Προφανώς και δεν υπάρχει κανόνας σε αυτά.
Και εγώ είχα πάει δόκιμος. Αλλά με 18μηνο (έκανα δηλ. 23 μήνες). Τώρα που είναι λιγότερη η θητεία η διαφορά φαίνεται μεγαλύτερη και μάλλον δεν θα το επεδίωκα.
Τώρα για τις γνώμες: « όταν σου κουνάνε οι άλλοι το χαρτί….», «εσύ κάθεσαι και οι φαντάροι γαμιούνται» , «πας για καφέ με τα στελέχη» κλπ ισχύουν ή δεν ισχύουν κατά περίπτωση.
Οι 4 μήνες ΣΕΑΠ (εάν είστε πεζικάριοι) δεν συγκρίνονται σε δυσκολία με 1 χρόνο απλού στρατιώτη. Και εγώ έχασα 15 κιλά όπως είπε και ένας άλλος συναγωνιστής πριν. Και όχι επειδή ήμουν μπουχέσας. Εντάξει είχα κάποια κιλά παραπάνω αλλά ΟΛΟΙ έχαναν παρόλο που τρώγαμε αρκετά).
Μετά ΟΚ δεν έχεις σκοπιές αλλά ανάλογα με τη μονάδα και τον διοικητή και τον Λοχαγό μπορεί είτε να είσαι αραχτός είτε να εύχεσαι να ήσουν φαντάρος. (Αυτό το ένιωσα στην μονάδα μου στον Έβρο). Μετά πας κατά πάσα πιθανότητα σε καλύτερη μονάδα αλλά δεν είναι σίγουρο.
Για τα λεφτά. Δεν ξέρω πόσα είναι τώρα, αλλά εκτός εάν είστε σε κανά φυλάκιο (που δεν σας το εύχομαι) μην νομίζεται πως θα αποταμιεύετε κιόλας. Σπίτι, φαγητό, λογαριασμοί δεν είναι λίγα. Φτάνουν βέβαια αλλά μέχρις εκεί.
Όλα αυτά βέβαια μπορεί να έχουν αλλάξει τώρα, έτσι. Εγώ ήμουν κοντά στην δεκαετία πριν στο στρατό.
Υ.Γ. Αν κάποιος είναι μαλάκας και γίνει δόκιμος, θα γίνει μαλάκας δόκιμος. Αν μείνει φαντάρος θα είναι μαλάκας φαντάρος. Όσο για τα περί εξουσίας, γιατί ρε μάγκες πιστεύετε πως το κάνουν για αυτό το λόγο; Όταν πήγα ήδη δούλευα και δεν είχα ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης στο στρατό, και οι περισσότεροι που γνώρισα το ίδιο. Κάποιοι το είχαν (οι μαλάκες που λέγαμε).Όπως φυσικά και ενώ η πλειοψηφία των φαντάρων ήταν μια χαρά παιδιά, υπήρχαν και εκείνοι που ήθελαν να βγάλουν όλη την καταπίεση που είχαν στον έξω κόσμο με το να χώσουν τους άλλους, ή να έχουν νοοτροπία « τον πούστη τον δόκιμο, καλά να πάθει» (δεν είναι αυτοβιογραφικό
)