Ιστορία:Μια αναδρομή στους αιώνες

[zourpenko]

Μιας και αναφερόμαστε στον Βουλγαροκτόνο επιτρέψτε μου μια παρατήρηση: αν θυμαμαι καλά τους περίπου 10000 αιχμαλώτους τους χώρισαν ανα 100 και αφου τυφλωναν τους 99, αφηναν τον 100στό μονόφθαλμο για να τους οδηγεί. Επίσης η φρικτή αυτή ποινή ήταν προβλεπόμενη (σύμφωνα με τους Βυζαντινούς νόμους) καθότι οι Βούλγαροι θεωρούνταν οτι ήταν στασιαστές και όχι ανεξάρτητο κράτος. Ελεγαν λοιπόν οι Βυζαντινοί οτι η τιμωρία για την προδοσία κατά του αυτοκράτορα τιμωρείτο με τύφλωση οπότε και οι Βούλγαροι τιμωρήθηκαν όπωσ έπρεπε..

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Νομίζω zourpenko ότι έχεις δίκιο.Ανά 100 τυφλωνόντουσαν οι Βούλγαροι.99 τυφλωνόντουσαν κ ο 100στός έμενε με ένα μάτι.Μάλλον μπερδεύτηκα γιατί ήταν 10.000 τελικά ο αριθμός των Βούλγαρων που υπέστησαν αυτό το μαρτύριο.

 

Εχουν γινει & χειροτερα..
Τρανο παραδειγμα ο Δρακουλας..
Ως ιστορικό πρόσωπο ο Δράκουλας υπήρξε με το όνομα Βλαντ Ντράκουλα ή Τσέπες ή Βλαντ ο Παλουκωτής και καταγόταν από ευγενή γενιά.Το όνομά του στα πρώιμα ρουμανικά σημαίνει ο γιος του διαβόλου («Ντρακουλέα»).Ο Βλαντ (1431-1476) ηγεμόνευσε ως βοεβόδας για οκτώ χρόνια την περιοχή της Βλαχίας,όπου βρίσκονται τα Καρπάθια Όρη.Έμεινε στην ιστορία για τη θηριωδία του,καθώς σκότωσε κοντά στους 40.000 ανθρώπους,αντιπάλους της εξουσίας του,«εγκληματίες και άλλα παράσιτα της κοινωνίας» όπως τους χαρακτήριζε,χρησιμοποιώντας τη δημοφιλή σ' αυτόν μέθοδο του ανασκολοπισμού.Οι αριθμοί μπορεί να είναι υπερβολικοί,επειδή οι πληροφορίες προέρχονται από τους γερμανούς αντιπάλους του,που κατοικούσαν στη γειτονική Ουγγαρία.
Ο Βλαντ,πάντως,τιμάται ως ήρωας από τους Ρουμάνους.Με την απάνθρωπη τακτική του ανασκολοπισμού που εφάρμοζε,έστειλε στον άλλο κόσμο κάπου 100.000 Τούρκους,εκδιώκοντας τους Οθωμανούς από τη χώρα του..

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Όχι για πολύ.Κατάφεραν στο τέλος οι Οθωμανοί κ τον εξόντωσαν.Θρυλικό παραμένει το ΄΄δάσος΄΄ που έφταιξε με τα πτώματα 20.000 Τούρκων που τα παλούκωσε κ τα έστησε λες κ ήταν δάσος,προκειμένου να τα δουν οι Τούρκοι κ να τρομοκρατηθούν,πράγμα που εν πολλοίς το καταφερε.

 

Όχι για πολύ.Κατάφεραν στο τέλος οι Οθωμανοί κ τον εξόντωσαν.Θρυλικό παραμένει το ΄΄δάσος΄΄ που έφταιξε με τα πτώματα 20.000 Τούρκων που τα παλούκωσε κ τα έστησε λες κ ήταν δάσος,προκειμένου να τα δουν οι Τούρκοι κ να τρομοκρατηθούν,πράγμα που εν πολλοίς το καταφερε.

αγιος ανθρωπος..καλα ξηγηθηκε..

 

[zourpenko]

Και όσο για το απάνθρωπο της ποινής να μην ξεχνάμε οτι Βυζαντινοί και Βούλγαροι πολεμούσαν 25 συνεχόμενα χρόνια με μεγάλη μανία και φανατισμό, χωρίς να φαίνεται οτι το Βυζάντιο είχε καταφέρει να τους νικήσει. Οι επιδρομές των Βουλγάρων είχαν ερημώσει μεγάλα κομμάτια της υπαίθρου αλλά και πόλεις σε όλα τα Βαλκάνια, απειλώντας με κατάρευση την κυριαρχία των Βυζαντινών. Ο Βουλγαροκτόνος λοιπόν, ήθελε να περάσει το τελειωτικό μύνημα στους εχθρούς και ιδιαίτερα στον τσάρο Σαμουήλ καταστρέφοντας τους το ηθικό και τη διαθεση να πολεμήσουν. Πράγματι το κατάφερε μια χάρα αφού οι Βούλγαροι δεν αποτέλεσαν ουσιαστική απειλή ποτε ξανά..

