Ναι, μισώ τις γιορτές. Όχι επειδή είμαι άθεος, θα μπορούσα να τις απολαμβάνω και σαν άθεος, δε παίζει ρόλο.
Τις μισώ επειδή δεν είμαι ευτυχισμένος και ζηλεύω τους άλλους που είναι, ή τουλάχιστο δείχνουν ευτυχισμένοι. Τότε εκφράζω το μανιφέστο της δυστυχίας μου. Ελπίζω να μην ενοχλήσω κανέναν.
Όταν βλέπω τους άλλους που έχουν κάποιον λόγο να ζουν και χαίρονται, χαίρονται που θα γυρίσουν σπίτι τους και θα περιμένει η γυναίκα ή η κοπέλα τους, που θα βγούν με τους φίλους να γλεντήσουν, όταν θα πάρουν άδεια και θα κάτσουν σπίτι τους χαρούμενοι.
Εγώ βαριέμαι τους φίλους μου (νομίζω πως τις πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις τις είχα με έναν 70χρονο), για γυναίκα δε τίθεται καν λόγος. Το sex το βαριέμαι πλέον, πηγαίνω σε σπίτια αλλά όλο και πιο αραιά. Τη μαλακία αρχίζω να τη βαριέμαι.
Προτιμώ να μένω στη δουλειά παρά να γυρνάω στο άδειο μου σπίτι. Τα βράδυα σκέφτομαι πως ο ύπνος είναι το μόνο πράγμα που μου αρέσει να κάνω. Τα πρωινά καταριέμαι την τύχη μου για μια ακόμα μισητή ημέρα.
Ναι, ξέρω πως έχω ψυχολογικά προβλήματα, ο ψυχολόγος μου δε μου δίνει λύσεις. Τελικά δε ξέρω αν οι ψυχολόγοι υπάρχουν για να δίνουν λύσεις ή για να κάνουν τα πράγματα πιο πολύπλοκα.
Νομίζω πως είμαι μισάνθρωπος, από την άλλη, η ιδέα που έχω για τους "ιδανικούς" ανθρώπους δε προσβάλλεται από την πραγματικότητα, οπότε ίσως να μην είμαι.
Κάποτε θα πεθάνω και όλα αυτά θα είναι μόνο κάποιες σκέψεις σε έναν εγκέφαλο που θα αποσυντεθεί αρκετά γρήγορα, χωρίς καμία άλλη μαρτυρία ύπαρξης.
Φαντάζομαι πως δεν είναι γεννετικό το θέμα, το λέω επειδή οι άνθρωποι σαν και μένα δεν αναπαράγονται, οπότε δε θα υπάρχει αλυσίδα.
Γενικά, δε ξέρω αν τελικά μισώ την περίοδο των γιορτών ή όλο τον χρόνο, όλους τους χρόνους που είμαι ζωντανός.
Φυσικά, δε περιμένω κανέναν να σχολιάσει, το έγραψα όπως είπα έτσι, σαν μανιφέστο αυτών που νιώθω.
Ευχαριστώ.
