Mπουρδελο άσματα

[oso_nixtonei]

Πολλά τραγούδια έχουν τον πληρωμένο έρωτα ως πηγή έμπνευσης.Μερικά είναι και πραγματικά διαμάντια διαχρονικά τραγούδια που εμπνέονται απο κάτι που αγγίζει τον μέσο άνδρα

ΑΣ ΤΑ ΜΑΖΕΨΟΥΜΕ ΟΛΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ

 

[oso_nixtonei]

Ξεκινάω φυσικά με ποιον άλλον παρα ον μέγιστο Μητροπάνο

 

[oso_nixtonei]

Τερλέγκας και πόρνες  heavy metal

 

[michael_k]

 

[michael_k]

 

[michael_k]

 

[gl]

Ευτυχως που δεν χαθηκε ο ερωτας,ευτυχως που υπαρχουν πουτανες...
Βασιλης Παπακωνσταντινου
Αφιερωμενο σε κανα δυο τρια καλα κοριτσια της πολης μας...ξερουν αυτες... και εσεις...

 

[michael_k]

 

[michael_k]

 

[michael_k]

 

[michael_k]

δεν πιστευω να εχετε παραπονο ενισχυω καλα το καινουριο θρεντ του φιλου μας

 

[tazmania81]

Iron Maiden - 22 Acacia Avenue

If youre feeling down depressed and lonely
I know a place where we can go
22 acacia avenue meet a lady that I know
So if youre looking for a good time
And youre prepared to pay the price
Fifteen quid is all she asks for
Everybodys got their vice

If youre waiting for a long time for the rest to do their piece
You can tell her that you know me and you might even get it free
So any time youre down the east end dont you hesitate to go
You can take my honest word for it shell teach you more than you can know

Charlotte cant you get out from all this madness
Cant you see it only brings you sadness
When you entertain your men dont know the risk of getting disease

Some day when youre reaching the age of forty
I bet youll regret the days when you were laying
Nobody then will want to know
You wont have any beautiful wares to show any more

22, the avenue thats the place where we all go
You will find its warm inside the red lights burning bright tonight

Charlotte isnt it time you stopped this mad life
Dont you ever think about the bad times
Why do you have to live this way
Do you enjoy your lay or is it the pay

Sometimes when your strolling down the avenue
The way you walk it make men think of having you
When youre walking down the street
Everybody stops and turns to stare at you

Beat her mistreat her do anything that you please
Bite her excite her make her get down on her knees
Abuse her misuse her she can take all that youve got
Caress her molest her she always does what you want

Youre running away dont you know what youre doing
Cant you see itll lead you to ruin
Charlotte youve taken your life and youve thrown it away
You believe that because what youre earning
Your lifes good dont you know that youre hurting
All the people that love you dont cast them aside
All the men that are constantly drooling
Its no life for you stop all that screwing
Youre packing your bags and youre coming with me

 

[tazmania81]

Metallica - Turn The Page

 

[alex_kf]

Καζαντζίδης - Ότι αγαπάω εγώ πεθαίνει

 

[darkroom]

          [size=12pt]Μαραμπού[/size]

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί,
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.

Ακόμα, λένε, πως τραβώ χασίσι και κοκό
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.

Ακόμα λένε πράματα φριχτά πάρα πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε, γιατί ποτέ δεν το 'πα σε κανένα.

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.


Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απήγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μεσ' στην καρδιά της Άμμου.


Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.


Θα προχωρήσω!... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρεκλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μετράαν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές
«μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της».

Όταν την είδα και στο φως τ' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,
το προτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ
έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρεκλίζει και χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.


Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό,
μ' αν ήξεραν οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...


Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...


Νίκος Καββαδίας, από τη συλλογή Μαραμπού, 1933

 

[oso_nixtonei]

Ευχαριστώ για την συνεισφορά.Απο Τερλέγκα μέχρι Iron Maiden για τις πουτάνες 

 

[EvilPlasma]

δεν ειναι τραγούδι αλλά...

 

[leopard]

          [size=12pt]Μαραμπού[/size]

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί,
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.

Ακόμα, λένε, πως τραβώ χασίσι και κοκό
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.

Ακόμα λένε πράματα φριχτά πάρα πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε, γιατί ποτέ δεν το 'πα σε κανένα.

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.


Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απήγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μεσ' στην καρδιά της Άμμου.


Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.


Θα προχωρήσω!... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρεκλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μετράαν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές
«μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της».

Όταν την είδα και στο φως τ' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,
το προτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ
έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρεκλίζει και χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.


Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό,
μ' αν ήξεραν οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...


Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...


Νίκος Καββαδίας, από τη συλλογή Μαραμπού, 1933

Εχει γίνει τραγούδι από Θάνο Μικρούτσικο αυτό darkroom, όπως έγιναν άλλα του Καββαδία?

 

[darkroom]

Εχει γίνει τραγούδι από Θάνο Μικρούτσικο αυτό darkroom, όπως έγιναν άλλα του Καββαδία?

Ευτυχώς ΟΧΙ!
Και λέω ευτυχώς, όχι γιατί οι μελοποιήσεις του Θ.Μ. δεν είναι εξαιρετικές αλλά γιατί ένα τέτοιο ποίημα θα ήταν αδύνατο να μελοποιηθεί χωρίς να ΄σκοτωθεί΄ !
Όπως και να ΄χει το τραγούδι έχει κάποιους κανόνες και δεν μπορείς να μελοποιήσεις τόσα πολλά τετράστιχα γιατί τι να το κάνεις μετά ένα τραγούδι μισής ώρας. Τουλάχιστον δεν θα ήταν για εμπορικούς σκοπούς αλλά για κάτι άλλο.. Π.χ. παράσταση, μονόπρακτο, δεν ξέρω..

Αυτό το ποίημα, με το οποίο κυρίως ήταν γνωστός ο Καββαδίας πριν το μπαμ με τις μελοποίησεις της μεταπολίτευσης, το σεβάστηκαν όλοι εκτός, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, από τη Μαρίζα Κωχ η οποία μελοποίησε μόνο τις 2 πρώτες και την προτελευταία στροφή    Αυτό που βγήκε, μπορεί να λέγεται σα τραγούδι Μαραμπού αλλά πολύ μικρή σχέση έχει προφανως με την παραπάνω ιστορία..

Και φυσικά είναι ξεκάθαρες οι αναφορές των ανεκδιήγητων Πυξ Λαξ στο τραγούδι ΄Λένε για μένα οι όμορφες΄ οι οποίοι δεν θεώρησαν σκόπιμο βεβαίως να πούνε ότι έστω εμπνέυτηκαν από τους παρά πάνω στίχους.. 

 

Και φυσικά είναι ξεκάθαρες οι αναφορές των ανεκδιήγητων Πυξ Λαξ στο τραγούδι ΄Λένε για μένα οι όμορφες΄ οι οποίοι δεν θεώρησαν σκόπιμο βεβαίως να πούνε ότι έστω εμπνέυτηκαν από τους παρά πάνω στίχους.. 

Κι εμένα αυτο πραγματικά με τσάτισε!!!!
Δεν είναι ντροπή να λες απο που εμνεύστηκες.
Χτες ο Β. Βασιλικός στο 3ο ΄πρόγραμμα το είπε ξεκάθαρα οτι οι εμπνεύσεις του ήταν σε κάποια έργα του μόνο ο Καφκα και τον παραδέχτηκα!!!