Εγώ στο δημοτικό. Είχαμε μια κοπελίτσα που την είχαμε ταράξει στο χούφτωμα και μετά μας κυνηγούσε τάχα μου ενοχλημένη! Σήμερα είναι γιατρός.
Αλλά μια καλύτερη ερώτηση είναι το πότε είδα για πρώτη φορά στρινγκ. Αυτό έγινε στην πρώτη γυμνασίου. Αν και γενικά είχα ανέκαθεν μια άνεση με τα κορίτσια (ήδη από το νηπιαγωγείο είχα "παντρολογηθεί" με τη Δημητρούλα για να σας δώσω να καταλάβετε), ακόμα δεν είχα κάνει το παραμικρό με καμία κοπέλα. Ούτε φιλί, ούτε σχέση, ούτε χάδι καν -τίποτα πέραν από εκείνα τα χουφτώματα στο Δημοτικό.
Που λέτε λοιπόν, ήταν διάλειμμα τελευταίας ώρας, εγώ καθόμουν σα μαγκάκος στην καρέκλα του καθηγητή, και έρχεται ένα τσουλάκι φίλη μου, Δήμητρα τη λέγανε κι αυτή, και κάθεται στην έδρα για να αράξουμε μαζί. Αυτή τα είχε με έναν τύπο 2 χρόνια μεγαλύτερο και οι φήμες έλεγαν ότι ήδη πηδιόσαντο. Κι αρχίζει εκεί να μου λέει για κάτι ψώνια που έκανε τις προάλλες, κάτι τζην που αγόρασε μαζί με κάτι φόρμες και κάτι στρινγκάκια, λέει. Τα τζην και οι φόρμες υπήρχαν ήδη από καιρό στο λεξιλόγιο μου. Για τα στρινγκάκια όμως δεν είχα ξανακούσει ποτέ. "Τι να είναι άραγε τα στρινγκάκια; Κάποια νέα τάση στις γυναικείες τσάντες; Κοκαλάκια για τα μαλλιά ίσως;". Οπότε κι εγώ τη ρωτάω με αληθινό ενδιαφέρον περί τίνος πρόκειται -γιατί καλύτερα να κάνεις μια χαζή ερώτηση, παρά να μείνεις χαζός για πάντα, right? Και λοιπόν, το τσουλάκι, το βρωμοπούτανο, η σκύλα της λύσσας (!) γυρνάει μέσα σε μια μισογεμάτη από κόσμο τάξη, και αφού κάνει ένα γρήγορο έλεγχο, μου χαμηλώνει λίγο τη φόρμα της από πίσω για να δω...! Με το που αντικρίζω το θέαμα, ρουφάω την ανάσα μου και μπουκώνω τον αέρα στα πλεμόνια μου. Καυλώνω αυτόματα, με πιάνει ταχυπαλμία και θολώνω. Δε θυμάμαι τίποτα από όσα είπαμε μετά.
Ήμουν και είμαι από τους ανθρώπους που άμα δε ξεκαυλώσουν μετά από μια σηκωμάρα, δε μπορούν να λειτουργήσουν. Ακόμα και ώρες να περάσουν.
Ολοκληρώνεται λοιπόν η τελευταία σχολική ώρα και ξέρω ότι καπάκι μετά έχω φροντιστήριο αγγλικών. Αποχωρώ με ταχύ βήμα, που γρήγορα μετατρέπεται σε ελαφράς έντασης τρέξιμο καθώς απομακρύνομαι από το λεφούσι των μαθητών, φτάνω σπίτι, "γεια-γεια" στους γονείς και βουρ για το δωμάτιο, όπου ορμάω ντυμένος με την τσάντα πάνω στο κρεβάτι. Αρχίζω με μανία να τρίβομαι πάνω κάτω στο στρώμα, και μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό τα έχω αδειάσει όλα μέσα στο βρακί μου. Όλα. Μπορώ πλέον να ανασάνω. Ουφ. Ξεντύνομαι, πετάω το χυσμένο σώβρακο πίσω από το κρεβάτι, αλλάζω ρούχα και τσάντα, και ξεκινάω για πάντα αλλαγμένος προς το φροντιστήριο μου.
