Όμορφες ελληνικές λέξεις..

[Termin]

Γυναικοκτονια.

 

[amjik]

ΝΑ ΚΛΕΨΩ ΑΠ' Τ' ΑΣΤΡΑ ΥΠΟΜΟΝΗ...
Δεν είναι τρόπος να γνοιαστούν να μιληθούν οι ανθρώποι.
Καθένας χώρια το σαρκί, το εγώ καθένας χώρια,
κι ένας βυζαίνει ταλλουνού το γαίμα να χορτάσει
και πίσωθέ τους ύπουλο το κλεφτοσκυλολόϊ
τους διαγουμάει το έχει τους και τους ρουφάει τη ζήση.

Θέλω να πάρω ένα στρατί, κρυφό σα μονοπάτι
που να με πάει στο ξάγναντο, στην πιο ψηλή κορφούλα
κι ούτε από δω το δρόμο μου ψυχή να μη γροικήσει.
Οι οχτροί μου να με χάσουνε κι οι φίλοι να σαστίσουν
κι όλοι να πουν πως χάθηκα, πως έσβησα απ' τον κόσμο.

Κι εγώ ψηλά με τα στοιχειά, με τα θεριά, με τ' άστρα,
με του βουνού τα πνεύματα να κάνω μετερίζι.
Με αντιμαχές κι αθιβολές να βρω το μυστικό τους,
να κλέψω απ' τ' αστρα υπομονή κι απ' τα θεριά το θάρρος
κι απ' τα στοιχειά τη δύναμη και την καπατσοσύνη,
απ' το βοριά την αντοχή και την ορμή απ' το νότο
κι από τη στουρναρόπετρα την άλυωτη σκληρότη,
να κάνω πέτρα το κορμί και την ψυχή ατσαλένια.

Κι όταν θαρθεί ο καλός καιρός να στήσω καραούλι
με μπιστικούς τους Σάτυρους κι αρματωλούς τους Πάνες
και κρυφομαντατάρηδες τ’ αγερικά του Λόγγου.

Με τέτοιο ασκέρι νείρομαι να ξαναρθώ στη χώρα.
Και μιαν αυγή απ' το ξάγναντο κι απ' την ψηλή ραχούλα,
να κάνω τις παλάμες μου χουνί και να φωνάξω:

«Βιαστήτε! Καθαρίστε τα τ' άνομα σωθικά σας,
σπεκουλαδόροι του χρυσού κι έμποροι του θανάτου,
κλέφτες της χήρας, του ορφανού, ξεμαυλιστές των νιάτων,
πραματευτάδες άνομοι κάθε Θεού και τόπου,
καταλυτάδες του Καλού και σπιλωτές του Ωραίου,
βιαστήτε, γιατί επλάκωσα με των στοιχειών τ' ασκέρι....
Αιμίλιος Βεάκης - Δημοτικό Ποίημα, 1941.

 

[vril]

Πέτριχωρ: έτσι λέγεται ο χαρακτηριστικός ήχος μετά τη βροχή, ο οποίος και οφείλεται σε κάτι χυμούς που εκκρίνουν τα φυτά. Ετυμολογικά σημαίνει το "αίμα της πέτρας".

 

[vril]

Πέτριχωρ: έτσι λέγεται ο χαρακτηριστικός ήχος μετά τη βροχή, ο οποίος και οφείλεται σε κάτι χυμούς που εκκρίνουν τα φυτά. Ετυμολογικά σημαίνει το "αίμα της πέτρας".

Η χαρακτηριστική οσμή ήθελα να γράψω. ?‍ Και τελικά τονίζεται στη λήγουσα: πετριχώρ.

 

[vril]

Μία ενδιαφέρουσα λέξη που έμαθα με τον Μπάλο: υετός. Έτσι ονομάζεται κάθε πτώση ή εναπόθεση στο έδαφος προϊόντων του ύδατος (σε υγρή ή στερεά μορφή, επιμερισμένη) τα οποία προέρχονται από συμπύκνωση των υδρατμών της ατμόσφαιρας. Κυριότερες μορφές του είναι η βροχή, το χιονόνερο, οι ψεκάδες, το χαλάζι, το χιόνι, οι χιονόκοκκοι, οι παγοβελόνες, οι παγόκοκκοι και ο υαλοπάγος.

 

[amjik]

ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ

Αγαπητοί Μυθολόγοι καλημέρα σας, καλό σαββατοκύριακο!!

Κάποτε ο Ξάνθος κάλεσε τους σοφούς της Σάμου σε δείπνο. Παράγγειλε, λοιπόν, στον Αίσωπο να μην επιτρέψει σε κανέναν, πλην των φιλοσόφων, να μπει στην οικία. Ο Αίσωπος έκανε όπως τον πρόσταξε ο κύριός του· αφού έκλεισε την πόρτα, στάθηκε πίσω της, στο εσωτερικό του σπιτιού, και περίμενε τους καλεσμένους. Λίγο αργότερα άκουσε κάποιον να χτυπά το ρόπτρο. Ο Αίσωπος, ο οποίος φυσικά δεν μπορούσε να δει ποιος βρισκόταν από την άλλη μεριά, απηύθυνε στον άγνωστο επισκέπτη την εξής ερώτηση: “Τι σείει ο κύων;” Ο επισκέπτης, ο οποίος νόμιζε πως τον είχε αποκαλέσει σκύλο, αποχώρησε προσβεβλημένος. Μετά από λίγο το ρόπτρο ξανακούστηκε. Ο Αίσωπος από μέσα επανέλαβε την ίδια ερώτηση, με αποτέλεσμα και ο δεύτερος καλεσμένος να φύγει θυμωμένος. Το ίδιο έγινε και με τους επόμενους που χτύπησαν την πόρτα του Ξάνθου, εκτός από τον τελευταίο, ο οποίος απάντησε στον Αίσωπο πως ο σκύλος σείει την ουρά και τα αυτιά του. Ο Αίσωπος, ικανοποιημένος από την απάντηση, του άνοιξε και τον οδήγησε μπροστά στον κύριό του, λέγοντάς πως, απ’ όλους τους καλεσμένους, μόνο αυτός είχε έρθει για να φάει μαζί του.

