Τα έζησες,στα είπε κάποιος που τα έζησε;!
Eγώ όχι και η πηγή μου είναι το νετ.
Αυτό που είπες όμως: ''αμαχοί κ μόνο άμαχοι'' είναι λάθος όπως και να έχει!!!
[/quoteναι Σεπτέμβριος του 1944.
Οι Γερμανοί φεύγουν αφήνοντας πίσω τους ανοιχτές πληγές αλλά και ανακούφιση διότι το τραγούδι της Ελευθερίας αρχίζει να ακούγεται, να ανεβαίνει και να κατακλύζει βουνά και κάμπους.
Όταν και ο τελευταίος Γερμανός θα φύγει, χιλιάδες λαού κρατώντας ότι πρόχειρο έβρισκε ο καθένας μαζεύτηκαν στην πρωτεύουσα του νομού…
Ξαφνικά όμως παγώνουν τα χείλη, διότι ένας νέος εχθρός φαίνεται στον ορίζοντα για να δείξει ότι τα βάσανα δεν τελείωσαν ακόμη.
Αυτή τη φορά ο εχθρός είναι «Έλληνες», ξενοκίνητοι, σταλμένοι και κατευθυνόμενοι από τον κόκκινο φασισμό, τον αδυσώπητο εχθρό του ωραίου, του υψηλού, του πνεύματος, της Ελλάδας, της Ελληνικής ψυχής.
Από τις 2 Σεπτεμβρίου 1944 έως το τέλος του ιδίου μήνα (δηλαδή όταν στην Αίγυπτο σχηματιζόταν η κυβέρνηση της εθνικής ενότητας), επετέθη κατά των πόλεων και των μεγάλων χωριών της νοτιοδυτικής Πελοποννήσου ο Άρης Βελουχιώτης επί κεφαλής των ταγμάτων του ΕΛΑΣ.
Η Καλαμάτα, η Πύλος, ο Μελιγαλάς, οι Γαργαλιάνοι, το Κοπανάκι και άλλες πόλεις και χωριά υπήρξαν θέατρα σκληρών μαχών…
Οι ανθρωποσφαγές υπήρξαν άνευ προηγουμένου…
Η μεγαλύτερη από όλες ήταν η σφαγή του Μελιγαλά που έγινε μεταξύ 12 και 16 Σεπτεμβρίου.
Όσοι επέζησαν των σκληρών μαχών οδηγήθηκαν στην κάτω μεριά της πόλης όπου βρισκόταν ένα βαθύ πηγάδι.
Ένα μαδέρι από την μια μεριά στην άλλη και το οπλοπολυβόλο να θερίζει αδιακρίτως παιδιά , γυναίκες και μεσόκοπους.
Επίσημα στοιχεία αναφέρουν ότι οι σκοτωμένοι ξεπέρασαν τους 1500.
Ακόμη οι «νικητές» θα βγουν στα χωριά, θα μαζέψουν όσα γυναικόπαιδα βρουν, για να δείξουν ότι ο λαός είναι με το μέρος τους και επικροτεί την πράξη τους. Θα επιτρέψουν και την λεηλασία των σπιτιών των δυστυχισμένων οικογενειών που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους.
Τώρα πια η ύπαιθρος κομμουνιστοκρατείται.
Τα λαϊκά δικαστήρια αποφασίζουν εν χορώ: Θάνατος ! Θάνατος !
Όποιος έχει απωθημένα, όποιος έχει έχθρα με κάποιον είναι η κατάλληλη εποχή να εκδικηθεί.
Το κράτος είναι σχεδόν ανύπαρκτο και δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια και την ζωή των πολιτών…
Το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ έχουν ανδρωθεί και έχουν τεθεί προ πολλού επί το έργο τους, υπό την επίβλεψη και τις διαταγές του ΚΚΕ. Το σύνθημα των καπεταναίων με επικεφαλής στην Πελοπόννησο τον Άρη Βελουχιώτη ήταν: «Εάν στο διάβα σας συναντήσετε άνθρωπο σκοτώστε τον, δέντρο κόψτε το, σπίτι κάψτε το, πρέπει να πλήξουμε την αντίδραση στην πηγή της και να την πνίξουμε στο αίμα της».
