Enkidu
Μέλος
- Εγγρ.
- 19 Απρ 2019
- Μηνύματα
- 986
- Like
- 882
- Πόντοι
- 86
“Αλσάλος”: Σε ποιο αρχαίο κείμενο υπάρχει η λέξη; Η μόνη αναφορά που βρήκα είναι σε μια υποσημείωση στον Ησύχιο (όχι ως κύριο λήμμα), όπου απαντάται προπαροξύτονη ως “άλσαλος” και όχι με κεφαλαίο και παροξύτονη “Αλσάλος”. Πώς, από πού με αυτά τα ελάχιστα έως, ουσιαστικώς, ανύπαρκτα δεδομένα συσχετίζεται με ανέμους 2 μποφόρ (!!);
Κάτι για τους θαλασσινούς!
"Τα ονόματα της θάλασσας στην αρχαία Ελλάδα ανάλογα της καταστάσεώς της από την επίδραση του ανέμου στην επιφάνειά της.
Με άνεμο 0 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Γαλήνη".
Με άνεμο 1 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Αλσάλος".
Με άνεμο 2 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν " Θάλαττα ή Θάλασσα".
Με άνεμο 3 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Μύρα" έτσι γεννιούνται οι λέξεις Λατ. Ιταλ: Mare, Γαλ: Mer, Ισπ. Πορτ.: Mar, Γερ: Meer, Ρωσ.: Mope, Φινλ.: Meri, Σλοβάκ.: Mora, Σλοβέν.: Morje, αλλά και Marin, Marina, Miror.... αλλά και Μαίρα (Νηρηίδα), από αυτή και το εβραϊκό Μυριάμ = κυρα τής θάλασσας. Σαν αντιδάνειο, το όνομα Μαρία η συλλογική μνήμη το μετέτρεψε νεότερα σε "Μαίρη", που είναι και ό αστέρας Σείριος. Μαρία, Μαρίνα, = θάλασσα. Από την ίδια λέξη και ρίζα της "Μύρα”, έχουμε τις " Μύριοι" πολλοί όπως η θάλασσα, αλλά και "Μυρμιδόνες".
Με άνεμο 4 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Πέλαγος" έτσι έχουμε τις ονομασίες "Πελασγός" = πελαγίσιος, ταξιδευτής, Πελαγονία, Πελαγονική Χερσόνησος .......
Με άνεμο 5 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Πόρος", από το αρχ. Ελλ. ρήμα "Πείρω" = διαπερνώ, μεταβαίνω απέναντι, περνώ θάλασσα. Αλλά με τι περνώ την θάλασσα; Με πλωτό "Μέσον” Ναῦς... Από το αρχ. Ελλ. ρήμα "Πείρω" έχουμε και τις "Πειρατής" "Πειρατεία". Πόροι Αλός" λέγονται οι θαλάσσιοι δρόμοι. Όποιος ήταν μέσα στον "Πόρο" (στο πέρασμα, στον θαλασσινό δρόμο) και η πρόθεση που το δηλώνει αυτό είναι το "εν" (εντός) ήταν "έν-πορος"."έμπορος" Από εκεί ξεκινά το εμπόριο. Γινόταν "Εύ-Πορος" πλούσιος δηλαδή ή αν δεν μπορούσε να ασχοληθεί με την θάλασσα ήταν "Ά-πορος" δηλ. χωρίς τα πλούτη που προσφέρει η θάλασσα. Σε μια αρχαιοτάτη καταγραφή στις πινακίδες της Γραμμικής Β' (Η Γραμμική Β είναι η πρώτη γραφή της ελληνικής γλώσσας, μεταγενέστερη μορφή της Γραμμικής Α, και χρησιμοποιήθηκε στη Μυκηναϊκή Περίοδο, από το 17ο ως τον 13ο αι. π.Χ.) εντοπίζουμε την λέξη "ΤΑ "- "ΛΑ"- "ΣΟ" - "ΠΟ" - "ΡΟ". Εναλλαγή των Του - Δου - Θου οδοντικών άηχων συμφώνων, είναι ο "Θαλασσοπόρος".
Με άνεμο 6 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Πόντος" έτσι έχουμε το "Ποντο-Πόρο" πλοίο, Πόντιους....
Με άνεμο 7 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Κλύδων" έτσι έχουμε τον κλυδωνισμό.....
Με άνεμο 8 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Άχα". Το Χάος (>χάfος), κατά τους Στωικούς εκ του Χέω = χύνω, άχα. Έτσι λοιπόν ταξιδεύει η λέξη και γίνεται Σουηδ. Δαν.: hav, Λατιν.: Aqua
Με άνεμο 9 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Ρόθιον".
