Για να μη σβήσει η μνήμη
Στις 8 Απριλίου 1204, ημέρα Πέμπτη, οι Δυτικοί της λεγόμενης 4ης Σταυροφορίας, επιβιβάστηκαν στα πλοία τους και το πρωί της Παρασκευής εμφανίστηκαν μπρος στα θαλάσσια τείχη της Βασιλεύουσας, σε ένα μέτωπο που εκτεινόταν γύρω στα τέσσερα χιλιόμετρα...Ο Αυτοκράτορας Αλέξιος Ε' Μούρτζουφλος, είχε εγκαταστήσει το στρατόπεδό του στο λόφο της μονής Παντεπόπτου, από όπου, λόγω της θέας που του προσέφερε η τοποθεσία προς τον Κεράτιο κόλπο, ήλπιζε να διευθύνει την επικείμενη μάχη, που προμηνυόταν ιδιαίτερα σκληρή...Οι υπερασπιστές, είχαν καταλάβει τις θέσεις τους στα τείχη, βλέποντας τις Βενετικές γαλέρες που μετέφεραν τους πολεμιστές που έμοιαζαν με ανθρώπινα φρούρια, να πλησιάζουν αργά αλλά επιβλητικά, και οι οποίοι μόλις έφθασαν στην ακτή έτρεξαν να στήσουν σκάλες στα τείχη καθώς και μεγάλο αριθμό από πολιορκητικές μηχανές, ενώ οι Βενετοί παρέμειναν στα πλοία και έβαλαν με τους καταπέλτες εναντίον των πολιορκημένων...
Οι Βυζαντινοί, υποδέχτηκαν τους επιτιθέμενους με καταιγισμό βλημάτων και υγρού πυρός. Η μάχη μαινόταν με τεράστιο πείσμα και αγριότητα και από τις δύο πλευρές, όμως οι υπερασπιστές κατάφεραν να γκρεμίσουν τις σκάλες μαζί με όσους επιχειρούσαν να ανέβουν στα τείχη, ενώ συγχρόνως, με βροχή από πέτρες, διέλυσαν και μεγάλο αριθμό πολιορκητικών μηχανών. Η επίθεση, έτσι, εξασθένησε και κατά το απόγευμα οι Φράγκοι υποχώρησαν προς τα πλοία τους...Στο συμβούλιο που ακολούθησε στους κόλπους των Δυτικών, οι κληρικοί απέδωσαν την αποτυχία στις...πόρνες(!!!) που ακολουθούσαν το στρατό εισβολής, κι έτσι τις έβαλαν σε ένα πλοίο και τις απομάκρυναν από το στρατόπεδο, ενώ αποφάσισαν να νηστέψουν το Σάββατο και την Κυριακή και να επαναλάβουν την επίθεση τη Δευτέρα...Έτσι, τη Δευτέρα, 12 Απριλίου, επανέλαβαν την επίθεση. Αυτή τη φορά δεν αποβιβάστηκαν στην ακτή, αλλά διενεργούσαν τις επιθέσεις τους από τις υπερυψωμένες (ώστε να βρίσκονται περίπου στο ύψος των τειχών) γέφυρες των πλοίων με σκοπό να καταλάβουν τους πύργους. Κι ενώ μέχρι το μεσημέρι δεν είχαν καταφέρει τίποτα, στη συνέχεια φύσηξε βοριάς και έσπρωξε τα πλοία προς τους πύργους. Δύο γαλέρες, η "Προσκυνήτρια" και ο "Παράδεισος", οι οποίες ήταν δεμένες μεταξύ τους για μην σκορπίζουν, "κόλησαν" σε έναν πύργο, στην περιοχή που ονομαζόταν Πέτριον...Ένας Βενετός από την "Προσκυνήτρια" πήδηξε στον πύργο, όμως κομματιάστηκε από τα πελέκια των Βαράγγων...