Ο Ξάνθος στενοχωρήθηκε πολύ επειδή νόμισε πως οι άλλοι σοφοί είχαν περιφρονήσει την πρόσκλησή του. Όταν, όμως, το άλλο πρωί τους συνάντησε στον τόπο που συνήθιζαν να συγκεντρώνονται, τους άκουσε με έκπληξη να παραπονιούνται πως τους είχε προσκαλέσει σε δείπνο με πρόθεση να τους προσβάλει βάζοντας τον δούλο του να τους αποκαλεί “σκύλους”. Ο Ξάνθος δεν πίστευε στ’ αυτιά του, κι όταν επέστρεψε στο σπίτι του, φώναξε τον Αίσωπο να λογοδοτήσει για την ατιμωτική συμπεριφορά του προς τους φίλους του.

“Κύριέ μου, γιατί θυμώνεις μαζί μου; Εσύ δεν με πρόσταξες να μην αφήσω κανέναν να μπει στο σπίτι παρά μόνο τους σοφούς;” του απάντησε ο Αίσωπος.

“Και αυτοί τι ήταν;” τον ρώτησε οργισμένος ο Ξάνθος. “Δεν ήταν σοφοί;”

“Εγώ, Κύριέ μου, διαπίστωσα πως κανείς από εκείνους δεν μπορεί να λογίζεται σοφός. Γιατί όταν, μέσα από το σπίτι, τους ρωτούσα, τι σείει ο κύων, κανείς τους δεν έδωσε απάντηση. Κατάλαβα, λοιπόν, πως είναι αμαθείς και δεν επέτρεψα σε κανέναν να μπει, παρά μόνο σε εκείνον που κατάλαβε την ερώτηση και αποκρίθηκε σοφά”, απάντησε ο Αίσωπος και όλοι συμφώνησαν πως είχε πράξει με σοφία.

Από Βάσω Μαγγανάρη

ΠΗΓΗ:

ΒΙΟΣ ΑΙΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΦΡΥΓΟΣ,..

 

[papaphilips]

 

[amjik]

Ο Δούρειος ίππος και το δέντρο της μακροβιότητας
Ράνια Τζεν

Το δέντρο της μακροβιότητας είναι η γνωστή από την εποχή του Ομήρου "Κράνεια", η σημερινή κρανιά που συναντάμε σε ελληνικά δάση.

