Συμφωνώ
Το ζητούμενο είναι, ΤΙ θα έλεγε και έγραφε η Μαλβίνα σήμερα, όπως και τι θα έλεγε ο Ραφαηλίδης σήμερα. Και οι δύο, "έφυγαν" όταν ακόμα ζούσαμε την περίοδο παχιών αγελάδων, και η όποια κοινωνικοπολιτική κριτική είχε την πολυτέλεια να είναι γενικευμένη, ψιλοαόριστη, και εύκολα εύρισκε τον "αριστερό" τηςε δρόμο, μιας και θεωρούσαμε τα πάντα δεδομένα. Χρήμα κυκλοφορούσε, κάναμε τη φούσκα του χρηματιστηρίου επιθεώρηση, το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων σήριαλ, και το θέμα συζήτησης δέν ήταν το αν επιβιώνουμε ή όχι, αλλά το αν θα γδυθεί η Μπεζεντάκου ή όχι το βράδυ στο reality.
Οι "Αγανακτισμένοι" δεν είναι έκπληξη που ήταν όπως ήταν, ήταν η σπασμωδική αντίδραση μιας κοινωνίας που, ξαφνικά και λιγάκι βίαια, ξύπνησε απο το λήθαργο της τεχνητής ανάπτυξης, και είδε την πραγματικότητα, αρνούμενη να αναγνωρίσει και τις δικές της ευθύνες, με αποτέλεσμα να αναμασήσουν όση εύπεπτη, αόριστη, γενικόλογη κριτική απορροφούσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
