Ιστορία της Τέχνης (πίνακες ζωγραφικής, πορτραίτα, φωτογραφίες γεγονότων κ.ά.)

[Digweed]

 

[Digweed]

Ζωγραφισμένο το 1888, το Cafe Terrace At Night είναι ένα από τα πιο σημαντικά έργα του Van Gogh.
Είναι επίσης ένα από τα πιο αγαπημένα του, στο οποίο ο Van Gogh εκθέτει μια συνηθισμένη σκηνή.

Όμως, μια άλλη σχολή σκέψης υποστηρίζει ότι υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο στον πίνακα.

Σύμφωνα με μια πρόσφατη θεωρία,το Cafe Terrace At Night σχετίζεται άμεσα με τον Μυστικό Δείπνο.

Από νεαρή ηλικία, ο Van Gogh ήταν εξαιρετικά θρησκευόμενος.

Ο πατέρας του,ήταν υπουργός προτεστάντης και λόγω της μεγάλης επιρροής, οι κριτικοί τέχνης υποστηρίζουν ότι οι πίνακές του είναι πλημμυρισμένοι από χριστιανικές εικόνες.

Στην περίπτωση του Cafe Terrace At Night, σ ένα σημείο φαίνεται να στέκεται κάποιος άνδρας με τη μορφή του Ιησού,για να καθίσει για να φάει με τους μαθητές του.

Αν κοιτάξετε προσεκτικά, μπορείτε να δείτε ότι υπάρχουν 12 άνθρωποι που κάθονται γύρω από μια κεντρική φιγούρα με μακριά μαλλιά.

Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχει ακόμη ένας αριθμός κρυμμένων σταυρών στην εικόνα, μεταξύ των οποίων ένας ακριβώς πάνω από την εικόνα του Χριστού.

Υπάρχουν σύγχρονα στοιχεία για να υποστηρίξουν αυτόν τον ισχυρισμό.
Όταν o Van Gogh έγραψε στον αδερφό του για τη ζωγραφική,ισχυρίστηκε ότι ο κόσμος είχε μια «τεράστια ανάγκη» για τη θρησκεία.

Ήταν, επίσης, βαθιά ξετρελαμένος με τον Ρέμπραντ και εξέφρασε την επιθυμία να αναβιώσει το στυλ με τους «λεπτούς» χριστιανικούς συμβολισμούς.

Το Cafe Terrace At Night θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η απόδειξη ότι τελικά το πέτυχε.

 

[nikostratos]

Μπράβο κ. Βοργία που προωθείται και τους εγχώριους καλλιτέχνες μας! Ιδιαίτερα τους λιγότερο γνωστούς!

 

[kronos]

Χαρακτηριστικη περιπτωση διαχρονικοτητας της Τεχνης,οπου ο ενας καλλιτεχνης εμπνεεται απο τον προηγουμενο,επιβεβαιωνοντας τη θεση οτι η Τεχνη ειναι ενιαια,απλα εκφραζεται με διαφορετικα μεσα.

Ρωμαικο αντιγραφο αγαλματος Ελληνιστικης εποχης (περι το 200 μΧ) Μουσειο Λουβρου.

Ελ Γκρεκο 1614 " Το οραμα του Αγ.Ιωαννη"
οπου ο καλλιτεχνης τοποθετει στο κεντρικο τμημα του εργου ενα συμπλεγμα απο μορφες,σε ενα ιδανικο συνδυασμο χαριτος και δυναμισμου.

Αυτο το θεμα το εκφραζει με νεα τεχνοτροπια, ο Πικασσο σχεδον 300 χρονια  αργοτερα με το "les demoiselles d avignon"

Επισης 80 χρονια αργοτερα μετα τον Πικασσο ,ερχεται ο Robert Colescott με το "Les Demoiselles d'Alabama" να δωσει νεα εκφραση στο θεμα.

 

[Doriangray]

θα ακουστει καινοτυπο, αλλα καποιος ας μας παρουσιασει Gustav Klimt....ετσι για την βιβλιογραφια του νηματος...

 

[petergsp]

πραγματικη πνευματικη τροφη τα ποστ των φιλων. αξιζουν συγχαρητηρια σε ολους.

 

[petergsp]

την καλησπερα μου. 