Ο Παυσανίας μας πληροφορεί ότι ο Δούρειος Ίππος φτιάχτηκε από τα ξύλα κρανιάς που έκοψαν οι Έλληνες από το ιερό δάσος του Απόλλωνα στο όρος Ίδα της Τρωάδας.
Ανάμεσα στα ευγενή ξύλα, η αρσενική κρανιά ήταν το πιο διαδεδομένο στην αρχαιότητα. Το ξύλο της, όπως διαβάζουμε και στο Θεόφραστο, είναι τόσο σκληρό, όπως το κέρας ζώου και γιαυτό χρησιμοποιήθηκε από την αρχαιότητα για την κατασκευή ακοντίων. Ο Ηρόδοτος, περιγράφοντας τα τόξα των Λυκίων, αναφέρει ότι τα βέλη ήταν φτιαγμένα από ξύλο κρανιάς. Ο νεότερος γιος της Εκάβης και του Πριάμου, ο Πολύδωρος φονεύεται από τον βασιλέα των Θρακών Πολυμήστορα, με δόρυ από το ίδιο ξύλο.
Από αυτό φτιάχνονταν ακόμα τα μακεδονικά δόρατα, οι γνωστές «σάρισες». Ο μύθος θέλει και το ακόντιο με το οποίο ο Αϊ Γιώργης σκότωσε τον δράκο να μην είναι από διαφορετικό ξύλο.
Το ακόντιο με το οποίο ο Ρωμύλος προσδιόρισε τα όρια της πρώτης Ρώμης μπήγοντάς το στο έδαφος ήταν και αυτό από ξύλο κρανιάς. Ο μύθος λέει ότι το ακόντιο αυτό άνθισε έπιασε ρίζα και ακόμα και μετά από 700 χρόνια ορθωνόταν πάνω στον λόφο Παλατίνο μια πελώρια κρανιά.
Από αυτό το ευγενές ξύλο ήταν ακόμα οι γκλίτσες των βοσκών, αλλά και το μπαστούνι, στο οποίο στηριζόταν ο Τειρεσίας, από τότε που τυφλώθηκε από την Αθηνά στο όρος Ελικών, επειδή την είδε γυμνή να παίρνει το λουτρό της.
Η πρώτη αναφορά που έχουμε για το δένδρο αυτό είναι στην Οδύσσεια του Ομήρου και αφορά τους καρπούς του, τα κράνα, με τους οποίους η Κίρκη τάισε τους συντρόφους του Οδυσσέα, αφού τους μεταμόρφωσε σε χοίρους. Στην αρχή τους έδωσε κρασί ανακατεμένο με τυρί ξυσμένο, μέλι και κριθαράλευρο. Στο μείγμα αυτό έριξε και βοτάνια, για να ξεχάσουν την πατρίδα τους για πάντα. Κι όταν εκείνοι το ήπιαν, τους χτύπησε με το ραβδί της και τους έκλεισε μέσα στο χοιροστάσιο. Αυτοί απόκτησαν τότε κορμί χοίρου, αλλά κράτησαν το νου τους διαυγή. Για να τραφούν η Κίρκη έριξε κράνα, πρινοβέλανα μπροστά τους και βαλάνια, ό,τι έτρωγαν και οι χοίροι. Ο καρπός αυτός θεωρείται εκλεκτή τροφή για τους χοίρους.Ο Οδυσσέας απέφυγε τη μεταμόρφωση χάρη στο αντίδοτο που του έδωσε ο Ερμής. Αυτό δεν επέτρεψε στα βοτάνια της Κίρκης να επιδράσουν. Ταυτόχρονα για να αποφύγει το χτύπημα με το ραβδί της, την απείλησε με το σπαθί του.
Κράνα πρόσφεραν σαν γεύμα στους θεούς, ο Φιλήμων και η Βαυκίς, το ευσεβές ζευγάρι των φτωχών γερόντων από τη Φρυγία που ήταν οι μόνοι που φιλοξένησαν το Δία και τον Ερμή, όταν έφθασαν στο σπίτι τους, μετά από περιπλάνηση σε πολλές χώρες, όπου είχαν συναντήσει μόνο αδιαφορία και έχθρα.
Η κράνεια εκτός από καλλωπιστικό φυτό, έχει χρησιμότατες ιδιότητες. Οι ρίζες του δένδρου σχηματίζουν ένα πυκνό δίκτυο που συγκρατεί το έδαφος. Το ξύλο του δεν επιπλέει στο νερό και η σκληρότητά του επιτρέπει τη χρήση του για λαβές εργαλείων και μαχαιριών, πλην άλλων. Από τον φλοιό προέρχεται μια κόκκινη βαφή με την οποία παλαιότερα βάφονταν δέρματα, ενώ με τους καρπούς έβαφαν αβγά.
Από τα αρχαία χρόνια μέχρι τις ημέρες μας τα κράνα χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση της διάρροιας και των εντερικών παθήσεων λόγω της τανίνης που περιέχουν.
Οι καρποί του είναι στυφοί στην αρχή και με την πλήρη ωρίμανση γίνονται εδώδιμοι. Περιέχουν αντιοξειδωτικά (φλαβονοειδή και ανθοκυάνες) με αποτέλεσμα να αποτελούν ένα πολύ σημαντικό φαρμακευτικό φυτό. Επίσης η περιεκτικότητά του σε βιταμίνη C και βιταμίνη Α είναι υψηλή. Περιέχουν ακόμη τανίνες, πηκτίνες και πολλά μεταλλικά στοιχεία όπως είναι ο σίδηρος.
Δεν πρέπει να συγχέουμε τα κράνα με τα κράνμπερι. Λέγεται ότι τα κράνα είναι ακόμα ευεργετικότερα από τα κράνμπερι.

Βιβλιογραφία
Hellmut Baumann, Le bouquet d’Athéna
Οδύσσεια, μετάφραση Ν.Καζαντζάκη- Ι.Θ.Κακριδή, ραψωδία κ
Βικιπαίδεια

εικόνες
1 Δουρειος ίππος
2. Κράνεια

 

[amjik]

ΑΙΣΩΠΟΣ

ΤΑ ΚΑΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΓΑΘΑ

Αγαπητοί Μυθολόγοι καλό
Σαββατοκύριακο!!

Κάποτε τα Αγαθά και τα Κακά πνεύματα ζούσαν αόρατα ανάμεσα στους ανθρώπους δίνοντάς τους τα δώρα τους. Και ενώ τα δώρα των Αγαθών πνευμάτων ήταν ωφέλιμα και γενναιόδωρα και προκαλούσαν την ευγνωμοσύνη των ανθρώπων, τα δώρα των Κακών πνευμάτων ήταν άσχημα και πολλές φορές καταστροφικά. Έτσι οι άνθρωποι μαστίζονταν συχνά από πολέμους, ασθένειες, λιμούς και ταλαιπωρίες, από τα οποία κάθε φορά τους γλύτωνε η καλοσύνη των Αγαθών πνευμάτων που ως αντιστάθμισμα τους πρόσφεραν τη χαρά και όλες τις απολαύσεις της ζωής.

Αυτό έγινε η αιτία τα Κακά πνεύματα να θυμώσουν και να αρχίσουν να κατηγορούν τα Αγαθά πνεύματα πως με τα δώρα τους έκαναν τους ανθρώπους άπληστους, φίλαυτους και αλαζόνες. Από τη μεριά τους τα Αγαθά πνεύματα κατηγορούσαν τα Κακά πως έφερναν στους ανθρώπους τη δυστυχία. Μεταξύ τους ξέσπασε ένας ανελέητος πόλεμος από τον οποίο τις περισσότερες φορές έβγαιναν νικητές τα Κακά πνεύματα, τα οποία σε αντίθεση με Αγαθά και ειρηνοποιά, ήταν δυνατότερα και οπλισμένα. Όταν τα Αγαθά πνεύματα κατάλαβαν πως κινδύνευαν να αποδεκατιστούν κατέφυγαν στον Όλυμπο και αφού στάθηκαν μπροστά στον Δία, του είπαν για τον ανελέητο πόλεμο που δέχονταν και του ζήτησαν να απαλλάξει και εκείνα και τους ανθρώπους από την απαίσια παρουσία των Κακών πνευμάτων.

