Οι περισσότεροι ίσως να γνωρίζετε την παραπάνω έκφραση. Ίσως επίσης να γνωρίζετε ότι προέρχεται από τον τίτλο του βιβλίου του Εράσμου (Desiderius, Ολλανδός ελληνιστής) «Μωρίας Εγκώμιον» («Stultitiae Laus»). Κατά κυριολεξία «Επαινος Βλακείας».
Θα μου πείτε, ωραία και τι θέλεις να μας πεις τώρα; Απλώς πολλές φορές διαβάζοντας το φόρουμ έχω την αίσθηση ότι πρέπει να επαινούμε την βλακεία και να μην την κατηγορούμε. Γιατί "μπροστά σ' ένα ηλίθιο πρόσωπο είναι κανείς ολοκληρωτικά στο έλεός του". Οπότε δεν υπάρχει ίσως λόγος να αντιπαρατίθεται κανείς. Γιατί όπως κάποιος που δεν θυμάμαι είπε: Για να πέσει το τείχος της βλακείας χρειάζεται να σπάσουν πολλά κεφάλια λογικών επάνω του.
Προς τι λοιπόν κάποιοι να σπάνε τα κεφάλια τους; ʼλλωστε όπως πολύ καλά ξέρουμε "η μωρία προβάλλεται ως σοφία και η σοφία συκοφαντείται ως μωρία". Γιατί λοιπόν να χαλάμε την ζαχαρένια μας; Αφού το ξέρουμε πως η βλακεία είναι ανίκητη.
Το είπε και ένας άλλος βλακοειδικός, ο C. Μ. Cipolla: «Δοκίμιο περί ανθρώπινης βλακίας». Παραφράζω λίγο.
"Γιατί όμως οι ηλίθιοι είναι επίκινδυνα ακατανίκητοι; Επειδή τα λογικά πρόσωπα δυσκολεύονται να φανταστούν και να κατανοήσουν μια βλακώδη συμπεριφορά. Αντίθετα, ένα λογικό πρόσωπο μπορεί να καταλάβει τη λογική ενός κακοποιού. Οι ενέργειες ενός κακοποιού ακολουθούν έναν τύπο λογικότητας, διεστραμμένη λογικότητα, αλλά οπωσδήποτε προβλεπτή: θα σε κλέψει, θα σε εξαπατήσει, θα σου πει ψέματα. Ο βλαξ συνήθως δεν κλέβει, δεν ψεύδεται, δεν εξαπατά. Με το χαμόγελο στα χείλη, σαν να κάνει το φυσικότερο πράγμα στον κόσμο, θα εμφανιστεί ξαφνικά στη ζωή σου για να σου την καταστρέψει, στο γραφείο σου για να σου χαλάσει την ηρεμία σου, θα σε κάνει να χάσεις δυνάμεις, χρόνο, χρήμα, ειρμό σκέψης, ευδιαθεσία, παραγωγικότητα - και όλα αυτά χωρίς λόγο και, φυσικά, χωρίς τύψεις ή δισταγμό. Ετσι, από βλακεία. Ισως γι' αυτό οι μόνοι δύο απαραίτητοι όροι για αμέριμνη ευτυχία είναι η καλή υγεία και η βλακεία."
Επίσης ισχυρίζεται ότι:
«Επειδή η πιθανότητα τού να είναι ένα συγκεκριμένο άτομο ηλίθιο, είναι ανεξάρτητη από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό του ίδιου προσώπου» γι' αυτό σ' όλες τις ομάδες ανθρώπων, από ανειδίκευτους εργάτες μέχρι Νομπελίστες, η τιμή s (stultitia), δηλ. το ποσοστό βλακείας είναι πάντοτε το ίδιο και υψηλότερο από όλες τις προβλέψεις. Το μόνο σίγουρο πάντως και η «δοκιμή» (η απόστιξη) της λύσης του προβλήματος είναι ότι όλοι μας, και πρώτοι οι βλάκες, νομίζουμε ότι οι άλλοι μόνο (ή ακόμη χειρότερο όλοι οι άλλοι) είναι βλάκες, πλην ημών."
Καλή υγεία και βλακεία λοιπόν να έχουμε και όλα θα πάνε καλά στη ζωή.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη που λέει "Nulli concedo" - Mε κανέναν δεν συγκαταβαίνω-. Αυτό ήταν και το μότο του Εράσμου.
"Βλέπω πως περιμένετε κι επίλογο. Μα είστε ντιπ τρελοί ή βλάκες αν νομίζετε πως θυμάμαι τι είπα, ύστερα από τέτοια λογοδιάρροια.
Να μια παλιά παροιμία: "Μισώ το σύντροφο στο κρασί που θυμάται", να μια καινούργια: "Μισώ τον ακροατή που δεν ξεχνάει".
Και τώρα γειά σας! Χειροκροτήστε ζήστε και πίνετε, ξεφτέρια πια εσείς, μπασμένοι στα μυστήρια της Βλακείας!"