Ο Γεώργιος Παπανδρέου σε έκθεσή του προς την Ελληνική Κυβέρνηση του Εξωτερικού με ημερομηνία 8 Ιανουαρίου 1944 μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Απίστευτος είναι η τραγωδία του Ελληνικού Λαού και προπαντός της υπαίθρου. Σφαδάζει εν μέσω των ερειπίων και των φλογών. Χίλια τουλάχιστον χωρία έχουν παραδοθεί εις τας φλόγας, άνω του εκατομμυρίου Ελλήνων λιμοκτονούν, γυμνητεύουν και στεγάζονται εις σπήλαια. Καθημερινώς αγγέλλονται ομαδικαί εκτελέσεις, όπως η φρίκη των Καλαβρύτων, όμηροι περισυλλέγονται, αι φυλακαί ασφυκτιούν, καθώς και τα στρατόπεδα συγκεντρώσεων. Και ως να μην ήρκει η απάνθρωπος βαρβαρότης του κατακτητού, έχομεν και την κόλασιν του εμφυλίου πολέμου. Όσοι σωθούν από την αιμοβόρον μανίαν του κατακτητού κινδυνεύουν από την αδελφοκτόνον μανίαν των κομμουνιστικών οργανώσεων».
Και αγωνιών ο Γ. Παπανδρέου διερωτάται:
«Πώς και πότε θα σωθεί ο Ελληνικός Λαός από την βαρβαρότητα του κατακτητού;».
«Πώς και πότε θα σωθεί ο Ελληνικός Λαός από τα εγκλήματα και την κατατυράννησιν των δυναμικών οργανώσεων του ΕΑΜ;».
«Είναι τόσο σκληρά η δοκιμασία του Λαού μας, ώστε να μην προκαλούν, οι κατακτηταί και τα όργανά των, τη περιφρόνησιν την οποίαν μέχρι τούδε συνήντων. Παράδειγμα τα Τάγματα Ασφαλείας, εις τα οποία μέχρι πρότινος ουδείς εδέχετο να καταταγή, παρελάσαντα την πρώτην του έτους εχειροκροτήθησαν υπό των θεατών. Και συνέβη τούτο, διότι η τιμία στολή των Ευζώνων ενεθύμισεν ημέρας δόξης, αλλά επίσης διότι παρείχον το αίσθημα της ασφαλείας έναντι της τρομοκρατίας του κομμουνισμού».
«Και ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος εις την ύπαιθρον, από την οποίαν ακούονται εκκλήσεις προς την Κυβέρνησιν Κατοχής όπως σταλούν και εκεί Τάγματα Ασφαλείας προς κατάλυσιν της κομμουνιστικής καταδυναστεύσεως».
Μεταξύ των προτάσεων του Γ. Παπανδρέου η υπό στοιχείο γ. αναφέρει:
«Πρέπει να λήξει η τρομοκρατική κατοχή της υπαίθρου εκ μέρους των δυναμικών οργανώσεων του ΕΑΜ, διότι σήμερον μόλις και όπου αποσύρεται η Γερμανική κατοχή, δεν πνέει ο άνεμος της ελευθερίας, αλλά εγκαθίσταται αμέσως νέα, επίσης σκληρά κατοχή του κομμουνισμού».
…Μαρτυρίες συγγενών των θυμάτων μιλούν για τα ακέφαλα πτώματα που αντίκρισαν παρουσία του ιατροδικαστή Καψάσκη τον Ιούνιο του 1945, την δυσωδία , τον πόνο , την θλίψη, την οργή… ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που αναζητούν ακόμη και σήμερα τον τόπο μαρτυρίου και ταφής των δικών τους ανθρώπων απ’ άκρη σ’ άκρη της αιματόβρεκτης Μεσσηνιακής γης.
Η Θεοδοσιάδη, μέλος Διεθνούς Υγειονομικού Κλιμακίου, ένα χρόνο μετά, καλοκαίρι του 1946 διηγείται:
«…Είμαι μέλος Διεθνούς Υγειονομικού Κλιμακίου συγκροτηθέντος εις Μέσην Ανατολήν δια την παροχήν Υγειονομικής Υπηρεσίας, εις τους κατοίκους του Νομού Μεσσηνίας, μετά την απελευθέρωσιν. Αφικνούμεθα εις Ελλάδα αμέσως μετά την απελευθέρωσιν και επιδιδόμεθα εις το έργον μας. Διατασόμεθα να μεταβώμεν εις Μελιγαλά, ίνα μετ’ αντιπροσώπων του Υπουργείου Δικαιοσύνης συμμετάσχομεν εις την εκ της Πηγάδας εξαγωγήν, καταμέτρησιν και ταφήν των πτωμάτων. Εξάγομεν και καταμετρούμεν 500 πτώματα. Πολύ πριν αποπερατώσωμεν το έργον μας, παραιτούμεθα της περαιτέρω προσπαθείας εκ του κινδύνου μεταδόσεως ασθενειών και της δυσοσμίας, η οποία είναι ανυπόφορος παρά τα ληφθέντα μέτρα και αισθητή εις ακτίνα πολλών χιλιομέτρων από την Πηγάδα».
