Περί απελευθέρωσης ταξί

[Tamias]

ΚΡΑΤΑΩ ΑΥΤΟ:

Με λίγα λόγια (η Ελλάδα) είναι ένας τόπος για απατεώνες και όχι για σκληρά εργαζόμενους και σωστούς επαγγελματίες.

 

ΚΡΑΤΑΩ ΑΥΤΟ:

Με λίγα λόγια (η Ελλάδα) είναι ένας τόπος για απατεώνες και όχι για σκληρά εργαζόμενους και σωστούς επαγγελματίες.

Wall Street Journal.
Στην κατάρριψη των στερεότυπων ότι οι λαοί του ευρωπαϊκού Βορρά είναι πιο εργατικοί από αυτούς του Νότου προχωρεί η Wall Street Journal σε δημοσίευμα της, εστιάζοντας στο παράδειγμα της Ελλάδας.


Ο αρθρογράφος της εφημερίδας Μάθιου Ντάλτον υποστηρίζει ότι η κρίση χρέους στην ζώνη του ευρώ έχει υπογραμμίσει ένα από τα πιο «ανθεκτικά στερεότυπα» της Ευρώπης, αυτό που αφορά στη διάκριση των σκληρά εργαζόμενων βόρειων χώρων, σε σύγκριση με τον τεμπέλικο Νότο. Μάλιστα, όπως υπογραμμίζει, αυτά τα στερεότυπα υπεισήλθαν σε κάποιο βαθμό στο πολιτικό διάλογο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους.


Ωστόσο, ο αρθρογράφος της Wall Street Journal επισημαίνει ότι η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη. Ενδεικτικά αναφέρεται στην -πρόσφατα διασωθείσα- Ιρλανδία που δεν ανήκει στη νότια Ευρώπη, αλλά και σε συγκριτικά στατιστικά στοιχεία για τις ώρες εργασίας σε κάθε ευρωπαϊκό κράτος.


Ο Ντάλτον υπογραμμίζει πως οι πλέον σκληρά εργαζόμενοι στην Ε.Ε. είναι οι Έλληνες, οι οποίοι εργάζονται κατά μέσο όρο 42 ώρες την εβδομάδα. Αλλά και η Ισπανία και η Πορτογαλία δεν υπολείπονται σημαντικά, καθώς εκεί οι εργαζόμενοι εργάζονται 39 ώρες την εβδομάδα. Σε αντίθεση με την Ολλανδία, όπου οι εργαζόμενοι απασχολούνται κατά μέσο όρο 31 ώρες την εβδομάδα.


«Οι Γερμανοί εργάζονται κατά μέσο όρο 36 ώρες την εβδομάδα, πολύ λιγότερο από ό, τι οι σκληρά εργαζόμενοι Έλληνες, τους οποίους καλούνται να διασώσουν», επισημαίνει χαρακτηριστικά ο αρθρογράφος της Wall Street Journal, διευκρινίζοντας πως τα σχετικά στοιχεία προέρχονται από την Eurostat.


Εξηγώντας τις αποκλίσεις μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας, σημειώνει πως η μερική απασχόληση είναι πολύ πιο διαδεδομένη στις βόρειες χώρες, ιδίως στην Ολλανδία και την Γερμανία, όταν στην Ελλάδα και στις άλλες νότιες χώρες, οι εργαζόμενοι είναι είτε πλήρους απασχόλησης ή άνεργοι! Ακόμη, αναφέρει πως ένα υψηλό ποσοστό των Ελλήνων εργαζομένων τείνουν να εργάζονται στη γεωργία, όπου οι ώρες εργασίας είναι συνήθως περισσότερες.


Σύμφωνα με στοιχεία που επικαλείται ο Dalton τα προβλήματα της Ευρωζώνης δεν οφείλονται στις αποκλίσεις στην παραγωγικότητα της εργασίας. Όπως τονίζει το μέσο ωριαίο κόστος εργασίας το 2009 ήταν για τους Έλληνες εργαζόμενους 18,50 ευρώ, στην Ισπανία και την Πορτογαλία 24,40 ευρώ και 13,80 ευρώ αντίστοιχα ανά ώρα εργασίας, στην Ολλανδία 39,50 ευρώ και στην Γερμανία 38,70 ευρώ.