Επίλογος λοιπόν δεν υπάρχει. Σχόλια όμως μπορεί να ακολουθήσουν.
Θα μου πείτε, ωραία και τι θέλεις να μας πεις τώρα; Απλώς πολλές φορές διαβάζοντας το φόρουμ έχω την αίσθηση ότι πρέπει να επαινούμε την βλακεία και να μην την κατηγορούμε. Γιατί "μπροστά σ' ένα ηλίθιο πρόσωπο είναι κανείς ολοκληρωτικά στο έλεός του". Οπότε δεν υπάρχει ίσως λόγος να αντιπαρατίθεται κανείς. Γιατί όπως κάποιος που δεν θυμάμαι είπε: Για να πέσει το τείχος της βλακείας χρειάζεται να σπάσουν πολλά κεφάλια λογικών επάνω του.
Προς τι λοιπόν κάποιοι να σπάνε τα κεφάλια τους; ʼλλωστε όπως πολύ καλά ξέρουμε "η μωρία προβάλλεται ως σοφία και η σοφία συκοφαντείται ως μωρία". Γιατί λοιπόν να χαλάμε την ζαχαρένια μας; Αφού το ξέρουμε πως η βλακεία είναι ανίκητη.
Το είπε και ένας άλλος βλακοειδικός, ο C. Μ. Cipolla: «Δοκίμιο περί ανθρώπινης βλακίας». Παραφράζω λίγο.
"Γιατί όμως οι ηλίθιοι είναι επίκινδυνα ακατανίκητοι; Επειδή τα λογικά πρόσωπα δυσκολεύονται να φανταστούν και να κατανοήσουν μια βλακώδη συμπεριφορά. Αντίθετα, ένα λογικό πρόσωπο μπορεί να καταλάβει τη λογική ενός κακοποιού. Οι ενέργειες ενός κακοποιού ακολουθούν έναν τύπο λογικότητας, διεστραμμένη λογικότητα, αλλά οπωσδήποτε προβλεπτή: θα σε κλέψει, θα σε εξαπατήσει, θα σου πει ψέματα. Ο βλαξ συνήθως δεν κλέβει, δεν ψεύδεται, δεν εξαπατά. Με το χαμόγελο στα χείλη, σαν να κάνει το φυσικότερο πράγμα στον κόσμο, θα εμφανιστεί ξαφνικά στη ζωή σου για να σου την καταστρέψει, στο γραφείο σου για να σου χαλάσει την ηρεμία σου, θα σε κάνει να χάσεις δυνάμεις, χρόνο, χρήμα, ειρμό σκέψης, ευδιαθεσία, παραγωγικότητα - και όλα αυτά χωρίς λόγο και, φυσικά, χωρίς τύψεις ή δισταγμό. Ετσι, από βλακεία. Ισως γι' αυτό οι μόνοι δύο απαραίτητοι όροι για αμέριμνη ευτυχία είναι η καλή υγεία και η βλακεία."
Επίσης ισχυρίζεται ότι:
«Επειδή η πιθανότητα τού να είναι ένα συγκεκριμένο άτομο ηλίθιο, είναι ανεξάρτητη από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό του ίδιου προσώπου» γι' αυτό σ' όλες τις ομάδες ανθρώπων, από ανειδίκευτους εργάτες μέχρι Νομπελίστες, η τιμή s (stultitia), δηλ. το ποσοστό βλακείας είναι πάντοτε το ίδιο και υψηλότερο από όλες τις προβλέψεις. Το μόνο σίγουρο πάντως και η «δοκιμή» (η απόστιξη) της λύσης του προβλήματος είναι ότι όλοι μας, και πρώτοι οι βλάκες, νομίζουμε ότι οι άλλοι μόνο (ή ακόμη χειρότερο όλοι οι άλλοι) είναι βλάκες, πλην ημών."
Καλή υγεία και βλακεία λοιπόν να έχουμε και όλα θα πάνε καλά στη ζωή.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη που λέει "Nulli concedo" - Mε κανέναν δεν συγκαταβαίνω-. Αυτό ήταν και το μότο του Εράσμου.
"Βλέπω πως περιμένετε κι επίλογο. Μα είστε ντιπ τρελοί ή βλάκες αν νομίζετε πως θυμάμαι τι είπα, ύστερα από τέτοια λογοδιάρροια.
Να μια παλιά παροιμία: "Μισώ το σύντροφο στο κρασί που θυμάται", να μια καινούργια: "Μισώ τον ακροατή που δεν ξεχνάει".
Και τώρα γειά σας! Χειροκροτήστε ζήστε και πίνετε, ξεφτέρια πια εσείς, μπασμένοι στα μυστήρια της Βλακείας!"
Επίλογος λοιπόν δεν υπάρχει. Σχόλια όμως μπορεί να ακολουθήσουν.
