Όλη μου την ζωή τρώω απέξω. Πιτογυρα αμφίβολης προέλευσης, σουβλάκια, μπέργκερ πλαστικά τύπου Μακντόναλντ, ταβέρνες μέχρι και κινέζικα. Πρώτη φορά μου συνέβη αυτό. Πήγαμε παρέα σε ένα ψητοπωλείο με καλό όνομα μάλιστα για τα κρέατα. Φάγαμε κλασικά παντσετσκια σουτζουκάκια ποικιλίες. Προς το τέλος του δείπνου ένιωσα ένα περίεργο αίσθημα στην κοιλιά. Κάτι φώναζε εκει μέσα κάτι δεν πήγαινε καλά. Πλήρωσα γρήγορα το μερίδιο μου χαιρέτησα και έφυγα σφαιρα για πρόεδρο. Το μαγαζί με το αμάξι δεν ήταν ούτε 2,5 λεπτά από το σπίτι. Υπέφερα. Πονουσα. Κάτι με πείραξε. Εκείνα τα δευτερόλεπτα μέχρι να ανοίξει η ηλεκτρική γκαράζοπορτα της οικοδομής ήταν τα χειρότερα δευτερόλεπτα της ζωής. Τόσο αργά και βασανιστικά .Βγήκα από το αμάξι ούτε το κλείδωσα. Δεύτερος όροφος τροχαδι ποιος περιμένει ασανσέρ. Ευτυχώς η τουαλέτα ήταν άδεια δεν ήταν οι γονείς μου εκείνη τη στιγμή. Θα ούρλιαζα. Κατεβάζω τζιν ούτε παπούτσια να βγάλω ούτε ζώνες ούτε φερμουάρ. Βγήκαν όλα μια και έξω. Μια μαύρη μάζα.Αλλα έντονο μαύρο όχι σκατι χρώμα, μαύρο σαν μια μαύρη τρύπα του διαστήματος. Δεν ξέρω αν ήταν στέρεης η υγρης φύσης η υφή τους . Πάτησα καζανάκι. Σαν να φάνηκε λίγο νερό. Έδωσα άλλη μια σπρωξιά φύγαν και τα τελευταία. Σκουπιστηκα εξονυχιστικά και με μορομαντηλο. Πήγα άραξα στο κρεβάτι ακούγοντας μουσική. Ένιωθα ηδονή. Ξέρετε σε τι αναφέρομαι... το αίσθημα/άδειασμα μετά από ένα καλό χέσιμο. Πολλαπλάσιαστε το με το 10. Έτσι ένιωθα. Όμως παρόλη την αγαλλίαση δεν θα ήθελα να ξαναπεράσω τέτοια έμπειρια καθώς δεν άξιζε το πόνο.