Ο ίδιος αμφισβητεί την ορθότητα των παραινέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τη μείωση των συντάξεων και κοινωνικών παροχών στις νότιες χώρες της Ευρωζώνης, καθώς αυτό κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσει τους Ευρωπαίους του Νότου να εργάζονται ακόμη περισσότερο, αλλά δεν θα τους καταστήσει πιο παραγωγικούς.


Για την απόκλιση Βορρά και Νότου σε επίπεδο παραγωγικότητας ο αρθρογράφος της Wall Street Journal υποστηρίζει πως οφείλεται στο γεγονός ότι στις βόρειες χώρες οι εργαζόμενοι επωφελούνται από την καλύτερη τεχνολογία και τις πιο σύγχρονες υποδομές. «Ακόμη και εάν ο Έλληνας εργαζόμενος καταρτισθεί όπως ο Γερμανός εργαζόμενος θα εξακολουθήσει να είναι λιγότερο αποδοτικός, λόγω της καλύτερης και πιο αποδοτικής γερμανικής τεχνολογίας», υποστηρίζει σχετικά.


Στο πλαίσιο αυτό θεωρεί πως είτε οι εργαζόμενοι του Νότου θα πρέπει να μεταναστεύσουν στις χώρες του Βορρά που έχουν την τεχνολογία , είτε θα πρέπει να κάνουν άνοιγμα στις πολυεθνικές εταιρείες, ώστε να έλθει η τεχνολογία στα εδάφη τους. Σε κάθε περίπτωση θεωρεί πως η παραγωγικότητα των νοτίων κρατών της Ευρωζώνης δεν θα μπορέσει να αυξηθεί χωρίς εξωτερική βοήθεια.

http://sourta-ferta.blogspot.com/2011/02/blog-post_9551.html

Σταματηστε πια αυτην τη κασετα

 

[tramountana]

Wall Street Journal.
Στην κατάρριψη των στερεότυπων ότι οι λαοί του ευρωπαϊκού Βορρά είναι πιο εργατικοί από αυτούς του Νότου προχωρεί η Wall Street Journal σε δημοσίευμα της, εστιάζοντας στο παράδειγμα της Ελλάδας.

Σταματηστε πια αυτην τη κασετα

κοίταξε .. η στατιστική δεν είναι και η εγγυροτέρα των επιστημών... ο ΓΑΠ ο πρεσβύτερος είχε πεί "ευημερούν οι αριθμοί και πένονται οι άνθρωποι"....

όλα τα στοιχεία που παραθέτει είναι στατιστικά... και αυτό που λείπει μέσα είναι ένα το κόστος εργασίας/μονάδα παραγομένου προιόντος..

 

[apolyto_arseniko]

 

[tramountana]

http://www.myemoticons.com/images/patriotic-military/guns-ammo/recoil.gif[/img[/URL]]
[/quote]

δεν ξέρω αν είναι η ενδεδειγμένη λύσις... χρειάζεται προσοχή μην καταστραφούν τα αυτοκίνητα...

 

[apolyto_arseniko]

 

 

[apolyto_arseniko]

 

κοίταξε .. η στατιστική δεν είναι και η εγγυροτέρα των επιστημών... ο ΓΑΠ ο πρεσβύτερος είχε πεί "ευημερούν οι αριθμοί και πένονται οι άνθρωποι"....

όλα τα στοιχεία που παραθέτει είναι στατιστικά... και αυτό που λείπει μέσα είναι ένα το κόστος εργασίας/μονάδα παραγομένου προιόντος..

εσυ δλδ πιστευεις οτι οι Ελληνες ειναι τεμπεληδες ενω οι αλλοι δεν ειναι?

 

[tramountana]

εσυ δλδ πιστευεις οτι οι Ελληνες ειναι τεμπεληδες ενω οι αλλοι δεν ειναι?

κοίταξε .. αν βάλεις ότι στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι είναι περίπου 6.500.000 εκ των οποίων το 1.500.000 είναι ΔΥ ή υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα τότε τι συμπέρασμα βγάζεις?

 

[apolyto_arseniko]

κοίταξε .. αν βάλεις ότι στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι είναι περίπου 6.500.000 εκ των οποίων το 1.500.000 είναι ΔΥ ή υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα τότε τι συμπέρασμα βγάζεις?