Ένας άλλος όμως, ο Ανδρέας του Υρμπουάζ, όταν ο άνεμος ώθησε ξανά τη γαλέρα στον πύργο, πήδηξε κι αυτός, κι όταν οι Βάραγγοι του επιτέθηκαν η πανίσχυρη πανοπλία του άντεξε στα χτυπήματά τους, με αποτέλεσμα να δώσει το χρόνο σε άλλους να μπουν κι αυτοί. Ακολούθησε ο Ιωάννης του Σουαζύ και κάποιοι ακόμα...Όταν οι ιππότες στράφηκαν εναντίον τους, οι αιφνιδιασμένοι Βάραγγοι εκκένωσαν τον πύργο, που έπεσε έτσι στα χέρια των Δυτικών. Σχεδόν ταυτόχρονα, έπεσε κι άλλος ένας πύργος στα χέρια την επιτιθέμενων, όταν ο τεράστιος στην όψη Πέτρος του Μπρασσέ - ο οποίος έμοιαζε με πύργο, κατά το Νικήτα Χωνιάτη(1150-1215) - πήδηξε από τη γέφυρα του πλοίου του στον πύργο και έτρεψε σε φυγή με τον εκπληκτικό του όγκο όλη τη φρουρά!!!Οι υπόλοιποι Δυτικοί, έχοντας αναθαρρήσει από τις επιτυχίες των συντρόφων τους, βγήκαν στην ακτή και έριξαν τις σκάλες στα τείχη...Ένας από τους ευγενείς, ο Πέτρος της Αμιένης από την Πικαρδία, στου οποίου το στάτευμα ανήκε και ο "ανταποκριτής" μας των γεγονότων Ροβέρτος του Κλαρύ, ένας από τους συγγραφείς των γεγονότων, με δέκα ιππότες και εξήντα στρατιώτες, προσπάθησε να παραβιάσει κάποια από τις μικρές πυλίδες που βρίκονταν στα τείχη και, παρά τη βροχή από βλήμματα και πέτρες που δέχτηκε από τους αμυνόμενους, τα κατάφερε!!!Παρά το ρήγμα, κανείς ωστόσο από τους επιτιθέμενους δεν τολμούσε να περάσει μέσα, αφού το συγκεντρωμένο πλήθος των υπερασπιστών που αντίκρυσαν καθιστούσε κάθε τέτοια προσπάθεια καταδικασμένη εκ των προτέρων. Τη λύση, ανέλαβε να δώσει ένας ... κληρικός(!!!), ο Αλώμ του Κλαρύ (αδερφός του Ροβέρτου), ο οποίος με απαράμιλλο θάρρος εισέβαλε στο άνοιγμα και κατάφερε να εκδιώξει τους υπερασπιστές!!!Στη συνέχεια, μπήκαν και οι υπόλοιποι της ομάδας του Πέτρου της Αμμιένης...Το συμβάν δε διέφυγε από το βλέμμα του Αλεξίου Μούρτζουφλου, που διέταξε το πολυάριθμο ιππικό του να επελάσει εναντίον των εισβολέων...Φτάνοντας όμως στα μισά της απόστασης που τον χώριζε από αυτούς και βλέποντάς τους να μη δειλιάζουν από την επικείμενη σύγκρουση, διέταξε παύση της επέλασης και επιστροφή στο στρατόπεδο!!!Εν συνεχεία, οι Φράγκοι άνοιξαν και άλλες πύλες, με αποτέλεσμα να μπουν αρκετοί (μερικές εκατοντάδες) Δυτικοί στην Πόλη, με πρωτοστάτη τον Πέτρο του Μπρασσέ...Οι Φράγκοι, κάλπασαν εναντίον του συντριπτικά πολυαριθμότερου Αυτοκρατορικού ιππικού το οποίο έτρεψαν σε άτακτη φυγή, ο δε Μούρτζουφλος αφού επέστρεψε στα ανάκτορα του Βουκολέοντα, στη συνέχεια διέφυγε στη Θράκη!!!Τη σκηνή παρακολούθησαν και όσοι υπερασπιστές μάχονταν ακόμα σε πύργους που δεν είχαν καταληφθεί και έχασαν εντελώς το ηθικό τους εγκαταλείποντας κάθε περαιτέρω προσπάθεια!!!