 

[Mindreader]

Μετά από παρότρυνση του φίλου Borgia21, μια και ασχολούμαι επιπονα με προσωπικά γραφόμενά μου αυτη την εποχή,  βρήκα λίγο χρόνο να προσθέσω κάτι και εγώ στο εξαιρετικό thread του.

Προσπάθησα να βρώ κάποιον ζωγράφο που προσωπικά να μου αρέσει, αλλά και που να ταιριάζει τόσο ως υφος και θεματολογία αλλά και ως στάση ζωής στη θεματολογία του site.

 

[Mindreader]

O πρώτος που μου ήρθε στο μυαλό είναι ο Pablo Picasso. Οι πίνακές του με τις ''αποσπασματικές" και "παραμορφωμένες'' εικόνες που κατά κάποιο τρόπο ''κοροιδεύουν και βγάζουν τη γλώσσα'' στη λογική του νατουραλισμου πάντα προσωπικά με παρέπεμπαν σε μια μερική ασάφεια και αλληγορικότητα που μόνο σε κάποια αλλοπρόσαλα όνειρά μου συναντούσα.

Ο Picasso αυτό πιστεύω κάνει στους πίνακές του,  ιντριγκάρει το όνειρο !! Χορεύει με το φαντασιακό.

Επιπλέον η τέχνη του είχε πάντα έντονο το στοιχείο του ερωτισμού. Ισως λίγοι ξέρουν οτι ο Picasso υπήρξε ένας τεράστιος εραστής. Οι γυναίκες που πέρασαν απο το κρεβάτι του ήταν πραγματικά αναρίθμητες και αυτό ζώντας σε εποχή ντεφάκτο πολύ πιο συντηριτική απο τη σημερινή δική μας και σε εποχές πολέμων που ο ερωτισμός ντε φάκτο καταντούσε πολυτέλεια..

Πολλές φορές μέσα απο τις συνεντεύξεις του έκρυβε μηνύματα κάτω απο τα λόγια του. Του αρεσε να 'Παραμορφώνει''' τις έννοιες στα λόγια του όπως περίπου παραμόρφωνε τις εικόνες στα έργα του.
.

""Όταν δεν έχω καθόλου μπλε χρησιμοποιώ κόκκινο''.  έλεγε. Για το τι συμβολίζει το κόκκινο αρκεί να κοιτάξει κανείς τα βασικά χρώματα αυτού του site και να το συσχετίσει με το περιεχόμενό του.

Ο picasso υπήρξε αρχιερέας του ερωτισμού στη τέχνη. Και μάλιστα του ερωτισμού ως στοιχείο απελευθερωτικό απο την ματαιότητα της πεπερασμένης ανθρώπινης ύπαρξης. Με τον τρόπο του Θεωρούσε την πορνογραφία ως είδος τέχνης και περιφρονούσε τον κούφιο καθωςπρεπισμό.


Το κόκκινο και το μπλέ επικρατούν στο πίνακα που παραθετω. Η ανταλλαγή υγρών με τη γυναίκα ως πηγή και αφετηρία της ζωής. Η ανταλλαγή υγρών ως φυσική κατάληξη της λυσαλέας ορμής της ζωής που θέλει να συντηρηθεί. Η επιστροφή στην υγρή ωκαιάνεια γαλήνη της μήτρας που μας έφτιαξε μέσα απο μια διαδικασία ερωτική και άρα έντονα συγκρουσιακή. Απο τη Λύσσα και τη Μάχη στη γαλήνη. Απο το κόκκινο στο μπλέ.. 

Και αν κάτι κράτησα ως προσωπική στάση ζωής ''ερμηνεύοντας΄' το έργο του Pamplo είναι το παρακάτω. 

Οταν το μπλέ στη ζωή δεν μου φτάνει βάζω και άλλο κόκκινο !!

Βάζω και άλλο κόκκινο είτε στη χώρα μου είτε σε άλλες εξωτικές χώρες απο τη Ταιλάνδη και τη Καμπότζη μέχρι τη Κολομβία την Αργεντινή ακόμη και τη Κένυα η τη Μαδαγσκάρη.

Μέχρι να βρώ και να γευτώ όσες περισσότερες αποχρώσεις του κόκκινου μπορώ !! Οσο το σαρκίο μου ακόμα αντέχει.

