Παρότι πολλές φορές εκρούσθη (χωρίς ανταπόκριση) ο κώδων του κινδύνου, προς πάσα κατεύθυνση, ότι το παρόν νήμα είναι κάτι πολύ περισσότερο από το δίπολο "γάμησα-γάμησες" και παρά το γεγονός ότι περάσαμε και από την εξίσου ανιαρή απόχρωση του "γάμησες - δεν γάμησα", οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι έχουμε πέσει σε βαθύ τέλμα. Παρά το γεγονός ότι έγιναν προσπάθειες να διαφυλαχτεί το βασικό πνεύμα που διέπει τις σχέσεις και τη λειτουργία του νήματος, παρά τους αγώνες να κρατηθούν εκτός οι άσχετοι "βέβηλοι" και οι μπαχαλάκηδες (ειδικά στην περίοδο της μεγάλης του ακμή όπου όλοι ήθελαν να συμμετέχουν με άλφα ή βήτα τρόπο), και παρά τις αρκετές και αξιόλογες νέες παρουσίες που ήρθαν να προστεθούν, θεωρώ ότι για πολλούς και διάφορους λόγους έχει πλέον επέλθει η κούραση και όλο και συχνότερα παρατηρούνται αυτιστικά ή εμμονικά φαινόμενα από κάποια μέλη. Στην κρίση αυτή, θεωρώ ότι έπαιξαν επίσης ρόλο και τρείς βασικοί παράγοντες: α) η αποχώρηση πολύτιμων μελών που είχαν ουσιαστική συμμετοχή β) η μακρά δυσλειτουργική "αναβάθμιση" του φόρουμ, που έσπασε τα νεύρα πολλών, οδηγώντας σε αναγκαστική αποχή και αποσυντόνισε μοιραία και τη λειτουργία του νήματος, γ) η προσθήκη του απρόσωπου "like" με το οποίο ξεμπερδεύει κάποιος, με ένα πάτημα, εκεί που θα μπορούσε να αντιδράσει είτε με κάποιο σχόλιο, είτε έστω με κάποιο σχετικό (ακόμα και προβοκατόρικο) emoticon για να συνεχιστεί η κουβέντα. Ίσως, τέλος, και τα πολλά χρόνια και οι χιλιάδες σελίδες, επίσης να βάρυναν στις πλάτες των παλαιότερων. Χώρια τα δαπανηρά κεράσματα του νηματοθέτη που μας άφηναν πάντα "χορτάτους"...
Κάποιοι, πάντως, δεν κατάλαβαν ή δεν θέλησαν να καταλάβουν ότι η πορεία του νήματος είναι ευθύνη όλων, σε ό,τι αναλογεί στον καθένα, και χρειάζεται κι ένας άλφα συντονισμός με το πνεύμα των άλλων για να υπάρξει "παιχνίδι". Η λειτουργία δεν βασίζεται αποκλειστικά στον νηματοθέτη ή σε άλλα τάχα "επιτελικά" μέλη και οπωσδήποτε ένα νήμα δεν μπορεί να περπατήσει, αν κάποια μέλη λειτουργούν εξακολουθητικά ως να ζούν στον κόσμο τους, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους. Το σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου, πρόβλημα είναι η έλλειψη (ή η αδιαφορία) συντονισμού με το πνεύμα, το χιούμορ και την πνευματικότητα (ας μην το ξεχνούμε) που διαμόρφωσαν τη φυσιογνωμία του νήματος.
Εντούτοις, δεν συμφωνώ με την πρόταση του νηματοθέτη να κλείσει το νήμα, διότι παρά τα προβλήματα, παρά τα βαρίδια, παρά την κρίση ταυτότητας και λειτουργίας, εξακολουθεί να έχει πολύ αξιόλογα καινούργια μέλη που έχουν όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να το κρατήσουν ζωντανό και να το πάνε μπροστά. Θεωρώ, ωστόσο, ότι υπάρχει ανάγκη αυτοκριτικής και επανακαθορισμού ορισμένων βασικών πραγμάτων και σίγουρα έξω από την ανακυκλούμενη συζήτηση περί του αγοραίου έρωτα, που άλλοτε ήταν απλώς το αλατοπίπερο (και μόνο) στη συζήτηση. Υπήρξαν περιπτώσεις ανθρώπων που έπεσαν σε κώμα για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, ακόμα και για χρόνια ολόκληρα, οι οποίοι απροσδόκητα και παρά τις αντίθετες ιατρικές προβλέψεις άνοιξαν μια μέρα τα μάτια και επανήλθαν στην κανονική ζωή.
Ακριβώς λόγω της ιστορίας του νήματος και ακριβώς λόγω των καινούργιων αξιόλογων μελών που προσεκλήθησαν ή διεκδίκησαν επάξια τη θέση τους σε αυτό, δεν συμφωνώ με την ιδέα να κλείσει το νήμα.
Κρίσεις υπήρξαν και παλαιότερα. Κρίσεις θα ξαναϋπάρξουν. Είτε εμείς οι παλαιότεροι εξακολουθούμε να συμμετέχουμε, είτε όχι (συμπεριλαμβανομένου και του αμφίθυμου, λόγω αλτσχάιμερ, νηματοθέτη), το παρόν
νήμα πιστεύω ότι έχει τη δυναμική να επανέλθει, ίσως επανεφευρίσκοντας τον εαυτό του και αποκτώντας
καινούργια μυθολογία και πνοή. Το ζήτημα είναι αν οι συμμετέχοντες (που πολλοί γνωριζόμαστε και στην κανονική ζωή, άρα δεν είμαστε απρόσωπα nicknames) το πιστεύουν και το πονάνε το νήμα, ή αν το θεωρούν, εγωιστικά, απλώς ένα περιστασιακό αποκούμπι για να ξεφεύγουν που και που από το φορτίο της ατομικής τους καθημερινότητας. Αν εξακολουθεί, κάπως, να ισχύει το πρώτο, τότε ίσως υπάρχει ελπίδα.
Ας κάνουν, λοιπόν, πρώτα όλοι τις απαραίτητες ερωτήσεις στον εαυτό τους κι ας βάλουν με ειλικρίνεια το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων, προτού αποφανθούν για το αν πρέπει να κλείσει το νημα ή όχι.
