Η πιο όμορφη και συνάμα λογοτεχνικά δομημένη κριτική που έχω διαβάσει ως προς το άτομο μου..
Με διαπέρασαν κι εμένα τα αρχέτυπα που έχτισαν το επάγγελμα..Σαν την πασίγνωστη Φρύνη, εταίρα της αρχαιότητας που άφησε το δικαστήριο έκπληκτο όταν ο Υπερείδης της τράβηξε τα ρούχα και αποκαλύφθηκαν τα κάλλη της ή σαν την Θαΐς, εταίρα που ήταν στο πλάι του Μ. Αλεξάνδρου..ή μήπως σαν την Μαντάμ ντι Μπαρί; Για να μην ξεχάσω την Ασπασία του Περικλή.. Γαβριέλλα, Κάθριν Γουόλτερς.. Όλες ενσαρκώθηκαν μέσα μου με την σειρά τους, καθώς όπως είπε και ο αγαπημένος
@The Saint* , μία ντάμα ξέρει ακριβώς τι θέλει, αλλά και τι πρέπει να κάνει.. Καλησπέρα κι από εμένα μετά από αυτό το μικρό ιστορικού περιεχομένου κειμενάκι.