 

[zourpenko]

Σωστό το πράδειγμα του Δράκουλα, αλλά δεν θα πρέπει να τον συγκρίνουμε με τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο. Ο Βασίλειος ήταν ένας ηγέτης από τους πιο δυναμικους του Βυζαντίου, ενώ Δράκουλας ήταν ένας ανισόρροπος φρενοβλαβής που παλούκωνε περισσότερο για δική του ευχαρίστηση..

 

[zourpenko]

Είχα διαβάσει οτι η πρωτεύουσα του βασιλείου του Δράκουλα ήταν η πιο ασφαλής πόλη σε όλη την Ευρώπη τουλάχιστον. Λένε μάλιστα οτι ένας ξένος έμπορος διαμαρτυρήθηκε οτι του έκλεψαν ένα κασελάκι με τα χρήματα του, ο Δράκουλας του είπε οτι σε πολύ λιγο θα του είχαν επιστραφεί.Πράγματι την επομενη μερα έξω από το δωμάτιο του εμπόρου ήταν το κασελάκι με τα λεφτά, χαρουμενος λοιπόν τα μέτρησε και βρήκε ενα νόμισμα παραπάνω. Παρουσιάζεται στον Δράκουλα και τον ευχαριστεί και του επιστρέφει το νόμισμα λέγοντας με ειλικρίνεια ότι αυτό δεν ήταν δικό  του. Ο Δράκουλας τον παίνεψε για την ειλικρίνεια του και του είπε οτι αυτή ήταν που του έσωσε τη ζωή, καθώς αν προσπαθούσε να κρατήσει το νόμισμα θα ήταν κ αυτός κλέφτης και θα τιμωρείτο με παλούκωμα...

 

[stabit]

Παιζουν πολλοι μυθοι με τον Δρακουλα, ενας αλλος που ξερω ηταν οτι στο κεντρικο πηγαδι του χωριου ο κουβας ηταν απο ατοφιο χρυσαφι αλλα κανεις δεν τολμουσε να τον κλεψει. Παντος περα απο τη βαραβαροτητα του εν λογω ηγεμονα που ειναι δεδομενη, πολλες απο τις φημες ειναι αποτελεσμα Προπαγανδας των Γειτονων Βοημων που ηταν Καθολικοι αρα αντιθετοι, των ιδιων των δυσαρεστημενων Ρουμανων Τσιφλικαδων και τελος των Τουρκων. Για παραδειγμα το πραγματικο του ονομα ειναι Ντρακουλιε που σημαινει ο '' ο γιος του Δρακου ''γιατι Ο πατερας του ανηκε στο ιπποτικο  Ταγμα των Δραγωνων οπωσ και ο ιδιος. (Μαλιστα η πραγματικη του καταγωγη ειναι απο τα παραλια της Μαυρης θαλασσας γι'αυτο και το οικοσημο της οικογενειας του ηταν τρεις κεφαλες Νεγρων). Μετα απο μια παραφραση του ονοματος που εκμεταλευτηκαν οι αντιπαλοι του το ονομα κατεληξε σε Ντρακουλα που οντος σημαινει " Γιος του Διαβολου "

 

[sas1977]

Θέλοντας και εγώ να συνεισφέρω σε αυτό το thread... παραθέτω μια photo του... για να έχουμε και εικόνα του...

 

[piko]

Θέλοντας και εγώ να συνεισφέρω σε αυτό το thread... παραθέτω μια photo του... για να έχουμε και εικόνα του...

Το ξέρεις ότι αυτό που έκανες είναι επικίνδυνο για τη σωστή λειτουργία του site? Αν αρχίσουν να συμβαίνουν τίποτα περίεργα εσύ θα φταις!

 

[stabit]

Το ξέρεις ότι αυτό που έκανες είναι επικίνδυνο για τη σωστή λειτουργία του site? Αν αρχίσουν να συμβαίνουν τίποτα περίεργα εσύ θα φταις!

Δεν συμφωνω συντροφε. Οτι και να λεγεται για τον Δρακουμελ οπως και για τον Δρακουλα ειναι αποτελεσμα προπαγανδας των εχθρων του

 

[stabit]

Ωχ ξαφνικα δεν μπορω ..... να συνδεθω στο σαιτ .... forgive me Master ... τον ψηφησα τον γυιο σου .... μη ..μη .....αααααααααααα

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Θα παρακαλέσω τους πολέμιους του θρεντ να μην ποστάρουν φώτο που σκοπό έχουν να βλάψουν το θρεντ μας κ να πάνε να τσακωθούν με τους αλλόθρησκούς τους,στο θρεντ της ομάδας τους.ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ.Ευχαριστώ.

 

[Spinos]

Καλημέρα φίλοι και συγχαρητήρια για την ιδέα του θέματος.
Το να θεωρούμε οτι αν ο Αλκιβιάδης συνέχιζε και ολοκλήρωνε την Σικελική εκστρατεία υπέρ των Αθηναίων, θα δημιουργούνταν οι προυποθέσεις για κάτι αντίστοιχο με το κατόρθωμα του Μ.Αλεξανδρου είναι  κατ΄εμέ απίθανο..
Το πιο πιθανό είναι να επικρατουσε η Αθήνα έναντι τησ Σπάρτης, αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι δεν θα ηταν αποδυναμωμένη απο την (υποτιθέμενη) νίκη της.. Ακόμα σύμφωνα με την πολιτική αντίληψη της εποχής καμία πόλη - κράτος δεν ενδιαφερόταν να κάνει αυτοκρατορίες ή να υποτάξει όλους τους Ελληνες. Προτιμουσαν να δημιουργούν σφαίρες επιρροής και συμμαχίες ώστε να προωθούν τα οικονομικά τους συμφέροντα..
Αρα δε νομίζω οτι θα μπορούσε να συμβεί ποτέ κατι αντίστοιχο με την εκστρατεία του Μ.Αλεξάνδρου υπό την ηγεσία των Αθηναίων.. Ισως μια προσπάθεια απελευθέρωσης των Ελλήνων της Μ.Ασίας (για να καταστήσουν κ πάλη τη μεσόγειο ελληνική λίμνη) να ήταν πιο πιθανή..

