Για 2η φορά αντιγράφω από το Βήμα, αλλα βρήκα απόψεις που μ εκφράζουν αν και γενικά διαφωνώ με τους γράφοντες
************************************
«Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά; Ετσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα...» αναρωτιόταν κάποτε ο Διονύσης Σαββόπουλος. Μόνο που τα παιδιά στα οποία αναφερόταν δεν είχαν σχέση με αυτά που προέκυψαν από το Γενικό Λύκειο του Δήμου Αμαρύνθου. Και, μαζί τους, μια ολόκληρη τοπική κοινωνία με μίση και φοβίες, στερεότυπα και ανακλαστικά, ενοχές και συνενοχές.
Υπάρχουν δύο τρόποι για να δει κανείς την περίπτωση.
Ο ένας είναι να συμπεράνει ότι αυτή η αποκρουστική εικόνα είναι η εικόνα της κοινωνίας μας. Με μαθητές που οργανώνουν ομαδικούς βιασμούς ή σεξουαλικά όργια, με λύκεια που διαγωνίζονται σε πορνό, με εκπαιδευτικούς που ανέχονται ή αδιαφορούν, με μια μαθητική καθημερινότητα που περιστρέφεται γύρω από το σεξ και τη βία, που οργανώνει κάθε μορφής αποκλεισμούς και υπηρετεί κάθε εκδοχής ρατσισμούς.
Ο άλλος είναι να θεωρήσει ότι το Λύκειο Αμαρύνθου δεν αποτελεί παρά ένα κομμάτι της κοινωνίας μας, ασφαλώς όχι το καλύτερο, αλλά ούτε το μοναδικό. Οτι δίπλα του υπάρχουν δεκάδες άλλα σχολεία που βγάζουν καλά παιδιά, εκατοντάδες εκπαιδευτικοί που κάνουν σωστά τη δουλειά τους, χιλιάδες μαθητές που δεν μαγνητοσκοπούν τις σεξουαλικές επιδόσεις των συμμαθητών τους, αλλά πασχίζουν σκληρά για ένα καλύτερο μέλλον.
Και ότι υπάρχουν ακόμη μερικά εκατομμύρια Ελληνες που απεχθάνονται κάθε μορφής ρατσισμό, που σιχαίνονται κάθε είδους αποκλεισμό και που αισθάνονται τη φυσική παρόρμηση να πάρουν το μέρος του αδυνάτου - στην προκειμένη περίπτωση το μέρος μιας 16χρονης μαθήτριας από τη Βουλγαρία.
Δεν ξέρω αν όλα συνέβησαν συμπτωματικά. Εχω την αίσθηση όμως ότι αυτό το δίμηνο που ξεκίνησε με την απεργία των δασκάλων και συνεχίστηκε με τις καταλήψεις των σχολείων προτού εξοκείλει στην Αμάρυνθο λειτούργησε αποκαλυπτικά. Σαν να γκρεμίστηκε ένα καλοστημένο σκηνικό και είδαμε όλοι ξαφνικά τι κρύβεται από πίσω. Σαν να κατέρρευσαν πολλές βολικές βεβαιότητες για τα σχολεία μας και τα παιδιά μας. Σαν να συνειδητοποιήσαμε ξαφνικά ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει και ότι αυτοί που έρχονται μετά από εμάς δεν είναι αυτοί που νομίζαμε.
Θα δεχτώ ότι η Αμάρυνθος δεν είναι ο γενικός κανόνας. Αλλά δεν είναι ούτε η εξαίρεση. Ακόμη κι αν δεν συμβαίνουν παντού τα ίδια, πολλά σχολεία της χώρας ζουν ανάλογες καταστάσεις. Τώρα που άνοιξαν τα στόματα, δεν έχουν τελειωμό οι αφηγήσεις μαθητικής βίας και μαθητικού σεξ - οι μαγνητοσκοπήσεις με τα κινητά απλώς επιβεβαιώνουν τις αφηγήσεις! Και πίσω από όλα αυτά αναδύεται το πρόσωπο ενός νέου ανθρώπου, χωρίς αίσθηση του καλού και του κακού, του σωστού και του λάθους, του μέτρου και της αμετροέπειας.
Μόνο που αν υπάρχουν τέτοια σχολεία και τέτοια παιδιά, είναι επειδή εμείς τα φτιάξαμε. Εμείς τους επιτρέψαμε να υπάρχουν. Εμείς τα βυθίσαμε στην ευκολία, στο αυτονόητο, στον χαβαλέ. Εμείς χαϊδέψαμε τις αντικοινωνικές συμπεριφορές στο όνομα της εφηβικής ελευθερίας. Εμείς τα σπρώξαμε να μεγαλώσουν γρηγορότερα, να μας μοιάσουν γρηγορότερα, να παρεκτραπούν γρηγορότερα. Εμείς τα διδάξαμε ότι όλα είναι θεμιτά, όλα νόμιμα, όλα επιτρεπτά - διότι το ίδιο φρονούμε και για τον εαυτό μας!
Και μετά; Πώς να κρυφτούνε τα παιδιά; Και πού να κρυφτούν;