Ο Δίας σκέφτηκε το αίτημα τους, όμως κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο αφανισμός των Κακών πνευμάτων δεν θα ωφελούσε, γιατί όλα μαζί τα πνεύματα, Αγαθά και Κακά, συνέβαλαν στη διατήρηση της ισορροπίας στον κόσμο. Τους είπε όμως πως εκείνα μπορούσαν να μείνουν για πάντα κοντά του, στον Όλυμπο, και από εκεί, με ασφάλεια, να προσφέρουν στους ανθρώπους τα πολύτιμα δώρα τους. Τους επέστησε, επίσης, την προσοχή αυτό να γίνεται στο εξής με φειδώ αφήνοντας στους θνητούς την επιλογή του δώρου, καθιστώντας τον κάθε άνθρωπο υπεύθυνο για αυτό που θα διάλεγε.
Από τότε τα Αγαθά πνεύματα κατέβαιναν ένα ένα από τον Όλυμπο και η απόκτησή των δώρων τους απαιτούσε από τους ανθρώπους μεγαλύτερο κόπο, εν αντιθέσει με τα Κακά πνεύματα που δεν έπαψαν ποτέ να ζουν ανάμεσά τους και να τους βασανίζουν.

Με τον μύθο αυτόν, αγαπητοί φίλοι, ο Αίσωπος προσπάθησε να εξηγήσει πως η συνύπαρξη του καλού και του κακού είναι αναπόφευκτη. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, το αγαθό που προέρχεται από τον ουρανό, δηλαδή τον ανώτερο κόσμο, τον πνευματικό, αποκτάται με κόπο και θυσία. Για τον Σωκράτη το σώμα είναι εκείνο που γεννά το κακό, ενώ το καλό ενυπάρχει στην ψυχή, η οποία είναι θεϊκή, άρα άφθαρτη. Στον μύθο ο Δίας εκπροσωπεί τον θεό που δημιούργησε το καλό και άφησε στον άνθρωπο την ελευθερία της επιλογής, η οποία αναλόγως θα τον οδηγήσει στη θέωση ή τον αφανισμό του, ενώ τα Κακά και τα Αγαθά πνεύματα αντιπροσωπεύουν τον διαρκή εσωτερικό πόλεμο του ανθρώπου για την αρετή. Για τον Στωικό φιλόσοφο, πολιτικό και ρήτορα, Σενέκα, το κακό είναι μια σειρά από συνεχείς δοκιμασίες που έχουν ως σκοπό να αποδείξουν τις αντοχές του ανθρώπου έναντι σε αυτό.


ΠΗΓΕΣ:
Αισώπου Μύθοι/Αγαθά και Κακά....

 

[vril]

Ο Δούρειος ίππος και το δέντρο της μακροβιότητας

Ένα ενδιαφέρον βίντεο για το τι ήταν πραγματικά ο Δούρειος Ίππος:

 

[amjik]

ΦΡΥΝΗ !!

Φρύνη, η διάσημη εταίρα της Αρχαίας Ελλάδας, ξακουστή για το φυσικό κάλλος της, που οι δικαστές αθώωσαν μόλις την είδαν γυμνή. Έζησε κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. στην αρχαία Αθήνα, ωστόσο καταγόταν από τις Θεσπιές της Βοιωτίας στις οποίες και φέρεται να γεννήθηκε το 371 ή το 365 π.Χ. Ο πατέρας της λεγόταν Επικλής και το πραγματικό της όνομα ήταν Μνησαρέτη, αλλά εξαιτίας του χλωμού (ωχρού) δέρματός της έμεινε γνωστή ως Φρύνη (το όνομα προκύπτει από το αμφίβιο φρύνος). Σχετικά με τη ζωή της διασώζονται πολλά διάσημα ιστορικά ανέκδοτα, ενώ θεωρείται πως αποτέλεσε το μοντέλο για το διάσημο άγαλμα, γνωστό ως «Αφροδίτη της Κνίδου», έργο του Πραξιτέλη. Η Φρύνη πέθανε στην Αθήνα το 310 π.Χ.

 

[amjik]

ΑΊΣΩΠΟς........
Μια αλεπού τριγύριζε μέσα στο δάσος πεινασμένη… Είχε τρεις μέρες να φάει και τα μάτια της γυάλιζαν από την πείνα… Αν πεις για τα σάλια της, δεν μπορούσε να τα κρατήσει μέσα στο στόμα της, καθώς η γλώσσα της κρεμόταν δυο πιθαμές.


Αλλά να ένας λαγός που η φουντωτή ουρά του ξεπρόβαλε μέσα από τους θάμνους! Ορμάει δίχως να σκεφτεί στον αναπάντεχο μεζέ. Μα… χραααπ! Μέσα στη χαρά της που θα γλίτωνε από την απελπισμένη πείνα δεν πρόσεξε το δόκανο ενός κυνηγού. Ευτυχώς που πιάστηκε μόνο η φουντωτή ουρά της, λάφυρο για τον άτυχο κυνηγό. Όσο για τον λαγό, έγινε καπνός μόλις άκουσε το βογκητό της αλεπούς.