Η τέχνη σου δείχνει και σου μιλάει. Δεν αρκεί όμως μόνο να κοιτάξεις. Πρέπει να δεις. Δεν αρκεί μόνο να ακούσεις πρέπει να αφουγκραστείς. Και για να το πετύχεις αυτό πρέπει να δουλέψεις το κεφάλι σου και να ''οργώσεις'' τη ψυχή σου. Είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει την ασήμαντη μάταια μικρή γαμημένη ζωή σου απλά σημαντική.

Οταν το μπλέ δεν φτάνει βάλτε Κόκκινο.


ΥΓ. Για τους Ισπανόφωνους.

Entonces, te Veo reir a mi Senior Pamplo. Pues, no pasa nada !! Pero estas en mi cabeza para siempre.

 

[Διαγραμμένο μέλος 172663]

αμα τις μουτζούρες του πικασσο τις εκανα εγω θα με λεγανε και εμενα μεγαλο ζωγραφο?
βρε αη σιχτιρ οι μισοι καλλιτεχνες με τις γνωριμίες τους εγιναν φιρμες. η τελευταια μουτζουρα τρανη αποδειξη.

 

[Mindreader]

αμα τις μουτζούρες του πικασσο τις εκανα εγω θα με λεγανε και εμενα μεγαλο ζωγραφο?
βρε αη σιχτιρ οι μισοι καλλιτεχνες με τις γνωριμίες τους εγιναν φιρμες. η τελευταια μουτζουρα τρανη αποδειξη.

Αντι απαντησης,

"Ετσι ειναι αν ετσι νομιζετε"

Απο ενα ακομη αγυρτη "κατασκευασμα" των γνωριμιων του. Τον Λουιτζι Πιραντελο.

 

[Διαγραμμένο μέλος 136408]

αμα τις μουτζούρες του πικασσο τις εκανα εγω θα με λεγανε και εμενα μεγαλο ζωγραφο?
βρε αη σιχτιρ οι μισοι καλλιτεχνες με τις γνωριμίες τους εγιναν φιρμες. η τελευταια μουτζουρα τρανη αποδειξη.

Αν μπορούσες κι εσύ στα 13 σου χρόνια να ζωγραφίζεις όπως ο Ρέμπραντ, τότε ίσως και τις δικές σου μουτζούρες
αργότερα να τις έλεγαν αριστουργήματα...

 

[Διαγραμμένο μέλος 136408]

Φόρος τιμής στον κορυφαίο Έλληνα εξπρεσιονιστή, Γιώργο Μπουζιάνη (1885-1959). Κατά τη γνώμη μου, ένας
από τους πιο συγκινητικούς και ανθρωποκεντρικούς Έλληνες ζωγράφους, τον οποίο εκτιμώ και θαυμάζω, ιδιαίτερα.
Παραγνωρισμένος στην εποχή του (όπως κάθετι το πρωτοποριακό) έλαβε την δικαίωση με το πέρασμα του χρόνου...

http://[URL unfurl="true"]www.ert.gr/wp-content/uploads/2015/10/bouzianis2.jpg[/img[/URL]]

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Γεννήθηκε το 1885 στην Αθήνα και μεγάλωσε στην γειτονιά της Νεάπολης. Ο πατέρας του Γιώργου Μπουζιάνη ήταν έμπορος κρασιών και δημητριακών με καταγωγή από τα Μπουζιανέικα της Τρίπολης και η μητέρα του Χρυσάνθη, το γένος Προκοπίου, ήταν αθηναϊκής καταγωγής.

Ο Μπουζιάνης σπούδασε ζωγραφική στην Σχολή Καλών Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) από το 1897 μέχρι το 1906 με δασκάλους τον Γ. Ροϊλό, τον Νικηφ. Λύτρα, τον Κ. Βολανάκη και τον Δ. Γερανιώτη. Το 1907, έφυγε για να συνεχίσει τις σπουδές ζωγραφικής στην Ακαδημία Τεχνών του Μονάχου κοντά στον Όττο Ζάιτζ (Otto Seitz).

