μέσα σε αυτόν (αδιακρίτως).