Ακομα και οταν το Βατικανο ηταν στις δοξες του,ναι μεν ασκουσε μεγαλη επιρροη και μπορουσε να επηρεασει,και σε ορισμενες περιπτωσεις να κετεθευνει πληρως Ευρωπαιους μοναρχες,παρ'ολα αυτα η διακριση των εξουσιων υπηρχε,δεν υπηρχε η ταυτιση του Ισλαμ.Και υπαρχουν οι περιπτωσεις ενος η 2 Γερμανων βασιλιαδων(δεν θυμαμαι ακριβως,ουτε τα ονοματα κ βαριεμαι να ψαχνω) που επειδη ο Παπας τους εκανε κονξες κατεβηκαν στην Ρωμη τον σουταρανε και βαλανε αλλον.
Στο Ανατολικο Ρωμεϊκο η διακριση αυτη ηταν επισης σαφεστατη,ναι σιγουρα πολλες φορες οι Πατριαρχες ασκουσαν πολιτικη και προσπαθουσαν να παρεμβουν στα πολιτικα,αλλα τα καταφερναν μονον οταν εβρισκαν αδυνατο Αυτοκρατορα,και οι Αυτοκρατορες προσπαθουσαν να χωσουν τη μυτη τους σε θεολογικα Θεματα,επειδη υπηρξε η διακριση των εξουσιων καθε τετοια κινηση εβρισκε αντισταση και σπανια πετυχαινε.Τρανο παραδειγμα η προσπαθεια του Νικηφορου Φωκα,του επονομαζομενου και ωχρου θανατου των Σαρακηνων,να πετυχει την αναγνωριση ως αγιων και μαρτυρων των στρατιωτων που θα πεθαιναν στους πολεμους εναντιων των Μουσουλμανων,ωστε να πραγματοποιησει μια "Χριστιανικη Τζιχαντ".Το αιτημα του αυτο ομως βρηκε την πληρη αρνηση και την αποριψη απο την Ιερα Συνοδο και τον Πατριαρχη Πολυευκτο,και τελος υπερισχυσε η αποψη του τελευταιου