Τελος παντων. Θυμαμαι ότι στην αρχη μας πηραν μια συνεντευξη. Πολλες ερωτήσεις, ακομη και αδιάκριτες. Πρωτο χτυπημα.
Μετα μας πανε σε ένα τεραστιο δωματιο, που υπηρχαν δεκάδες παιδακια. Αλλα σε κουνιες, αλλα να μπουσουλανε στο πατωμα. Εκει αν καταλαβα καλα, ηταν τα μικροτερα των 12 μηνων. Δευτερο χτυπημα. Μου φανηκε τοσο τραγικο σαν εικονα.
Μετα μας πηγαν στο "νηπιαγωγειο" ας πουμε του ιδρυματος. Παιδακια μεχρι 3-5 ετων.
Εκει ηταν ένα ξανθό κοριτσακι.
Σε αφηνουν και μιλας στα παιδια, ανετα. Αυτό ηρθε μονο του σε μενα. Μου χαμογελάει και μου δινει το χερακι "θα με πας μια βολτα"?
Το παω λοιπον μια βολτα. Πολύ χαρουμενο, πολύ γελαστο. Το ηθελα, μου αρεσε!
Ρωταω την κυρια εκει, και μου λεει ότι το κοριτσακι αυτό εχει ηδη υιοθετηθεί και θα φυγει σε δεκα μερες μολις τελειωσουν οι διαδικασιες. Ενιωσα πραγματικα σαν να το εχασα εκεινη την ωρα. Γιατι να μην ειχα παει ένα εξαμηνο νωρίτερα να το παρω?
Θυμαμαι ότι μολις φυγαμε με τη γυναικα μου, της ζητησα συγνωμη να με αφησει λιγο μονο μου και πηγα λιγο παρακεί και εμπηξα τα κλαματα και τρομαξε μετα να με συνεφερει.
Μετα από ένα χρονο μας ηρθε ένα χαρτι αν επιμενουμε για την υιοθεσια. Ειπα στη γυναικα μου "ΟΧΙ". Αυτά.