Τώρα δεν έφτανε που ήταν πεινασμένη, ήτανε και κολοβή, το ρεζίλι δηλαδή των αλεπούδων… Μπροστά της έβλεπε όλες τις φίλες της αλεπούδες να σκάνε στα γέλια με το πάθημά της και να κουνάνε τις ουρές τους περήφανες και καμαρωτές… Ε, όχι!


– Κορίτσια, κορίτσια, ελάτε, μαζευτείτε κι έχω φοβερά νέα να σας πω! Ελάτε στο ξέφωτο για να δείτε την καινούρια μόδα για τη γούνα μας…


Η αλεπού μας καμώθηκε πως διαφημίζει καινούρια αλεπουδοεμφάνιση πιο άνετη, πιο δροσερή, πιο ανάλαφρη.


– Βλέπετε εμένα; Είμαι ξαλαφρωμένη, τρέχω πιο γρήγορα, δε λαχανιάζω και σίγουρα δε σκέφτομαι πια πώς να προφυλάξω την ουρά μου! Τέρμα λοιπόν στις αλεπουδοουρές, μέσα στη μόδα και μεις!


Έγινε ένα σούσουρο και οι αλεπούδες την κοιτούσαν μ΄ απορία και προσπαθούσαν να βρουν δίκιο στα λόγια της.


– Μα εσένα σε συμφέρει αυτή η εμφάνιση, για να μη φαίνεσαι πως είσαι κολοβή. Θέλεις και μεις να κόψουμε τις ουρές μας για να μη φανεί το δικό σου κουσούρι. Ακούς εκεί! Πάμε κορίτσια και μην ακούτε τις αηδίες που μας λέει. Το συμφέρον της κοιτάει. Είμαστε αλεπούδες κι έχουμε τις ωραιότερες φουντωτές ουρές!


Η αλεπού μας κοκκίνισε, πρασίνισε και δεν είχε και ουρά να βάλει μες στα σκέλια της. Έφυγε ταπεινωμένη και ντροπιασμένη, γιατί όλοι κατάλαβαν πως δεν συμβούλευε τους άλλους επειδή πραγματικά ενδιαφερόταν για το καλό τους, αλλά γιατί ήθελε να εξυπηρετήσει το δικό της προσωπικό συμφέρον.


– Πόσο πρέπει να προσέχουμε από κάποιους σαν κι αυτή και τις συμβουλές τους, λέγανε μετά οι αλεπούδες στα παιδάκια τους.


Πραγματικά υπάρχουν πολλοί που τα ελαττώματά τους τα παρουσιάζουν προτερήματα, για να καλύψουν την ασχήμια τους. Και αντί να αισθάνονται ντροπή, προσπαθούν να μας πείσουν να συμπεριφερθούμε και μεις λανθασμένα, για να κρύψουν τη δική τους κακή στάση και συμπεριφορά .

 

[amjik]

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΙ ΔΙΩΝΗ!!!

Πλησιάζοντας κοντά στη δεξιά άκρη του ανατολικού αετώματος του Παρθενώνα σοφά τοποθετήθηκε η Διώνη με την κόρη της, την Αφροδίτη, ξαπλωμένη στην αγκαλιά της. Η Αφροδίτη παριστάνεται φορώντας λεπτό χιτώνα και ιμάτιο, που σκεπάζει και τον βράχο, να έχει ακουμπήσει νωχελικά στη μητέρα της τη Διώνη. Οι πλούσιες πτυχώσεις διαδέχονται τα σημεία που το ιμάτιο εφάπτεται στο σώμα αφήνοντας να διαγραφεί το κορμί της θεάς. Οι ώμοι προκλητικά ακάλυπτοι. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι είναι η θεά του Έρωτα.

Καλή βδομάδα φίλες και φίλοι !!

 

[amjik]

 

[amjik]

Διογένης.

Αναρχικός στη σκέψη και την πράξη, κοσμοπολίτης που γύριζε αδέσποτος εντός και εκτός Αττικής, μα πάνω απ' όλα φιλόσοφος performer με απαράμιλλο ταλέντο στην πανηγυρική γελοιοποίηση και διάλυση κάθε αξίας και θεσμού της οργανωμένης κοινωνίας...

Συνειδητός αυνάνας σε κατ' αποκλειστικότητα δημόσιους χώρους, κατά προτίμηση στη μέση της αθηναϊκής Αγοράς, ξεδιάντροπος ουρητής και αφοδευτής κολόνων και λοιπών ιερών τόπων, ο Διογένης ο Κυνικός (ή Κύων), γνωστός κι ως ο Διογένης ο Σινωπεύς, ήταν Έλληνας φιλόσοφος, που γεννήθηκε στη Σινώπη του Πόντου περίπου το 412 π.Χ. (σύμφωνα με άλλες πηγές το 399 π.Χ.) και θεωρείται ο κυριότερος εκπρόσωπος της Κυνικής Φιλοσοφίας.

Εξορισμένος από τη Σινώπη του Πόντου για αδιευκρίνιστους ακόμη λόγους, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ως πολιτικός εξόριστος το 370 π.Χ., διαμένοντας εκεί τους χειμώνες, επιλέγοντας για τα καλοκαίρια την Κόρινθο.

Μαθητής του Αντισθένη, διαπρεπούς μαθητή του Σωκράτη, ο Διογένης ξεπέρασε το δάσκαλό του σε φήμη και προσκόλληση στον Κυνικό τρόπο ζωής, καταφέρνοντας έτσι να θεωρηθεί το αρχέτυπο των Κυνικών: με έμβλημά τους τον Κύων (τον σκύλο) διατείνονταν ότι διέφεραν από τους άλλους σκύλους διότι εκείνοι δεν δάγκωναν τους εχθρούς αλλά τους φίλους, για να τους διορθώσουν!

