Οι γυναίκες με το που απόκτησαν οικονομική ανεξαρτησία, καβάλησαν το καλάμι..
Εκεί χάθηκε το παιχνίδι.. Δεν λέω ότι ήταν σωστό το να ήταν κάτω από την οικονομική εξάρτηση του συζύγου, αλλά τότε σπάνια έβλεπες "μαγκιά κ κλανιά" από γυναίκα .. Ξέρω παμπολες περιπτώσεις πριν 20 κ 30 χρόνια που με το που πήγαιναν γυναίκες να "κλαφτούν" στους γονείς τους, έτρωγαν πόρτα από τις ίδιες τις μανάδες τους (κοιτά να τα βρεις με τον άντρα σου κ μαζέψου σπίτι σου, για να μην το διαλύσεις..)
Τώρα γεμίσαμε με φωτό τα σοσιαλ, με γυναικοπαρέες σε μπαρ κ εστιατόρια (περνάμε καλύτερα μόνες μας, χωρίς άνδρες), καριεριστριες που τους λες πάμε για φαγητό κ είναι μόνιμα "busy" με γιόγκες, συνεδρίες αυτοβελτίωσης, ετοιμάζουν παρουσίαση για το board και άρες μάρες κουκουνάρες και σου λέει να κανονίσουμε μετά από 2 εβδομάδες που θα έχω ένα κενό... Έχουν άποψη για τα πάντα, δικάζουν σαν εισαγγελείς και φυσικά τα δικά τους σκατά δεν βρωμάνε ποτέ..
Και άμα γουστάρεις την τύπισσα κ όντως την περιμένεις, θα σου κάτσει μετά από κάνα 2μηνο και εκεί θα καταλάβεις ότι αφενός μεν έχει πιάσει νυκτεριδες κ αράχνες το "από αυτό" της, από την ανομβρία, με το που την ακουμπάς ξεροχύνει από την απραξία, αφετέρου παίζει να είναι κ βαθειά μέσα στην κατάθλιψη και να τρέχει κρυφά στο WC για τα ψυχοφάρμακα της..
(κάποτε σε μια πολυεθνική είμασταν 5 ανδρες και 18 γυναίκες στα κεντρικά, κοντεψα να αρχίσω τα ψυχοφάρμακα στα 40 μου, ενώ ήμουν μια χαρά στην καθημερινότητα μου, ευτυχώς πρόλαβα κ την έκανα μετά απο 15 φρικτούς μήνες υπομονής μέχρι να βρω να ξεκουμπιστώ, η εταιρία έφυγε απο Ελλάδα μετά από 3-4 χρόνια όταν όλες οι διοικητικές θέσεις ήταν με γυναίκες από ένα σημείο κ μετά, που μας εκπαραθύρωσαν όλους... όταν δε πήρανε τα ηνία της Εταιρίας στα χέρια τους (HR, CFO, GM), για μια διετία πανυγηρίζανε που μείνανε μόνες τους κ τελικά το φουντάρανε το καράβι..)