Πριν καμιά δεκαετία, φοιτητής ακόμα, κατέβηκα Πειραιά να πάρω το πλοίο για το νησί για διακοπές Χριστουγέννων.
Είχα κατέβει με ηλεκτρικό και είχα αργήσει. Το καράβι αναχωρούσε σε κάνα εικοσάλεπτο. Σημειωτέον ότι από τον σταθμό του ηλεκτρικού στο πλοίο είναι κάνα μισάωρο με τα πόδια, ειδικά αν έχεις και αποσκευή.
Πάω που λέτε να πάρω το εσωτερικό λεωφορείο του λιμανιού το οποίο είναι δωρεάν.
Ψάχνω, κάνω, ράνω πουθενά το λεωφορείο.
Μου φωνάζει ένας ταρίφας να μην περιμένω άδικα, οι λιμενεργάτες έχουν απεργία όλως περιέργως!
Πω ρε πούστη βρίζω εγώ. Κι έχω αργήσει.
Έλα να σε πάω εγώ, μου λέει.
Άσε φίλε είμαι άφραγκος του λέω, θα τρέξω να το προλάβω.
Πόσα έχεις με ρωτάει.
Ψάχνομαι και βγάζω 50 λεπτά (ήμουν όντως ταπί).
Δώσ' τα μου λέει, φτάνουν.
Τα δίνω κι εγώ γεμάτος απορία.
50 τα δικά σου μου λέει κι άλλα 50 από 'μενα ένα ευρώ.
Φωνάζει έναν συνάδελφό του να του δώσει κάνα ψιλό κι εκείνος του δίνει 1 ευρώ.
Κοίτα μου λέει, 2 ευρώ μαζέψαμε μια χαρά. Σάλτα μέσα.
Και πρόλαβα μια χαρά το πλοίο.
Συμπέρασμα! Υπάρχουν και ξηγημένοι ταρίφες ;)