ο λαος του bou site είναι σε εθνικη εξαρση αποψε
Δεν ειναι θεμα εθνικης εξαρσεως αλλα ιστορικης αληθειας,κατανταει λιγο αστειο να μην πω γελοιο το ανεκδοτο με το σκοταδισμο που επεβαλε επι 1000 Χρονια η Ελληνο-Ρωμαικη Αυτοκρατορια,παρτε και αλλες παραθεσεις και οποιος γουσταρει το ψαχνει περαιτερω
Για να αποτιμήσουμε τη σπουδαιότητα που είχε η εκδοτική και υπομνηματιστική δραστηριότητα των Βυζαντινών για τη διατήρηση των αρχαίων φυσικομαθηματικών συγγραμμάτων, αρκεί να αναλογιστούμε ότι τα χαμένα έργα των Κωνικών τομών του Απολλωνίου είναι ακριβώς εκείνα που δεν είχαν περιληφθεί από τον Ευτόκιο στο υπόμνημά του» (Hunger H., Βυζαντινή λογοτεχνία, τ. Γ’, σ. 19).
Ο Ευτόκιος ο Ασκαλωνίτης (γένν. περίπου το 480) «συνέβαλε πολύ στο να διατηρηθούν τα αρχαία μαθηματικά. Στο αφιερωμένο στον Αμμώνιο βιβλίο Α’ του υπομνήματός του στο έργο του Αρχιμήδη Περί σφαίρας και κυλίνδρου ο Ευτόκιος παραθέτει τις προγενέστερες προσπάθειες να λυθεί το λεγόμενο δήλιο πρόβλημα, ο διπλασιασμός του κύβου, στηριζόμενος κατά ένα μέρος σε αποσπάσματα από τον Εύδημο (Γεωμετρικά, περίπου 340 π.Χ.). ανακάλυψε όμως ακόμη και ένα απόσπασμα σε δωρική διάλεκτο προερχόμενο από το έργο του Αρχιμήδη για τη γεωμετρική λύση εξισώσεων τρίτου βαθμού. Ο Ευτόκιος υπομνημάτισε ακόμη τα συγγράμματα του Αρχιμήδη Περί επιπέδων ισορροπιών και Κύκλου μέτρησις. Το υπόμνημά του στα βιβλία Α’-Δ’ των Κωνικών τομών του Απολλωνίου του Περγαίου ο Ευτόκιος το αφιέρωσε στον φίλο του Ανθέμιο τον Τραλλιανό» (Hunger Herbert, Βυζαντινή λογοτεχνία, τ. Γ’, σ. 25).
Και για την εποχή του Βασίλειου Β’ «το μέσο μορφωτικό επίπεδο διατηρήθηκε σταθερό και κατά τις δεκαετίες αυτές. Έτσι, μια μαθηματική τετρακτύς (Συνοπτικό σύνταγμα φιλοσοφίας) που αργότερα αποδόθηκε στον Ψελλό, αλλά στην πραγματικότητα είναι έργο άγνωστου συντάκτη, ανάγεται στο έτος 1008» (Hunger Herbert, Βυζαντινή λογοτεχνία, τ. Γ’, σ. 39)
Οι Λατίνοι πήγαιναν στο Βυζάντιο προκειμένου να κατανοήσουν τα μαθηματικά: «Ο Λεονάδρος της Πίζας, που ταξίδεψε στην πρωτεύουσα γύρω στο 1200, συνάντησε αρκετούς μαθηματικούς, που του δίδαξαν τη διατύπωση αλγεβρικών προβλημάτων» (A.P. Kazhdan / Ann Wharton Epstein, Αλλαγές στον Βυζαντινό πολιτισμό κατά τον 11ο και τον 12ο αιώνα, σ. 232). Το ίδιο γινόταν και για την μετάφραση αρχαίων ελληνικών χειρογράφων. Κατά τον 12ο αιώνα «μεταξύ των μεταφραστών υπήρχαν πολλά μέλη των εγκατεστημένων στην Κωνσταντινούπολη εμπορικών παροικιών» (Marc Bloch, Η φεουδαλική κοινωνία, σ. 160).
