ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΡΦΗ.Μονίμως κυκλοφορούσε με μαύρα.Και επειδή ήταν ΠΙΣΤΗ στα ιδεώδη της,έστειλε στην Μόσχα το παιδί της να ΄΄σπουδάσει΄΄ τον καιρό του εμφυλίου,ενώ παράλληλα έστελνε τα παιδιά των κομμουνιστών στα κανόνια των εθνικιστών,εις στο όνομα των αρχών του Κομμουνισμού.
Βέβαια με την λήξη του πολέμου,δεν περίμενε στωικά την μοίρα της και απεχώρησε,ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΙΣΤΗ ΣΤΑ ΙΔΕΩΔΗ ΤΗΣ,στην φίλα προσκέιμενη Μόσχα,προκειμένου να την γλιτώσει.
Πασιονάρια (Ντολόρες Ιμπαρούρι), θρυλική μορφή του Ισπανικού Εμφύλιου Πολέμου και του Κομμουνιστικού κινήματος, αφοσιωμένη πολέμια του φασισμού και υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών.
Γεννήθηκε το 1895, στη χώρα των Βάσκων, στην Ισπανία. Λόγω της οικονομικής αδυναμίας της οικογένειάς της -φτωχή οικογένεια ανθρακωρύχων- δεν σπούδασε δασκάλα, όπως επιθυμούσε και έγινε μοδίστρα. Το 1916, σε ηλικία 21 χρονών, παντρεύτηκε τον Juliαn Ruiz, ανθρακωρύχο, ενεργό μέλος του εργατικού κινήματος και έκανε έξι παιδιά από τα οποία επέζησαν τα δύο
Για την κοινωνική θέση των γυναικών εκείνη την εποχή η ίδια γράφει στην αυτοβιογραφία της: «Στην εποχή μου οι γυναίκες ήταν οικιακοί σκλάβοι χωρίς δικαιώματα. Και η λέξη "γάμος" σήμαινε για εμάς: ράψιμο, εγκυμοσύνες και κλάματα. Κλάματα, πολλά κλάματα για την κακή μας μοίρα, για την παντελή έλλειψη δύναμης, για τα αθώα παιδιά μας στα οποία έπρεπε να προσφέρουμε φροντίδες βουτηγμένες στα δάκρυα. Κλάματα για τη γεμάτη πόνο ζωή μας, μια ζωή χωρίς προοπτικές, γεμάτη αδιέξοδα. Πικρά δάκρυα με μια κατάρα μόνιμα στην καρδιά και μια βλασφημία στα χείλη».
Το 1917 ο Ruiz φυλακίστηκε για τις πολιτικές του δραστηριότητες. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του η Ντολόρες εξοικειώθηκε με τις ιδέες του μαρξισμού, προσχώρησε στη σοσιαλιστική οργάνωση της πόλης της και αργότερα το 1920 στο νεοϊδρυθέν Ισπανικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Άρχισε να γράφει στην εφημερίδα των ανθρακωρύχων «El Mineero Vizcaino», με το ψευδώνυμο «Λουλούδι του Πάθους» για να μείνει γνωστή στην ιστορία του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος ως «La Pasionaria».
Σύντομα εξελίχθηκε σε σημαντική προσωπικότητα του ισπανικού κινήματος και το 1930 εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος. Την επόμενη χρονιά έγινε εκδότρια της εφημερίδας «Mundo Obrero» -κεντρικό όργανο του ΚΚ Ισπανίας, θέση την οποία χρησιμοποίησε για να προβάλει ιδέες που θα βελτίωναν την κοινωνική θέση της γυναίκας.
Φυλακίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1931 και τελικά, ύστερα από αρκετές ταλαιπωρίες, απελευθερώθηκε τον Ιανουάριο του 1933. Συνέχισε με πάθος τους αγώνες της κατά του επερχόμενου φασισμού, ταξίδεψε στη Σοβιετική Ενωση και ανέβηκε πολύ στην ιεραρχία του Κομμουνιστικού Κινήματος.
Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι και στη Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ τής έφερναν εφιάλτες. Έλεγε: «Μην κλείνετε τα μάτια σας στην άνοδο αυτών των στοιχείων. Αν σε μια χώρα της Ευρώπης οι φασίστες καταφέρουν να αποκτήσουν εξουσία, τότε η μπόρα θα μας πάρει όλους». Βοήθησε στην ίδρυση της Παγκόσμιας Επιτροπής Γυναικών κατά του Πολέμου και του Φασισμού.
Το 1936 εξελέγη βουλευτής και το 1937 αντιπρόεδρος του Ισπανικού Κοινοβουλίου. Αγωνίστηκε για τον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας, των εργατικών δικαιωμάτων, για τη βελτίωση της δημόσιας υγείας, κατάφερε ακόμη και να διαπραγματευτεί με επιτυχία την αποφυλάκιση αρκετών πολιτικών κρατουμένων.
Με το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφύλιου, ύψωσε τη φωνή της για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Με το χάρισμά της να ξεσηκώνει με το λόγο και την πένα της τα πλήθη έμεινε στην ιστορία με το διάσημο
“No Pasaran!” ("Δεν θα περάσουν" -οι φασίστες), που ακούστηκε στη ραδιοφωνική ομιλία της στις 18 Ιουλίου του 1936. Μια φράση που έγινε σύνθημα όλων των δημοκρατικών, των επαναστατημένων, του κάθε ιδεολογικού αγώνα, ακόμα και μέχρι σήμερα. [Ολόκληρη η ομιλία στο τέλος του αφιερώματος].
Ιστορικές έμειναν ακόμα δύο διακηρύξεις της.
Η περίφημη «είναι καλύτερο να είμαστε χήρες ηρώων, παρά σύζυγοι δειλών». Και το θρυλικό: «Οι Ισπανοί να πεθάνουν όρθιοι, παρά να ζήσουν γονατιστοί».
Μετά την κατάληψη της Μαδρίτης από τις δυνάμεις του Φράνκο το 1939, έφυγε ως πολιτική πρόσφυγας στη Σοβιετική Ένωση. Επέστρεψε στην Ισπανία μετά το θάνατο του Φράνκο και εξελέγη πάλι βουλευτής το 1977 –σε ηλικία 81 ετών- στις πρώτες εκλογές μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Τιμήθηκε με το βραβείο ειρήνης Λένιν το 1963 και με το παράσημο Λένιν το 1965. Διετέλεσε Γενική Γραμματέας του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος την περίοδο 1944-1960 και στη συνέχεια πρόεδρος του ως το θάνατό της το 1989, σε ηλικία 93 ετών από πνευμονία.
Πέθανε στις 12 Νοεμβρίου 1989, σε ηλικία 93 ετών, από πνευμονία.
[move]
ΣΕΒΑΣΜΟΣ!!!!![/move]