Με άνεμο 10 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Δόν - Δάν". Δόν -Δάν = Δόνησις. Ταξιδεύει και αυτή η λέξη και έχουμε την Τούρκ.: deniz , αλλά και εκ της "Σείσεως" συνώνυμο της "Δονήσεως" έχουμε Αγγλ.: "Sea", Ολλανδ.: "Zee", Νορβ.: Sjø
Με άνεμο 11 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Βρύξ".
Με άνεμο 12 μποφόρ, η θάλασσα λεγόταν "Βρύχα" αυτός που ήταν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, ήταν "Υπό Βρύχα", έτσι έχουμε το υποβρύχιο κλπ."
Όσο και αν καταστρέφουμε την ομορφότερη και πληρέστερη γλώσσα του κόσμου, ,ευτυχώς υιοθετήθηκε και από αλλοδαπούς και μας θυμίζει πάντα πως είναι η καλλίτερη μάνα και παιδαγωγός.
Πηγή: "Ο ΕΝ ΤΗΙ ΛΕΞΕΙ ΛΟΓΟΣ" & "ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ
“θάλασσα” δεν είναι ελληνική λέξη. Δεν μπορεί να συσχετιστεί με ΙΕ ρίζα (σε αντίθεση με τις σχετικές, ελληνικές λέξεις, αλς, πέλαγος, πόντος). Θεωρείται άγνωστης ετυμολογίας, πιθανώς προελληνική. Οι Έλληνες ερχόμενοι εδώ την βρήκαν, την αφομοίωσαν και έκτοτε την χρησιμοποιούν. Με ποια λογική, από πού προκύπτει ότι αντιστοιχεί στα 2 μποφόρ;
“Μύρα”: Σε ποιο αρχαίο κείμενο υπάρχει ή/και χρησιμοποιείται η λέξη με την σημασία αυτή;
“πέλαγος”:
α) ο ετυμολογικός συσχετισμός με το “Πελασγός” παλαιότερος. Σήμερα όχι δεκτός (συσχέτιζαν με τη λέξη “πέλαγος” με αμάρτυρο τύπο *Πελαγσκοι). Η λέξη “Πελασγός” θεωρείται άγνωστης ετυμολογίας (δηλ. δεν είναι ελληνική/ΙΕ. Άλλωστε στους αρχαίους συγγραφείς δήλωνε το σύνολο των προελλήνων).
β) η λέξη “πέλαγος” έχει κυρίως χωρική/τοπική σημασία και καμιά σχέση με ένταση των ανέμων και τα μποφόρ!!!
“πόρος”: πώς μια λέξη που ΚΥΡΙΩΣ σημαίνει πέρασμα (και με σημασιολογική διεύρυνση τρόπος/τέχνασμα/πλους/ταξίδι) συσχετίζεται με ένταση των ανέμων και μάλιστα με συγκεκριμένα μποφόρ;
“πόντος”: με βάση την αρχική σημασία η λέξη σήμαινε διάβαση, πέρασμα θαλάσσιο, πορθμός, που εν συνεχεία γενικεύτηκε για να εκφράσει την θάλασσα ως πέρασμα/γέφυρα από μια περιοχή στην άλλη. Κατόπιν αυτών, το ίδιο ερώτημα: Πώς προκύπτει ότι αναφέρεται η λέξη στα… 6 μποφόρ;.
“Κλύδων”: Υπάρχει ρήμα κλύζω = πλημμυρίζω, καλύπτω με νερό, βρέχω ή περιβρέχω με κύματα, αλλά η λέξη ως ουσιαστικό με χρήση για θάλασσα που οι άνεμοι είναι 7 μποφόρ σε ποιο αρχαίο κείμενο ή συγγραφέα απαντάται;
“Άχα”: εδώ η έρευνα (η δική μου τουλάχιστον) σηκώνει τα χέρια ψηλά. Δεν υπάρχει τέτοια λέξη. Αν υπάρχει, παρακαλώ για αναφορά στο κείμενο/συγγραφέα για να δούμε και τη χρήση/σημασία της. Εννοείται, φυσικά, ότι και οι προκύπτοντες ετυμολογικοί συσχετισμοί είναι, τουλάχιστον, αυθαίρετοι.
“ρόθιον” = το ουδέτερο ως ουσιαστικό (<από το επίθετο ο,η ρόθιος, το ρόθιον – και δεύτερος τύπος θηλυκού = η ροθία) αναφέρεται -μεταξύ άλλων σημασιών – και στα κύματα που κινούνται ορμητικά και με σφοδρότητα. Και με μπόλικη φαντασία και θέληση τα κύματα αυτά τα έχουν σηκωθεί από ανέμους 9 μποφόρ και όσοι το βιώνουν λένε έχουμε ρόθιον...
“Δον-Δαν”: Σε ποια κείμενα και σε ποιον συγγραφέα υπάρχουν και μάλιστα με αυτή τη σημασία;
“Βρύξ” και “Βρύχα”: Ομοίως: Σε ποια κείμενα και σε ποιον συγγραφέα υπάρχουν και μάλιστα με αυτή τη σημασία;