με συγχωρείτε, αλλά μία ανειλημμένη υποχρέωση (δυστυχώς όχι συναισθηματικής φύσεως) με εμπόδισε από το να σας απαντήσω άμεσα
η ταινία είναι Χόλυγουντ, επί εποχών παχέων αγελάδων, συνεπώς με γενναιόδωρο προϋπολογισμό, ηθοποιούς σαν τον Μελ Γκίμπσον & Έλεν Χαντ και γυναικεία ματιά στην σκηνοθεσία (αξιοσημείωτο όχι για φεμινιστικούς λόγους αλλά λόγω ιδιαιτερότητας σεναριακής ιδέας που πραγματεύεται την γυναικεία σκέψη), σίγουρα δεν θα κλάψετε τον χρόνο σας να την δείτε.
Από την άλλη μεριά, αυτού του είδους ο κινηματογράφος είναι λίγο άνοστος και μπορεί να σε κάνει να χαμογελάς επί ένα δίωρο αλλά δεν θα στριφογυρίζεις και το βράδυ με αναπάντητα ερωτήματα. Βέβαια και το άλλο άκρο της θολοκουλτούρας δεν είναι της παρούσης:
σας έκοψα για κυρία που θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί σε αυστηρά ελληνικό κινηματογράφο, λόγω ακατέργαστης λαϊκότητας, κυκλοθυμίας, αμεσότητας και μιας μικρής νότας εύθυμης θλίψης (μαζί με τόνους ανθρωπιάς όπως φαίνεται από τις ευχές που μας απευθύνατε 31/12 και τις εκκλήσεις για χάρισμα πτηνών), οπότε θα σας πρότεινα να δείτε μια πολύ κακή ελληνική ταινία που όμως αγαπώ πολύ.