Οι παππούληδες και οι «μικροτσούτσουνοι» του μπου!

[erinal]

 

[brabus67]

Να μάθεις να φεύγεις. Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.
Να φεύγεις -αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου. (Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας -αποδέξου το) Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας.
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι – από ‘κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε.
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις. Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.
Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους.
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα. Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.

απο την ασκητικη δεν ειναι αυτο  ?

 

[brabus67]

 

[erinal]

απο την ασκητικη δεν ειναι αυτο  ?

λουντέμης

 

[brabus67]

λουντέμης

δεν εχω διαβασει λουντεμη

 

[brabus67]

Το μεγαλύτερο όπλο του κλόουν είναι το ανέκφραστο πρόσωπό του, αλλά για να το πετύχει, πρέπει να το γυμνάζει για να’ναι πάντα εκφραστικό. Παλιότερα,πρίν αρχίσω την προπόνηση,έβγαζα πρώτα τη γλώσσα μου,για να πλησιάσω πολύ τον εαυτό μου πριν τον νιώσω εντελώς ξένο. Αργότερα το’κοψα, κοιτούσα κατάματα το πρόσωπό μου χωρίς να κάνω κόλπα, μισή ώρα την ημέρα, ώσπου στο τέλος χανόμουν και δεν ήμουν πιά εκεί. Κι επειδή ο ναρκισσισμός μου είναι υπό το μηδέν, κόντεψε πολλές φορές να μου στρίψει: δηλαδή, ξεχνούσα πως το πρόσωπο που έβλεπα ήταν το δικό μου, τελείωνα την προπόνηση, γύριζα τον καθρέφτη ανάποδα, κι όσες φορές τύχαινε να περάσω από καθρέφτη την υπόλοιπη μέρα, κατατρόμαζα, ένας ξένος στο μπάνιο μου, καθισμένος στη λεκάνη, ένας άγνωστος, δεν ήξερα αν ήταν σοβαρός ή αστείος, ένα φάντασμα χλωμό, με μακριά μύτη-κι έτρεχα αμέσως στη Μαρί, όσο πιο γρήγορα μπορούσα, για να κοιταχτώ στο πρόσωπό της. Τώρα που έφυγε, δεν κάνω πια ασκήσεις στον καθρεφτη. Φοβάμαι μη μου στρίψει. Κάθε φορά τελειώνοντας, πήγαινα στη Μαρί, κοντά κοντά, πολύ κοντά, ώσπου να καθρεφτιστώ στα μάτια της, τόσος δα μικρός, λιγάκι παραμορφωμένος, κι όμως αναγνωρίσιμος: ήμουν εγώ, και ήμουν το ίδιο πρόσωπο που το φοβόμουν στον καθρέφτη…. …Άνοιξα απότομα την πόρτα της ντουλάπας για ν’αποφύγω τον καθρέφτη. Ουτ’εκεί είχε μείνει τίποτε απ’τη Μαρί, τίποτε πια, ούτε καλαπόδι, ή έστω μια ζώνη που οι γυναίκες την ξεχνούν καμιά φορά στην κρεμάστρα. Ούτε καν το άρωμά της. Έπρεπε να με λυπηθεί, έπρεπε να μαζέψει και τα δικά μου ρούχα, να τα χαρίσει ή να τα κάψει, κι όμως όλα τα πραγματά μου ήταν ακόμη εκεί… …Έπρεπε να το περιμένω: οι χριστιανοί είναι ανελέητα δίκαιοι στο θέμα της ιδιοκτησίας. Δε χρειαζόταν ν’ανοίξω τα συρτάρια. Όλα όσα μου ανήκαν ήταν εκεί. Το πιο σπλαχνικό θα ήταν να πάρει μαζί της και τα δικά μου πράγματα όμως εδώ στη ντουλάπα μας, όλα είχαν μοιραστεί σωστά, με μια θανάσιμη δικαιοσύνη. Σίγουρα θα με λυπόταν μαζεύοντας όσα μου τη θύμιζαν και σίγουρα θα έκλαιγε, θα έχυνε δάκρυα σαν τις γυναίκες στις ταινίες με τα διαζύγια, που λένε: “Ποτέ δε θα ξεχάσω όσα ζήσαμε μαζί”. Ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να μου αφήσει φεύγοντας: μια συγυρισμένη, καθαρή ντουλάπα (κάποιο χέρι την είχε περάσει και με το ξεσκονόπανο), όλα ταχτοποιημένα, χωρισμένα, αλλού τα δικά της πράγματα, αλλού τα δικά μου. Η ντουλάπα θύμιζε πετυχημένη εγχείρηση. Τίποτα δικό της, ούτε ένα κουμπάκι που ξηλώθηκε απ’την μπλούζα της. Αφησα την πόρτα ανοιχτή για ν’αποφύγω τον καθρέφτη, γύρισα κούτσα κούτσα στην κουζίνα, έβαλα το μπουκάλι κονιάκ στην τσέπη του σακακιού μου, πήγα στο σαλόνι, ξάπλωσα στον καναπέ…ούτε καν ένα σημείωμα κάπου: “Ποτέ δεν θα ξεχάσω πόσα ζήσαμε μαζί”. Ίσως έτσι να’ταν καλύτερα..
χαινριχ.μ