οτι τα σοσιαλιστικα ζομπι εκαναν καλα την δουλεια τους τυπε

 

[tramountana]

οτι τα σοσιαλιστικα ζομπι εκαναν καλα την δουλεια τους τυπε

σύ είπας...

 

οτι τα σοσιαλιστικα ζομπι εκαναν καλα την δουλεια τους τυπε

Γιατί ακούς τις παπαριές του τράμυ;;;;

Ποιο 1,5εκ. δ.υ.;;;;

750χιλιάδες.

 

[tramountana]

Γιατί ακούς τις παπαριές του τράμυ;;;;

Ποιο 1,5εκ. δ.υ.;;;;

750χιλιάδες.

750 χιλιάδες είναι στο στενό δημόσιο.. βάλε και ΔΕΚΟ, οργανισμούς κλπ και δες πόσοι βγαίνουνε...

 

κοίταξε .. αν βάλεις ότι στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι είναι περίπου 6.500.000 εκ των οποίων το 1.500.000 είναι ΔΥ ή υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα τότε τι συμπέρασμα βγάζεις?

απο το 1.500.000 ποσοι λες οτι ειναι τεμπεληδες και ποσοι αυτοι που τρεχουν και δεν φτανουν, υστερα ποσοι απο αυτο το 1500000 δεν κανουν με τεραστεια προσπαθεια αλλο ενα επαγγελμα στο οποιο αποδιδουν και τελος ποιος θα ειχε τις ιδιες ευκαιριες και δεν θα το εκμεταλευοταν?

 

750 χιλιάδες είναι στο στενό δημόσιο.. βάλε και ΔΕΚΟ, οργανισμούς κλπ και δες πόσοι βγαίνουνε...

Δεν μετρήσανε τις ΔΕΚΟ κ άλλους οργανισμούς δηλαδή;;;;

Τα θες κ τα λες ή σου ξεφεύγουν;;;;

 

[loytsos]

kaλά δεν βαρεθείκατε ακόμα  

 

[apolyto_arseniko]

Γιατί ακούς τις παπαριές του τράμυ;;;;

Ποιο 1,5εκ. δ.υ.;;;;

750χιλιάδες.

δεν εχει σημασια ο αριθμος τυπε
τα σοσιαλιστικα ζομπι υπαρχουν
ειναι η αρρωστια

και η γιατρεια σε αυτην την αρρωστια ειναι ο λακης

 

[tramountana]

Δεν μετρήσανε τις ΔΕΚΟ κ άλλους οργανισμούς δηλαδή;;;;

Τα θες κ τα λες ή σου ξεφεύγουν;;;;

δεν τις μετρήσανε.. 25.000 έχει μόνο η ΔΕΗ... βάλε ΕΛΠΕ, βάλε ΕΑΒ, βάλε ΕΑΣ, βάλε ΕΘΕΛ, βάλε ΕΥΔΑΠ, βάλε ΕΥΑΘ βάλε βάλε βάλε ...

 

δεν τις μετρήσανε.. 25.000 έχει μόνο η ΔΕΗ... βάλε ΕΛΠΕ, βάλε ΕΑΒ, βάλε ΕΑΣ, βάλε ΕΘΕΛ, βάλε ΕΥΔΑΠ, βάλε ΕΥΑΘ βάλε βάλε βάλε ...

Βάλε κ ένα παγωτάκι να δροσιστείς,θα σου κανεί καλό!!!!




Κάτω τα χέρια από το δημόσιο!

Σε αυτή τη χρονική συγκυρία ως κυρίαρχο στοιχείο αναδεικνύεται η λυσσαλέα επίθεση στο δημόσιο (στενό και ευρύτερο) και το κοινωνικό κράτος. Σήμερα, με πρόσχημα την οικονομική κρίση και άλλοθι το περιβόητο Μνημόνιο και τώρα το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, η κυβέρνηση και η οικονομική ελίτ, όπως και οι άλλες κυρίαρχες στην Ευρώπη πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις, επιχειρούν συστηματικά την άγρια διάλυση κάθε κατάκτησης του κοινωνικού κράτους, τη ριζική αναδιανομή του παραγόμενου οικονομικού πλούτου υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων.

Η όλη επιχείρηση μεθοδεύεται μέσα από μια πρωτοφανή προπαγάνδα.