Ο Διογένης πίστευε πως ο άνθρωπος είναι από τη Φύση εφοδιασμένος με όλα όσα χρειάζεται και δεν έχει ανάγκη από περιττά πράγματα. Μόνος του δημιουργεί για τον εαυτό του πλήθος τεχνητές ανάγκες και επιθυμίες, που τελικά τον υποδουλώνουν. Για τον Διογένη μόνο η ικανοποίηση των φυσικών αναγκών οδηγεί στην ευτυχία και καμία σωματική ανάγκη δεν μπορεί να θεωρηθεί ανήθικη, αφού η φύση τις δημιουργεί όλες.

Ωστόσο, οι φυσικές ανάγκες μπορούν να δαμαστούν με την άσκηση, δηλαδή με το να ασκεί κάποιος το σώμα του, ώστε να περιορίζονται οι ανάγκες του στο ελάχιστο δυνατό. Αυτό θα βοηθήσει τον άνθρωπο να αποκτήσει αυτάρκεια: όσο πιο λίγες και απλές είναι οι ανάγκες του, τόσο πιο εύκολα θα μπορεί να τις ικανοποιεί.

Εξ ου και η εικασία ότι ενδεχομένως να αποτελεί τον πατέρα του... βιολογικού μινιμαλισμού: Less is more!

Λάβρος αρνητής του πολιτισμού και του Νόμου, ανθρώπινων δηλαδή προϊόντων που αντιβαίνουν στο αντικειμενικό κύρος της Φύσης, χρησιμοποιούσε τον αστεϊσμό και τα λογοπαίγνια για να πλήξει τους ρήτορες αντιπάλους του βγάζοντάς τους νοκ άουτ.

Εκ πεποιθήσεως άκληρος, δεν δημιούργησε ποτέ δική του οικογένεια και θεωρούσε τον εαυτό του ως «πολίτη του κόσμου».Οι Αθηναίοι αγαπούσαν τον Διογένη, για την ετοιμότητα και την ευφυΐα του, με τις οποίες απαντούσε σε κάθε ερώτηση που του έκαναν, καθώς και για τον αδυσώπητο και τραχύ τρόπο με τον οποίο έσκωπτε τα κακώς έχοντα στην κοινωνία.

ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

Σε εκείνον αποδίδονται και τα ακόλουθα επεισόδια και αποφθέγματα, πολλά εκ των οποίων είναι επινοήσεις των μεταγενέστερων θαυμαστών του:

1. Ο Διογένης είχε συλληφθεί αιχμάλωτος και κατάληξε στα δουλοπάζαρα. Ο δουλέμπορος δεν τον άφηνε να καθίσει, γιατί ήθελε να βλέπει ο κόσμος την «πραμάτεια» του. Ο Διογένης τότε του είπε, «Δεν έχει σημασία γιατί και τα ψάρια όπως και να στέκονται το ίδιο πωλούνται».

 

[amjik]

Διογένης συνέχεια..,.


Ο Ξενιάδης, πλούσιος, αριστοκράτης της εποχής είδε τον Διογένη και θέλησε να τον αγοράσει. Συζήτησε με τον δουλέμπορο και ο δουλέμπορος πλησίασε τον Διογένη και του λέει «αυτός ενδιαφέρεται να σε αγοράσει, τί δουλειά ξέρεις να κάνεις να του πώ;». Ο Διογένης με λογοπαίγνιο απαντά «ανθρώπων άρχειν» και συμπλήρωσε «Φώναξε μήπως κάποιος θέλει δεσπότη». Το λογοπαίγνιο αυτό, ενός δούλου που δήλωνε «άρχειν ανθρώπων» άρεσε στον Ξενιάδη που χαμογέλασε και τον αγόρασε, αφού αντιλήφθηκε τις δύο έννοιες που με οξυδέρκεια έθεσε ο Διογένης. «Διοικώ τους ανθρώπους και διδάσκω στους ανθρώπους αρχές». Ο Ξενιάδης ανάθεσε στον Διογένη την διδασκαλία των παιδιών του, και έτσι ο Διογένης έμεινε στο Κράθειον, ένα προάστειο της Κορίνθου.

2. Οι φίλοι του Διογένη θέλησαν να τον ελευθερώσουν (από δούλο του Ξενιάδη) και εκείνος τους απεκάλεσε ανόητους, γιατί, όπως είπε, «τα λιοντάρια δεν είναι δούλοι αυτών που τα τρέφουν, αλλά αυτοί που τρέφουν τα λιοντάρια είναι δούλοι των λιονταριών, αφού ο φόβος χαρακτηρίζει τους δούλους, ενώ τα θηρία προκαλούν φόβο στους ανθρώπους».

3. Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν στη Κόρινθο, ήθελε να γνωρίσει τον Διογένη και έστειλε ένα υπασπιστή του να βρει τον Διογένη που ήταν στο Κράθειο και να του τον παρουσιάσει. Αφού ο υπασπιστής τον εντόπισε, του είπε: «Σε ζητεί ο Βασιλεύς Αλέξανδρος να σε δεί». Ο Διογένης απάντησε «Εγώ δεν θέλω να τον δω. Εάν θέλει αυτός ας έρθει να με δει». Και πράγματι, ο βασιλεύς Αλέξανδρος πήγε να δεί τον Διογένη. Τον πλησιάζει ο Αλέξανδρος και του λέει «Είμαι ο Βασιλεύς Αλέξανδρος». Ο Διογένης ατάραχος απαντά «Και γώ είμαι ο Διογένης ο Κύων».Ο Μέγας Αλέξανδρος απορεί και του λέγει «Δεν με φοβάσαι;». Ο Διογένης απαντάει «Και τί είσαι; Καλό ή κακό;». Ο Αλέξανδρος μένει σκέπτικος. Δεν μπορεί ένας βασιλεύς να πει ότι είναι κακό, και άμα είναι καλό, γιατί κάποιος να φοβάται το καλό; Αντί να απαντήσει ο Αλέξανδρος τον ερωτεί εκ νέου «Τί χάρη θές να σου κάνω;» και ο Διογένης ξανά με λογοπαίγνιο απαντά «Αποσκότησων με». Βγάλε με δηλαδή από το σκότος, την λήθη, και δείξε μου την αλήθεια. Με το έξυπνο λογοπαίγνιο του Διογένη, η απάντηση του μπορεί και να εννοηθεί εώς «Σταμάτα να μου κρύβεις τον ήλιο», καθώς οι κυνικοί πίστευαν πώς η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκετε στη λιτότητα, στη ζεσταςιά του ήλιου και δεν ζητεί τίποτα από τα υλικά πλούτη. Μόλις το άκουσε αυτό ο Αλέξανδρος είπε το περίφημο: «Εάν δεν ήμουν Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν Διογένης».

 

[amjik]

Είναι αλήθεια;;;
Γιατί δεν έτυχε ευρείας δημοσιότητας;;;
Επίσης τί έγινε με τον τύμβο στην Αμφιπολη;;;
Όντως βρέθηκε εκεί καιφυγαδεύτηκε η μούμια του Μεγάλου Αλεξάνδρου;;; European Council Greece, Cyprus, Balkans and Black Sea Countries
22 Νοεμβρίου 2018 ·
Ο τάφος της βασίλισσας Θεσσαλονίκης κάτω από τον σταθμό Μετρό της Βενιζέλου με Εγνατία;
Οι αρχαιολόγοι έχουν κάθε λόγο να ελπίζουν πως η σημερινή μέρα θα φέρει την Ελλάδα και πάλι στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου, καθώς ο τάφος που ανέσκαψαν στα έγκατα του σταθμού Βενιζέλου, και κάτω από το Βυζαντινό Σταυροδρόμι, έχει μια επιγραφή που προϊδεάζει για μεγάλο εύρημα...
«Θεσσαλονίκης Φιλ[.....] ειμί, λέει η επιγραφή αυτή». Και αν σωστά έχουν συνδυάσει τα κομμάτια του παζλ, τότε πρόκειται για τον τάφο της Θεσσαλονίκης, κόρης του Φιλίππου, αδερφής του Μεγάλου Αλεξάνδρου και συζύγου του Κάσσανδρου.
Η Θεσσαλονίκη γεννήθηκε το 353 π.Χ. και πέθανε το 295 π.Χ. Είχε γεννηθεί από τον γάμο του Φιλίππου με την Νικησίπολη από τις Φερές και ο πατέρας της της είχε δώσει αυτό το όνομα, γιατί η γενέθλιος ημέρα συνέπεσε με τη νίκη των μακεδονικών στρατευμάτων επί των στρατευμάτων της θεσσαλικής συμμαχίας.
Σύμφωνα με τις πρώτες μακροσκοπικές εξετάσεις που έγιναν από Γάλλο ανθρωπολόγο,ο σκελετός μέσα στον τάφο ανήκει σε γυναίκα περίπου 55 ετών. Έφερε πλούσια κτερίσματα, όπως λένε οι αρχαιολόγοι, οι οποίοι αναγνώρισαν τη μορφή της Ολυμπιάδας σε ψηφίδα περιδεραίου που φέρει η νεκρή (έχουμε αρχαία νομίσματα με την Ολυμπιάδα, άρα γνωρίζουμε τη μορφή της). Τέλος, η επιγραφή φαίνεται να λέει «Θεσσαλονίκης Φιλ[ίππου] ειμί», ότι δηλαδή ο τάφος ανήκει στη Θεσσαλονίκη, την κόρη του Φιλίππου. Ο τίτλος της εν ζωή ήταν Θεσσαλονίκη Φιλίππου βασίλισσα.
Αν οι πληροφορίες επιβεβαιωθούν, πρόκειται για μια τεράστιας σημασίας ανακάλυψη, αφού η Θεσσαλονίκη ανήκε στον μεγαλύτερο μακεδονικό βασιλικό οίκο, από τον οποίο γεννήθηκαν δύο βασιλείς με παγκόσμια φήμη σήμερα, ο πατέρας της Φίλιππος Β’ και ο ετεροθαλής αδερφός της Αλέξανδρος Γ’.
Η μητέρα της είχε πεθάνει στη γέννα (κατά τους ειδικούς σε εκείνη ανήκει ο τάφος ο λεγόμενος της Περσεφόνης, με τη θαυμαστή τοιχογραφία στη Βασιλική Τούμπα των Αιγών) και τη Θεσσαλονίκη μεγάλωσε η Ολυμπιάδα. Ανάμεσά τους υπήρχε αγάπη και η Θεσσαλονίκη φρόντισε την Ολυμπιάδα κατά τα χρόνια μετά την αναχώρηση και ιδίως τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, παρότι είχε παντρευτεί πλέον τον Κάσσανδρο. Εκείνος, που προσπάθησε να σβήσει τα ίχνη της δυναστείας των Τημενιδών (Φίλιππος, Αλέξανδρος) σκοτώνοντας τον νόμιμο διάδοχο του Αλέξανδρου όπως και τα νόθα τέκνα του, ίδρυσε την πόλη ενώνοντας 16 πολίσματα και της έδωσε το όνομα της Θεσσαλονίκης περί το 315 π.Χ.
Η Θεσσαλονίκη είναι εκείνη που, σύμφωνα με τον λαϊκό μύθο, έχει μεταμορφωθεί σε γοργόνα και διασχίζει τις θάλασσες ρωτώντας τους ναυτικούς αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος.
Οι ανασκαφές στον σταθμό Βενιζέλου, όπου έχει εντοπισθεί το Βυζαντινό Σταυροδρόμι και έχουν σταματήσει οι εργασίες για την κατασκευή του, έγιναν με άκρα μυστικότητα και έφτασαν σε υποκείμενα στρώματα τις τελευταίες ημέρες. Ο στόχος ήταν να διερευνηθεί τι υπήρχε κάτω από τις βυζαντινές αρχαιότητες. Εντοπίσθηκε τμήμα τύμβου, και αναζητήθηκε ο δρόμος και η είσοδος του τάφου, με εξαιρετική επιτυχία, όπως όλα δείχνουν.