Φίλε μου άρεσε φοβερά το άβαταρ και το λογότυπό σου....
Όλε !!!!
Περί του πρώτου εμπριστή ο λόγος...?
Εδώ , ως ιστορική καταγραφή ή αλλού...???

 

[germaon]

Φίλε μου άρεσε φοβερά το άβαταρ και το λογότυπό σου....
Όλε !!!!
Περί του πρώτου εμπριστή ο λόγος...?
Εδώ , ως ιστορική καταγραφή ή αλλού...???

Εμένα μου αρέσει το username του. Ο φοβερός και τρομερός Ανατόλι ! Πρωταθλητής Ευρώπης στη Ρώμη το 1997!

 

[zourpenko]

Φίλε μου άρεσε φοβερά το άβαταρ και το λογότυπό σου....
Όλε !!!!
Περί του πρώτου εμπριστή ο λόγος...?
Εδώ , ως ιστορική καταγραφή ή αλλού...???

Μπορούμε να δώσουμε πολλές ερμηνείες.
Για μένα ο νο1 μεγαλύτερος εμπρηστής της Ελλάδας (όχι μόνο με την έννοια του καψίματος δασικών εκτάσεων, αλλα γενικότερα με την έννοια της απαξίωσης της χώρας μας) είναι ο ελληνικός λαός. Αυτός που ψηφίζει ανίκανους να τον διοικούν, να τον προστατεύουν και να τον εκπαιδεύουν....Με αποτέλεσμα να ζούμε σε μια καμένη γη, μεταφορικά και κυριολεκτικά..

 

[Ιπτάμενος]

Ποιά η γνώμη σας για τη στάση της Ελλάδας στο Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο?
Είμασταν απο τους νικητές και οντως κερδίσαμε κάτι, αρα καλά καναμε και πολεμήσαμε με το πλευρό των συμμάχων?
Δεν κερδίσαμε κάτι και θα έπρεπε να μείνουμε ουδέτεροι, κι αν ναι πως, αφου οι Ιταλοί μας ζήτησαν να καταλάβουν σημεία στη χώρα?

 

[kaytos]

Και όσο για το απάνθρωπο της ποινής να μην ξεχνάμε οτι Βυζαντινοί και Βούλγαροι πολεμούσαν 25 συνεχόμενα χρόνια με μεγάλη μανία και φανατισμό, χωρίς να φαίνεται οτι το Βυζάντιο είχε καταφέρει να τους νικήσει. Οι επιδρομές των Βουλγάρων είχαν ερημώσει μεγάλα κομμάτια της υπαίθρου αλλά και πόλεις σε όλα τα Βαλκάνια, απειλώντας με κατάρευση την κυριαρχία των Βυζαντινών. Ο Βουλγαροκτόνος λοιπόν, ήθελε να περάσει το τελειωτικό μύνημα στους εχθρούς και ιδιαίτερα στον τσάρο Σαμουήλ καταστρέφοντας τους το ηθικό και τη διαθεση να πολεμήσουν. Πράγματι το κατάφερε μια χάρα αφού οι Βούλγαροι δεν αποτέλεσαν ουσιαστική απειλή ποτε ξανά..

Ίσως μιλάμε για τον προπομπό των ολοκληρωτικών πολέμων...
Διήρκησε, με διαλείματα, 36 χρόνια (982-1018, με κορύφωση την περίοδο 989-1014) και διεξήχθη με τρομερό πείσμα και αγριότητα ασυνήθιστη ακόμα και για το Μεσαιωνικό Κόσμο
που ήταν συνηθισμένος σε "αποτρόπαιες" πράξεις και θεάματα, όπως ειπώθηκε από συναγωνιστή...Ενδεικτικά, αναφέρω την ήττα του Νικηφόρου Α' από το Βούλγαρο ηγεμόνα Κρούμο, σε ενέδρα το 811, το θάνατό του και εν συνεχεία το ... επιχρυσωμένο κρανίο του άτυχου Νικηφόρου με το οποίο ο Κρούμος έπινε το κρασί του...

Επικεφαλής των Βυζαντινών, ο γνωστός μας Βασίλειος Β', της δυναστείας των Μακεδόνων, γιος του Ρωμανού Β' και της περίφημης Θεοφανώς...Αντίπαλός του, ο γενναίος, πανούργος, και ικανότατος Σαμουήλ Κομητόπουλος, 4ος γιός του Κόμητος Νικολάου...