Κυβέρνηση, δικομματισμός και διάφοροι πρόθυμοι επιχείρησαν να αποδώσουν τα αίτια της κρίσης στους εργαζόμενους και την ελληνική κοινωνία. Επιχείρησαν τη διαμόρφωση ενός σκηνικού ενοχοποίησης και καλλιέργειας κλίματος συλλογικής ευθύνης («μαζί τα φάγαμε»), αλλά και ενεργοποίησης του κοινωνικού αυτοματισμού. Επιχειρούν να αναδείξουν ως την κεντρική αιτία της κρίσης, το δήθεν τεράστιο και σπάταλο δημόσιο τομέα, καθώς επίσης και τις δήθεν «υπέρογκες» αμοιβές των εργαζόμενων στο Δημόσιο.

Είναι όμως έτσι; Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Τα επίσημα στοιχεία σχετικά με τον αριθμό και τις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων, τα οποία η ίδια η κυβέρνηση παρουσίασε πρόσφατα, μέσα από τη μελέτη που ανέθεσε σε ιδιωτικές εταιρείες, είναι αποκαλυπτικά και καταρρίπτουν τους σχετικούς μύθους. Με βάση τη μελέτη αυτή, το μέγεθος της απασχόλησης στον δημόσιο τομέα στην Ελλάδα συμβαδίζει με το αντίστοιχο μέγεθος των αναπτυγμένων οικονομικά χωρών, ειδικά της Ε.Ε., η μέση αμοιβή των απασχολούμενων στον ελληνικό δημόσιο τομέα είναι χαμηλότερη σε σχέση με τα μέσα ευρωπαϊκά μεγέθη και κατά συνέπεια -σύμφωνα με τη μελέτη- δεν είναι δυνατή η ανάδειξη της μέσης αμοιβής και της συνολικής μισθολογικής δαπάνης ως των βασικών προβλημάτων στη λειτουργία του δημοσίου τομέα. Βέβαια αυτές τις βασικές διαπιστώσεις τα κυρίαρχα ΜΜΕ που διαμορφώνουν τις συνειδήσεις του κόσμου και η κυβερνητική προπαγάνδα, τις απέκρυψαν επιμελώς.

Οι δημόσιες δαπάνες στη χώρα μας, όλα τα προηγούμενα χρόνια, ήταν κάτω από τον αντίστοιχο μέσο ευρωπαϊκό όρο. Το δημόσιο χρέος στη χώρα μας δεν δημιουργήθηκε από τις δημόσιες δαπάνες, ούτε από το συνολικό μισθολογικό κόστος του Δημοσίου.

Γιατί λοιπόν τα κάνουν όλα αυτά; Για όλα σε αυτή τη χώρα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι;

Όχι βέβαια. Δεν είναι τόσο αφελείς να τα πιστεύουν ούτε οι ίδιοι. Απλά βρίσκουν τον εύκολο, τον αδύναμο κρίκο, τους δημοσίους υπαλλήλους και χτυπούν. Εκμεταλλεύονται τις γνωστές παθογένειες και νοσηρές καταστάσεις στη λειτουργία του Δημοσίου, την αρνητική εικόνα που έχει σχηματιστεί στην κοινή γνώμη. Αποκρύπτουν, όμως, ότι αυτό το πελατειακό, αναποτελεσματικό, γραφειοκρατικό κράτος είναι αποτέλεσμα της διαχρονικής πολιτικής του δικομματισμού. Βομβαρδίζοντας την κοινή γνώμη με απαράδεκτους και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για το έργο και την απόδοση των εργαζομένων στο δημόσιο, επιδιώκουν την κατασυκοφάντηση του ρόλου, της αποτελεσματικότητας και σε τελευταία ανάλυση της ίδιας της χρησιμότητας του δημόσιου τομέα (στενού και ευρύτερου).

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό. Το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα μήκη και πλάτη του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου, όπου επιχειρείται η ίδια πολιτική επιδίωξη. Οι κυβερνήσεις όλων των χωρών, αφού ξόδεψαν δισεκατομμύρια για να σώσουν τις τράπεζες την προηγούμενη διετία, επιχειρούν τώρα να μεταβιβάσουν στην κοινωνία αυτό τον λογαριασμό.

Οι κυβερνητικές πολιτικές και τα μνημονιακά σχέδια στον χώρο του δημοσίου:

Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα «επιφυλάσσει» απίστευτης σκληρότητας μέτρα, όπως:

*Απίστευτης έκτασης φοροεπιδρομή (έκτακτη εισφορά, μείωση φοροαπαλλαγών κ.λπ.).