 

[amjik]

;

 

[Y13]

Καλημέρα και καλή Κυριακή με 2 εύηχες λέξεις , Ποδόμακτρο https://spitikaidiakosmisi.gr/ποδομακτρο-το-σιδερο-για-τα-παπουτσια/ , και Νεφεληγερέτης https://morphological_el.en-academic.com/273110/%CE%BD%CE%B5%CF%86%CE%B5%CE%BB%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CF%81%E1%BD%B3%CF%84%CE%B7%CF%82

 

[amjik]

ΚΑΥΣΗ ΒΙΒΛΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Ο Πρωταγόρας ο Αβδηρίτης ήταν αρχαίος Έλληνας σοφιστής και διδάσκαλος. Υπήρξε ο ιδρυτής της σοφιστικής κίνησης και ένας από τους κορυφαίους σοφιστές στην παγκόσμια φιλοσοφική ιστορία.
Θεωρείται επίσης ο πρώτος αγνωστικιστής, όπως προκύπτει από τις θέσεις που εκφράζει στο έργο του Περί Θεών. Από το Περί θεών, σώζεται μόνο ένα απόσπασμα:
«Περὶ μὲν θεῶν οὐκ ἔχω εἰδέναι, οὔθ' ὡς εἰσὶν οὔθ' ὡς οὐκ εἰσὶν οὔθ' ὁποῖοί τινες ἰδέαν· πολλὰ γὰρ τὰ κωλύοντα εἰδέναι, ἥ τ' ἀδηλότης καὶ βραχὺς ὤν ὁ βίος τοῦ ἀνθρώπου».
«Για τους θεούς, δεν μπορώ να ξέρω ούτε αν υπάρχουν ούτε αν δεν υπάρχουν ούτε ποια είναι η μορφή τους. Γιατί πολλά πράγματα εμποδίζουν τη γνώση: το γεγονός ότι πολλά πράγματα είναι άδηλα και δεν φαίνονται και η συντομία της ανθρώπινης ζωής».
Αντιμετώπισε με κριτικό πνεύμα την ύπαρξη του Θεού θεωρώντας ότι εμπόδιο για τη γνώση του είναι «η αδηλότητα των θεών και η βραχύτητα του ανθρωπίνου βίου». Οι απόψεις του, όπως και αυτές του Σωκράτη, σκανδάλισαν τους Αθηναίους και κατηγορήθηκε από τον Πυθόδωρο για αθεΐα.
Για αυτήν ακριβώς την αρχική φράση του βιβλίου του οι Αθηναίοι τον έδιωξαν από την πόλη τους και στη συνέχεια έκαψαν τα βιβλία του στην αγορά, αφού έβγαλαν κήρυκα και τα συγκέντρωσαν ένα-ένα από αυτούς που τα είχαν.
Η αθηναϊκή Δημοκρατία καταδίκασε τον Πρωταγόρα επί αθεΐα και όλα τα βιβλία του κάηκαν στην αγορά.
Ο ίδιος προσπάθησε να διαφύγει στη Σικελία αλλά πνίγηκε όταν το πλοίο που τον μετέφερε ναυάγησε.
Η πυρά αυτή θεωρείται η αρχαιότερη καταγραμμένη περίπτωση επίσημης καύσης βιβλίων και θα μπορούσε να αποτελεί πρόδρομο των καύσεων κατά της ελευθερίας του πνεύματος και της συνείδησης.

Η μελέτη της ιστορίας μπορεί να γίνει επώδυνη όταν διαπιστώνεται πως στα κρυφά σημεία βρίσκονται αλήθειες που δεν θα έπρεπε ίσως να έχουν συμβεί. Όμως η μελέτη της είναι ο μόνος τρόπος να μην επαναληφθούν τα λάθη.
Αν πάσχει από κάτι το ελληνικό έθνος είναι από την έλλειψη γνώσης της ιστορίας του. Από την πλήρη αδιαφορία.
Για αυτό ωσάν άλλοι Σίσυφοι ζούμε και ξαναζούμε και ξαναζούμε την ίδια μέρα εδώ και αιώνες. Κουβαλάμε τον βράχο της αμάθειας μας βρίζοντας θεούς και ανθρώπους για την κατάντια μας.
Κάποτε λοιπόν στον τόπο ετούτο του φωτός και του πνεύματος κάηκαν βιβλία.!!!!