 

[blizardeye]

Ετσι!!!

Ο γερο-γάτος θέλει τρυφερά ποντικάκια...

Όχι σαν τον  νηματοθέτη που μας αναρτά για νύφες αλλοδαπές γκιόσες...

Οποία κατάντια!
Ποντίκια ορέγεσθε, κ. The Saint!;

 

[erinal]

mpel

 

[blizardeye]

γι΄ αυτό και η γκιόσα πάει 3€ το κιλό και το αρνάκι γάλακτος 10  ;)

Η παντσέτα είναι πιο φθηνή από το φιλέτο, που δίνουν στα νοσοκομεία.
Ποίο είναι όμως το πλέον νόστιμο;

 

[blizardeye]

Καλή χρονιά κ.Saint  

Wishing you a happy and prosperous year

Year; Πολύ μεγάλο χρονικό βάθος έχουν οι ευχές σας για τον κ. The Saint!

 

[blizardeye]

Καποιοι εχουν και καποια συμπλεγματα-βιωματικα που τους εχουν μεινει απο την παιδικη ηλικια. Εγω για παραδειγμα οταν ειμουν 7-8 χρονων ειχα μια θεια (ξαδερφη της μητερας μου) που ερχοταν να μεινει στο λειομενο που ειχε η οικογενεια μου τα καλοκαιρια στη Ραφηνα. Με εβαζε ,λογω ελλειψης χωρου και κρεβατιων, και κοιμομουνα μεσημερι-βραδυ μαζι της. Φοραγε ενα κομπινεζον μονο και καμμια φορα οταν εκανε πολυ ζεστη τα μεσημερια και ο πατερας μου ητανε στη δουλεια του ζτην Αθηνα το εβγαζε. Κοιμομουν (τροπος του λεγειν) επανω στα απαλα μπουτια της και αποχαυνονωμουνα μεσα στην αγκαλια της.
Απο τοτσ μου εχει μεινει αποθημενο αυτη η ηλικια 30-35, αν και τωρα που μεγαλωσα αρχισα να βρισκ χαρες και σε ακομα μεγαλυτερες ηλικιες 40-45.

Ο νηματοθέτης έχει εκδηλώσει πλειστάκις και ποικιλλοτρόπως την απεριόριστη εκτίμηση και συμπάθειά του προς το πρόσωπό σας, κ. κωλόγερε!

 

[brabus67]