* Θεσμοθέτηση εισφοράς 3% για την ανεργία, μείωση του κινήτρου απόδοσης κατά 50%.

* Μείωση των υπερωριών και των δαπανών μετακίνησης.
* Πάγωμα των ποσών ωρίμανσης και απόδοσης κάθε 4 ή 5 χρόνια (αντί της διετίας που ισχύει σήμερα) και μόνο ύστερα από αξιολόγηση των προϊσταμένων με βάση την παραγωγικότητα του υπαλλήλου.

* Θέσπιση του νέου μισθολογίου που θα επιφέρει μειώσεις κατά 10% έως 40% επί των μισθών και των συντάξεων, με συνολική περικοπή 2,2 δισ. μέχρι το 2015 και σύνδεσή του με την παραγωγικότητα του υπαλλήλου.

* Μείωση των επικουρικών συντάξεων και του εφάπαξ νέες εισφορές σε εργαζόμενους και συνταξιούχους για τη στήριξη του Ταμείου Πρόνοιας καταργήσεις και συγχωνεύσεις δεκάδων δημοσίων οργανισμών.

* Δρομολόγηση μαζικών απολύσεων υπαλλήλων των υπό συγχώνευση και κατάργηση υπηρεσιών, μέσω ΑΣΕΠ, με βάση την αναλογία «μια πρόσληψη για κάθε 10 αποχωρήσεις» το 2011 και «1:5» τα υπόλοιπα χρόνια και προώθηση των σχεδίων για άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο.

* Θεσμοθέτηση της μερικής απασχόλησης στο Δημόσιο.

* Θεσμοθέτηση της εργασιακής εφεδρείας (απομάκρυνση από την υπηρεσία για ένα χρονικό διάστημα με αμοιβές γύρω στο 60%), ως πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου από το Δημόσιο.

* Θεσμοθέτηση της προσωρινής αποχώρησης από το Δημόσιο (δυνατότητα άδειας άνευ αποδοχών μέχρι 5 χρόνια για απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα).

* Αποκορύφωμα, βέβαια, αποτελεί το απίστευτων διαστάσεων εγχείρημα ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας συνολικής αξίας 50 δισ. (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, νερό, ορυκτός πλούτος, αεροδρόμια, λιμάνια, υποδομές, ακίνητα του ελληνικού δημοσίου κ.λπ.).

Να σημειωθεί ακόμα η πρόθεση «αξιοποίησης» ακινήτων του δημοσίου, στα οποία στεγάζονται ήδη δεκάδες δημόσιες υπηρεσίες, με τη μέθοδο της πώλησης και επαναμίσθωσης των ακινήτων (sale και leaseback).

Σε εξέλιξη βέβαια βρίσκεται η προώθηση των μνημονιακών σχεδίων για:

Ιδιωτικοποιήσεις και εκχωρήσεις σημαντικών αρμοδιοτήτων και λειτουργιών του δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα (υποδομές, Τ.Π.κ.Δ., κ.λπ.), ακόμα και αυτών που ανήκουν στον στενό πυρήνα της κρατικής μηχανής, πλήρη «αναδιοργάνωση» του κράτους και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης («Καλλικράτης» για Τ.Α. και το κράτος), υπό την εποπτεία του ΟΟΣΑ και μεγάλων ξένων πολυεθνικών ελεγκτικών εταιρειών, με σαρωτικές αλλαγές σε όλα τα υπουργεία και τους Δημόσιους Οργανισμούς, με ριζική ανακατανομή του ανθρώπινου δυναμικού, μετακινήσεις - υποχρεωτικές μετατάξεις «πλεονάζοντος» προσωπικού, καθιέρωση της έννοιας του «κρατικού» υπαλλήλου, νέα οργανογράμματα που θα προβλέπουν σημαντική μείωση των οργανικών μονάδων τον παραγκωνισμό του ελεγκτικού και παρεμβατικού ρόλου του κράτους και την ανάθεσή του σε ιδιωτικούς φορείς, με την προώθηση της ιδιωτικοποίησης βασικών ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους (π.χ. φορολογικών κ.λπ.) και τον δραστικό περιορισμό βασικών αποκεντρωμένων λειτουργικών μονάδων (ΔΟΥ, παραρτήματα ΙΚΑ κ.λπ.)

