Για τους φιλους που με ρωτανε καποια πραγματα σε pm απανταω "δημοσια" οπως σας εγραψα.
Κατ' αρχας δεν γουστάρω ούτε να δίνω ούτε να δέχομαι συμβουλές. Κυρίως γιατί αυτοί που σε συμβουλεύουν αυτό στο οποίο συνήθως καταλήγουν είναι να σε αποθαρρύνουν να επιχειρήσεις κάτι στο οποίο οι ίδιοι απέτυχαν.
Αυτό δεν είναι τυχαίο, αναδεικνύει συμπλέγματα ανωτερότητας του ''συμβουλάτορα'', στη βάση του ''Εδώ ολόκληρος εγώ και έφαγα τα μούτρα μου, θα πας εσύ !! ποιός εσύ ?? να πετύχεις εκεί που απέτυχα ολόκληρος εγώ, ούτε να το σκέφτεσαι !!''.
Για να μπορέσει κάποιος να δώσει λοιπόν συμβουλές, και κατ' επέκταση να γίνει δάσκαλος θα πρέπει πρώτα να ακυρώσει την εγωκεντρικότητά του, και αυτά είναι ''κόλπα'' δύσκολα, που απαιτούν μια επίπονη διαδικασία που λέγεται ενδοσκόπηση. Και αν η ενδοσκοπηση εχει δυο κοινα στοιχεια με τη κωλονοσκοπηση ειναι η ιδιαιτερη ενοχληση αλλα και η ιδιαιτερη αξια.
Τέλος Πάντων. Απαντώντας λοιπόν στα ερώτημάτα σας σν και τα εχω γραψει και σε αλλο thread.. Αν ξεκίναγε ο γυιός μου να κάνει μια πορεία ανάλογη με τη δική μου στο εξωτερικό θα του έκανα τις παρακάτω συστάσεις.
Πρώτον πρέπει να μάθεις καλά τη γλώσσα της χώρας που ζεις, ώστε να μπορέσεις, πέρα από το προφανές της επικοινωνίας, να ενστερνιστείς τη κουλτούρα των εκεί ανθρώπων. Αυτό δεν είναι θεωρητικό έχει πολλές πρακτικές εκφάνσεις. Πρέπει για παράδειγμα να αισθάνεσαι και να απολαμβάνεις το χιούμορ τους, όχι απλά να το καταλαβαίνεις οπως ηδη πριν εγραψα. Μπορώ να αναφέρω δεκάδες άλλα παραδείγματα αλλά προσπαθώ να γράφω λίγα. Ο καλύτερος τρόπος που εγώ βρήκα για να το κάνω ήταν μέσω του υπερπολύτιμου αυτού asset που λέγεται τοπική ωραία γκόμενα. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Δεύτερον. Πρέπει να σέβεσαι τη χώρα που σε φιλοξενεί. Η συνήθης προσφιλής τακτική της γκετοποίησης ξένων σε μικρές κλειστές ομάδες που αναλώνονται στο να ''κατηγορούν'' τα κακώς κείμενα της χώρας που τους φιλοξενεί, είναι το ποιό συχνό και ποιο χαζό λάθος. Γιατί απλούστατα αν όλα πήγαιναν στη δική τους χώρα ρολόι, δεν θα αναγκαζόντουσαν όλοι αυτοί να φύγουν απι αυτην.
Τρίτον. Συνήθως οι χώρες όπου οι Έλληνες μεταναστεύουν παρέχουν ένα καλύτερο περιβάλλον και μέσα για να εργασθείς. Ένα κοινό στοιχείο ανάμεσα, στο τύπο που έφυγε από το χωρίο του και ξεκίνησε λαντζέρης για να καταλήξει 35 χρόνια μετά ιδιοκτήτης αλυσίδας εστιατορίων, και στον Παπανικολάου που πήρε Νομπέλ Ιατρικής, είναι η άνευ όρων εργατικότητα.
Πιστεύω ότι η επιτυχία είναι αποκλειστικός κανίβαλος. Τρέφεται μόνο από επιτυχία. Και όλοι οι επιτυχημένοι στο εξωτερικό έλληνες σε αυτό ακριβώς το μοντέλο της άνευ όρων εργατικότητας και της σταδιακής αυτοτροφοδοτούμενης επιτυχίας βασίστηκαν. Δεν πρέπει ομως να ξεχνάς ποτέ ότι πρέπει και να ''ζήσεις'' με ότι οι έλληνες εννοούμε με αυτό το ρήμα.
Εργάζεσαι για να ζεις, δεν ζεις για να εργάζεσαι, όσο και αν ιδίως η προτεσταντική δύση προμοτάρει το δεύτερο. Οι αρχαίοι δικοί μας έλεγαν ''Μέτρον Αριστον'' και ''Μηδέν άγαν''. Αν συνειδητοποιήσεις σε κάποια φάση ότι το αρκετό είναι πάντα και πολύ. Ενώ αντιθέτως το πολύ δεν είναι πάντα αρκετό, τότε μπορεί να πετύχεις να ζείς και για το σήμερα και για το αύριο, όσο και αν τα πάντα γύρω σου κινούνται με ένα ιδιαίτερα λαμόγικο τρόπο στη λογική του ''καρότο και μαστίγιο''.
Να το πώ λίγο συμβολικά και ακραία ?? Εξω απο το Αουσβιτς υπήρχε η επιγραφή ''Η εργασία ελευθερώνει''. Μόνη της η επιγραφή είναι είναι μια πολύ ωραία κουλτουριάρικη πρόταση. Για κοίταξέ την όμως και με βάση το όλο ''φόντο'' !!
Εδώ σταματάω, αν και θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα, γιατί δεν θελω να γραφω σεντονια.
Απλά προσπάθησα να απαντήσω χοντρικά στις ερώτησεις σας.