Διαβάζοντας τα παραπάνω (περί Βενιζέλου, Κεμάλ, ουδετερότητας) και βάση πολιτικών δεδομένων που έχει καταγράψει διεθνώς η ιστορία να πω κάτι και όποιος το καταλάβει. Πόλεμοι θα γίνονται όσο υπάρχουν άνθρωποι. Στους πολέμους θα γίνονται ακρότητες από όποιον μπορεί (πχ στο Β' ΠΠ έκαναν οι Γερμανοί σύμφωνα με τους Συμμάχους, σήμερα κάνουν οι Αμερικάνοι σύμφωνα με τους Γερμανούς και την ΕΕ). Σε κάθε πόλεμο η ιστορία γράφεται από τρεις πλευρές: του νικητή, του ηττημένου και των απέξω (κοινώς διεθνή άποψη). Σε κάθε πόλεμο ακόμα και άν είναι μεταξύ δύο κρατών ΠΟΤΕ δε συμμετέχουν μόνο δύο κράτη (πχ βλέπε Ισραήλ-Λίβανος πρόσφατο). Σε κάθε πόλεμο ποτέ το αίτιο ή οι αιτίες δεν είναι οι πραγματικές ή οι φαινομενικές...συνήθως είναι οικονομικές.
Θα μπορούσα να σας αναλύσω πολλά ακόμα για τους πολέμους. Θα σας επισημάνω μόνο κάτι για όσους εντός συνόρων (αλλά και εκτός) δείχνετε άκρατο εθνικισμό και ενθουσιασμό στο γραφόμενο λόγο (ή προφορικό) για την υπεράσπιση των πάτριων εδαφών-προσώπων, κτλ.
Στα ελληνοτουρκικά με ένα βάθος χρόνου 550+ ετών είχαμε μέχρι πρόσφατα μια ιστορική άποψη ως χώρα. Αυτή μαθαίναμε στα παιδιά μας, αυτή μάθαμε εμείς. Αυτή προασπιζόμαστε τελικά ως χώρα διεθνώς. Για παράδειγμα σφαγές επί τουρκοκρατίας, αλβανικές βλέψεις, προβλήματα στο Αιγαίο, Μικρασιατική καταστροφή, κτλ κτλ...Γενικά ότι έχουμε αποκτήσει με την ιστορική (ΜΑΣ) γνώση ως λαός.
Σας παραθέτω ορισμένα παραδείγματα των σημερινών ελληνικών βιβλίων ιστορίας ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ:
Καταρχήν ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ιστορικά έχει διαγραφεί...δεν υπάρχει ως πρόσωπο. Το λάβαρο της Αγ. Λαύρας (κατά τα βιβλία) αναφέρεται ως: "...είναι άγνωστη και προφανώς αδιευκρίνιστη η συμβολή του στην εθνικο-απελευθερωτική προσπάθεια των Ελλήνων". Η σφαγή του Αθ. Διάκου στην Αλαμάνα χαρακτηρίζεται ως "...ατυχές γεγονός τγης σύγκρουσης δύο διαφορετικών αντιλήψεων..." και για τη σχέση Οδ. Ανδρούτσου με έναν Μπέη (μου διαφεύγει το όνομα αυτή τη στιγμή) ήταν πολύ καλή και μαζί διαχειρίζονταν το ιστορικό Χάνι της Γραβιάς αν και "...έμελλε αργότερα να πραγματοποιηθεί εκεί μια ιστορική μάχη...". Υπάρχουν πολλά ακόμα παραδείγματα.
Για να μην αδικώ την Τουρκική πχ πλευρά, στα βιβλία τους η πτώση της Πόλης το 1453 χαρακτηρίζεται ως "...η πτώση της Κωνσταντινούπολης (για πρώτη φορά αναφέρεται έτσι) η οποία πλέον είναι γνωστή στον κόσμο ως Instabul ήταν μια αναμενόμενη ιστορική συνέχεια της πολυ-πολιτισμικής πρωτεύουσας της Ανατολής..."
Αλβανικά βιβλία του 2005 αναφέρουν επίσης: "...η διαμάχη για τη Β.Ηπειρο μεταξύ της χώρας μας και των Ελλήνων αμβλύνει τις όποιες προσπάθειες φιλικής προσέγγισης που με κόπο χτίζεται χρόνια τώρα και αποτελούν ιστορική συνέχεια της πολύτιμης βοήθειας Αλβανών πολεμάρχων στο πλευρό των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της απελεύθέρωσης τους από τον Οθωμανικό Ζυγό!!!"
ΟΛΑ ΑΥΤΑ τα κουλά κατά την ελληνική πλευρά σημαίνουν ότι η ιστορία γράφεται ΠΟΛΛΑΠΛΩΣ και σύμφωνα με τις νέες εξελίξεις, ανάγκες, προσταγές διεθνών ή τοπικών κέντρων. Κανείς δε ξέρει τι έγινε σε κάθε περίπτωση εκτός από όσους βιωσαν εκείνη τη στιγμή, κάτι συγκεκριμένο. Πολύ απλά αν ήμασταν Τούρκοι θα λέγαμε ότι λένε οι Τούρκοι αυτή τη στιγμή...Αν είχαμε γεννηθεί πχ στην Κίνα θα ήμασταν βουδιστές και όχι χριστιανοί.
Καταλήγω (και με συγχωρείτε) στη μεγάλη ανάλυσή μου με το εξής: Ζηλευτές οι χώρες που έμειναν ουδέτερες και εκμεταλλεύθηκαν με όποιο τρόπο μπόρεσαν τους πολέμους. Βλέπε Ελβετία. Ακόμα καλύτερες χώρες που κατάλαβαν ότι μεταξύ τους κάνανε χαζομάρες χρόνια που είχαν διαμάχες (ΣΟΥΗΔΙΑ-ΔΑΝΙΑ) και κάποια στιγμή απλά συνεργάστηκαν και εξελίχθηκαν και πέτυχαν. Για φανταστείτε πχ Ελλάδα και Τουρκία να είχαν δύο καλούς πολιτικούς αρχηγούς που να αποφάσιζαν μια Ομοσπονδία στο Αιγαίο...Φαντατείτε τη δύναμη μιας τέτοιας Ομοσπονδίας και τα κέρδη...
Καλημέρα σας...