Αρχικά, κι ενώ είχε σπουδαία και επικίνδυνα μέτωπα να αντιμετωπίσει στο εσωτερικό, ο Βασίλειος λίγα πράγματα μπορούσε να κάνει απέναντι στον συνεχώς αυξανόμενο Βουλγαρικό κίνδυνο...
Μετά τήν εδραίωση της κυριαρχίας του στό εσωτερικό, νικώντας τους μεγάλους γαιοκτήμονες της Ανατολίας Βάρδα Σκληρό και Βάρδα Φωκά, το 989, ο Βασίλειος μπορούσε πλέον να αφοσιωθεί στόν αγώνα εναντίον των εξωτερικών εχθρών του Βυζαντίου. Γιά όλο τό υπόλοιπο της ζωής του, δέν σταμάτησε νά πολεμά σέ διάφορα μέτωπα, αν καί έγινε ευρύτερα γνωστός γιά τήν συντριβή των Bουλγάρων. Όμως οι επιτυχίες του μεγάλου  αυτοκράτορα δέν περιορίστηκαν μόνο στό μέτωπο αυτό, αλλά σχεδόν σέ όλες τίς εκστρατείες του κατάφερε νά έχει θετικά αποτελέσματα. Μέ υπομονή καί επιμονή, μέ θάρρος καί προσωπικές θυσίες, περνώντας όλη τήν ζωή του στά στρατόπεδα σάν απλός στρατιώτης, πέτυχε νά διαλύσει τό ισχυρό βουλγαρικό κράτος καί νά ενισχύσει τίς βυζαντινές θέσεις σέ όλη τήν γραμμή των συνόρων, στά ανατολικά καί τά δυτικά. Στίς αρχές του 991 επανήλθε στό μέτωπο της Βαλκανικής, αφού πέρασε από τήν Θεσσαλονίκη γιά νά αποδώσει ευχαριστήρια στόν μεγαλομάρτυρα Αγιο Δημήτριο. Αποκατάστησε διπλωματικές επαφές μέ τούς άρχοντες της Κροατίας καί της Σερβίας, ώστε νά αποκλείσει από τά βόρεια τόν Σαμουήλ. Η εκστρατεία αυτή του Βασιλείου διήρκεσε τέσσερα χρόνια. Ο Βασίλειος γνώριζε πώς ο στρατός των Βουλγάρων, ήταν ισχυρότερος από τόν Ελληνικό γι'αυτό επισκέπτονταν ο ίδιος τά Ελληνικά φρούρια καί οχυρά στήν Βαλκανική, έδινε προσωπικά οδηγίες στούς διοικητές τους, τούς εμψύχωνε καί τούς κατεύθυνε ως πρός τό είδος του πολέμου πού έπρεπε νά διαλέξουν απέναντι στούς αντιπάλους. Αυτός ο πόλεμος βασιζόταν σέ αιφνιδιαστικές επιθέσεις καί αναδιπλώσεις στά οχυρά, σέ συνεχείς παρενοχλήσεις των βουλγαρικών στρατευμάτων χωρίς να εκτίθενται σε σοβαρούς κινδύνους οι ίδιοι. Μέχρι το 995, ο Βασίλειος συνέχισε τόν ανταρτοπόλεμο αποφεύγοντας την αντιπαράθεση  με τόν Σαμουήλ σε ανοικτό πεδίο.


Εκείνη τη χρονιά, ο αυτοκράτορας εξεστράτευσε εναντίον της Συρίας, όπου ο διοκητής της Αντιόχειας είχε ηττηθεί από τους Φατιμίδες σουλτάνους της Αιγύπτου, και τό Χαλέπι της Βόρειας Συρίας κινδύνευε να πέσει στα χέρια τους. Η ταχύτητα της αφίξεως του στρατού του Βασιλείου ήταν τρομερή γιά τά δεδομένα της εποχής. Σέ δεκαπέντε μόλις μέρες ένας στρατός 40000 αντρών διέσχισε τήν απόσταση από τη Μακεδονία μέχρι τίς ερήμους της Συρίας. Αυτό, γιατί εκτός από τη μαχητική ικανότητα του στρατεύματος, ο Βασίλειος είχε αναπτύξει και τέλειο σύστημα επιμελητείας του στρατού, με συχνούς και οργανωμένους σταθμούς ανεφοδιασμού... Η παρουσία  του Αυτοκράτορα έτρεψε σέ φυγή όλους τούς εχθρούς πού απειλούσαν τά νοτιοανατολικά σύνορα της Αυτοκρατορίας. Αφού όρισε διοικητή της Αντιόχειας τόν Δαμιανό Δαλασσηνό, αντί του Μιχαήλ Βούρτζη, ο Βασίλειος επανήλθε στήν πρωτεύουσα.

