Αντε να μεταφέρω και εγώ την εμπειρία μου μια και το θέμα γίνεται επικαιρο.
Εχω ζήσει συνολικά 11 χρόνια στο εξωτερικό δουλεύοντας σε μια πολυεθνική. Αλλαξα 9 χώρες σε Ευρώπη και Βόρεια Νότια Αμερική, συν ένα ενιάμηνο στην Ινδονησίσ ( Τζιακάρτα ).
Η εμπειρία μου λοιπον συνοπτικώς λέει τα εξης.
Πρώτον. Ελάχιστοι άνθρωποι πάνε να ζήσουν σε άλλες χώρες απο επιλογή.
Οι κύριοι λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι αποφασίζουν να ξενιτευτούν είναι προφανώς οικονομικοί. Σε κάποιες περιπτώσεις και πολιτικοί η οικογενειακοί.
Ο άνθρωπος πάντα θέλει αυτό που δεν έχει. Είναι στη φύση του αυτό και πρέπει να μάθει να το κοντρολάρει.
Οταν ήμουν στο εξωτερικό επιθυμούσα να γυρίσω στη χώρα μου. Μου έλειπαν οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου, η γλώσσα μου, η μουσική κλπ.
Οταν γύριζα Ελλάδα μετά απο λίγο με έτρωγε ο κώλος μου να φύγω πάλι έξω. Με τράβαγαν τα λεφτά και η περιέργεια σαν νεος να γνωρίσω άλλα μέρη διαφορετικά. Εκεί κόλησα και το μικρόβιο του ταξιδευτή που και σήμερα πολλά χρόνια μετά με κάνει να τα παρατάω και να φεύγω έστω για 2-3 εβδομάδες στην άλλη άκρη της γης.
Το κύριο προβλημα της ζωής στο εξωτερικό είναι ότι νοιώθεις ότι ΔΕΝ ΖΕΙΣ.
Αυτό συμβαίνει γιατί ουσιαστικά εκεί είσαι και νοιώθεις περαστικός και ξένος.Ετσι σε αντιμετωπίζει συνήθως και η κοινωνία τους ανεξαρτήτως αν εσύ είσαι εξωστρεφής και ωραίος τύπος. Δεν σε ενδιαφέρει η πολιτική τους, δεν σε ενδιαφέρει ο αθλητισμος τους, δεν σε ενδιαφέρουν καν τα νέα τους, δεν σε ενδιαφέρει η μουσική και η κουλτούρα τους κλπ άρα νοίώθεις ότι τίποτα δεν σε αφορά και τελικά 'οτι δεν δεν ζεις.
Ετσι οι περισσοτεροι ξένοι γκετοποιούνται σε μικρές μειονότητες, στις χώρες που αναγκαστικά όπως έγραψα παραπάνω, ζούνε και αναπτύσουν σύνδρομα αντίδρασης προς τους ντόπιους αποδίδοντάς τους όλα τα κακά της υφηλίου. Ξεχνούν βέβαια ότι οι κύριοι λόγοι που οι ίδιοι έφυγαν απο τη χώρα τους ήταν ότι εκεί συνήθως τα πράγματα ήταν τρις χειρότερα. Πολλοί βγάζουν ελλέιψη άλλων ενδιαφερόντων όλη τους την ενέργεια στη δουλειά τους και προοδεύουν οικονομικά. Με αντίτιμο όμως τη ζωή τους που δεν τη ζουν όπως θα ήθελαν.
Ο ασφαλέστερος τρόπος να ξεπεράσεις έστω και μερικώς το παραπάνω σύνδρομο του ξένου, είναι να προσπαθήσεις πραγματικά να μπεις στη κουλτούρα ενός λαού. Κλειδί για αυτό είναι η εκμάθηση αρχικά της γλώσσασ του, αργότερα σταδικά της ιστορίας του, της μουσικής του, κλπ ώστε τελικά να αισθανθείς τη κουλτούρας του.
Το παραπάνω εγχείρημα δεν είναι εύκολο. Απαιτεί συνειδητή προσπάθεια και χρόνο. Προσωπικά μόνο στις χώρες που έμεινα πάνω απο 1,5 χρόνο κατάφερα έστω λίγο περιφεριακά να νοιώσω την κουλτούρα τους. Μια καλή ένδειξη για αυτό είναι όταν ως ξένος αρχίζεις να αισθάνεσαι το χιουμορ ενός λαού. Οχι απλώς να το αντιλαμβάνεται, γιατί αυτό το κάνεις και στο τρίμηνο αν ξέρεις τη γλώσσα. Να το αισθάνεσαι σημαίνει να γελάς αυθόρμητα με τα αστεία τους.
Δυστυχώς στη χώρα μας ζούμε σήμερα φαινόμενα έμεσης εξαναγκαστικής μετανάστευσης των νέων της.
Οι πολιτάντηδες στη χώρα μας τα κατάφεραν εμμέσως να εξορίζουν οικονομικά τα παιδιά τους.
Ενα τραγούδι λέει για τους πολιτικούς ''Πως μοιάζουν σαν τους ποντικούς που τρώνε τα παιδιά τους''.
Και δυστυχώς έχει δίκιο. Και απο όλους αυτούς τους ''ειδήμονες'' που δίνουν στα πάνελ στο γυαλί ''επώδυνες λύσεις'' που εξαιρούν βέβαια τους ίδιους δεν βρέθηκε ένας να αναλάβει κάποια ευθύνη και να ζητήσει έστω τυπικά μια συγνώμη. Πουλάνε τώρα μόνο ''σωτηρία''. Δεν θυμάμαι ένα έλληνα πολιτικό να έχει παραιτηθεί απο ευθιξία. Και εννοώ να παραιτηθεί οικιοθελώς όχι να τον ''παραιτήσουν''.
Τα παιδιά έχουν δίκιο που τους μουτζώνουν και φεύγουν, όσο επώδυνη και να είναι η ξενιτιά.
Δυστυχώς η χώρα μας είναι χειρότερη και απο αυτή του Μαυρογιαλούρου. Διότι αυτός στο τέλος τουλάχιστον ένοιωσε την ανάγκη και παραιτήθηκε.
Υπομονή και κουράγιο στα νέα παιδιά που φεύγουν.
Θα τα χρειαστούν !!
