Η πρώτη μου επαφή με το είδος married female homo sapiens ήταν την εποχή που σπούδαζα σε μικρή επαρχιακή πόλη, με μια κυρία του κάτω ορόφου. Ήταν από τις γυναίκες που δε γυρίζεις να ρίξεις δεύτερη ματιά στο δρόμο. Περασμένα 35, δύο παιδιά 8 και 12 χρονών τότε, παντρεμένη από πολύ μικρή και παραμελημένη σεξουαλικά για πάνω από 5 χρόνια. Γνωριμία στο ασανσέρ, καλημέρες για κάποιους μήνες όταν τύχαινε να συναντηθούμε τυχαία και κίνηση από μέρους μου μια μέρα που την πέτυχα στο σούπερ μάρκετ. Ο άντρας της δεν κατάλαβε ποτέ τίποτα, μια και όλες οι συναντήσεις μας γινόταν πρωινές ώρες μέχρι που πήρα πτυχίο και έφυγα.
Από τότε, ασχολήθηκα ξανά με το συγκεκριμένο είδος μετά τα 40, αποκλειστικά με γνωριμίες μέσω facebook σε ομάδες με κοινό επαγγελματικό ενδιαφέρον. Η εμπειρία μου, που χωρίς ίχνος έπαρσης θα πω ότι είναι πλέον αρκετά μεγάλη, μου λέει πως δύσκολα μπορείς να τις βάλεις όλες στο ίδιο τσουβάλι. Υπήρξε περίπτωση που έχουν ξεκαθαρίσει με τον άντρα της ότι είμαστε μαζί, κάνουμε ενίοτε και σεξ, αλλά ψάχνουμε και αλλού. Άλλη περίπτωση, σχεδόν ίδια, με τη διαφορά ότι μένουν μεν μαζί λόγω παιδιών, αλλά χωρίς σεξ. Άλλη περίπτωση, παντρεμένη με τον άντρα που γνώρισε πρωτοετής στο πανεπιστήμιο και με δύο παιδιά, όχι παραμελημένη, αλλά με ανάγκη να ζήσει όσα δεν έζησε μικρή. Άλλη περίπτωση, παντρεμένη και όχι παραμελημένη που έμπλεξε κάποια στιγμή με κάποιον, τον καψουρεύτηκε, αυτός πήγε να την πασάρει σε φίλο του, χώρισαν αλλά ποτέ δεν τον ξεπέρασε και ψάχνει άλλο γκόμενο για να ξεπεράσει τον γκόμενο. Άλλη περίπτωση, παντρεμένη που βρήκε μηνύματα σου άντρα της σε γκόμενα και γαμιέται για να εκδικηθεί. Άλλη περίπτωση, με χαζοβιόλη σύζυγο που απλά γουστάρει να γαμιέται. Άλλη περίπτωση, δευτεροπαντρεμένη με ένα παιδί από τον πρώτο γάμο και δύο από τον δεύτερο με σύζυγο ναυτικό. Και πολλές ακόμη περιπτώσεις, όλες ηλικίας άνω των 38.
Δεν μπορώ να βρω κοινά στοιχεία μεταξύ τους, πέρα από το τέλμα στο οποίο νιώθουν πως έχουν πέσει, την ανάγκη για κάτι διαφορετικό και, επίσης, την ανάγκη για πολύ σεξ.
Αξίζει να ασχοληθεί κανείς; Αξίζει, αλλά όταν υπάρχουν συγκεκριμενες προϋποθέσεις. Για εμένα, το να ζεις στην ίδια πόλη είναι απαγορευτικό γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιον μπορεί να δεις μπροστά σου όταν θα πας μαζί της για ένα ποτό ή ακόμη χειρότερα όταν θα βγαίνεις από το δωμάτιο του ξενοδοχείου. Διαφορετικές πόλεις, ποικιλία (κανένας δεν σε υποχρεώνει να παίζεις μόνο με μία) και μικρά πρωινά ταξιδάκια το πολύ δύο ωρών κάπου στο ενδιάμεσο ή ένα μεγάλο ταξίδι στο εξάμηνο για τον καθένα όταν η απόσταση είναι πχ Αθήνα-Θεσσαλονίκη και μπορείς να περνάς καλά.
Βέβαια, καλό είναι να μη ξεχνάμε ποτέ ότι μιλάμε για τις γυναίκες "μας", που σημαίνει ότι αν η δικιά σου δεν απαντάει στο κινητό πρωινές ώρες μια ή δυο μέρες το μήνα ή αν κανονίζει ταξιδάκια "με τις φίλες της" μια ή δύο φορές το χρόνο με οποιαδήποτε δικαιολογία (τουρισμός, road trip με τα κορίτσια, να ξεσκάσουμε χωρίς τα παιδιά, μέχρι και τάμα σε μοναστήρι έχω ακούσει να επικαλείται κάποια), είναι πιθανό να το δίνει σε κάποιον άλλον.