Κανείς κομμουνιστής συγγραφέας δεν θα γράψει ούτε μια λέξη παρηγοριάς, έστω μία συγνώμη για το μεγάλο αυτό έγκλημα.
Θα ανακηρύξουν όμως σαν τόπο θυσίας τα μακρονήσια και κάθε χρόνο θα οργανώνουν γιορτές μνήμης χωρίς κανείς να τους ενοχλεί.
Αντίθετα όταν οι συγγενείς των θυμάτων του Μελιγαλά θα μαζεύονται για να τιμήσουν τα σκοτωμένα παιδιά τους θα τους αποκαλούν φασίστες και την εκδήλωση γιορτή μίσους !
Ποιοι όμως από αυτούς που μιλούν για γιορτές μίσους και συμμετέχουν σε εκδηλώσεις στον Αϊ Στράτη, στη Γυάρο και όπου αλλού, έχουν συναντήσει θύματα μικρά παιδιά ηλικίας 8 ετών που υπάρχουν στην αιματοβαμμένη πηγάδα του Μελιγαλά ;
Είναι ανεπίτρεπτο, είναι διαστρέβλωση της Ιστορίας να χαρακτηρίζονται γιορτές μίσους το ιερό μας χρέος αν μη τι άλλο έναντι των αθανάτων νεκρών όλων αυτών των τρυφερών ηλικιών οι περισσότεροι των οποίων θα ζούσαν σήμερα ανάμεσά μας.
Ο Μελιγαλάς δεν είναι εκδήλωσις μίσους αλλά εκδήλωσις Εθνικής Μνήμης, διότι έθνη τα οποία ξεχνούν την Ιστορία τους είναι καταδικασμένα σε αφανισμό.
Η Δημοκρατία για να ζήση και να διαφυλαχθεί χρειάζεται απαραίτητα την εθνική της μνήμη.
Αθάνατοι νεκροί της πηγάδας του Μελιγαλά δεν σας ξεχνάμε !
Δεν ξεχνάμε τι έγινε στον Μελιγαλά !
Με δέος και σεβασμό υποκλινόμαστε στον τόπο του μαρτυρίου σας, στον Γολγοθά της νεώτερης Ιστορίας της Ελλάδας μας και μέσα από τις σελίδες της θυμόμαστε, μαθαίνουμε, παραδειγματιζόμαστε και χαράζουμε το μέλλον μας.
Ήταν ξημερώματα της 9ης Σεπτεμβρίου 1944 ημέρα Κυριακή και οι κομμουνιστοσυμμορίτες επιτίθενται κατά της Καλαμάτας με δύο Συντάγματα και με χιλιάδες χωρικούς βιαίως επιστρατευμένους.
Στις 6 το απόγευμα και μετά από μάχη 12 ωρών συντρίβεται η φρουρά της πόλεως, η οποία ελέγχει το πιθανόν σημείο εισβολής και τότε, μετά από αγωνία και απεγνωσμένες προσπάθειες αποφασίζεται η ηρωική έξοδος των πολιτών και των υπερασπιστών από την Καλαμάτα και η πορεία τους προς Μελιγαλά, την σπουδαιότερη βάση αντιστάσεως των Εθνικοφρόνων σε όλη την Μεσσηνία.
Έτσι λοιπόν στις 2 το πρωί της 10ης Σεπτεμβρίου ξεκινά μια μεγάλη φάλαγγα αποτελούμενη από πολεμιστές, αλλά και πολύ άμαχο πληθυσμό προς το Μελιγαλά, ενώ αμέσως μετά οι ελασίτες γίνονται κύριοι της Καλαμάτας, σφάζοντας και ρημάζοντας το κάθε τι.
Υπολογίσιμος εχθρός τους τα παλικάρια που αποτελούν το τάγμα Μελιγαλά, αλλά λίγοι για να αντιμετωπίσουν τα στίφη των αιματοβαμμένων φονιάδων, με επί κεφαλής τον αδίστακτο Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος δίνει διαταγή στους άνδρες του να μην αφήσουν τίποτε όρθιο.