Οι Φράγκοι, παρά τη νίκη τους, κι ενώ έπεφτε το σκοτάδι, θεώρησαν παράτολμο να εισχωρήσουν στα ενδότερα της τεράστιας πολιτείας, η οποία ήταν γεμάτη στενά σοκάκια και ψηλά κτίρια, από τα οποία θα μπορούσαν οι πολυάριθμοι κάτοικοι (πάνω από μισό εκατομμύριο) να αντιτάξουν αντίσταση, βάλλοντάς τους από ψηλά...Έτσι, προτίμησαν να περάσουν τη νύχτα συσπειρωμένοι κοντά στο τμήμα του θαλάσσιου τείχους, που είχαν υπό τον έλεγχό τους, και στα πλοία τους...Φοβούμενοι επίθεση από τους Βυζαντινούς κατά τη διάρκεια της νύχτας, έβαλαν φωτιά που κατέκαυσε μεγάλο μέρος της Κωνσταντινούπολης, οι δε φλόγες έφθαναν σε τέτοιο ύψος, ώστε μπορούσε κανείς να διακρίνει από χιλιόμετρα μακριά τη μαρτυρική μοίρα, τη χειρότερη στους εννέα αιώνες της ως τότε ιστορίας της, της πολύπαθης πρωτεύουσας της θρυλικής Αυτοκρατορίας!!! Εκείνο το βράδυ, ο φόβος για τους ιππότες που είχαν εισβάλει στην Πόλη και για τις πολεμικές τους αρετές είχε παραλύσει τους Βυζαντινούς και τους είχε αφαιρέσει κάθε διάθεση για αγώνα...Ωστόσο, ο Πατριάρχης Ιωάννης Καματηρός προσπάθησε να βρει νέο Αυτοκράτορα που θα οδηγούσε τα στρατεύματα σε μάχη την επόμενη ημέρα, γιατί οι Δυτικοί είχαν εισβάλει, αλλά δεν ήταν ακόμα κύριοι της τεράστιας πολιτείας. Τελικά, ο γενναίος Θεόδωρος Λάσκαρης, αν και αρνήθηκε να στεφθεί Αυτοκράτορας, δέχτηκε να ηγηθεί των στρατευμάτων...Όταν όμως την επομένη ο στρατός αντίκρυσε τους Δυτικούς, έχασε το θέρρος του παρά τις προσπάθειες του Θεόδωρου Λάσκαρη να τους πείσει με κάθε αντάλλαγμα να δώσουν μάχη... Ο θεόδωρος, αφού έχασε κάθε ελπίδα ότι θα μπορούσε να μεταπείσει τους φοβισμένους στρατιώτες, πέρασε στην Ασιατική ακτή του Βοσπόρου, όπου θα ανακηρυσσόταν Αυτοκράτορας με έδρα τη Νίκαια και θα επιδιδόταν σε μεγάλο αγώνα για την παλινόρθωση της Αυτοκρατορίας...
Στην περιοχή της Αγίας Σοφίας κατέφθασε ο μαρκήσιος Βονιφάτιος του Μονφερρά, τυπικά αρχηγός του Φραγκικού στρατεύματος. Τον περίμεναν οι επιφανέστεροι των κληρικών και όσοι ευγενείς δεν είχαν διαφύγει το προηγούμενο βράδυ, οι οποίοι παρακαλούσαν για έλεος...Οι Δυτικοί ήταν πια κατακτητές της πλουσιότερης πόλης του τότε γνωστού κόσμου και μπορούσαν, επιτέλους, να αρχίσουν την ανηλεή λεηλασία των θησαυρών που τόσο τους είχαν εξάψει τη φαντασία!!!
Ήταν 13 Απριλίου του 1204...