Κατά την απουσία του Βασιλείου στο μέτωπο της Συρίας, Ο Σαμουήλ επωφελήθηκε και άρχισε να λεηλατεί τήν Μακεδονία. Κατέλαβε πάλι τήν Βέροια καί πολιόρκησε τήν συμπρωτεύουσα Θεσσαλονίκη, όπου σκότωσε τόν διοικητή της Γρηγόριο Ταρωνίτη καί αιχμαλώτισε τόν γιό του. Αργότερα, το 997 κατέβηκε πιό νότια, μέχρι τήν Πελοπόννησο, προκαλώντας τρομερές καταστροφές καί διαπράττοντας φρικαλέες βιαιοπραγίες. Σοβαρή αντίσταση βρήκε μόνο στό Γαλαξείδι, όπου οι κάτοικοι πολέμησαν μέ μεγάλη ανδρεία. Επιστρέφοντας όμως ο τσάρος των Βουλγάρων προς τήν Βουλγαρία, μέ τήν λεία του πού τήν αποτελούσαν χιλιάδες αιχμάλωτοι καί πλήθος από πολύτιμα σκεύη, συναντήθηκε στόν Σπερχειό ποταμό μέ τόν στρατηγό του Βασιλείου, Νικηφόρο Ουρανό. Οι δύο στρατοί στρατοπέδευσαν στίς απέναντι όχθες του ποταμού ο οποίος ήταν πλημμυρισμένος λόγω των συνεχών βροχοπτώσεων. Οι Βούλγαροι, μεθυσμένοι από τήν χαρά, τό κρασί καί τά πλούσια λάφυρα, υποτίμησαν τούς αντιπάλους καί αιφνιδιάστηκαν όταν οι Ελληνες κατάφεραν νά βρουν πέρασμα σε ένα σημείο του ποταμού κατά τήν διάρκεια της νύκτας καί επιτέθηκαν στο στρατόπεδό τους. Επακολούθησε τρομερή σφαγή των Βουλγάρων οι οποίοι μισοκοιμισμένοι δέν αντιστάθηκαν καθόλου καί σκοτώθηκαν σχεδόν όλοι. Ο Σαμουήλ μέ τον γιό του προσποιήθηκαν τούς νεκρούς καί τραυματισμένοι κατόρθωσαν νά γλυτώσουν. Αφού περιπλανήθηκαν στά βουνά γιά δέκα ημέρες έφτασαν τελικά στήν Αχρίδα. Η μάχη του Σπερχειού, το 997, είναι μία σπουδαία καμπή στόν πόλεμο μεταξύ των Βουλγάρων καί των Ελλήνων καί σημαδεύει τήν απαρχή της νικηφόρας πορείας των Βυζαντινών στρατευμάτων.

Από το χρονικό σημείο αυτό και έπειτα, ο Βασίλειος, έχοντας επίγνωση της στρατιωτικής ανωτερώτητας της Αυτοκρατορίας, προσπαθεί να "στριμώξει" τον κύριο όγκο του Βουλγαρικού στρατου, και να τον συντρίψει, αν είναι δυνατόν μαζί με τον αρχηγό του...

O Σαμουήλ, όμως, κατάφερε σύντομα νά αναδιοργανώσει τόν στρατό του καί νά αρχίσει μία σειρά επιθέσεων σέ διάφορα φρούρια καί πόλεις της δυτικής Βαλκανικής. Τό 998, κατέλαβε τό Δυρράχιο (αρχαία Επίδαμνος) καί τήν Διόκλεια. Ο Βασίλειος κατελάμβανε φρούρια καί κλεισούρες στήν ανατολική Μακεδονία. Όμως ο αυτοκράτορας έπρεπε να αναβάλει την αποφασιστική σύγκρουση με το Σαμουήλ, γιατί το 999 έπρεπε νά εκστρατεύσει εκ νέου στήν Συρία, όπου οι Αιγύπτιοι γίνονταν ξανά απειλητικοί.

Στήν Απάμεια της Συρίας ο Δαμιανός Δαλασσηνός είχε σκοτωθεί μαζί μέ έξι χιλιάδες στρατιώτες.Τό θέαμα των νεκρών στρατιωτών κλόνισε τόν Βασίλειο ο οποίος διέταξε τήν ταφή τους καί έκτισε εκκλησία γιά νά τιμήσει τήν μνήμη τους. Στίς 28 Οκτωβρίου 999, οι Βυζαντινοί πολιόρκησαν καί κατέλαβαν τήν Καισάρεια (Χαϊζάρ) της Συρίας καί αργότερα τήν Εμεσα (Χόμς), καί τήν Ηλιούπολη τίς οποίες  ισοπέδωσαν. Αφού απέτυχε ο Βασίλειος νά καταλάβει τήν Τρίπολη του Λιβάνου, εγκατέλειψε τήν πολιορκία καί τήν 1η Ιανουαρίου 1000, έφτασε στήν Αντιόχεια όπου γιόρτασε τήν έλευση του νέου έτους. Αφού ενίσχυσε τις βυζαντινές θέσεις, ο Αυτοκράτορας στράφηκε βόρεια πρός τήν Αρμενία καί τή Γεωργία (Ιβηρία), οι οποίες πιεζόμενες από διάφορες τουρκμενικές φυλές ζήτησαν τήν βοήθεια του. Από τά κράτη αυτά, ο Βασίλειος απέσπασε κάποια σημαντικά συνοριακά εδάφη, ο δε ηγεμόνας της Ιβηρίας, Δαυΐδ όρισε τον Βασίλειο κληρονόμο της ηγεμονίας του...Την ίδια περίοδο, ο  Αυτοκράτορας συνήψε συμφωνία μέ τούς πρίγκηπες των ορεινών περιοχών Ανίου και Βασπουραχάν (Βαασπρακάν κατά τους Βυζαντινούς χρονικογράφους) πώς μετά τόν θάνατο τους τά βασίλεια τους θά περιέρχονταν στή βυζαντινή εξουσία. Πράγματι, τό Βασπουραχάν έγινε μέρος της βυζαντινής επικράτειας τό 1021, ενώ τό Ανί ακολούθησε τό 1045. Έτσι, η Αυτοκρατορία, επέκτεινε τα σύνορά της προς τα Ανατολικά, σε περιοχές που θα έρχοντν στο προσκήνιο μετά το 1046 και την εξάπλωση των Σελτζουκιδών στη Δύση... Επιστρέφοντας ο Βασίλειος από τήν πετυχημένη εκστρατεία του στήν Γεωργία καί Αρμενία, σταμάτησε στήν Καππαδοκία, στό Θέμα του Χαρσιανού, όπου τόν υποδέχτηκε ο πολύ πλούσιος τοπικός άρχοντας, Ευστάθιος Μαλεϊνός. Η πλούσια φιλοξενία καί γεμάτη χλιδή περιποίηση του Μαλεϊνού, καθώς και η επίδειξη των τεραστίων εκτάσεών του, προβλημάτισε τόν Αυτοκράτορα, ο οποίος δέν είχε ξεχάσει τίς συμβουλές του ηττημένου γαιοκτήμονα Βάρδα Σκληρού. Ανάγκασε λοιπόν τόν πλούσιο άρχοντα νά τόν συνοδεύση στήν Βασιλεύουσα όπου παρέμεινε εκεί περιορισμένος μέχρι τό τέλος της ζωής του.