Αντίστοιχος ήταν και ο τρόπος με τον οποίον ήρθαν σε επαφή με τη χημεία οι Άραβες: από τους Έλληνες. Ο πρίγκιπας Χάλεδος «όπως λέγεται εδιδάχθη την χημείαν εις την Αλεξάνδρειαν ή υπό Έλληνος μοναχού ονόματι Μαριάνας ή Μορίενος» (Soliman Sameh Farouk, Τα ελληνικά γράμματα εις τας ανατολικάς επαρχίας του Βυζαντίου…, σ. 212). «Οι Ομμεϋάδες επίσης έμαθαν από τους Βυζαντινούς την τεχνική της δημόσιας διοίκησης και της πολιτικής διακυβέρνησης επαφιόμενοι πλήρως στην βυζαντινή διοικητική, νομική και νομισματική παράδοση. Όπως ο el-Cheikh λέει, τα διοιητικά σχήματα και το πολιτικό πλαίσιο τα οποία επελέγησαν από τους Ομμεϋάδες ήταν βυζαντινής προέλευσης» (Nizar F. Hermes, The Byzantines in Medieval Arabic Poetry: Abu Firas’ Al-Rumiyyat and the Poetic Responses of al-Qaffal and Ibn Hazm to Nicephorus Phocas’ Al-Qasida al-Arminiyya al-Mal’una, περ. «Βυζαντινά Σύμμικτα», τχ. 19, σ. 38). «Στους τομείς της αρχιτεκτονικής και των τεχνών οι Βυζαντινοί χαιρετίστηκαν από τους Μουσουλμάνους ως απαράμιλλοι δεξιοτέχνες» (ό.π., σ. 38). «Είναι ενδιαφέρον ότι οι Άραβες είχαν μεγάλο ενδιαφέρον για την βυζαντινή ναυτική τεχνολογία…Όπως μαρτυρείται από πολλούς λογίους, πουθενά καλύτερα αυτό δεν φαίνεται παρά στην μετάφραση και την εκτεταμένη παράφραση από Άραβες συγγραφείς των Ναυμαχικών του Λέοντα ΣΤ’, μέρους των Τακτικών. Αυτή η μετάφραση διατηρήθηκε στον 14ο αιώνα από τον Άραβα Ibn al-Manqali» (Nizar F. Hermes, The Byzantines in Medieval Arabic Poetry: Abu Firas’ Al-Rumiyyat and the Poetic Responses of al-Qaffal and Ibn Hazm to Nicephorus Phocas’ Al-Qasida al-Arminiyya al-Mal’una, περ. «Βυζαντινά Σύμμικτα», τχ. 19, σ. 38).
Ορισμένα από τα μαθηματικά και αστρονομικά συγγράμματα των Ορθόδοξων Βυζαντινών Ελλήνων: η εξάτομη Λογιστική του Βαρλαάμ, τα Αρμονικά του Βρυενού, η Στοιχείωσι Αστρονομική του Θεόδωρου Μετοχίτη, τα Περί κατασκευής κοίλων κατόπτρων και Περί παραδόξων μηχανημάτων του Ανθέμιου, το Περί αριθμών του Μ. Ψελλού, το Σχόλιον στα ψηφία κατ’ Ινδούς, του Νεόφυτου Μοναχού, η περίφημη Τετράβιβλος, 500 σελίδων, του Παχυμέρη, τα Σχόλια εις τον Πτολεμαίων και τον Ευκλείδην, το Περί ευρέσεως των τετραγωνικών πλευρών των μη ρητών τετραγώνων αριθμών, η Μέθοδος κατασκευής αστρολαβικού οργάνου, του μοναχού Ισαάκ Αργυρού, η Παράδοσις σύντομος και σαφεστάτη της ψηφοφορικής επιστήμης του Νικόλαου Αρτάβασδου, η οποία ασχολείται με τα κλάσματα και τους δεκαδικούς αριθμούς, η Παράδοσις εις την εύρεσιν των τετραγώνων αριθμών του Μιχαήλ Μοσχόπουλου, τα Υπόμνημα εις την μεγάλην του Πτολεμαίου σύνταξιν και Περί κατασκευής σφαίρας του Αράτου του Αυτοκράτορα Ηράκλειου, το Υπόμνημα εις την αριθμητικήν εισαγωγήν και το Περί μετρήσεως του