Βεβαίως, μπορεί κανείς να ζήσει, και να πεθάνει ακόμα, χωρίς να αναρωτηθεί ούτε μια φορά τι είναι ζωή και θάνατος. Γι” αυτόν, όμως, που κοιτάζει τα φύλλα να τρέμουν στην πνοή του ανέμου, τα ποτάμια να διασχίζουν φιδωτά τους αγρούς, τη ζωή, βασανισμένη, να στροβιλίζεται ανάμεσα στα πράγματα, τους ανθρώπους να ζουν, να πράττουν το καλό και το κακό, τα κύματα της θάλασσας να κυλούν και τον ουρανό ν” απλώνει παντού το φως του, κι αναρωτιέται: Γιατί αυτά τα φύλλα; Γιατί ρέει το νερό; Γιατί η ίδια η ζωή να είναι ένας τέτοιος χείμαρρος, να χάνεται στον απέραντο ωκεανό του θανάτου; Γιατί οι άνθρωποι περπατούν, γιατί εργάζονται σαν τα μυρμήγκια; Γιατί η καταιγίδα; Γιατί ο ουρανός να” ναι τόσο καθαρός και η γη τόσο ντροπιασμένη; Οι ερωτήσεις αυτές οδηγούν σε σκοτάδια απ” όπου δεν μπορείς να βγεις. Και η αμφισβήτηση έρχεται μετά: είναι κάτι που δεν λέγεται, το νιώθεις. Ο άνθρωπος τότε μοιάζει μ” αυτό τον ταξιδιώτη που, χαμένος μέσα στην άμμο, ψάχνει παντού ένα δρόμο για να φτάσει στην όαση- αλλά βλέπει παντού έρημο. Αμφισβήτηση είναι η ζωή! Η δράση, ο λόγος, η φύση, ο θάνατος! Αμφισβήτηση για όλα αυτά. Η αμφισβήτηση είναι ο θάνατος της ψυχής, λέπρα που κυριεύει τις φθαρμένες φυλές, αρρώστια που ξεκινάει από την επιστήμη και οδηγεί στην τρέλα. Η τρέλα είναι η αμφισβήτηση της λογικής. Ίσως και να ΄ναι η ίδια η λογική. Ποιος να το αποδείξει;»
γκ.φ

 

[brabus67]

«Αχ» είπε ο ποντικός, «μέρα τη μέρα ο κόσμος γίνεται και πιο στενός. Στην αρχή ήταν τόσο μεγάλος, που με φόβιζε, έτρεχα κι έτρεχα και ήμουνα πανευτυχής που επιτέλους, μακριά πολύ μακριά δεξιά κι αριστερά μου, έβλεπα τοίχους, αλλά αυτοί οι ατέλειωτοι τοίχοι πλησιάζουν με τέτοια ταχύτητα ο ένας τον άλλο, που βρίσκομαι ήδη στο τελευταίο δωμάτιο, κι εκεί στη γωνία υπάρχει η παγίδα, όπου τρέχω να χωθώ». «Γιατί δεν άλλαζες διαδρομή;» είπε η γάτα και τον καταβρόχθισε.

φ.κ

 

[brabus67]

«Πρέπει να σου πω κάτι, καλέ μου φίλε, κάτι που μου βαραίνει την ψυχή». «Πες μου» του λέει ο μάγος, «αλάφρωσε την ψυχή σου». «Εκείνο το βράδυ, όταν σε προσκάλεσα σε δείπνο και σου έκανα την ερώτηση για τον θάνατό σου, η πρόθεσή μου δεν ήταν να μάθω το μέλλον· είχα σκοπό να σε σκοτώσω, όποια απάντηση κι αν μου έδινες. Ήθελα ο θάνατός σου να σε απομυθοποιήσει. Σε μισούσα γιατί όλοι σ’ αγαπούσαν… Αισθάνομαι τόση ντροπή…». Τότε του λέει ο μάγος: «Άργησες πολύ να μου το πεις. Χαίρομαι, όμως, γιατί αυτό μου επιτρέπει να σου πω ότι το ήξερα ήδη. Ήταν τόσο εμφανής η πρόθεσή σου, που δεν χρειαζόταν κανείς να είναι μάντης για να καταλάβει τι είχες σκοπό να κάνεις… Ωστόσο, σαν δίκαιη ανταπόδοση για την ειλικρίνειά σου, πρέπει να σου ομολογήσω ότι κι εγώ σου είπα ψέματα. Επινόησα εκείνη την τρελή ιστορία ότι ο θάνατός μου δήθεν θα συνέβαινε μια μέρα πριν από τον δικό σου για να σου δώσω ένα μάθημα που σήμερα είσαι πια σε θέση να κατανοήσεις: Ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο μισώντας και απορρίπτοντας πλευρές των άλλων, ακόμη και δικές μας, που θεωρούμε ανάξιες λόγου, απειλητικές και άχρηστες… Ωστόσο, αν δώσουμε στον εαυτό μας χρόνο να σκεφτεί, βλέπουμε πόσο πολύ μας κοστίζει να ζούμε χωρίς αυτά που απερίσκεπτα απορρίψαμε.
χο.μπ

 

[blizardeye]

[move][size=20pt]Αυτό είναι νήμα![/size][/move]