Έχοντας ασφαλίσει, άλλοτε με διπλωματία και άλλοτε με ωμή στρατιωτική βία, την Ανατολική μεθόριο, ο Βασίλειος μπορούσε πλέον να αφιερωθεί απερίσπαστος στήν αντιμετώπιση του κινδύνου που αντιπροσώπευε ο Σαμουήλ.

Με μεθοδικότητα, ξεκίνησε μία εκστρατεία που διήρκεσε 14 ολόκληρα χρόνια, χειμώνα καί καλοκαίρι, μήν δίνοντας στόν αντίπαλο τήν ευκαιρία νά αναπνεύσει ούτε στιγμή, περικυκλώνοντας τον καί χτυπώντας τον στά αδύνατα σημεία του, μέχρι τήν ολοκληρωτική συντριβή του καί τήν τελική του παράδοση. Τόν Μάρτιο του 1001 μέ τόν Πρωτοσπαθάριο Νικηφόρο Ξιφία καί τόν Πατρίκιο Θεοδωροκάνο, εξεστράτευσε στίς δυτικές επαρχίες του Βουλγαρικού κράτους καί κατέλαβε τήν Μεγάλη Πρεθσλαύα. Στρεφόμενος νότια, κατέλαβε τήν Βέροια, τήν Καστοριά καί το πανίσχυρο φρούριο των  Σερβίων, του οποίου  τήν άμυνα είχε αναλάβει ο προδότης Νικολιτζάς, ο οποίος ήταν πιστός στόν Σαμουήλ καί τόν είχε βοηθήσει νά καταλάβει τήν Λάρισα. Υστερα από εικοσαήμερη πολιορκία, έπεσαν τά Σέρβια, καί Βασίλειος χάρισε τήν ζωή του Νικολιτζά. Αυτός όμως, δραπέτευσε καί επανασυνδεθέθηκε μέ τόν στρατό του Σαμουήλ. Η Θεσσαλία όμως, είχε απαλλαγεί από τόν Βουλγαρικό κίνδυνο καί ο Αυτοκρατρορικός στρατός φαινόταν ξεκάθαρα ότι υπερείχε των Βουλγάρων...

Τά Βοδενά, η σημερινή Έδεσσα, υποτάχθηκαν στούς Βυζαντινούς, ύστερα από πολιορκία πού κράτησε πολλές εβδομάδες, το 1002. Αφού κατέλυσε τόν χειμώνα στήν Θεσσαλονίκη, τόν Μάϊο κατέλαβε τό Δορύστολο ή Σιλιστρία καί ύστερα από πολυήμερη πολιορκία τό Βιδύνιο, στόν Δούναβη ποταμό. Ο Σαμουήλ όμως ήταν άξιος καί καθόλου ευκαταφρόνητος αντίπαλος. Σέ μία προσπάθεια αντιπερισπασμού, τήν ημέρα τής Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στίς 15 Αυγούστου επιτέθηκε στήν Αδριανούπολη, τήν λεηλάτησε καί αιχμαλώτησε τό σύνολο του πληθυσμού της. Ο Βασίλειος αναγκάστηκε νά κινηθεί νότια. Τό 1004 συναντώνται οι δύο στρατοί έξω από τά Σκόπια στίς  όχθες του ποταμού Αξιού. Επαναλήφθηκε τό ίδιο σκηνικό του Σπερχειού ποταμού. Οι Βούλγαροι πιό ανοργάνωτοι, θεώρησαν τούς εαυτούς τους ασφαλείς λόγω του πλημμυρισμένου ποταμού. Ο Βασίλειος όμως είχε δώσει εντολή νά βρεθεί οπωσδήποτε πόρος στο ποτάμι. Οι Βυζαντινοί, κατάφεραν να βρουν  πέρασμα, καί κατά τήν διάρκεια της νύχτας, πέρασαν κρυφά τό πλημμυρισμένο ποτάμι, καί επέσεσαν  σαν  κεραυνός στό εχθρικό στρατόπεδο. Οι Βούλγαροι υπέστησαν δεινή ήττα, καί υποχώρησαν. Ηταν η σειρά του α Βασιλείου νά μπεί στή σκηνή του Σαμουήλ καί νά καθήσει στόν θρόνο του, μετά τή ήττα του 986. Τά Σκόπια, η πρωτεύουσα της αρχαίας Δαρδανίας, παραδόθηκαν χωρίς αντίσταση.


