Ας το ξαναγράψω. Όταν πήρα την απάντηση από τους δικηγόρους ότι είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να πάρω τα παιδιά από τη μητέρα, ΦΥΣΙΚΑ και συναίνεσα. Γιατί να δώσω μια χαμένη μάχη; Αυτή ήταν και η συμβουλή του Δικηγόρου μου, η οποία μου φάνηκε λογικότατη, αφού συμφωνούσε με τους άλλους στους οποίους είχα αποτανθεί αρχικά. Και υποθέτω ότι και οι άλλοι που συναινούν, το κάνουν έχοντας αυτή τη λογική. Κι αν νομίζεις ότι μπορεί κάποιος να ξαναφτιάξει τη ζωή του βλέποντας ταυτόχρονα τα παιδιά του, πλανάσαι πλάνην οικτράν. Όταν χώρισα, θεωρητικά ήμουν ελεύθερος. Τα παιδιά κοιμόντουσαν κάθε 2ο Σάββατο στο σπίτι μου, την Κυριακή τα γύριζα στη μάνα τους. Με λίγα λόγια μου δέσμευαν 2 βράδυα το μήνα, 3 αν το σάββατο έπεφτε πρωτομηνιά. Κι όμως, ανακάλυψα ότι όσες σχέσεις ξεκίνησα διέλυσαν πολύ γρήγορα. Μόνο μία, επίσης χωρισμένη με παιδί (άρα δεν μπορούσε να θέσει θέμα) κράτησε 1,5 χρόνο. Και μια από αυτέ που ξεκινήσαμε, είχε την ειλικρίνεια και μου το είπε ευθέως. - Δεν θέλω να σε μοιράζομαι. - Μα είναι πρόβλημα δύο μέρες το μήνα; - Για μένα ναι. Τέλος της ιστορίας