Ήρωνα Βυζαντινού, το Μαθημάτων αστρονομίας του Θ. Προδρόμου, το Σφαιρικά τινα και εποπτικά του Μανουήλ Βρυένιου, το μαθηματικό-γεωδαιτικό Σύνοψις περί μετρήσεως και μερισμού γης του Πεδιάσιμου, η Αστρονομική βίβλος του Θεόδωρου Μελιτηνιώτη. Βυζαντινοί μαθηματικοί: ο Καβάσιλας Νικόλαος, λόγιος και αστρονόμος, σε επιστολή του αποδίδει τις παλίρροιες στην έλξη που προκαλεί η δύναμη της σελήνης, η οποία διαδίδεται ευθύγραμμα μαζί με το φώς της. Ο Μοσχόπουλος Μανουήλ, λόγιος και μαθηματικός, ήταν συγγραφέας του «Παράδοσις εις την εύρεσιν των τετραγώνων αριθμών» που συνίσταται στην διάταξη ν^2 ακεραίων μέσα σε ένα τετράγωνο με ν γραμμές και ν στήλες έτσι ώστε οι αριθμοί που διατάσσονται σε κάθε γραμμή, σε κάθε στήλη, και σε κάθε διαγώνιο να έχουν το άθροισμα ν*(ν^2 +1)/2. Ο Νικηφόρος Γρηγοράς, μαθηματικός και αστρονόμος, στα 1325 κατάλαβε με δικές του μετρήσεις το σφάλμα του Ιουλιανού ημερολογίου το οποίο και διόρθωσε (Ρωμαϊκή Ιστορία viii, 13), «μερίμνησε να αποκατασταθούν χειρόγραφα του Απολλωνίου» (Hunger H., Βυζαντινή λογοτεχνία, τ. Γ’, σ. 54), υπολόγισε όλες τις εκλείψεις του ηλίου της τελευταίας χιλιετίας και βελτίωσε τον αστρολάβο, έτσι ώστε ο αστρονόμος να βρίσκει με ορισμένη μέθοδο με κάθε δυνατή ακρίβεια σε δεδομένο χρόνο τις θέσεις των αστέρων. Ο Παχυμέρκης Γεώργιος, μαθηματικός και αστρονόμος, έλυνε προβλήματα β' βαθμού, γραμμικά συστήματα και προχωρούσε στην λύση της εξίσωσης χ^3 - 4*χ^2 + χ -4 = 0. «Συνεχίζοντας εδώ τον Αρχιμήδη και τον Απολλώνιο, αλλά υπερβαίνοντάς τους, ο Ανθέμιος κατασκεύασε το ελλειψοειδές με βάση τις εφαπτόμενες και όρισε το παραβολοειδές με βάση την κύρια εστία και τον κύριο άξονα» (Hunger H., Βυζαντινή λογοτεχνία, τ. Γ’, σ. 26). Ο Ιωάννης Φιλόπονος «καταπιάστηκε και με μαθηματικά προβλήματα όπως ο τετραγωνισμός του κύκλου. Ακόμη υπομνημάτισε την Αριθμητική του Νικομάχου και έγραψε ένα μελέτημα για την κατασκευή και τη χρήση του αστρολάβου. Ενώ ο Συνέσιος παρουσίαζε μόνο την περιγραφή ενός αρμιλσφαιρίου, της οποίας το πρότυπο υπήρξε ήδη στον Πτολεμαίο, στο έργο του Φιλόπονου έχουμε το αρχαιότερο κείμενο για τον αστρολάβο, το όργανο που "συλλαμβάνει" τα αστέρια και με το οποίο ήταν δυνατόν να προσδιοριστεί η ώρα τη νύχτα» (Hunger Herbert, Βυζαντινή λογοτεχνία, τ. Γ’, σ. 24). Η Αριθμητική εισαγωγή του Νικόμαχου του Γερασηνού (1ος/2ος αιώνας) ήταν ένα έργο το οποίο «Ο Ασκληπιός ο Τραλλιανός και ο Ιωάννης ο Φιλόπονος το υπομνημάτισαν· ο Απουλήιος και ο Βοήθιος έκαναν μεταφράσεις στα λατινικά» (Hunger Herbert, Βυζαντινή λογοτεχνία, τ. Γ’, σ. 24)· μάλιστα «ο Φιλόπονος προχώρησε σε δικές του συμπληρώσεις και σε περαιτέρω εύστοχες ανασκευές» (ό.π., σ. 24).
καλύτερο είναι το σουχόι