Στα έργα του άρχισε να δίνει περισσότερη έμφαση στην αποτύπωση της ανθρώπινης μορφής,κυρίως της γυναικείας φιγούρας, και στα συναισθήματα που γεννάει αυτή η αποτύπωση. Οι Γερμανοί τεχνοκριτικοί δέχθηκαν θετικά τα νέα έργα του καλλιτέχνη και το 1924 έκλεισε συμβόλαιο με την γκαλερί Μπάρχφελντ. Το 1927 έγινε στο Κέμνιτς μεγάλη έκθεση έργων του στο μουσείο της πόλης. Κατόπιν, με την οικονομική στήριξη της γκαλερί Μπάρχφελντ, πήγε στο Παρίσι, όπου έζησε κατά την περίοδο 1929 έως 1932.

Λόγω της οικονομικής κρίσης που είχε χτυπήσει την Ευρώπη, αναγκάστηκε να επιστρέψει στο Μόναχο. Όμως, με την σταδιακή εξαφάνιση του εξπρεσιονισμού και την άνοδο του ναζισμού, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει και τη Γερμανία, για να επιστρέψει τελικά το 1934 στην Ελλάδα. Πριν επιστρέψει στην Ελλάδα, ο Έλληνας πρέσβης στο Βερολίνο, Αλέξανδρος Ρίζος-Ραγκαβής, μεσολάβησε για να διοριστεί καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Ο διορισμός αυτός τελικά δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, προς μεγάλη απογοήτευση του Μπουζιάνη. Επιπλέον, ο αθηναϊκός καλλιτεχνικός περίγυρος αντιμετώπισε αρχικά τον ζωγράφο με αδιαφορία έως εχθρότητα.

Τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου ήταν πολύ δύσκολα για τον ζωγράφο. Μόνο το 1949, όταν πραγματοποίησε μεγάλη αναδρομική έκθεση στον «Παρνασσό», το φιλότεχνο κοινό άρχισε να μιλά και πάλι με ενθουσιώδη λόγια για το ύφος και την τεχνοτροπία του Μπουζιάνη. Τα επόμενα χρόνια συμμετείχε σε εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, λαμβάνοντας μέρος - μεταξύ άλλων- το 1950 στην Μπιεννάλε της Βενετίας. Το 1956 του απονεμήθηκε το α΄ ελληνικό βραβείο του Διεθνούς Διαγωνισμού Γκούγκενχάιμ. Ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ).

Μετά τον θάνατό του, το σπίτι του ζωγράφου στην Δάφνη Αττικής αγοράστηκε από τον Δήμο Δάφνης και έχει μετατραπεί σε μουσείο. Έργα του Μπουζιάνη υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη καθώς και σε πολλές άλλες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές εντός και εκτός Ελλάδας. Αναδρομικές εκθέσεις με έργα του πραγματοποιήθηκαν στην Εθνική Πινακοθήκη το 1977 και το 1985, και στο Μουσείο Μπενάκη το 2005.

[u]Τεχνοτροπία & έργο[/u]

Ο Μπουζιάνης θεωρείται ως ο σημαντικότερος Έλληνας εκπρόσωπος του εξπρεσιονισμού. Κατά τα χρόνια της παραμονής του στην κοιτίδα του εξπρεσιονισμού, Γερμανία, γνώρισε από κοντά όλες τις μεταλλάξεις του κινήματος δημιουργώντας ένα δικό του προσωπικό στυλ στο οποίο κυριαρχούν ο ανθρωποκεντρισμός και η απόλυτη ελευθερία του υποκείμενου.

Πηγή: [URL unfurl="true"]https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82[/URL]

[img]https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/236x/f7/49/d1/f749d1fd6f423f846186b8352c1735bb.jpg

http://[URL unfurl="true"]www.lifo.gr/uploads/image/1097049/288.jpg[/img[/URL]]
[img]https://2.bp.blogspot.com/-b03SyvLqmWM/UGYaR-N_W2I/AAAAAAAAEU0/VMrr19vf3hc/s1600/George+Bouzianis+(Greece,+1885+%E2%80%93++1959).jpg

http://[URL unfurl="true"]www.rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=302062[/img[/URL]]
[img]http://[URL unfurl="true"]www.athensvoice.gr/sites/default/files/field/articles/insert-images/331033-685522.jpg[/img[/URL]]
[img]http://[URL unfurl="true"]www.liberal.gr/articleimg/625_315BBC27-7684-5FD6-01D8-7CD0BC491E67.jpeg[/img[/URL]]
[img]http://[URL unfurl="true"]www.greekarchitects.gr/images/news/bousianis.2.jpg[/img[/URL]]
[img]http://[URL unfurl="true"]www.greekarchitects.gr/images/news/bousianis.1.jpg[/img[/URL]]

