Πιστευω οτι δεν πρεπει να ημαστε ουτε "θανατολαγνοι" ουτε "θανατοφοβοι", αλλα να θεωρησουμε το γεγονος αναποφευκτο. Γιατι απορριπτεται η κριτικη, εστω και μεταθανατιως, οταν ο ιδιος ο εκλιπων επελεξε να "εκτεθει" στην ευρυτερη κοινωνια, περισσοτερο απο καθε αλλον ιεραρχη ? Προσωπικα η θρησκεια με αφηνει αδιαφορο, δεν εχω μεταφυσικες αγωνιες,προφανως ομως σεβομαι αυτους που τους αγγιζει.
Εντυπωση μου ειναι οτι ο εκλιπων φροντισε περισσοτερο για το βαλαντιο της Ελλαδικης Εκκλησιας και λιγωτερο για το πνευμα των πιστων της. Η Ελλαδικη Εκκλησια, παρα το τεραστιο οικονομικο της εκτοπισμα, ειναι ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΗ σημερα και σαφως αποτελει πολιτικη δυναμη. Η συγκρουση με το Πατριαρχειο σας φανηκε πολυ Χριστιανικη ? Ενας παπας, εθελοντικα, ασχολειται με την αποκατασταση των αποφυλακιζομενων και θεωρηθηκε ΤΟ γεγονος.