Μεσημερι σημερα και εχω ανεβει με το μετρο στο κολωνακι για καφε,εχω παρει μαζι και το σπαστο μου ποδηλατο γιατι δεν ξερω τι θα βρω στην επιστροφη με την πορεια..τελειωνοντας τον καφε προσπαθω να κατεβω τη β.σοφιας αλλα ματαια..οι αστυνομικοι με γυριζουν πισω,η ατμοσφαιρα είναι τοσο μελαγχολικη,καπνογονα,προσωπα σκυθρωπα..Λεω να παρω το μετρο από ευαγγελισμο αλλα τελικα αντιστεκομαι,κατεβαινω τη β κωνσταντινου,θελω να παω στη διονυσιου αεροπαγιτου και να δω την ακροπολη..Τελικα το πεισμα μου δικαιωνεται,στον πετροκτιστο δρομο της ακροπολης όλα αλλαζουν,χαρουμενα προσωπα,ηλιος,ευχαριστες φατσες και μια κοπελα που τη προσπερναω διαπιστωνοντας εστω και στιγμιαια ποσο ομορφη είναι,ποσο γλυκια είναι ,επρεπε να της μιλησω,μου αρεσε τοσο πολύ.Κατεβαινοντας περναω από τον θερινο κινηματογραφο του θησειου,πωλειται γραφει η ταμπελα,σε αυτό το κινηματογραφο πηγαινα τα τελευταια καλοκαιρια για να δω παλιες κλασσικες ταινιες,τελικα μεγαλωνω και τα πραγματα σιγα σιγα αλλαζουν,τελικα αυτό το ποδηλατακι είναι μαγικο,τοσο μικρο αλλα καταφερνει να πετυχαινει κατι τοσο μεγαλο,διαπιστωνω ότι με κραταει νέο..κατεβαινω την ηρακλειδων και το σκηνικο γινεται ακομη καλυτερο,νεα παιδια πινουν το ουζακι τους και συζητανε στα καφενεδακια του δρομου.Τελικα μου αρεσε αυτή η βολτα,την αγαπαω τοσο πολύ την αθηνα
