To γερμανικο και ολλανδικο πρωταθλημα, στο οποιο αναδειχθηκαν Γκεκας, Χαριστεας, Μαχλας, εχουν πολυ ανοιχτες αμυνες, οι ομαδες παιζουν ψηλα, πισω δε κλεινουν καθολου χωρους. Υπαρχει βεβαια τρεξιμο και πιεση συνεχης επι 90 λεπτα, πανω κατω η μπαλα, αλλα οι οι χωροι ειναι ανοιχτοι. Ακομη και στο ελληνικο πρωταθλημα, οι ομαδες κλεινουν πολυ καλυτερα χωρους και δεν ειναι τυχαιο οτι σε αναμετρησεις ελληνικων με γερμανικες ομαδες ( η και ολλανδικες), ο απολογισμος των ελληνικων δεν ειναι και ασχημος και μαλιστα σε αρκετες περιπτωσεις τους εχουμε φιλοδωρησει και με αρκετα γκολ ( 6αρα στη Λεβερκουζεν, 3αρες η Βερντερ, 4 εισεπραξε η Λεβερκουζεν απο την ΑΕΚ, μεχρι και ο Ηρακλης ειχε ριξει στην Καιζερσλαουτερν). Η διαφορετικα αν σε βρουν μποσικο θα σου ριξουν αυτες κατακεφαλα. Ετσι Ελληνας επιθετικος μπορει να αναδειχτει στο γερμανικο.
Τη μεγαλυτερη κινηση προσωπικα για μενα την εκανε ο Νικολαιδης, ο οποιος ομως πηγε πολυ αργα στην Ισπανια και μετα ηθελε να ασχοληθει με τα διοικητικα. Γενικα θεωρω οτι τις τελευταιες δεκαετιες ο Νικολαιδης ηταν ο καλυτερος και ποιοτικοτερος Ελληνας στραικερ, πραγματικα υψηλης και διεθνους κλασης και ισως εχει αδικησει τον εαυτο του ποδοσφαιρικα με την εννοια οτι μπορουσε να φτασει πολυ ψηλοτερα αλλα για εξωαγωνιστικους λογους δε το εκανε.
Ο αλλος πολυ καλος επιθετικος ο Μητρογλου, που μπορουσε να σκοραρει με καθε τροπο αλλα και αυτος παλι, για λογους οχι καθαρα αγωνιστικους δε προχωρησε οσο θα μπορουσε.
Με τα παραπανω δεν αδικω τον Γκεκα το Χαριστε η το Μαχλα, αναδειχτηκαν και αυτοι σε σοβαρα πρωταθληματα, μεγαλες ομαδες αλλα και την Εθνικη. Απλα δειχνω και το πλαισιο στο οποιο το εκαναν.