Ίσιε
θα σου μι΄λήσω τελευταία φορά, γιατί απλά στην προσπάθειά σου να πεις αυτά που νομίζεις εσύ, δεν καταλαβαίνεις πως η δική σου περίπτωση (αν εχω καταλάβει καλά) δεν είναι μια περίπτωση που γενικά παίζει στον κόσμο. Κι εδώ καλό είναι να μην γενικεύουμε και καλό είναι να δεχόμαστε πω μπορεί να υπάρχει εκεί έξω και κάτι άλλο που δεν ξέρουμε εμείς.
1. Εάν έχεις σαν χώρα 80% ιδιοκατοίκηση (όπως λες πως λένε τα επίσημα στοιχεία που εσύ ΔΕΝ αμφισβητείς-πλην όμως θα έπρεπε), τότε με ποια λογική θα πας να πάρεις ένα διμέρισμα - σπίτι για να το νοικιάσεις μετά; Ποιος θα το νοικιάσει; Ο ιδιοκτήτης του διπλανού;
2. Δεν βγάζουν όλοι οι άνθρωποι 3000 γιούργια το μήνα ούτε καν σαν ζευγάρι. Για να βγάλεις δάνειο πρέπει να βάλεις κάποια εγγύηση. Τι εγγύηση θα βάλεις όταν βγάζεις λιγότερα χρήματα και -όπως λες οτι αναφερόμαστε - είσαι ΜΗ ιδιοκτήτης κάποιου άλλου οικήματος, που έχεις κληρονομήσει ή αγοράσει πριν από πολλά χρόνια έστω; Άντε και δεν χρειάζεται εγγύηση, εγγυούνται οι γονείς σου και 30 γνωστοί σου για σένα. Πριν από 10 χρόνια δεν θυμάμαι τι γινότανε (θυμάμαι αλλά δεν υπάρχει λόγος να πάμε τόσο πίσω), αλλά μέχρι και πριν 2 χρόνια που η αγορά ανθούσε και οι τράπεζες δίνανε για πλάκα τα δάνεια, για να πάρεις δάνειο 100,000 γιουργίων έβγαζες κανα 750άρι το μήνα στην 20ετία με 3% επιτόκιο. Πριν από 2 χρόνια δεν υπήρχε τέτοιο επιτόκιο, παρά μόνο με ελβετικό φράγκο, το οποίο όμως είναι και επίφοβο δεδομένου πως δεν είναι σταθερό! Συμπερασματικά η αναλογία 3000 μισθός και 1000 ευρώ δάνειο δεν είναι εύκολο. Καταρχάς γιατί μιλάμε για ανθρώπους που δεν βγάζουνε 3000 το μήνα (άρα δεν μπορούνε να έχουνε και μπαγιόκο - δεν φτιάχνεται όταν έχεις οικογένεια) και επομένως δεν ψάχνουνε και για δάνειο των 100 χιλιάδων, αλλά για πολύ περισσότερο αφού Δεν έχουνε σπίτι ακόμα (εσύ το είπες) για να πουλήσουνε αυτό έστω και φυσικά με 100000 δεν παίρνεις σπίτι, παίρνεις υπόλλειμμα από σπίτι, μεγάλης παλαιότητας και συνήθως μικρό, το οποίο μετά θα πρέπει να ρίξουνε άλλο ένα σκασμό χρημάτων για να το φτιάξουνε.
3. Επομένως δεν είναι θέμα φοβισμού, αλλά καθαρής πρακτικής. Δεν βγαίνουνε τα μπικικίνια. Συμπερασματικά, για την αγορά της κατασκευής, όταν έχεις 80% ιδιοκατοίκηση -με τα δικά σου λεγόμενα λόγω επίσημων στοιχείων- και αδυναμία του μεγαλύτερου ποσοστού της ευρείας μάζας να πάρει δάνειο για να αγοράσει (ελπίζω να μην χρειάζεσαι επίσημα στοιχεία για να το γυρίσουμε τώρα σε ποσοστά κοντά στη φτώχια, μέσους όρους εισοδημάτων, κλπ), είναι τουλάχιστον ΒΛΑΚΕΣ οι κατασκευαστές αν δεν καταλαβαίνουνε πως πρέπει να ρίξουνε τις τιμές τους. Και θα πρέπει επίσης να είναι σίγουροι πως και να ρίξουνε τις τιμές τους, πάλι δεν θα πρέπει να περιμένουνε θεαματικά αποτελέσματα. Γιατί είναι και άλλοι παράγοντες που επηρεάζουνε.