Τέλος, το ήδη «υποθηκευμένο» Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, που συνεχώς συρρικνώνεται, αντικειμενικά λειτουργεί ως τροχοπέδη σε οποιαδήποτε προοπτική αναπτυξιακής διαδικασίας, που έχει ανάγκη ο τόπος.

Οι επιπτώσεις:

* Αυτή η μεγάλη ανατροπή που επιχειρούν κυβέρνηση και τρόικα, θα σημάνουν την ουσιαστική διάλυση της δημόσιας διοίκησης και του κοινωνικού κράτους, θα έχει θύματα όχι μόνο τους υπαλλήλους αλλά και τον ίδιο τον πολίτη, τα κοινωνικά αγαθά και τα κοινωνικά του δικαιώματα, τα οποία θα είναι αναγκασμένος πλέον να τα ακριβοπληρώνει.

Η κυβέρνηση με την πολιτική της για μικρότερο κράτος δεν ενδιαφέρεται για τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης και την εξυπηρέτηση του πολίτη, ούτε για την αντιμετώπιση των παθογενειών και δυσλειτουργιών της κρατικής μηχανής, όπως διατείνονται. Αντίθετα την κομματικοποιεί ακόμα περισσότερο, την αποδιαρθρώνει και την υποβαθμίζει. Δεν την απασχολεί η παραγωγική δραστηριότητα του δημοσίου και των δημοσίων υπαλλήλων, δεν θέλει την εξειδίκευση και τον καταμερισμό εργασίας, δεν θέλει να αξιοποιήσει το επιστημονικό δυναμικό που εξακολουθεί να μένει στο περιθώριο. Αυτό δείχνει η πολιτική της για καθιέρωση της έννοιας του «κρατικού» υπαλλήλου, καθώς και το σενάριο για εθελουσία έξοδο δημοσίων υπαλλήλων, κυρίως πτυχιούχων και υψηλόβαθμων.

Το Δημόσιο ξεπουλιέται, συρρικνώνεται, υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο, αφυδατώνεται από ουσιαστικές και παραγωγικές δραστηριότητες και πόρους και εξελίσσεται σε ένα μικρό διεκπεραιωτικό μηχανισμό προώθησης των επιχειρηματικών συμφερόντων.

Τα δημόσια κοινωνικά αγαθά είναι πρωτεύον ζήτημα στη σημερινή συγκυρία. Η υπόθεση υπεράσπισης του κοινωνικού κράτους και του δημόσιου χαρακτήρα του είναι υπόθεση όλων.

Απαιτείται η αναβάθμιση και η παραγωγική ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης, με στόχο τη διαφάνεια και την κοινωνική αποτελεσματικότητα.

Η δημόσια διοίκηση χρειάζεται μια δημοκρατική μεταρρύθμιση με την πάταξη του κομματισμού και των πελατειακών σχέσεων, την καθιέρωση της αξιοκρατίας, την αναβάθμιση και ενίσχυση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα των δημοσίων υπηρεσιών, την αύξηση και ιεράρχηση της κατανομής των πόρων για την αποτελεσματική τους λειτουργία, για να μπορέσει ο δημόσιος τομέας να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης και οι δημόσιες υπηρεσίες να ικανοποιούν τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου.

Ενώνουμε τη φωνή μας και τη δράση μας με τους αγώνες και τις κινητοποιήσεις των συνδικάτων, συναντιόμαστε με τους πολίτες που διαδηλώνουν στις πλατείες, για να εναντιωθούμε, όλοι μαζί. Να βρεθούμε απέναντι στις άγριες πολιτικές λιτότητας και στα διαδοχικά Μνημόνια, στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας. Να αποτελέσουμε, όλοι μαζί, ένα ορμητικό ποτάμι ικανού να σταματήσει και να ανατρέψει τις καταστροφικές μνημονιακές αντιλαϊκές πολιτικές, να οδηγήσει σε απεμπλοκή της χώρας από τη μέγγενη της κυβέρνησης, τρόικας και δανειστών, να προωθήσει λύσεις προς όφελος του λαού. Να διεκδικήσουμε αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, δίκαιη ανακατανομή του πλούτου, διεύρυνση των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας.

http://avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=624151