Χμμμ...O κυριος στο αβαταρι εχει πει κατι ωραιο,παλια.Νομιζω οτι σου ταιριαζει περιφημα ΦΠ.
"Η ευαισθησια που εχει σαν αντικειμενο σχεδον αποκλειστικα τους εχθρους της ελευθεριας μου φαινεται υποπτη.Σταματηστε να κραδαινετε μπροστα στα ματια μου το ματωμενο ενδυμα του τυραννου αλλιως θα πιστεψω οτι θελετε να ξαναριξετε τη Ρωμη στα σιδερα..."
Α, ο κυρ Ροβεσπιέρος...
Εκεί που ως ιεροεξεταστής έστελνε στην γκιλοτίνα όποιον του την έσπαγε, με πολιτικά κριτήρια βεβαίως- βεβαίως και έβλεπε παντού εχθρούς της δημοκρατίας (όσο δημοκρατία βέβαια μπορούσε να είναι το ματοβαμμένο καθεστώς του) που έπρεπε να τιμωρηθούν, στο τέλος είχε την μοίρα που του άξιζε...to taste his own medicine...
Φυσικά βρήκε αρκετούς μιμητές... Αγέλαστους ηθικολόγους που στο όνομα μιας ιδεολογικής καθαρότητας που μόνον οι ίδιοι μπορούσαν να αντιληφθούν, αφαιρούσαν μαζικά ανθρώπινες ζωές πάντα με "πολιτικά" κριτήρια- όπου πολτικά βλέπε απλά και μόνο τη διαφωνία μαζί τους, ακόμη και αν το θύμα είχε κοινή κοσμοθεωρία με το θύτη...
Και ακόμη και σήμερα, κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι αν σκοτώσουν όλους όσους διαφωνούν μαζί τους, αν κάψουν τα πάντα, αν..αν.. ο κόσμος ως δια μαγείας θα γίνει πολύ καλύτερος...
Η Γαλλική Επανάσταση (και η αμερικάνικη που προηγήθηκε, αλλά αυτή δεν είχε ροβεσπιέρους οποτε κάποιοι την ξεχνάνε) έβγαλε πρόσωπα, ιδέες και θεσμούς που βοήθησαν την ανθρωπότητα να πάει ένα βήμα πιο μπροστά...
Κάποιοι από όλο αυτόν τον πλούτο κράτησαν έναν γραφικό παραμυθά αγαπητικό και έναν ψυχοπαθή δολοφόνο με πολιτικό μανδύα...