Ο καθένας έχει τα "φετιχ" του στα επαγγέλματα...
Αν πχ ακούσω στον επαγγελματικό τίτλο του άλλου λέξη σχετική με πώληση, μεσιτεία ή μάρκετινγκ κάτι παθαίνω...
Ωστόσο, απ΄όσο γνωρίζω, τα "προσύμφωνα" (δηλαδή μη συμβολαιογραφικά κωλόχαρτα με ελάχιστη, κυρίως προσυμβατική, ως καμία δεσμευτικότητα για τις αγορές ακινήτων) τα υπογράφουν σαν τα πρόβατα οι αγοραστές χωρίς τη σύμπραξη ή πολλές φορές, παρά την αντίθετη γνώμη του δικηγόρου τους, από τον οποίο ζητάνε μάλιστα να βρει κάποιον μαγικό τρόπο να τους εξασφαλίσει και ας επιμένει ότι τέτοια κωλόχαρτα δεν πρέπει να υπογράφονται ή, αν υπογράφονται, η προκαταβολή να μην ξεπερνά τα € 3.000 άντε 5.000 €...
Οι αγοραστές συνήθως φοβούνται μη χάσουν το κελεπούρι και υπογράφουν ό,τι να' ναι και δίνουν ό,τι τους ζητήσουν (και για να τα πάρεις πίσω θέλεις δικαστική απόφαση και μετά ρίχνουν με περισσή ευκολία την ευθύνη στο δικηγόρο τους...
Στις πολιτισμένες χώρες, σε τέτοιες περιπτώσεις, ο δικηγόρος ή διαολοστέλνει τον πελάτη ή ζητά χαρτί ότι τον ενημέρωσε για τους κινδύνους...
Στην ελλάδα λόγω κορεσμού ή προσωπικής σχέσης, δεν γίνεται κάτι τέτοιο και μετά ο δικηγόρος φταίει για όλα...τουλάχιστον στα μάτια του πελάτη.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν ανίκανοι ή πουλημένοι δικηγόροι αλλά έχω την εντύπωση ότι οι βιαστικοί πελάτες είναι πολύ περισσότεροι.