Τα έχουμε όλα!
Ώριμες και πολιτισμένες συζητήσεις, καυγάδες, φωνές και βρισίδια, ειδύλλια, αστεία και χιούμορ, τραγούδια, φωτο από ώριμες και πανέμορφες κυρίες, ελεινά και τρισάθλια πιπίνια, μπαναρίσματα, λογοτεχνικές αναζητήσεις, καταθέσεις ψυχής και άλλα πολλά!
Τι άλλο θέλουμε;
[size=20pt]Παρακαλώ τα μέλη να στέλνουν, χωρίς αιδώ, τα επαινετικά σχόλιά τους για το νήμα μας!!![/size]

 

[blizardeye]

[move][size=20pt]Αυτό είναι νήμα![/size][/move]

Τα έχουμε όλα!
Ώριμες και πολιτισμένες συζητήσεις, καυγάδες, φωνές και βρισίδια, ειδύλλια, αστεία και χιούμορ, τραγούδια, φωτο από ώριμες και πανέμορφες κυρίες, ελεινά και τρισάθλια πιπίνια, μπαναρίσματα, λογοτεχνικές αναζητήσεις, καταθέσεις ψυχής και άλλα πολλά!
Τι άλλο θέλουμε;
[size=20pt]Παρακαλώ τα μέλη να στέλνουν, χωρίς αιδώ, τα επαινετικά σχόλιά τους για το νήμα μας!!![/size]

 

[brabus67]

Κι ήταν σαν να είχαμε ζήσει και οι δύο σε λαγούμια ή τούνελ παράλληλα, δίχως να ξέρουμε πως προχωρούσαμε ο ένας πλάι στον άλλον, σαν ψυχές ολόιδιες σε καιρούς ολόιδιους, για να σμίξουμε εκεί που τελείωναν ετούτα τα λαγούμια, μπροστά σε μια σκηνή ζωγραφισμένη από μένα σαν κλειδί προορισμένο για εκείνη μονάχα, σαν ένα μυστικό μήνυμα πως εγώ ήμουν κιόλας εκεί και πως τα λαγούμια είχαν σμίξει τελικά και η ώρα της συνάντησης είχε φτάσει. Η ώρα της συνάντησης είχε φτάσει! Αλλά στ” αλήθεια, τα λαγούμια είχαν σμίξει κι οι ψυχές μας είχαν επικοινωνήσει; Τι ανόητη φαντασία μου ήταν όλο αυτό! Όχι οι στοές συνέχιζαν παράλληλες όπως πριν… …Όλη η ιστορία με τις στοές ήταν μία γελοία εφεύρεση ή δοξασία δική μου και σε κάθε περίπτωση υπήρχε ένα και μοναδικό τούνελ, σκοτεινό και μοναχικό: το δικό μου, το τούνελ που μέσα του είχαν κυλίσει τα παιδικά μου χρόνια, η νιότη μου, η ζωή μου ολόκληρη…
ερ.σ

 

[blizardeye]

 

[erinal]

Κι ήταν σαν να είχαμε ζήσει και οι δύο σε λαγούμια ή τούνελ παράλληλα, δίχως να ξέρουμε πως προχωρούσαμε ο ένας πλάι στον άλλον, σαν ψυχές ολόιδιες σε καιρούς ολόιδιους, για να σμίξουμε εκεί που τελείωναν ετούτα τα λαγούμια, μπροστά σε μια σκηνή ζωγραφισμένη από μένα σαν κλειδί προορισμένο για εκείνη μονάχα, σαν ένα μυστικό μήνυμα πως εγώ ήμουν κιόλας εκεί και πως τα λαγούμια είχαν σμίξει τελικά και η ώρα της συνάντησης είχε φτάσει. Η ώρα της συνάντησης είχε φτάσει! Αλλά στ” αλήθεια, τα λαγούμια είχαν σμίξει κι οι ψυχές μας είχαν επικοινωνήσει; Τι ανόητη φαντασία μου ήταν όλο αυτό! Όχι οι στοές συνέχιζαν παράλληλες όπως πριν… …Όλη η ιστορία με τις στοές ήταν μία γελοία εφεύρεση ή δοξασία δική μου και σε κάθε περίπτωση υπήρχε ένα και μοναδικό τούνελ, σκοτεινό και μοναχικό: το δικό μου, το τούνελ που μέσα του είχαν κυλίσει τα παιδικά μου χρόνια, η νιότη μου, η ζωή μου ολόκληρη…
ερ.σ

ερνεστο σαμπατο

 

[erinal]

μουνι το σαββατο