«Είστε γραφικοί εσείς οι Ολυμπιακοί». Το έχω ακούσει δεκάδες φορές στη ζωή μου και η αλήθεια είναι ότι με πείραζε για χρόνια. Γραφικοί για την άδολη αγάπη μας γι’ αυτή την ομάδα, γραφικοί γιατί πανηγυρίζουμε ή κλαίμε σαν μικρά παιδιά ανάλογα με τα αποτελέσματα αυτής της ομάδας, γραφικοί γιατί προτιμούμε να βρίσουν τη μάνα μας (που λέει ο λόγος…) παρά τον Ολυμπιακό.
Μέχρι που γνώρισα το Σάββα Θεοδωρίδη. Τότε, έπαψε να με πειράζει. Έγινε τίτλος τιμής για μένα και όσους σκέφτονται σαν κι εμένα, με μπροστάρη αυτόν τον άνθρωπο που ήταν πάντα «γραφικός» όταν μιλούσε για το μεγάλο του έρωτα.
Που ήταν ικανός να ανακαλύψει συνωμοσίες με ανακατεμένες τη Μοσάντ και τη CIA σε περιπτώσεις που ένιωθε ότι κάποιος πάει να πειράξει τον Ολυμπιακό. Που μετρούσε τα πρωταθλήματα και δεν τα έβγαζε ποτέ σωστά, πάντα του έλειπαν όσα είχε χάσει η ομάδα και τα πίστευε «κλεμμένα». Που ήταν σίγουρος ότι κανένας πρωθυπουργός, κανένας υπουργός Αθλητισμού, κανένας παράγοντας της ΕΠΟ ή της ΟΥΕΦΑ (ακόμη και ο υιός του!), κανένας διαιτητής, κανένας μα κανένας δεν αγάπησε ποτέ τον Ολυμπιακό.
Και με τα δικά του κριτήρια είχε δίκιο. Όταν το μέτρο σύγκρισης ήταν το πόσο αγαπούσε αυτός την ομάδα, πώς μπορούσε να βρεθεί ΕΝΑΣ, έστω ΕΝΑΣ (ακόμη κι αν λεγόταν Γουλανδρής, Κόκκαλης ή Μαρινάκης…) που να μπορεί να σταθεί δίπλα του και μετρώντας τους με το… «ερωτόμετρο», να αποφανθείς, «να ένας πραγματικός εραστής του Ολυμπιακού».
Αυτός ο «γραφικός» έφυγε από τη ζωή και είμαι σίγουρος ότι μία από τις τελευταίες σκέψεις του πριν ξεψυχήσει, θα ήταν «με ποιους παίκτες θα παίξουμε τον τελικό Κυπέλλου με την ΑΕΚ και ποιος θα οριστεί διαιτητής;»…