Το πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου 1944 αρχίζει η επίθεση κατά του Μελιγαλά, όπου ο πληθυσμός του από 3.000 που ήταν έχει φθάσει την στιγμή εκείνη τις 7.000 φιλοξενώντας τους Έλληνες όλων των γύρω περιοχών.
Ο Μελιγαλάς κρατάει καλά. Οι γενναίοι Έλληνες πατριώτες πολεμούν νυχθημερόν σαν λιοντάρια.
Στις 14 Σεπτεμβρίου, ημέρα της γιορτής του Τιμίου Σταυρού, για να δείξουν οι κομμουνιστές περίτρανα ότι είναι εχθροί και καταστροφείς όλων των αιώνιων αξιών, φθάνουν αλαλάζοντας κοντά στα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου των Ελλήνων για να χορτάσουν τις βρωμερές ψυχές τους με αίμα αδελφικό.
Η προσπάθεια των γενναίων πολιορκημένων να ζητήσουν βοήθεια από τους Γαργαλιάνους αποτυγχάνει καθώς και το σχέδιό τους για έξοδο από το Μελιγαλά και τέλος, κατόπιν προδοσίας, οι συμμορίτες κατορθώνουν και εισχωρούν στις γραμμές των αμυνομένων.
12 το μεσημέρι της 15ης Σεπτεμβρίου 1944.
Ο Μελιγαλάς παραδίδεται στα χέρια των εξαγριωμένων ελασιτών με επί κεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη με τους μαυροσκούφηδες εγκληματίες καβαλάρηδές του με Σλαβικά ρούχα της Στέππας.
Ακολουθούν σκηνές φρίκης, σκηνές ντροπής για το ανθρώπινο γένος.
Αμέσως σφάζονται 41 τραυματίες στο νοσοκομείο και όλο το ιατρικό προσωπικό. Αθώα γυναικόπαιδα και γέροι κομματιάζονται στους δρόμους, έγκυοι γυναίκες ξεκοιλιάζονται, κοπέλες βιάζονται κτηνωδώς.
Η Ελληνική σημαία κατεβαίνει από την κοινότητα και στην θέση της βάζουν ένα κόκκινο πανί.
Στις 16 Σεπτεμβρίου φυλακίζονται όσοι απέμειναν ζωντανοί, ενώ τα γυναικόπαιδα κλείνονται χωρίς νερό και φαΐ σε διάφορα υπόγεια.
18 έγκριτοι Καλαματιανοί, οι οποίοι ατυχώς γλίτωσαν, οδηγούνται στην Καλαμάτα, όπου κατακρεουργούνται και τους κρεμούν στα πολύφωτα του Δημοτικού φωτισμού της κεντρικής πλατείας της Καλαμάτας.
Τέλος όλοι οι φυλακισμένοι οδηγούνται δεμένοι με σχοινιά και καλώδια, ανά τρεις, 2 χιλιόμετρα έξω του Μελιγαλά στην μεγάλη δεξαμενή, γνωστή ως πηγάδα, όπου με τα φοβερά σύνεργα βασανιστηρίων, όπως πριόνια, τσεκούρια, τσουγκράνες, μαχαίρια, κονσερβοκούτια, κατασφάζονται και πετιούνται μέσα στην «Πηγάδα» μαζί με πολλούς ζωντανούς, μπροστά στα τεράστια από φρίκη και σπαραγμό μάτια των οικογενειών τους, οι οποίες υποχρεώθηκαν να παρακολουθήσουν τα βασανιστήρια και την σφαγή των οικείων τους.
Η σελίδα αυτή της Ιστορίας μας είναι ντροπή και παραφωνία μεταξύ των άλλων ένδοξων σελίδων της. Είναι όμως οδυνηρή διδαχή για το σήμερα, για το αύριο, για πάντοτε.
Ποτέ πια Έλληνες εναντίων Ελλήνων !
Τιμή και δόξα και ευγνωμοσύνη σε αυτούς που με το αίμα τους κράτησαν το όνομα του «Έλληνος» ψηλά, καθαρό, άσπιλο…
Και τέτοιοι είναι οι 1.500 ένδοξοι νεκροί του Μελιγαλά.
Πρέπει λοιπόν να τιμάται η μνήμη των θυμάτων του Μελιγαλά για να μας θυμίζει τον άδικο χαμό τους, αλλά και την βαρβαρότητα των ανθελλήνων σφαγέων τους ;
Αναμφισβήτητα ναι !
