χαιρομαι πολυ για αυτο το θρεντ που ανοιχτηκε.κυκλοφορω με ποδηλατο στους δρομους της αθηνας απο το 1988.ναι καλα διαβαζετε 1988.τοτε ημουν 17 χρονων.αυτος που με ωθησε να ασχοληθω ηταν ενας αγγλος καθηγητης μου ,ο οποιος ηταν και ο ιδιος ποδηλατης.
οταν ενα παιδι 17 ετων βλεπει κατι ελληναραδες καθηγητες με σαπιοκοιλιες και ενα στυλ βαριεμαι που ζω και ξαφνικα ανακαλυπτει ενα καθηγητη πραγματικο δασκαλο,που παρα την ηλικια του διεθετε μια απιστευτη δυναμη και ενεργεια,τοτε το παιδι σιγουρα θελει να μιμηθει αυτον που τον εντυπωσιαζει.
ετσι ξεκινησα το ποδηλατο στην αθηνα.
τα πρωτα χρονια ηταν πραγματικα εφιαλτικα.δεν ηταν μονο οτι οι οδηγοι των αυτοκινητων δε με προσεχαν καθολου.υπηρχε εναντιον των ποδηλατων μια πολυ περιεργη συμπεριφορα.στην καλυτερη περιπτωση σου συμπεριφερονταν σα να ησουν προβληματικος που ειχες βγει απο κανενα ιδρυμα και στη χειροτερη γινοσουν δεκτης εξαιρετικα χλευαστικης συμπεριφορας απο τη συντριπτικοτατη μεριδα του κοσμου.
φυσικα εγω ηξερα και ποιος ειμαι και γιατι το κανω και στη τελικη ποτε δε με ενδιεφερε το τι κανει η πιστευει μια κοινωνια.το αντιθετο μαλιστα αυτου του ειδους οι συμπεριφορες με πεισμωναν πιο πολυ και με εκαναν να αγαπω περισσοτερο αυτο που εκανα.
με μεγαλη χαρα παρατηρω οτι σημερα τα νεα παιδια ειναι πολυ πιο ανοιχτομυαλα σε σχεση με το παρελθον.ειναι πολυ πιο φιλελευθερα και πολυ πιο δημοκρατικα.και ισως αυτοι ειναι και οι λογοι που αρχιζουν λιγο λιγο και βαζουν στη ζωη τους το ποδηλατο
ευχομαι η πολη μας καποια μερα να γινει αμστερνταμ και να βλεπουμε δρομους γεματους ποδηλατα.ισως καποια μερα τα νεα παιδια θελησουν να το κανουν θελοντας να βαλουν στη ζωη τους χρωμα,φαντασια,τρελλα,συναισθηματα που το αυτοκινητο δε διαθετει.το αν το πετυχουν εξαρταται απο αυτα.απο τη δημιουργικη τους φαντασια και απο τη διαθεση τους να ζησουν μια ζωη που δε θα κυριαρχει το γκριζο.