4. Δεν μπορείς να συγκρίνεις και να κατακρίνεις (στο ξαναλέω ) καμία από τις δύο λογικές. Θα σου πω κάτι πολύ απλό. Χέσε τους γείτονες σαν δικαιολογία (που είναι περισσότερο σοβαρή από όσο νομίζεις, αλλά τεσπα) - και με το "γείτονες" βάζω πολύ περισσότερα πράγματα μέσα που είναι αδόμημο να εξηγήσω εδώ). Απλά πράγματα. Ποιος σου διασφαλίζει πως θα έχεις εισόδημα 3000 το μήνα για πάντα; Γιατί όταν μιλάμε για 20-30 χρόνια, ουσιαστικά για πάντα είναι. Εδω χάνει ο κόσμος τις δουλειές του. Εσύ το λες φοβία αυτό; Εγώ το λέω πραγματικότητα πως δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος για το τι μέλλει γενέσθαι στο μέλλον. Ρισκάρεις λοιπόν. Και αφού (όπως εξήγησα προηγουμένς) δεν μιλάμε για χιλιάρικο και 1/3 του μισθού αλλά για πολύ περισσότερο για τους περισσότερους, ο τζόγος αυτός είναι τζόγος ζωής και επιβίωσης για τους περισσότερους. Και δεν είναι φοβία. Είναι αντιθέτως τουλάχιστον απερισκεψία να πας με τα μπούνια επειδή η αγορά του σπιτιού είναι "επένδυση και θα το πουλήσεις αμα δεν σου κάτσει! Σε ποιον θα το πουλήσεις και πόσο; Άμα είναι να το πουλήσω γιατί κατασρτέφομαι, τ΄τοε τι σκατά επένδυση είναι όταν έχω δώσει και ένα σκασμό λεφτά στην Τράπεζα;
Με το ενοίκιο τουλάχιστον μπορείς να προσαρμοστείς ανάλογα με τις ανάγκες σου και τα εισοδήματά σου.
Συμφωνώ πως δεν είναι δικό σου. Αλλά είναι σαν την γκόμενα το σπίτι. Είναι προτιμότερο να πληρώνεις πολλές με λίγα και να μην είναι δικιά σου καμία τελικά, παρά να έχεις μία, δική σου, για πάντα, την οποία όμως θα την χρυσοπληρώνεις, δεν θα σε αφήνει να γλυκοκοιτάς αλλού γιατί θα έχεις χρέος απέναντί της και στο τέλος τρως στη μάπα και την παλαιότητά της. Πολλοί κάνουν τελικά την επιλογή να παντρευτούνε, γιατί η επένδυση αυτή μπορεί να γεννήσει και παιδιά. Αλλά σκέφτονται και πόσο ωραία θα ήτανε να είχανε την ευελιξία να νοικιάζουνε πού και πού.
Και αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουνε τόσο πολλοί που ενώ έχουν ένα σπίτι κάπου (σε μια σκατοπεριοχή που ποτέ δεν θα έμεναν οι ίδιοι) πάνε και νοικιάζουνε αλλού (για παράδειγμα).
Πάμε και παρακάτω.
προσωπική γνώμη.
Η αγορά σπιτιού είναι μια καλή απόθεση χρημάτων αλλά μόνο για την περίπτωση που ακολουθούν απόγονοι. Ουσιαστικά δίνεις στα παιδιά σου τη δυνατότητα επιλογής. Να μείνουν στο σπίτι που θα τους έχεις πάρει ή να το νοικιάσουν και να πάνε να μείνουνε αλλού ή να το πουλήσουν και να κάνουν με τα λεφτά αυτά μια οποιαδήποτε άλλη επένδυση (ίσως2 και να πάρουνε κάπου αλλού σπίτι).
Επένδυση πάντως δεν είναι. Το ξαναλέω, επένδυση είναι κάτι που σου αποφέρει κέρδος. Και από το σπίτι μπορείς να χάσεις πολλά, από τη στιγμή μάλιστα που δεν το αγοράζεις για να το ξαναπουλήσεις στην πρωτη ευκαιρία, αλλά για να το κρατήσεις χρόνια.
Σου εύχομαι εσύ να κάνεις πάντα καλές επιλογές. Αλλά μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια.
;)