Κάθε χρόνο, ο Βασίλειος επανερχόταν στήν Μακεδονία πιέζοντας αφόρητα τόν Σαμουήλ, έχοντας ως σκοπό του τήν τελειωτική νίκη. Η μάχη που σημάδεψε την αρχή του τέλους έγινε στις 29 Ιουλίου του 1014, στά στενά του Κλειδίου (Κίμβα Λόγγος), μεταξύ των Σερρών καί του Μελενίκου, στον Άνω Στρυμμώνα. Ο Σαμουήλ είχε καταλάβει τά στενά εμποδίζοντας τήν διάβαση των βυζαντινών, χρησιμοποιώντας ολόκληρο τόν όγκο των στρατευμάτων του στήν επιχείρηση αυτή. Η πρώτη μέρα της μάχης ήταν νικηφόρα γιά τά Βουλγαρικά στρατεύματα. Ο Νικηφόρος Ξιφίας όμως, ένας ακόμη ικανότατος στρατηγός του Αυτοκράτορα, κατά τήν διάρκεια της νύχτας, βρήκε κάποιο πέρασμα καί βρέθηκε αναπάντεχα στίς πλάτες του Σαμουήλ. Η καταστροφή του Βουλγαρικού στρατού ήταν ολοκληρωτική. Ο τσάρος των βουλγάρων διέφυγε μέ άτακτη υποχώρηση, αλλά ο μεγαλύτερος όγκος των βουλγάρων στρατιωτών αιχμαλωτίστηκε. Θέλοντας νά τσακίσει το ηθικό των εχθρών του, ο Βασίλειος έδωσε τότε την τρομερή και απάνθρωπη διαταγή. Αποφάσισε νά τυφλωθούν καί οι 15.000 αιχμάλωτοι, αφήνοντας σέ κάθε εκατοντάδα ένα μονόφθαλμο, ο οποίος θά οδηγούσε στόν Σαμουήλ τούς τυφλούς του στρατιώτες. Στήν Πρίλαπο, όπου είχε καταφύγει ο Σαμουήλ, αντίκρυσε τό τρομερό θέαμα των τυφλών στρατιωτών του καί σύμφωνα μέ τούς Γεώργιο Κεδρηνό καί Ιωάννη Σκυλίτζη, μετά από δύο μέρες ο τσάρος των βουλγάρων πέθανε από τήν λύπη του. Ο  Αυτοκράτορας δικαιώθηκε μέ τήν ενέργειά του αυτή καί απαλλάχτηκε από τόν άνθρωπο πού είχε απειλήσει τήν ακεραιότητα του κράτους του. Οι Βούλγαροι όμως συνέχισαν πεισματικά τόν πόλεμο. Λίγο μετά τήν μάχη του Κλειδίου αποδεκάτισαν, στήν κοιλάδα της Στρουμνίτζας, απόσπασμα του ελληνικού στρατού μαζί μέ τόν στρατηγό Θεοφύλακτο Βοτανειάτη.


