«Τα νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα ταξί να φύγω», λέει μια παλιά γνωστή ατάκα η οποία αντιπροσωπεύει την ψυχολογική μου κατάσταση αυτή τη στιγμή.
But my mamma didn’t raise a quitter, οπότε ας το διακωμωδήσουμε και ας το γυρίσουμε σε μουσικό πρόγραμμα…
Θα ξεκινήσουμε με Έφη Θώδη:
«Θα πάρω τα βουνά
Θα κάνω επανάσταση
Να μη με δεις ξανά»
Θα συνεχίσουμε με αγαπημένο Μαζωνάκη:
«Φεύγω για μένα να νιώσω καλά. Έχω να κάνω ακόμα πολλά. Φεύγω για μένα προτού τρελαθώ. Θέλω να ζω»
Επειδή δεν αρέσουν σε όλους τα βουνά, θα βάλω και λίγο θάλασσα για να καλύψουμε όλους τους τρόπους φυγής.
«Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει
Κι από τα μάτια σβήνει η στεριά
Μες στα κατάρτια πετούνε οι γλάροι
Κι εγώ σου λέω "έχε γεια"»