 

[KOSTASF16]

Έντβαρτ Μουνκ
Ο Έντβαρτ Μουνκ (Edvard Munch, 12 Δεκεμβρίου 1863 - 23 Ιανουαρίου 1944) ήταν Νορβηγός ζωγράφος, που ανήκει στους προδρόμους του εξπρεσιονισμού. Γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1863 στο χωριό Άνταλσμπρουκ της Νορβηγίας και μεγάλωσε στο Όσλο. Πέθανε στις 23 Ιανουαρίου 1944 στο Όσλο. Το πιο γνωστό του έργο είναι «Η Κραυγή».


Δεν πρεπει να λειπει η ´κραυγή´ απο αυτο το τοπικ.

 

[Διαγραμμένο μέλος 172663]

στην τεχνολογια υπαρχουν κριτήρια για να θεωρηθεί καποιος καλος πχ πιο γρηγορο αμαξι, στην επιστημη επισης πχ φαρμακο που διωχνει τον πονοκεφαλο πιο γρηγορα, στις καλλες τεχνες επειδή είναι υποκειμενικη η ομορφια, παιζει πολύ μεσο.

https://www.bourdela.com/forum/index.php?action=dlattach;topic=259047.0;attach=909680;image

http://2.bp.blogspot.com/-qZw515RVCig/UwtEjQ3YdHI/AAAAAAAABBE/63zNzeFvunI/s1600/Leda+Atomica.jpg

παρολα αυτά η δευτερη εικονα με την ληδα του νταλι είναι πιο ωραια από την πρωτη μουτζουρα του πικασσο, με την δευτερη εικονα μπορεις να γουστάρεις αν σου αρεσουν πχ οι μελαχροινες σαν την γυναικα του νταλι με την πρωτη μπορεις???
την πρωτη απλα θα την πετουσες στα σκουπίδια αν την ζωγραφιζες εσυ ο ιδιος όχι να την βαλεις σε καδρο, απλα είναι "πικασσο" οποτε και σκατα να ζωγραφιζε επειδή λεγεται "πικασσο" η υποκρισια παει συννεφο

 

[Puchas Gracias]

Από τους τελειότερος ζωγράφους με την έννοια της πίστης απεικόνισης της πραγματικότητας.

Albert Bierstadt
Among the Sierra Nevada Mountains (1868)
American Art Museum, Washington

 

[Διαγραμμένο μέλος 172663]

Αν μπορούσες κι εσύ στα 13 σου χρόνια να ζωγραφίζεις όπως ο Ρέμπραντ, τότε ίσως και τις δικές σου μουτζούρες
αργότερα να τις έλεγαν αριστουργήματα...

ακριβως συμφωνούμε. αν καποιος στις καλλες τεχνες κανει ονομα, που πολλες φορες κανει όχι γιατι το αξιζει, μετα η φιρμα του πουλαει. υπαρχουν ζωγραφοι που αξιζουν, υπαρχουν ζωγραφοι που δεν αξιζουν, υπαρχουν ζωγραφοι που καποια εργα τους αξιζουν και καποια αλλα όχι , αλλα συνεχιζουν να υπερτιμούνται γιατι κουβαλάνε το ονομα του δημιουργου σαν την αποτυχια με την μπλε γυναικα.

 

[ΝΑΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ]

Puchas Gracias ελα στο survivor :S :S :S

 

[jumaru]

Puchas Gracias ελα στο survivor :S :S :S

ειπα και εγω τα χασες

 

[Puchas Gracias]

nik1410: Στην τέχνη δεν μας ενδιαφέρει ποιο έργο είναι καλύτερο αλλά ποιο μιλάει στην ψυχή μας.

"Η κραυγή" του Μουνκ φερειπειν, σύμφωνα με τη δική σου λογική μπορείς να την πεις και μουτζούρα. Κι όμως είναι από τα συγκλονιστικότερα έργα.

Ένας γνωστός μου το είδε στο μουσείο της Νορβηγίας και είχε μείνει, μου έλεγε, αμίλητος με το στόμα ανοιχτό για 5 λεπτά μέχρι που ο υπάλληλος του εκανε νόημα πως πρέπει να κλείσουμε.