Τόν Σαμουήλ διαδέχθηκε ο γιός του Γαβριήλ, ο οποίος προσπάθησε νά συνθηκολογήσει μέ τόν αυτοκράτορα, αλλά δολοφονήθηκε από τόν εξάδελφο του Ιωάννη Βλαδισλάβο, τό 1016. Ο τελευταίος άρχισε ειρηνευτικές συνομιλίες, μέ κύριο στόχο του νά αναδιοργανώσει τά κατάλοιπα του βουλγαρικού στρατού. Όμως ο ακαταπόνητος Βασίλειος δέν πίστεψε τίς  υποσχέσεις του καί συνέχισε νά κατακτά τήν μία πόλη μετά τήν άλλη. Κατέκτησε τά Βιτώλια (Μοναστήριον), τό Πρίλαπο, τό Στυπείον, τό Μελενίκο τά Μογλενά καί τά Βοδενά (Εδεσσα) πού είχαν ανακαταλάβει οι Βούλγαροι. Κατά τήν διάρκεια άλλης εκστρατείας ο βογιάρος Ιβάτζης παγίδευσε απόσπασμα του αυτοκρατορικού στρατού καί τό κατέσφαξε μαζί μέ τούς αρχηγούς του Γεώργιο Γονιτζιάτη καί Ορέστη. Τό 1017 οι μάχες συνεχίζονται ακατάπαυστα. Γιά νά καταλάβουμε το πείσμα του Βουλγαροκτόνου, ας δούμε το περιστατικό πού περιγράφει ο Σκυλίτζης: Σέ μία ένεδρα του Βλαδισλάβου, παγιδεύται η εμπροσθοφυλακή του ελληνικού στρατού υπό τόν στρατηγό Κωνσταντίνο Διογένη, πατέρα του μετέπειτα Αυτοκράτορα Ρωμανού Δ'... Ο Βασίλειος πού ακολουθούσε, εξηντάρης αλλά ακατάβλητος, πήδηξε στό άλογό του, ανεφώνησε "Οστις πολεμιστής, ακολουθείτω μοι", καί χωρίς νά κοιτάξει πίσω του, κάλπασε πρός τά εμπρός. Ο Διογένης διασώθηκε, οι Βούλγαροι διασκορπίστηκαν καί όλες οι αποσκευές του Βούλγαρου Τσάρου περιήλθαν στά χέρια του αυτοκρατορικού στρατεύματος. Ο Βλαδισλάβος σκοτώθηκε πολιορκώντας τό Δυρράχιο το 1018 του οποίου τήν άμυνα είχε αναλάβει ο Νικήτας ο Πηγωνίτης. Αμέσως μετά ο Βασίλειος μπήκε θριαμβευτικά στήν Αχρίδα, μέ τήν κατάκτηση της οποίας τελείωσε ο πόλεμος πού είχε αρχίσει τό 982 καί διήρκεσε 36 ολόκληρα χρόνια. Τά κάστρα παραδίδονταν στόν βασιλιά, τό ένα μετά τό άλλο. Ο μόνος πού συνέχιζε πεισματικά νά μάχεται ήταν ο Ιβάτζης. Καί πάλι ο Σκυλίτζης μας αναφέρει αναλυτικά τήν περιπετειώδη σύλληψη του βογιάρου. Ο Ιβάτζης ήταν οχυρωμένος στό απάτητο κάστρο του Βροχωτού, όταν μόνος μέ δύο συντρόφους, ο Κατεπάνω Ευστάθιος Δαφνομήλης κατέφθασε, προφασιζόμενος νά μιλήσει μέ τόν Ιβάτζη. Οι Βούλγαροι όταν είδαν τόν Ελληνα στρατηγό μόνο του, φυσικά δέν ανησύχησαν καί τόν εδέχτηκαν περίεργοι γιά τούς σκοπούς της επίσκεψεως του. Μετά από τό δείπνο, ο Δαφνομήλης εζήτησε κατ' ιδίαν συνομιλία τόν Ιβάτζη. Αφού απομακρύνθηκαν σέ γειτονικό άλσος, ο μεγαλόσωμος βυζαντινός στρατηγός, τόν ακινητοποίησε καί μέ τήν βοήθεια των συντρόφων του πού ήταν κρυμμένοι, τόν τύφλωσαν. Φέροντας σέ άθλια κατάσταση μπροστά από τούς Βούλγαρους στρατιώτες τόν αρχηγό τους, μέ βροντερή φωνή τούς έπεισε ότι κάθε προσπάθεια ήταν μάταιη, γιατί σέ λίγο κατέφθανε ο αυτοκράτορας. Αυτό ήταν τό τέλος καί της τελευταίας εστίας αντίστασης των Βουλγάρων.


Ο θάνατος του Βασιλείου, βρήκε την Αυτοκρατορία στο απόγειο της ισχύος της, καθώς και στη μεγαλύτερή της εδαφική εξάπλωση από τα χρόνια του Ηρακλείου...

Αυτό όμως που δεν κληροδότησε στην Αυτοκρατορία του, ήταν άξιος διάδοχος να συνεχίσει, ή να διαχειριστεί τις υποθέσεις του Κράτους...Ο Βασίλειος, άκληρος ο ίδιος,  δέν άφησε ικανό διάδοχο πού θά συνέχιζε τό έργο του. Αυτό τό λάθος είχε ως αποτέλεσμα νά καταρρεύσει όλο τό οικοδόμημα του λίγα χρόνια μετά τόν θάνατο του από τήν ανικανότητα αδελφού του καί διαδόχου του  Κωνσταντίνου καί των υπόλοιπων ανίκανων βασιλιάδων, πού σέ λίγα χρόνια θά φέρουν τό Βυζάντιο στό χείλος της καταστροφής, μέχρι τήν σωτήρια έλευση του Αλέξιου Κομνηνού.

Για το τί επακολούθησε, περισσότερα www.bourdela.com/component/option,com_smf/Itemid,168/topic,4363.150/lang,el]εδώ[/url] και www.bourdela.com/component/option,com_smf/Itemid,168/topic,4363.165/lang,el]εδώ[/url]

 

[Lion2001]

Οι Ιταλοί ζητήσανε να μπούνε στην Ελλάδα και να καταλάβουν κάποια στρατηγικά της σημεία για να διασφαλίσουν την ουδετερότητά της(όπως λέγανε).Και τονίζανε στο τελεσίγραφο που συνέθεσε ο υπουργός των εξωτερικών, κόμης Τσιάνο και παρέδωσε ο Ιταλός πρέσβυς Γκράτσι στον Μεταξά στις 0300, ότι αν τα ιταλικά στρατεύματα συναντήσουν αντίσταση θα την κάμψουν.Δεν νομίζω ότι υπήρχε περίπτωση να μείνει η Ελλάδα ουδετέρα.Και να ήθελε να δεχτεί ο Μεταξάς δεν προλάβενε μέσα σε τρεις ώρες να ξυπνήσει τον βασιλέα,να καλέσει τον υπουργό των Στρατιωτικών,τον Αρχηγό του Επιτελείου,ναβάλει σε κίνηση όλες τις τηλεγραφικές υπηρεσίες του Στρατού και να δώσει στα τμήματα των συνόρων τις αναγκαίες οδηγίες.Ευτυχώς,όμως,δεν δέχτηκε και του απάντησε στα γαλλικά:
"Ώστε λοιπόν,πόλεμος"(Alors,c'est la guerre)